รักครั้งนี้ต้องลุ้นเอาเอง

>>> ห้องของแก้ว (Keaw Room) <<<

 ในห้องของแก้วนั้นพื้นห้องทั้งหมด รวมทั้งฝาผนังจะทาด้วยสีฟ้า ภายในห้องมีอุปกรณ์จำเป็นหลายๆอย่าง เช่น คอมพิวเตอร์ , ทีวี , โฮมเทียร์เตอร์ และสิ่งที่น่าแปลกที่สุดก็คือ ตุ๊กตาแมวสีน้ำเงินจำนวนมหาศาลที่เรียงรายเต็มห้องไปหมด

โห...ยัยทอม นี่ห้องเธอเหรอเนี่ย  โทะโมะที่ดูตื่นตาตื่นใจเมื่อได้เห็นห้องของแก้ว

ทำไมแปลกหรือไง  แก้วตอบหน้าตาย

ว่าแต่ ไหนบอกว่าไม่ชอบพวกญี่ปุ่นไง แล้วทำไมจึงมีโดราเอม่อนเต็มห้องไปหมด เธอก็รู้นี่ว่าเจ้าโดเรม่อนเป็นคนญี่ปุ่นน่ะ 

อ้าวก็เป็นของขวัญชิ้นแรกของฉันนี่ จะให้ไม่รักได้ยังไงกัน พอแก้วพูดจบก็เริ่มฉายหนังทันที 

เธอแน่ใจนะว่าจะดูเรื่องนี้น่ะ  โทะโมะถามแก้วให้แน่ใจ

ก็หนังเรื่องนี้ ฟางบอกว่ามันสนุกมากๆ ก็เลยยืมมาดูสักหน่อยว่าจะสนุกขนาดไหน

เธอไม่รู้หรอกเหรอ ว่าคนที่ดูหนังเรื่องนี้ จะต้องโดนคำสาปปป โทะโมะทำเสียงที่ดูท่าทางน่ากลัว 

จะ..จะ..จะ จริงเหรอ ก็เป็นแค่ข่าวลือล่ะมั่ง  (แก้วที่ปกติจะไม่กลัวอะไรเลย แต่ว่าจุดอ่อนของเธอคือผี วิญญาณนั่นเอง)

เธอกลัวหรือไงยัยทอม 

หน้าอย่างฉันเนี่ยนะ ไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว 

10 นาทีผ่านไป หนังก็เริ่มเข้าฉากแรก เป็นฉากที่ผีออกมาขี้คอตััวเอก แก้วที่นั่งลุ้นอยู่ จู่ๆก็เอามือมาปิดที่ตาตัวเองทันที

นี่ยัยทอม เธอจะเอามือมาปิดตาตัวเองทำไม แบบนี้จะดูหนังสนุกหรอ 

  คือ...แบบว่า ก็แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ 

----------------------------------------------------------------------------------------------

จากนั้น ก็มาถึงช่วงที่เป็นไฮไลท์ของหนังแล้ว เป็นตอนที่ตัวเอกหลบอยุ่ใต้เตียงเพื่อที่จะหนีอะไรบางอย่าง ในระหว่างที่อยู่ในเตียงนั้นตัวเอกก็เริ่มหันหน้าไปทางต้นเสียงของบางสิ่งก็ไม่เจออะไร แต่พอหันกลับมาที่เดิม ก็เจอกลับเจ้าของเสียงทันที นั่่นคือผีที่อยู่ในหนังเรื่องนี้ แต่ว่าเอฟเฟ็กซ์นั่นมันชวนให้ผู้ชมขนหัวลุกเลยทีเดียว

อ้ายยยยย ไม่นะ กลัวแล้ว ฉันกลัวแล้ว แก้วโวยวายเสียงดังมาก แต่ที่น่าแปลกคือความตกใจของแก้วทำให้เผลอไปกอดโทะโมะ จนโทะโมะก็ตกใจกับการกระทำของแก้วเช่นกัน 

นี่ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันอยู่ตรงนี่ทั้งคน 

ฉันกลัวนะ....พี่คะช่วยฉันด้วย  แก้วพูดเสียงหลง 

พี่ยังงั้นเหรอ ใครเป็นพี่เธอห่ะ ฉันโทะโมะไงจำไม่ได้เหรอ โทะโมะเริ่มตะครอกใส่แก้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพูดไม่รู้เรื่อง

 แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา ซึ่งเป็นผู้ชายในชุดนอนสีขาวล้วน ใบหน้าที่เพิ่งตื่นแต่ดูเขาจะอารมย์บูดอยู่ไม่ใช่น้อย

ไอ้โมะ ยัยแก้ว เอะอะ อะไรกันนักหนา คนจะหลับจะนอน แล้วก็...หา!!! ไอ้โมะแกกำลังจะทำอะไรเนี่ย เป็นเพื่อนฉันมา 10 กว่าปี เพิ่งรู้ว่าแกเป็นคนโรคจิตนี่เอง จองเบมองทั้งสองอย่างหงุนงง

ฉันป่าวนะว้อย ยัยทอมนี่มากอดฉันเองนะ  โทะโมะรีบปฏิเสธ 

แก้วที่พอได้สติ ก็ผละออกจากโทะโมะทันที แล้วหันไปหลบอยู่ข้างหลังจองเบแทน 

ที่นายยอมมาดูหนังกับฉัน ก็เพื่อหลอกแต่ะอั๋งฉันเองเหรอ นอกจากจะเป็นผีดิบแล้ว แถมยังโรคจิตอีกตั้งหาก

นี่เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะ เธอเป็นคนมากอดฉันเองตั้งหาก 

 แก้วไม่มีวันไปกอดนายก่อนแน่นอน 

 ใช่ คนอย่างฉันอ่ะนะ ไม่มีวันหลงไปกอดนายเด็ดขาด 

ยัยนี่ โกหกด้านๆเลย แกอย่าไปเชื่อที่ยัยนี่พูดนะไอ้เบ โทะโมะเริ่มหาเสียงทันที 

ฉันรู้จักแก้วดีนะ แกนั่นแหละคิดจะทำอะไรกันแน่ 

ฉันบอกว่าฉันเปล่ายังไงล่ะ นี่แกเป็นเพื่อนฉันจริงรึเปล่าวะ 

เป็นน่ะเป็น แต่ว่าแกก็ไม่สมควรจะทำกับแฟนของฉันแบบนี้ แล้วก็คืนนี้แกไปนอนกับฉันเดี๋ยวนี้เลย 

(ทำเป็นหมาห่วงก้างไปได้) 

รีบไปเลย ไอ้ผีโรคจิต

ฉันไม่ได้โรคจิตนะ ยัยทอมเน่า แล้วโทะโมะก็ตามจองเบไปที่ห้องนอน 

 ----------------------------------------------------------------------------------------------

>>> ที่ห้องนอนจองเบ (Jongbae Room)<<< 

 ห้องของจองเบนั้นดูแตกต่างจากห้องของแก้วเป็นอย่างมาก ลักษณะของห้องจะเป็นสีขาวล้วน ไม่มีของตกแต่งเลย แต่มีสิ่งที่เหมือนกับของแก้วก็คือ ชั้นวางหนังสือจำนวนหนึ่ง มีหนังสืออยู่เต็มชั้นทุกอัน ซึ่งเป็นของที่จองเบ นั้นรักมาก เช่นเดียวกับแก้วที่รักตุ๊กตาโดราเอม่อนเหมือนกัน พอโทะโมะเดินมาที่เตียงก็ไปสะดุดกับรูปถ่ายวัยเด็กของจองเบ ที่ทางด้านซ้ายเป็นรูปของเด็กผู้ชายใส่แว่น ซึ่งก็คือจองเบนั่นเอง แต่ว่าคนที่อยู่ข้างจองเบกลับเป็นเด็กผุ้หญิงดูรุ่นราวคราวเดียวกับเขา และก็หน้าตาคล้ายกับคนที่เขาเคยรู้จัก 

ไอ้เบนี่ใครว่า โทะโมะชี้ไปที่รูปของเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้ 

อ่อ แกรู้จักดีเลยล่ะ ไอ้ผีโรคจิต 

ฉันไม่ได้โรคจิตนะว้อย แกอยากโดนมากรึไง 

ฮ่าๆๆ นอนดีกว่าวะ จองเบพอพูดจบก็หลับไปโดยปริยาย 

(ไอ้นี่มันหน้านัก)

-----------------------------------------------------------------------------------------------

>>> เช้าวันรุ่งขึ้น <<<

ห้าววววว ไอ้จองเบยืมผ้าเช็ดตัวหน่อยนะ ไอ้จองเบ เฮ้อไอ้นี่หลับยังกะคนตาย 

 วันนี้เป็นวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันหยุดของโรงเรียน จึงเป็นวันที่ใครหลายคนอยากที่จะพักผ่อนเป็นที่สุดดดด

ในขณะที่โทะโมะกำลังเข้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้า ล้างตา ก็เจอกับแก้วที่เข้าห้องน้ำด้วยเหมือนกัน

ไอ้ผีโรคจิต นายเข้ามาทำไม

โทะโมะที่เพิ่งตื่นใหม่ๆ ได้ยินเสียงของแก้วที่เบามากๆ และตาของเขาก็ยังหลับอยู่เช่นกัน จึงทำให้มองไม่เห็นแก้วที่กำลังแปรงฟันอยู่ จึงเข้าไปแทรกข้างๆแก้วเพื่อที่จะแปรงฟันซะหน่อย 

นี่ไอ้ผีโรคจิต ฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย แก้วใช้แปรงสีฟันตอบเข้าที่หัวของโทะโมะทันที ถึงกับทำให้โทะโมะสะดุ้งขึ้นมาเลยทีเดียว 

ยัยทอมเธอมาตอบหัวฉันทำไมเนี่ย แล้วก็ฉัันกำลังเข้าห้องน้ำอยู่นะ ทำไมถึงได้เข้ามาหาฉันล่ะ หรือว่าอยากจะอาบน้ำกับฉันน่ะ 

นี่ไอ้โรคจิต ตาบอดรึไงฉันมาอยู่นี่ตั้งนานแล้วนะ นายนั่นแหละที่สมควรต้องออกไป ไม่ใช่ฉัน 

แล้วตอนเข้ามา ฉันไม่ยักจะเห็นเธอเลยล่ะ (ก็เดินหลับตาน่ะสิ)

นายตื่นมาไม่ดูเองมั้ง โรคจิตไม่พอ ตาบอดอีกนะ 

บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้โรคจิต 

นายนั่นแหละโรคจิต เออ..แล้วก็จองเบตื่นรึยัง ฉันจะทำอาหารให้เขาสักหน่อย

(ตื่นมาก็เรียกหากันเลยนะ) หมอนั่นอ่ะเหรอ ตายแล้วมั้ง 

นายทำอะไรจองเบบอกมานะ แก้วพูดพร้อมเอาแปรงสีฟันชี้ไปที่หน้าของโทะโมะ 

ฉันว่าเธอรีบแปรงฟันก่อนเหอะ ดูดิยาสีฟันจะตกพื้นอยู่แล้ว 

นี่นายกล้าว่าฉันเหรอ แก้วเตรียมถ้า้จะถีบโทะโมะ แต่ว่าโทะโมะหลบออกจากห้องไปก่อน

 จากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังออกมา 

"ฮะโหล "

"จองเบหรอ นี่ฟางนะ"

"ป่าวฉันโทะโมะ"

"อ้าว นายไปอยู่ที่นั่นได้ยังไงแล้วนายรู้เรื่องนั้นรึยัง"

"เรื่องอะไรล่ะ ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรนี่"

"อ่อ ไม่มีอะไร แล้วแก้วล่ะอยู่ด้วยรึป่าว "

"ยัยทอมนั่นอยู่ในห้องน้ำ"

"แล้วจองเบล่ะ"

"นอนตายอยู่บนห้องล่ะมั้ง" 

"อืม...ถ้าแก้วอาบน้ำเสร็จบอกด้วยล่ะว่า ฟางจะชวนไปเที่ยว ให้มาที่บ้านฉัน 10 โมง นะ แล้วก็เพื่อนๆของนายก็อยู่ที่บ้านฉันด้วยล่ะ แค่นี้นะ "

"อืม เดี๋ยวฉันจะบอกให้ก็แล้วกัน บาย" 

 จากนั้นโทะโมะก็วางโทรศัพท์ลง แล้วก็เดินไปห้องนั่งเล่นและเปิดดูทีวีไปพลางๆ เพื่อที่จะรออาบน้ำ 

   จบไปอีกตอนแล้วครับ ตอนหน้ามาดูกัยว่าเพื่อนของโทะโมะเขาจะไปเที่ยวไหนกัน 

--------ยังไงวันนี้ผมก็ ขอสวัสดีครับ---------