รักครั้งนี้ต้องลุ้นเอาเอง

         ทุกคนตะโกนเรียกแก้วอย่างลนลานกันสุดๆ ทันใดนั้นจองเบก็ได้สติขึ้นมาพอดี เขางุนงงอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะมองไปทางกลุ่มเพื่อนๆว่า พวกเขากำลังทำอะไร โวยวายซะเสียงดัง

        " จองเบ past "

 " เฮ้!!!! พวกนายทำอะไรกันเนี่ย อ้าว? แล้วไอ้โทโมะนายไปยืนทุบกรงเสือทำไมวะ เดี๋ยวมันก็เข้ามากัดนายหรอก " ผมถามเพื่อนๆอย่างสงสัย

 " ฉันว่าคนที่โดนกัด คงจะเป็นแฟนนายมากกว่ามั้ง " เฟย์บอกกับผม พร้อมกับชี้ไปด้านในของกรงเสือ ซึ่งภาพที่ผมเห็นในตอนนี้ ยัยแก้วน้องสาวของผม กำลังโดนเสือพวกนั้นลุมล้อมราวกับว่ามันไม่อยากปล่อยให้ยัยแก้วขยับไปไหนได้เลย แขนซ้ายของเธอมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว เลือดสีแดงสด มันชวนยั่วน้ำลายเสือพวกนั้นมาก

 " ไม่ได้การล่ะ " ผมอุทานออกมา พร้อมกับรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที

         " โทโมะ past "

 " ไอ้จองเบนายจะไปไหนวะ นายกล้าทิ้งแฟนตัวเองได้ลงคอหรอ ? " ไอ้ป๊อปปี้ตะโกนตามหลังไอ้จองเบออกไป แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ฟังที่ไอ้ป๊อปปี้พูดเลยสักนิด มันวิ่งลับหายไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาผมถึงกับอึ้ง ไอ้หมอนี่ ไม่คิดจะห่วงยัยทอมนี่เลยรึไงเนี่ย ถ้าเกิดยัยทอมนี่เป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันสัญญาว่าจะฆ่านายให้ตายอย่างทรมาน

 " ยัยทอมเน่า เธอไม่ต้องไปสนตุ๊กตาบ้าๆนั่นหรอก รีบออกมาเสียทีเถอะ ไม่งั้นฉันจะไปรับตัวเธอเอง " ว่าแล้วผมก็รีบปีนขึ้นกรงไปเพื่อช่วยยัยทอมให้หลุดพ้นจากคมเขี้ยวมัจจุราชให้ได้ พวกนั้นพยายามรีบห้ามผมสุดฤทธิ์ แต่เพราะความรักของผมและความเป็นห่วง มันกลายเป็นแรงผลักดันให้ตัวผมตอนนี้ ไม่เกรงกลัวเสือที่อยู่ในกรงนั่นเลยสักนิด

 " ยัยทอม อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันรักเธอ รู้รึป่าวว่าฉันรักเธอ " ผมตะโกนสุดกำลังเสียงของผม

 " อะไรนะ นายพูดอะไร " ยัยทอมนั่นตะโกนมาที่ผม ซึ่งผมก็ได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เพราะว่าเสียงของเสือพวกนั้นมันดังกึกก้องซะจนกลอบเสียงของเธอ  บัดนี้ยัยทอมเน่ากำลังจนมุม ไม่มีทางที่จะหนีได้ แล้วเสือพวกนั้นก็เริ่มเดินมาใกล้ๆ ผมจึงรีบปีนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 " ปัง !!!! " เสียงปืนดังขึ้น 1 นัด ทำเอาเสือพวกนั้นกระโจนหนีไป ผมหันหลังกลับไปมองก็พบว่าเป็นชายร่างสูง ตัวใหญ่ ใส่ชุดยูนิฟอร์มสีกากี ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นเจ้าหน้าที่สวนสัตว์ แต่เอะ!!!ทำไมไอ้จองเบถึงมาด้วยล่ะ หรือว่า จริงๆแล้วที่มันวิ่งออกไป ไม่ใช่ทิ้งแฟนของมันแต่กลับวิ่งไปบอกเจ้าหน้าที่สวนสัตว์นี่เอง ทำไมผมถึงนึกวิธีนี้ไม่ออกน่ะ  ทำเอาผมเหนื่อยตั้งนาน

 " ไอ้โทโมะ นายชอบแก้วหรอวะ คิดจเป็นคู่แข่งกับฉันอีกคนรึไง " ไอ้เคนตะพูดขึ้น  ก่อนจะชี้มาที่ใบหน้าของผม

 " นี่นายชอบฉันเหรอ " จู่ๆ ก็มีเสียงๆนึ่งดังออกมาจากข้างหลัง

 " เออ.... ฉะๆๆๆ ฉันชอบแล้วจะทำไมล่ะ " ผมไม่กล้าที่จะพูดอีกครั้ง เพราะตอนนั้นที่ผมพูดออกไปได้ ก็เพราะเหตการณ์มันบีบบังคับ

 " เสียใจด้วยนะ ไอ้ผีดิบ ฉันน่ะมีแฟนอยู่แล้วโว้ย " ยัยทอมพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย แต่ทำไมใบหน้าของเธอถึงแดงด้วยล่ะ หรือว่าจะเขินที่ผมสารภาพรักออกไป  

 " นี่ เธอน่ะยังมีความผิดอยู่นะ " ผมพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด  

 " อะไรอีกล่ะ ฉันก็รอดออกมาแล้วนะ แล้วก็ฉันเอาตุ๊กตาตัวนั้นไปให้น้องคนนั้นเรียบร้อยแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ ฉันนี่ล่ะก็เกือบไม่รอดเหมือนกันน่ะเนี่ย " ยัยนั่นพูดขึ้นอย่างภูมิใจ ราวกับว่าเหตการณ์นั้นเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

 " เพี้ย !!!! " ผมตบเข้าที่ใบหน้าของยัยทอมนี่อย่างโมโห 

 " เธอคิดว่าตัวเธอน่ะเป็นใครกัน เธอคิดรึว่า เธอจะรอดได้อีกครั้งน่ะเหรอ ถึงเธอจะเก่งแค่ไหน แต่เธอก็เป็นผู้หญิงน่ะ เธอไม่ใช่เจ้าหน้าที่สวนสัตว์สักหน่อย " ตอนนี้ผมโมโหมากขึ้น

 " ก็ไม่รู้ว่านายจะโกรธอะไรฉันนักหนาล่ะนะ แต่ถ้าต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ถึงจะเป็นผู้หญิง หรือว่าผู้ชาย ทุกๆคนต่างก็ควรที่จะทำแบบนั้นนี่นา " ยัยทอมตอบกลับมา แต่ดูเหมือนเธอจะร้องไห้อยู่นิดๆ

 " ยังจะมาเถียงอีก ถ้าเธอไม่ยอมรับผิดล่ะก็ ต่อไปนี้ ฉันจะไม่พูดกับเธออีกเลย " ผมพูดอย่างหงุดหงิดที่สุด พร้อมวิ่งออกจากตรงนั้น ตอนนี้น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาเป็นสาย 

        " แก้ว past " 

 " หมอนั่นเป็นอะไรของเขานะ " ฉันถามทุกคนอย่างสงสัย 

 " ถ้าไปสนใจเขาเลย เดี๋ยวพอผ่านไปสักพัก มันก็กลับมาเป็นปกติเองแหละ  " ไอ้หน้ากบตอบฉัน 

 " นี่ก็เย็นมากแล้วนะ ฉันว่าเรารีบกลับบ้านกันดีกว่า " ยัยฟางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

  >>> บ้าน เฟย์ / ฟาง <<< 

     " แก้ว past "

  พวกเรามารวมตัวที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง ตอนนี้ ฉันสอดส่องหาไอ้ผีดิบนั่น ซึ่งตั้งแต่หมอนั่นวิ่งหนีไปก็ไม่เจอมันอีกเลย 

  " นี่ ไอ้เขื่อน แล้วไอ้ผีดิบไปไหนซะล่ะ " ฉันถามเพื่อนสนิทของมัน 

 " อ๋อ ไอ้โทโมะอ่ะนะ มันคงกลับบ้านไปแล้วแหละ " ไอ้หน้ากบตอบฉัน

 " นี่แก้ว เธอก็เก่งเหมือนกันนะ  ผู้หญิงตัวคนเดียว สู้กับเสือเป็นสิบตัว ยอดไปเลยนะ " ไอ้หน้าลิงกล่าวชมฉัน 

 " แต่ว่าเธอ ควรจะไปขอโทษไอ้โทโมะซะเถอะ " ไอ้หน้าหมีบอกกับฉัน 

 " ทำไม ฉันต้องไปขอโทษหมอนั่นด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ " ฉันตอบออกไปอย่างหงุดหงิด 

 " ผิดสิ ก็ตอนที่เธออยู่ในกรงน่ะ ไอ้โทโมะนั่นตะโกนเรียกเธอไม่หยุดเลยนะ แถมยังจะปีนเข้ากรงเสือเพื่อจะไปลากตัวเธอออกมาอีกตั้งหาก " ยัยฟางอธิบายให้ฉันฟัง  หมอนั่นอ่ะหรอ พยายามทุกอย่างเพื่อช่วยฉันน่ะ ดูยังไงก็ไม่น่าจะเชื่อได้เลยนี่ 

 " เดี๋ยวฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะ " พี่จองเบพูดขึ้นพร้อมกับลากตัวฉันออกไป 

 " อืม โชคดีนะ " ทุกคนกล่าวพร้อมกัน 

 ----------------------------------------------------------------------------------------------

   >>>> บ้าน จองเบ / แก้ว <<<< 

 ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมตัวจะเข้านอนแล้ว เพราะพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปโรงเรียนแต่เช้า ซึ่งชุดนอนของฉันก็ไม่ต้องยุ่งยากอะไร ก็แค่มีเสื้อยืด กับกางเกงบ๊อกเซอร์ก็พอแล้ว แต่อดนึกถึงหมอนั่นไม่ได้เสีอที หมอนั่นอ่ะนะ ตอนที่เธออยู่ในกรง ก็ตะโกนเรียกเธอไม่หยุดเลย แถมยังจะปีนเข้ากรงเพื่อที่จะช่วยเธอออกมาอีก 

 เสียงของยัยฟางดังอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา

  " ยัยแก้ว ยัยแก้ว มาหาพี่หน่อยยย " เสียงพี่จองเบเรียกฉัน  ฉันจึงรีบเดิยไปที่ห้องของเขาทันที 

 " พี่จองเบมีอะไรเหรอ ถึงได้เรียกแก้วมาอ่ะ " ฉันถามด้วยความแปลกใจ 

 " คืนนี้ เธอนอนกับพี่นะ " พี่จองเบทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจมากขึ้น 

 " เรียกฉันมาก็เพราะเรื่ิองแค่นี่เองเหรอ งั้นฉันไปก่อนล่ะ " ฉันตอบออกไป  และกำลังเดินออกจากห้องของพี่จองเบ แต่จู่ๆมือของฉันก็ถูกดึงอย่างแรง ทำเอาตัวของฉันล้มไปที่เตียงของพี่จองเบ 

 " นี่พี่จองเบคิดจะทำอะไรแก้วน่ะ " ฉันรู้สึกหวั่นๆอยู่เล็กน้อย 

 " วันนี้เธอสวยมากเลยนะ ฉันน่ะ ชอบเธอมานานแล้วด้วย " พี่จองเบพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นยะเยือก

 " คิดจะแกล้งอะไรอีกล่ะ พี่จองเบ " ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง 

 " คราวนี้ ฉันเอาจริงน่ะ ผู้หญิงน่ะ ไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่องหรอกนะ บางครั้งเรื่องบางเรื่อง ก็ปล่อยให้ผู้ชายเขาทำบ้าง " พี่จองเบทำให้ฉันอึ้ง แต่ใบหน้าของเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ทีละเล็ก ทีละน้อย ตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะขัดขืนเลยสักนิด เขากดแขนของฉันไว้แน่น ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน แค่กดแขนฉันแค่นี้ ฉีนเพียงออกแรงแค่นิดเดียวก็สลัดหลุดล่ะ แต่เพราะด้วยแผลที่ไหล่ของฉัน มันจึงทำให้ตัวฉันออกแรงได้ไม่เต็มที ตอนนี้ฉันได้แต่สบัดหน้าหนี  

 " ฟร๊อดดด !!! " พี่จองเบหอมแก้มฉัน ก่อนที่เขาจะขยับตัวออกไปนอนข้างๆฉัน 

 " แค่จะหอมแก้มแค่นี้ ก็ขอกันดีๆก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่นา " ฉันสงสัยในตัวของพี่จองเบอย่างมาก 

 " เธอนี่โง่จริงๆเล้ย ฉันพยายามช่วยให้เธอคิดได้น่ะ ชั่งเหอะนอนดีกว่า แล้วก็เธอก็มานอนข้างๆฉันนี่แหละไม่ต้องไปไหนแล้ว " พี่จองเบบอกออกมาอย่างเซงๆ 

 " อืม ๆ " ฉันพยักหน้าตอบ ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พี่จองเบทำก็เหอะ แต่ฉันพอจะเดาได้ว่า ที่พี่จองเบจงใจแสร้งเป็นผู้ร้าย ก็เพราะสอนให้ฉันได้รู้ว่า ผู้หญิงน่ะไม่สามารถทำอะไรได้ทุกอย่างเหมือนกับที่ไอ้ผีดิบญี่ปุ่นนั่นพูดจริงๆ แต่ว่าพี่จองเบก็ยังเป็นพี่จองเบอยู่วันยังค่ำอ่ะนะ โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ยังจะคิดอะไรเป็นเด็กๆไปได้ แต่ก็ชั่งเหอะนอนดีกว่าเรา 

       To Be Continued 

    เอาล่ะไง โทโมะอุตส่าห์บอกความในใจให้กับแก้วไปแล้ว แทนทีตัวเองจะได้ความรักตอบ แต่กับถูกแก้วหักอกซะนี้ แล้วทำไมนายไม่บอกตามตรงไปเลย ฮ่าๆๆๆ ว่านายชอบแก้วน่ะ แต่ดันไปหาเรื่องแก้วอีก

เห้ออออ!!! แล้วแก้วจะเข้าไปปรับความเข้าใจกับโทโมะได้หรือไม่ และโทโมะที่อกหัก จะทำยังไง แล้วเรื่องวุ่นๆจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามได้ในตอนต่อไป