แค่เธอสงสัย TK
เขียนโดย 
toey
วันที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2555 เวลา 16.31 น.
แก้ไขเมื่อ 5 มีนาคม พ.ศ. 2556 16.08 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพลั่ก!~
ฉันรีบผลักประตูเข้าไปด้วยความเร่งรีบ เกรงว่าคนในนั้นจะเป็นอะไรไปเสียก่อน
“พี่โมะทำอะไร! พี่จะฆ่าตัวตายรึไงกัน!” พอฉันเห็นพี่โมะที่นั่งอยู่บนเตียง ในมือถือแก้วน้ำที่มีน้ำสีแดงๆอยู่
ฉันเลยรีบวิ่งไปดึงแก้วนั้นออกจากมือของพี่โทโมะ
“แก้ว! อย่ามายุ่งกับพี่เถอะ” พี่โมะพูดแล้วลุกขึ้นมาจะแย่งแก้วน้ำที่ฉันถืออยู่
“พี่จะมากินน้ำยาล้างห้องน้ำฆ่าตัวตายทำไมกัน!” ฉันซุกแก้วน้ำไว้ข้างหลังตัวเอง
“ถ้าพี่จะฆ่าตัวตายแล้วจะเป็นอะไรล่ะ”
“ไอ้คนบ้า ไม่เคยคุณค่าของการเกิดมา” ฉันพูดตัอพ้อพี่เข้าไป
“นี่ไม่ใช่น้ำยาล้างห้องน้ำ น้ำแดงต่างหาก!” พี่โมะพูดแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย
น้ำแดง?? แค่น้ำแดงกินไปคงไม่ตายหรอก!
“อยากจะกินก็กินเลยไป ไม่ยุ่งแล้ว!” ฉันยัดแก้วน้ำใส่มือเขาตามเดิมก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องเพราะ
ความอับอายขายขี้หน้าเป็นที่สุด ที่คิืดว่าน้ำแดงเป็นน้ำยาล้างห้องน้ำ
“เดี๋ยวก่อนสิแก้ว ไหนๆก็มาหาพี่แล้วจะรีบกลับไปไหน?” พี่โมะวิ่งมายื้อแขนไว้แล้วดึงฉันเข้าหาตัวจนฉันตกใจ
“ปล่อยนะไอ้พี่บ้า! ปล่อยยย!” ฉันพูดแล้วฟาดมือลงบนไหล่ของพี่โมะไม่ยั้ง
“แก้วเจ็บนะ! แก้วเดี๋ยวพอแก้ว” พี่โมะยกมือขึ้นมากุมไหล่ตัวเองไว้ก่อนจะเดินกลับไปนั่งอยู่บนเตียง จนฉันงง
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า? แก้วขอโทษนะ” ฉันรีบเดินไปนั่งใกล้ๆก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษ
“ไม่ใช่เรื่องที่แก้วตีพี่หรอก พี่ปวดหัวอ่ะ ไมเกรนขึ้นนิดหน่อย” พี่โมะยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเองก่อนจะล้มตัว
นอนพัก
“พี่ไม่สบายหรอ?” ฉันเดินเข้าไปข้างๆเตียงของพี่โมะอย่างกล้าๆกลัว ถ้าพี่เข้าเกิดฮึด! ฉุดฉันลงเตียงแล้วปล้ำขึ้น
มาจะทำยังไงล่ะ?!
“.....” เอ้? เงียบ หลับหรอ?
ฉันเดินไปนั่งบนเตียงก่อนจะทาบหลังมือลงบนหลังผากของพี่เขาอย่างจงใจ ตัวร้อนจริงๆด้วย ไม่สบาย
ขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมบอกฉันสักคำ รู้บ้างรึเปล่า? ว่าฉันเป็นห่วงพี่เขามากแค่ไหน ตอนที่เอาหูแนบฟังประตูแล้วได้ยิน
ว่าพี่เขาจะกินอะไรให้ตายๆไปฉันก็ใจเสียจะแย่ พอมาเจอว่าเขาไม่สบายฉันยิ่งรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่
ฉันเดินไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กๆภายในห้องของพี่โมะ อยู่ไหนน๊า? ไม่เคยมาห้องพี่เขาด้วยสิ หรือจะอยู่
ในตู้เสื้อผ้า? ฉันเดินไปเปิดในตู้เสื้อผ้า แต่ก็เจอกับ O_O!! กกน. แล่บออกมาจากเกะใส่เสื้อผ้า ฮึ้ย!.. ฉันรีบปิดตู้
ไปทันที ก่อนจะเดินไปหาที่อื่นแล้วก็เจอจนได้ ที่แท้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆอยู่ในห้องน้ำ อยู่บริเวณอ่างล้างหน้า ผ้าขน
หนูผืนเล็กๆหลายผืนถูกวางอยู่บนชั้นข้างๆอ่างล้างหน้าอย่างเป็นระเบียบ ฉันรีบหยิบผ้ามาหนึ่งผืนพร้อมอ่างน้ำเล็กๆ
หนึ่งใบที่มีน้ำอยู่ภายในนั้นเสร็จแล้วจึงรีบออกมาเพื่อจะเช็ดตัวให้เค้าทันที
“แก้วขออนุญาติเช็ดตัวให้นะค่ะ” ฉันพูดกับคนที่หลับไม่รู้เรื่อง รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีเท่าไรเลยที่แอบเช็ดตัว
ให้..เอ่อ..ผู้ชายเนี่ย >< แต่มันจำเป็นนิ!
ฉันจุ่มผ้าลงในน้ำแล้วบิดผ้าพอหมาดๆ เสร็จแล้วก็ค่อยๆบรรจงเช็ดที่หน้าอันหล่อเหล่าของพี่โมะก่อนเป็น
ที่แรก หึ..คนอะไรเวลาหลับก็ยังหล่อ >///<
“ต้องเช็ดที่ตัวด้วยรึเปล่านะ?” ฉันคุยกับตัวเอง เช็ดที่หน้า คอ แล้วก็แขนก็พอแล้วมั้ง คงไม่ต้องเช็ดที่หน้าอกกับ
ท้องหรอก ถ้าขืนให้เช็ดฉันคงต้องถอดเสื้อพี่เขา อุ้ย! เขิน
“อือ..” พี่เขาส่งเสียงออกมาแล้วลืมตาขึ้น ตื่นแล้ว!! ฉันจึงรีบเอามือที่กำลังเช็ดอยู่ที่ซอกคอของพี่เขาออกอย่าง
รวดเร็ว
“เช็ดตัวให้พี่หรอ?” พี่โมะถาม
“เปล่านะค่ะ! แก้วเช็ดแค่หน้ากับคอ แก้วไม่ได้เช็ดตัวนะค่ะ!!!” ฉันตอบอย่างรีบเร่ง กลัวพี่เขาจะว่า ว่าฉันเป็น
ผู้หญิงอะไรถือดีมาเช็ดตัวเขาอะไรเทือกๆนี้ ฉันแค่กลัว TOT
“งั้นก็เช็ดตัวให้พี่สิ” เขาพูดแล้วจับมือของฉันที่ถือผ้าอยู่มาวางบนหน้าอกของเขา
“ไม่เอาอ่ะ TOT มันดูไม่ดี” ฉันรีบดึงมือออกจากมือเขาทันที
“ทีอยู่กับไอ้เขื่อนไม่เห็นเธอจะพูด!” โอ๊ะ! อยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นแล้วตะคอกใส่หน้าฉันทันที
“พี่เขื่อนก็แค่พี่ แต่คนสำคัญของแก้วคือพี่ต่างหาก!” ฉันตวาดกลับไป อุตส่าห์มาหาพี่เขาแต่กลับโดนตวาดแบบนี้
มันเสียความรู้สึก ฮึก..
“แต่เธอก็..เป็นแฟนมันแล้ว” พี่โมะพูดโดยการหันหลัง ไม่ยอมบอกหน้าฉันสักนิด
“ที่แก้วขอเป็นแฟนกบัพี่เขื่อน เพราะแก้วคิดว่าพี่เขื่อนคือคนที่แอบทำอะไรหลายๆอย่างให้แก้ว แก้วแค่เข้าใจผิด
ฮึก!.. พี่ไม่เข้าใจอะไรเลย!!” ฉันพูดกลับไป ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมา
“....” พี่โทโมะเงียบแล้วก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
“พี่รู้ไหมแก้วดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าคนที่คอยดูแล คอยห่วงใยแก้ว ฮึก..อยู่ห่างคือพี่ แก้วดีใจที่พี่อยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้
ฮือออ มันสายไปแล้วใช่มั้ย? ที่พี่จะรักแก้วเหมือนเดิม ฮึก..” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก รู้ว่ามันสาย รู้ว่าฉันทำ
ให้พี่เขาเสียใจ รู้ว่าฉันไม่มีค่า รู้ว่าสิ่งที่ทำไปไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าฉันจะอ้อนวอนให้เขากลับมารักฉัน
เขาจะทำมันมั้ย?
“แก้วขอโทษ ฮึก..ถ้าความรู้สึกที่พี่มีต่อแก้วมันเปลี่ยนไป แก้วยอมแพ้แล้ว” ฉันหันหลังเตรียมที่จะเดินออกจาก
ห้องไปอย่างหมดแรง เหมือนที่พี่เขื่อนบอกฉันต้องง้อเขา แต่ฉันง้อไปแล้วมันก็มีดีขึ้น ก็ในเมื่อเขาปักใจเชื่อว่าฉัน
ขอพี่เขื่อนเป็นแฟนเพราะฉันรักพี่เขื่อน ให้พูดไปอีกสักร้อยครั้งพันครั้งเขาก็ไม่เชื่อ
“ความรู้สึกใครมันจะเปลี่ยนแปลงง่ายขนาดนั้นกัน!!” จู่ๆพี่โทโมะก็ตะโกนออกมา
“....” ฉันหันกลับไปมองพร้อมน้ำตา
“พี่รักแก้ว รักมันก็คือรัก พี่เปลี่ยนใจตัวเองไม่ให้เลิกรักแก้วได้หรอก” พี่โทโมะพูด
“พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ไม่ยอมบอกความรู้สึกกับแก้วไปตรงๆ พี่คงโกรธตัวเองมากถ้าวันนี้พี่ไม่ได้บอกความรู้สึกให้
แก้วได้ยิน” พี่โมะพูด
“แก้วฮึก..ก็จะโกรธพี่มากถ้าวันนี้พี่ไม่บอกความรู้สึกนั้นกับแก้ว” ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆพี่โมะ
“พี่..รักแก้ว” พี่โทโมะพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน
“แก้วก็รักพี่ ฮือออ” ฉันกระโดดเข้าไปกอดคอของพี่โมะด้วยความดีใจ
“เรามันใจง่าย คุยกับพี่ไม่ถึงสิบคำเราก็รักพี่แล้วหรอ? ง่ายไปป่ะไอ้น้อง” พี่โมะผลักฉันออกจากกอด
“พี่ไม่รู้อะไรอย่ามาพูดเลยดีกว่า เชอะ!” ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนีพี่โมะ
“อะไรอีก? มีอะไรที่พี่ยังไม่รู้อีก?” พี่โมะทำหน้าตาสงสัย
“ก็เรื่องที่แก้วแอบชอบพี่ก่อนหน้านี้ไง ไม่งั้นวันนี้แก้วไม่บุกมาหาพี่ถึงห้องหรอก” ฉันเอ่ยปากพูดไป ไม่ใช่ว่า
ตัวเองแรงนะ เพียงแค่อยากให้เขารู้ไว้เท่านั้นเอง
“>///<” พี่โทโมะหน้าแดงปรี๊ดเลย แดงยันหู
“แล้วถ้าวันนี้แก้วไม่มาหาพี่จะทำอะไรกับตัวเอง?” ฉันถาม
“พี่จะกินน้ำแดงให้ตายไปเลยไง” พี่โมะตอบได้อย่างหน้าตาเฉย
“กินน้ำแดงแล้วมันจะตายรึไง? เราก็นึกว่าพี่จะกินเหล้าไม่ก็น้ำยาล้างห้องน้ำ ที่ไหนได้เป็นน้ำแดงซะงั้น” ฉัน
กอดอกแล้วทำหน้ามุ๋ยใส่พี่โมะ
“ความลับที่พี่ไม่เคยบอกใครคือ..พี่แพ้น้ำแดง” พี่โทโมะมากระซิบข้างหูฉัน
คนอะไรแพ้น้ำแดง ไม่เคยได้ยิน แบบประมาณว่ากินไปแล้วจะชักอย่างนั้นหรอ??
“มีอีกอย่างหนึ่งที่พี่แพ้” พี่โทโมะพูด
“อะไรอีก? แพ้น้ำแดงอย่างเดียวยังไม่พออีกหรอ?” ฉันหันไปถามด้วยความอย่างรู้ ถ้าเรา เอ่อ..ได้เป็นแฟนกันฉัน
ก็ต้องกลายเป็นคนที่ดูแลพี่เขา แล้วก็เป็นเรื่องจำเป็นมากที่ฉันจะต้องรู้ว่าพี่เขาแพ้หรือไม่แพ้อะไร
“พี่แพ้แก้ว...” พี่โทโฒะกระซิบมาที่หูของฉันเป็นครั้งที่สอง
“พี่จะแพ้แก้วได้ไงเรายังไม่ได้ทำอะไรเลยสักหน่อย” ฉันถามเพราะไม่เข้าใจ ถ้าจะมีคนแพ้ชนะก็ต้องมีสิ่งที่เรา
สองคนทำด้วยกันก่อนสิ (อย่าคิดลึกนะกันนะ ><) เช่นพวกเล่นเกมส์อะไรเทือกๆนั้น
“พี่แพ้ใจแก้ว” พี่โมะพูด กล้าพูดออกมาได้นะนั้น
“แหวะ จะอ้วก” ฉันแกล้งพี่เขาเล่นจนพี่เขาหน้าเหวอเลย ฮ่าๆ
“เป็นแฟนกันนะ” พี่โมะพูด
“อะ..อือๆ” ฉันตอบไปด้วยเสียงที่เบามาก พร้อมก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาพี่เขาเลน มันเขินน๊า
“อือนี่ตกลงรึเปล่า?” พี่โมะพูด
“ตกลงตั้งแต่พี่บอกรักแก้วแล้วนะ! ><” อ๊ายยยย เขินๆๆ!
“น่ารักจังเลย ขอจูบหน่อย” พี่โมะดึงฉันเข้าไปใกล้ตัวมากขึ้น
“พี่โมะ ไม่ อ๊ะ..อุ๊บ~” :x
THE END
------------------------------------------------------------------------------------------------
เย้ๆ จบแล้วจบแบบงงด้วย งงป่ะค่ะ? คนแต่งยังงงเลยค่า ^O^ เคลียร์จบไปอีกหนึ่งเรื่องแสนจะดีใจ
ยังไงก็ช่วยอ่านช่วยเม้นหน่อยน๊าค่า จุ๊บๆ
15:17 TOEY
25 พฤศจิกายน 2555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
