ความรัก Love (TK)

เรื่องสั้น ความรัก Love (TK)

 

~เอาแต่ขอ ให้เธอมาเข้าใจ แต่ไม่เคย เข้าใจหัวใจเธอ
จนวันนี้ ต้องมานอนละเมอ ไม่รู้เธออยู่ที่ใด~

 

 

30 ธันวาคม

 

“โทโมะแก้วขอไปเที่ยวนะ” หญิงสาวนามว่า ‘แก้ว’ วิ่งไปขออนุญาติแฟนหนุ่มที่อายุมากกว่าเธอเกือบสามปี เขา

 

เลยกลายเป็นเหมือนผู้ปกครองของเธออีกคน

 

“ไปเที่ยวที่ไหน?” โทโมะถาม

 

“ไปกับทางมหาลัย ไปเที่ยวต่างจังหวัดค่า” เธอตอบไปเสียงแจ๋วเพราะรู้อยู่แล้ว ว่ายังไงเขาก็ต้องให้เธอไป

 

“แล้วไปวันไหน” ชายหนุ่มถามต่อ

 

“ช่วงหยุดปิดปีใหม่ค่ะ โทโมะให้แก้วไปนะ น๊า~” เธอใช้ลูกอ้อนอย่างสุดฤทธิ์ หวังว่าเขาจะให้ไป

 

“ไม่ พี่ไม่ให้เราไป” เขาก็ปฏิเสธเธอสุดฤทธิ์เช่นกัน

 

“ทำไมอ่ะ! ทำไมไม่ให้เค้าไป?” เธอร้องถามด้วยความเสียใจ ความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าเธอจะได้ไปเที่ยวกับ

 

เพื่อนๆนั้นลดน้อยลงจนเธอไม่มั่นใจเลยทีเดียว

 

“ปีใหม่เราสัญญาว่าจะไปเคาท์ดาวน์กับพี่ ลืมไปแล้วหรอ?” โทโมะทวงถามสัญญาที่แก้วเคยให้ไว้

 

“แต่แก้วอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆนิหน่า ให้แก้วไปเถอะนะค่ะ” เธอกอดแขนอ้อนวอนอย่างหมดหนทาง จะให้เธอ

 

ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น ก็เธออยากไปจริงๆ

 

“แก้วจะผิดสัญญา? แก้วไม่อยากไปเที่ยวกับพี่ใช่มั้ย?” ผมถาม ถ้าเธอจะไปจริงๆ คงไม่มีใครห้ามได้ ผมรู้นิสัย

 

เธอดี

 

“พี่ไม่เข้าใจแก้วเลย ฮึก.. นานๆทีแก้วจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ฮือ..” หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาที่กำลัง

 

ไหลรินอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งเข้าห้องไป

 

 

             ผมอยากรู้นักว่าเธออย่างไปเที่ยวกับเพื่อนๆขนาดนั้นจนลืมสัญญาที่เราสัญญาว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน

 

เอาเถอะ ถึงปีนี้จะไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ปีหน้าก็ยังไปได้ ผมเดินตามเธอเข้าไปในห้องของแก้ว

 

“ฮึก..” ผมเดินเข้ามาในห้องเสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงสะอื้นของแก้วที่นอนคว่ำหน้ากับหมอนอยู่บนเตียง

 

“เลิกร้องไห้ ถ้าอยากไปก็ลุกขึ้นมาจัดของ” ผมพูดออกไป บอกตรงๆว่ายอมแล้ว แก้วคงจะอยากไปมาก ผมคงเป็น

 

อย่างที่เธอว่าจริงๆ ผมไม่เคยเข้าใจแก้ว ผมคงต้องใส่ใจเธอให้มากกว่านี้

 

“โทโมะให้เค้าไปแล้วหรอ?” พอเธอได้ยินคำที่ผมพูด เธอก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วหันมาถามผมทันที

 

“อือ อยากไปมากไม่ใช่หรอ? ไปเตรียมของไป” ผมพูดก่อนจะหยิบกระเป๋าลากใบส่วนตัวที่แก้วใช้ประจำมา

 

ให้แก้ว

 

“แก้วไปทะเล เอาอะไรไปมั้งอ่า?” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผม

 

“อยากไปก็เตรียมของเองสิ ถ้าเตรียมไม่เป็นก็อดไปนะ” ผมเลิกคิ้วใส่เธอก่อนจะทำท่าเดินออกจากห้องไป ปกติ

 

เวลาแก้วไปจะค่ายไปเที่ยวค้างแนมที่ไหน ก็มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่จัดกระเป๋าให้เธอ แก้วนะจัดกระเป๋าไม่เป็น

 

หรอก เพราะผมจัดให้เธอทุกครั้ง

 

 

ปั๊ก~

 

            แก้ววิ่งเข้ามาข้างหลังผม แล้วทุบหลังผมอย่างแรง

 

“ทุบพี่ทำไมกัน เจ็บนะ” ผมพูดแล้วเอามือคล้ำที่หลังของตัวเอง มือหนักเป็นบ้า TOT

 

“ช่วยแก้วจัดของก่อนสิ” เธอพูดแล้วเอามือกอดอกพร้อมทำหน้าเบ้

 

“ไม่ช่วย หัดจัดเองซะบ้าง” ผมพูดแล้วก้าวขาเตรียมเดินต่อ แต่ยัยคนตัวเล็กกลับดึงแขนไม่ยอมให้ผมไปซะงั้น

 

“แค่บอกแก้วว่าต้องเตรียมอะไรบ้างก็ได้ เดี๋ยวแก้วหยิบใส่กระเป๋าเอง” สีหน้าและท่าทางของแก้วทำเอาผมเอา

 

สงสารไม่ได้

 

“แล้วไปทะเลกี่วัน?” ผมถามจะได้เตรียมชุดให้ถูก

 

“2 อาทิตย์ค่ะ”

 

“2 อาทิตย์!!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังเพราะตกใจ ไม่นึกว่าเธอจะไปนานขนาดนี้

 

“2 อาทิตย์เองนะ ไม่เห็นจะนานตรงไหนเลย” เธอพูดแล้วหลบตาต่ำลงไม่กล้าสบสายตาผม

 

“เองหรอ? มันตั้งครึ่งเดือนนะ!!”

 

“แต่โทโมะให้เค้าไปแล้วนะ! อย่าผิดสัญญานะ!” แก้วพูดแล้วชีหน้าผม

 

“แล้วถ้าพี่เปลี่ยนใจไม่ให้ไปแล้วล่ะ แล้วเดี๋ยวพี่พาไปแทน?” ผมยื่นของเสนอให้เธอ 2 อาทิตย์สำหรับผมมันนาน

 

เกินไป มันผิดหรอ? ที่ผมจะเป็นห่วง ทุกวันนี้ข้าวปลาผมยังต้องหาให้ เวลาหลับผมยังต้องร้องเพลงกล่อม เวลาจะ

 

เข้าห้องน้ำผมยังต้องไปยืนรอหน้าห้องน้ำ เธออยู่กับผม 24 ชั่วโมง ถ้าเธอไปแล้วเธอจะอยู่ยังไง? อีกอย่างก็

 

คือ..เคยได้ยินมั้ย? ความห่างไกลมันทำให้ใจคนเราเปลี่ยนไป ถึงมันจะเป็นเวลาเพียงไม่นานสำหรับเธอ แต่ผมแค่

 

กลัว กลัวเธอจะเปลี่ยนไป และกลัวเธอจะเปลี่ยนใจ

 

“พี่โมะ TOT แก้วอยากไปจริงๆนะค่ะ พี่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ เค้าดูแลตัวเองได้” แก้วพูด นี่สรุปผมต้องยอมใช่มั้ย?

 

“งั้นก็ไปจัดของ พี่จะไปนอนแล้ว” ผมพูด ผมต้องพยายาม..เข้าใจเธอ

 

“โทโมะโกรธเค้ารึเปล่า?” แก้วดึงแขนผมไว้

 

“ไปจัดของ เดี๋ยวเปลี่ยนใจไม่ให้ไปซะเลย” ผมพูด

 

“โทโมะจะไม่ช่วยเค้าจัดของจริงๆหรอ?”

 

“ใครจะไปก็จัดเองสิ” ผมพูดแล้วล้มตัวนอนบนเตียงทันทีที่ ปล่อยให้แก้วช่วยตัวเองบ้าง(?)

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะ ช่วยเม้น-โหวตหน่อยค่า ไม่อยากอ่านกันหรอ? เค้าจะได้ผิดอ่ะ 5 เม้นเอง กำลังใจหดหาย

14:03  TOEY
22 ธันวาคม 2555