รักแท้ยังมีอยู่จริง

ตอนนี้ฉันนั่งคอตกอยู่ื ก็ไม่มีคนเล่นอ่ะ เฟย์ฟางก็ไปเล่นกับพี่ป๊อปแล้วก็พี่เขื่อน

"แกกกกกกก ฉันอยากได้มิกกี้เม้าส์"

แก้ววิ่งไปเขย่าแขนเฟย์กับฟางเหมือนเด็กที่ร้องไห้อยากได้ของเล่น

"แกก็ไปเล่นกับโทโมะสิ"

เฟย์บอกแก้ว แก้วก็หันไปดูโทโมะที่นั่งเฉยๆ

"มองหน้าฉันทำไมเนี่ย"

โทโมะถามเมื่อเห็นทุกคนมองมาที่ตัวเอง

"ทำตามที่เฟย์บอกน่ะพี่โมะ ช่วยยัยแก้วมันหน่อย มันจะบ้าแล้ว"

เฟย์เดินเข้าไปกระซิบกับโทโมะ แล้วชี้ให้โทโมะดูแก้วที่นั่งหน้างอเป็นตูดเป็ด

"นี่อยากได้ตุ๊กตาขนาดนั้นเลย"

โทโมะเดินเข้ามาถามพร้อมนั่งลงข้างๆแก้ว

"อือ"

ตอบด้วยเสียงเศร้าๆ แล้วเอากิ่งไม่เขี่ยดินเขี่ยทรายตรงที่นั่งอยู่

"เวลาฉันอยากได้ตุ๊กตาทีไรอ่ะนะ แม่ก็จะไม่ซื้อให้เลย แม่จะบอกว่าไร้สาระ ฉันต้องเก็บตังค์ซื้อเองตลอดเลย แต่ฉันก็เข้าใจแม่นะ ฉันคงจะไร้สาระจริงๆ"

แก้วระบายความในใจออกมาให้โทโมะฟัง

"ฉันช่วยเอามั้ย?"

โทโมะถามแก้ว

"จริงหรอ นายจะเล่นกับฉันหรอ"

แก้วดูดีใจขึ้นมาทันที

"อือ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนน่ะ"

โทโมะมีแผนเจ้าเล่ห์อยู่้ในหัว

"อะไรอ่ะ"

ทำหน้างงใส่โทโมะ

"อย่าทำหน้าอยากนั้นสิ"

"นายก็บอกมาเร็วๆดิ เดี๋ยวคนอื่นก็เอามิกกี้เม้าส์ไปพอดีอ่ะ"

"อือ.."

โทโมะทำแก้มป่อง แล้วยื่นไปให้แก้ว เป็นเชิงว่าถ้าหอมเขา เขาจะเล่นด้วย

~~~ฟอด~~~

แก้วหอมแก้วโทโมะ เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่ามิกกี้เม้าส์ และฉันก็จะต้องทำให้เส้นสปาเก็ตตี้เหลือน้อยที่สุด แล้วฉันก็จะได้มิกกี้เม้าส์มา ฉันก็จะเป็นผู้ชนะ

ด้านป๊อปปี้ ฟาง

"ฟางจะเล่นจริงๆหรอ?"

ป๊อปปี้ถามฟาง

"ค่ะ มันเป็นกิจกรรมนิ"

"แต่ฟางจะเสียหายนะ"

"พี่นี่สุภาพบุรุษจริงๆเลยนะค่ะ"

ฟางยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ 1 ที

แล้วทั้งสองคนก็เริ่มดูดเส้นสปาเก็ตตี้กัน จนเส้นเหลือนิดเดียว นิดเดียว..

"พี่ว่้าพอดีกว่า"

"โห ฟางก็อดได้มิกกี้เลยอ่ะซิ"

"เดี๋ยวพี่ซื้อให้ก็ได้"

"จริงอ่ะ"

"จริงสิ"

ด้านเขื่อน เฟย์

"เร็วสิ เฟย์ พี่อยากได้มิกกี้"

"พี่ปัญญาอ่อนรึป่าวเนี่ย"

"เร็วๆ"

เขื่อนจับเฟย์อ้าปาก แล้วยัดเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากเฟย์ไป แล้วเขื่อนก็ดูดเอาๆ แต่เฟย์ไม่ดูดอะไรเลย พอหน้าเขื่อนเริ่มเข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้ เฟย์ก็ชักหน้าหนี ทำให้เส้นสปาเก็ตตี้ขาด

"อย่าคิดจะจูบเฟย์น่ะ"

เดินหันหลังให้เขื่อนแล้วเดินออกไปเลย

ด้านโทโมะ แก้ว

"เริ่มดิ"

ฉันเร่งโทโมะให้เร็วๆ ไม่งั้นเดี๋ยวมิ๊กกี้เม้าส์จะลอยหายไป

ทั้งสองก็ดูดเส้นสปาเก็ตตี้กันไป จนเส้นสั้นลงเรื่อยๆ

แก้วคิด : เห้ย! ถ้าจะให้เส้นสั้นที่สุดแล้วเป็นผู้ชนะ มันก็ต้องแบบว่า..เอ่อ.จุ๊บกันอะดิ ทำไงเนี่ย ฉันลืมคิดไปเลย

ฉันเลยได้แต่ภาวนาขอให้โทโมะหยุดซะทีั ตอนนี้เส้นเหลือไม่ถึงคืบ ฉันว่าฉันชนะแล้วนะแต่โทโมะไม่ยอมหยุดอ่ะ

~~~จุ๊บ~~~

โทโมะจุ๊บปากกับแก้วโดยที่ไม่มีเส้นสปาเก็ตตี้เหลือ แต่โทโมะจูบนานมาก ทำเอาแก้วอึ้งไป จน..

"แก้วๆ"

แ้ก้วเป็นลมไป

"อะไรเนี่ย เป็นลมเลยหรอ"

------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ ขอร้องเลยนะ ถ้าเยอะจะอัพให้เร็วขึ้นอีกนะค่ะ เม้นโหวตเยอะๆน่ะ