รักแท้ยังมีอยู่จริง

ตลอดทางชายหนุ่มก็ไม่ได้ปริปากคุยกับหญิงสาวเลยจนมาถึงบ้าน

"นี่ นายโกรรธอะไรฉันอ่ะ?"

หญิงสาวดึงแขนร่างสูงที่กำลังจะเดินเข้าบ้านโดยไม่รอเธอ

"ป่าว ฉันไม่ได้โกรธ"

ชายหนุ่มทำหน้าเครียดใส่ร่างบาง

"นี่หรอ? ที่บอกว่าไม่ได้โกรธ หน้าหงิกเป็นตูดหมูเลย ฮ่าๆ"

ร่างบางพยายามทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ แต่กลับกลายเป็นว่า..

"ไม่ขำ!"

ร่างสูงพูดปุ๊บ ทำให้ร่างบางหน้าถอดสีกันเลยทีเดียว

"เออ! ไม่โกรธก็ไม่โกรธ ฉันไม่คุยด้วยแล้ว!"

หญิงสาวที่ไม่ได้อยากจะเซ้าซี่อะไรชายหนุ่มมาก เลยเดินขึ้นห้องไปเลย

ณ ของนอนของหญิงสาว

นี่หรอ ที่บอกไม่ได้โกรธ โกรธฉันชัดๆ เด็กอนุบาลยังดูออก

"ไอพี่บ้าเอ้ย"

เดินไปนั่งกระแทกบนเตียง

"ไหนบอกไม่โกรธไง ไอหื่น"

ว่าชายหนุ่มก่อนล้มตัวนอน จนหลับไป

ณ ห้องของชายหนุ่ม

ทำไมยัยนั้นถึงต้องถามถึงไอ้กั้งด้วยว่ะ! หรือว่ายัยนั้นจะชอบไอ้กั้ง? เป็นไปไม่ได้

"นี่ เราเป็นอะไรว่ะเนี่ย โอ๊ยย"

ขยี้หัวตัวเอง ทำไมถึงมีแต่หน้าร่างบางตลอดเวลา

"คุณหนูค่ะ ทานข้าวค่ะ"

แม่นมเรียกชายหนุ่ม

"ครับๆ"

ร่างสูงตอบขานแม่นมไป พร้อมเดินออกจากห้องไปเพื่อไปทานข้าวเย็น

"เอ๊ะ! ทำไมไฟห้องยังเปิดอยู่"

โทโมะเดินเพื่อจะลงไปทานข้าว แต่เหลือบไปเห็นห้องของร่างบางที่มีแสงไฟเล็ดรอดออกมาทางประตู เลยเดินไปเปิดประตูห้องร่างบาง

~~~แอ๊ด~~~

โทโมะเห็นแก้วหลับอยู่บนเตียง

"ดูๆ ไปยัยนี้ก็น่ารักดีนะเนี่ย"

มองดูหญิงสาวที่หลับอยู่บนเตียง

"อือ.."

หญิงสาวพลิกตัวไปมา แล้วก็ตื่นขึ้นมา

"นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"

แก้วถามโทโมะ ที่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอโทโมะอยู่ในห้อง

"ฉันเข้ามาตั้งนานแล้ว นานจนฉัน...."

โทโมะหยุึดพูดไป

"นายทำอะไรฉันเนี่ยย"

แก้วลุกขึ้นไปตีร่างสูง

"ฉันเข้ามานาน จนฉันได้เห็นเธอ..นอนน้ำลายยืด ฮ่าๆๆ"

โทโมะแกล้งแก้วไป จริงๆแล้วแก้วไม่ได้นอนน้ำลายยืด

"ห๊ะ ฉันไม่ได้นอนน้ำลายยืดซะหน่อย"

หญิงสาวจับปากตัวเอง เชิงว่าถ้าน้ำลายยืดจริงๆ จะได้เช็ด แต่ปากร่างบางก็ยังแห้งดี

"ฮ่าๆๆ"

โทโมะขำกับถ้าทางของร่างบางที่ทำอะไรเอ๋อๆ

"ขำอะไรเล่า!"

ไอ้บ้า ขำอยู่ได้

"ลงไปกินข้าวไปแล้ว"

บอกหญิงสาว

"มะ.."

ร่างบางหมันไส้ร่างสูง กำลังโกรธอยู่จึงตอบปฏิเสธไป แต่..

"หยุด ไม่ต้องบอกว่าไม่กิน เพราะถ้าไม่กิน ก็คงไม่มีใครเอามาม่ามาให้เธอกิน แล้วชั้นก็จะบอกให้แม่บ้าน เอากับข้าวทิ้งให้หมด จะไม่กินก็ตามใจน่ะ"

ชายหนุ่มพูดขู่หญิงสาวไว้ แล้วเดินออกไป ประมาณว่า ไม่กินฉันไม่ง้อ

"รอฉันด้วยดิ"

หญิงสาวรีบวิ่งตามร่างสูงไป

ณ โต๊ะทานข้าว

"นี่ กินอย่างกับแมวดม"

พูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่หญิงสาวทานข้าว

"นี่ๆ กินเข้าไป"

โทโมะตักกับข้าวให้ร่างบาง ตักอันโน่นที อันนี่ที และก็ตักให้เรื่อยๆจนทั้งคู่กินข้าวหมด หญิงสาวก็ขึ้นห้องไป

"เดี๋ยวก่อน"

โทโมะเอามืออังประตูที่ร่างบางกำลังจะปิด

"อย่าลืมเตรียมกระเป๋าล่ะ"

เตือนร่างบางเพราะพรุ่งนี้มีเข้าค่ายสานสัมพันธ์กับรุ่นพี่

"จัดอะไร จัดทำไม"

ร่างบางถามด้วยความงุงงงสุดขีด

"พรุ่งนี้มีเข้าค่ายกับรุ่นพี่ ค้างคืนด้วย"

บอกหญิงสาวไป เพื่อไจข้อสงสัย

"ห๊ะ! เข้าค่าย ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย"

"เธอจะรู้ได้ไงก็เอาแต่หลับ"

ที่ร่างสูงรู้เพราะเดินผ่านห้องของแก้วบ่อย

"นายรู้ได้ไงห๊ะ! ว่าฉันหลับ"

แก้วมองโทโมะอย่างเอาเป็นเอาตาย

"จะไม่รู้ได้ไง ก็ฉันแอบ..อุ๊บ"

โทโมะเกือบจะหลุดคำพูดไป เลยเอามือปิดปากตัวเองไว้

"อะไรน่ะ! แอบ..อย่าบอกน่ะ ว่านายแอบดูฉัน"

ถามร่างสูงไปตามความรู้สึก

"เออ ฉัีนแอบมองเธอ โอเคป่ะ"

ร่างสูงเื้ื่มื่อรู้ตัวว่าโกหกไม่อยู่ เลยบอกไป แล้วก็จะเดินกลับห้อง

"มาแอบมองฉัน แอบชอบฉันรึไง?"

แก้วกอดอก ยักคิ้วใส่โทโมะ

"นี่ ยัยบ๊อง ที่ฉันแอบดูเธออ่ะ ฉันจะสังเกตพฤติกรรมเธอ เผื่อแม่เธอถาม ฉันจะได้ตอบถูกไง"

ร่างสูงตัดสินใจ พูดสิ่งที่ไม่เป็นความจริงออกมา เล่นเอาซะ แก้วหงิดเลย ส่วนร่างสูงก็เดินเข้าห้องไป

ณ ห้องของร่างบาง

"นี่ ฉันเป็นอะไรเนี่ย"

อยู่ๆก็มีแต่หน้านายโทโมะลอยอยู่เต็มไปหมด

------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ ขอร้องนะค่ะ ถ้่าอยากอ่านต่อก็ช่วยเม้นด้วยนะค่ะ ตอนนี้ไรเตอร์ำไม่รู้ว่า ลีดเดอร์ยังอยากจะอ่านนิยายของไรเตอร์รึป่าว??