รักแท้ยังมีอยู่จริง

8.9

เขียนโดย toey

วันที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.28 น.

  53 chapter
  1802 วิจารณ์
  90.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

11) หาอะไรกิน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"โอ๊ยย หิวข้าว"

ร่างบางเดินบ่นอยู่ในห้องคนเดียว รู้สึกหิวจนไส้จะกิ่วมาก เลยเดินลงมาที่ห้องครัวข้างล่างเพื่อหาอะไรกิน แต่ร่างบางไม่ยอมเปิดไฟ เดี๋ยวตารุ่นพี่รู้ เดี๋ยวจะโดนว่าอีก เลยมาหาอะไรกินมืดๆ

"มีอะไรให้กินบ้า่งน่ะ"

ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เย็นดู

"ง่ะ ไม่เห็นมีอะไรเลย"

พอเปิดตู้เย็นก็มีแต่พืชผัก เนื้อสัตว์ทั้งหลาย ร่างบางเลยเดินไปเปิดตู้ที่อยู่ติดกับผนัง เพื่อจะมีขนมให้กินบ้าง

"สาธุมีอะไรให้แก้วกินหน่อยเถอะ"

ยกมีไหว้เหนือหัวก่อนจะเปิดตู้ดู

~~~เพล้ง~~~

ร่างบางทำของตกลงมาทำให้เกิดเสียงดัง

"อุ้ย! แม่ร่วง"

ของตกลงมาพร้อมกับมีเสียงอุทานของร่างบาง

 

ณ ห้องของร่างสูง

ตอนนี้ร่างสูงหลับอยู่ แต่ก็สะดุ้งตื่นเพราะ....

"เห้ย! เสียงไรว่ะ"

ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้า่งล่าง

"หรือว่า..จะเป็น ขโมย!!"

พูดแล้วลุกเดินลงไปดูข้างล่าง

 

ด้านร่างบาง

"เฮ้อ ดีนะที่ไม่มีใครตื่น"

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเลยหาของกินต่อ

~~~กุกกัก กุกกัก~~~

"สะ..เสียง อะไรอ่ะ"

ร่างบางตกใจกับเสียงที่ำได้ยิน

"ผะ.ผะ ผี!!"

ร่างบางเห็นเงากำลังเดินอยู่

"อ๊ากกกกกกก โอ๊ย!"

ร่างบางกำลังจะวิ่งหนีผีขึ้นห้อง แต่มองไม่เห็นเพราะมันมืด เลยวิ่งชนตู้เย็น ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น

 

"ทำไมขโมยเสียงคุ้นๆแฮะ"

ร่างสูงได้ยินเสียงร้อง เลยรีบเดินไปเปิดไฟ

"ยัยห้อย!"

เห็นแก้วนอนกองอยู่กับพื้น มือกุมอยู่ที่หัวตัวเอง

"แก้วๆ"

ร่างสูงสะกิดแก้ว

"ฮึก เจ็บๆ"

ร่างบางครางออกมาด้วยความเจ็บ ที่เมื่อกี้วิ่งชนตู้เย็น หัวเลยโขกตู้เย็น

"ลงมาทำไรเนี่ยห๊ะ!"

ถามร่างบางที่ยังคงนอนอยู่

"อย่าพึ่งถามได้ป่ะ มาช่วยก่อนดิ  โอ๊ย"

เจ็บจนลุกไม่ขึ้น เห็นแต่ดาวอยู่บนหัวเต็มไปหมด

"มาๆ"

เดินเข้ามาช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะทานข้าว

"โอ๊ย! หัวฉัน"

พูดพร้อมกุมหัวตัวเองไปด้วย

"ไงล่ะ บอกได้รึยัง? ว่าลงมาทำอะไรตอนดึกๆ"

ถามร่างบางอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ก็..ฉัน..เอ่อ"

ถ้าฉันบอกว่าฉันหิวข้า่ว นายจะว่าฉันมั้ยเนี่ย

"ก็ ฉันอะไร"

ร่างสูงถามต่อ เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ตอบ

"ฉันนอนไม่หลับ เลยออกมา้้เดินเล่น แต่นอนนี้ ฮ้าววว ง่วงแล้ว ไปนอนและ"

ร่างบางร่ายยาว พูดจนจะหายใจไม่ทัน แล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไปเลย แต่ก็ยังวิ่งเซๆอยู่ ยังไม่หายมึน ไม่อยากโดนตารุ่นพี่ซักไซร์

"ยัยบ๊องเอ้ย"

ร่างสูงพึมพำอยู่คนเดียว

 

ณ ห้องของร่างบาง

ง่ะ! หิวข้าวๆ ตอนนี้ร่างบางนอนอยู่บนเตียง มือนึงกุมหัว อีกมือนึงกุมท้อง

"โอ๊ย! หิวข้าว"

นอนร้องครวญครางอยู่บนเตียง

 

~~~แกร๊ก~~~

ร่างสูงเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับ....

"ผู้หญิงอะไร นอนแล้วไม่ยอมล็อกประตู"

พูดอยู่คนเดียวก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

"นี่"

ร่างสูงส่งเสียงให้ร่างบางรู้ว่า ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว

"นายเข้ามาในนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"

รีบลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง

"อ่ะ กินซิ"

ร่างสูงเดินมานั่งบนเตียงแล้วยื่นถ้วยมาม่าให้ร่างสูง

"อะไรอ่ะ"

ถามร่างสูง

"มาม่าไง ไม่รู้จักหรอ"

ร่างสูงตอบร่างบาง

"ฉันหมายความว่า นายเอาขึ้นมาทำไม"

ร่างบางพูดขยายความให้ร่างสูงเข้าใจ

"เอามาให้เธอกินไง หิวไม่ใช่หรอ"

ยื่นถ้วยมาม่าไปให้ร่างบางอีกครั้ง

"ใครบอกว่าฉันหิว"

ร่างบางบอกไป แต่จริงๆหิวไส้จะกิ่ว แต่ขอวางฟอร์มหน่อย

"ไม่กินก็ไม่กิน ฉันกินเองก็ได้"

ร่างสูงถือถ้วยมา่ม่าแล้วกำลังจะเดินออกไป

"เดี๋ยว เห็นแก่ที่นายมีน้ำใจเอาขึ้นมาให้ฉันกินน่ะ เดี๋ยวฉันกินเองก็ได้"

ร่างบางลุกขึ้นไปแย่งถ้วยมา่ม่าจากมือร่างสูง แล้วเอาไปกินอย่างรวดเร็ว ส่วนร่างสูงก็ดูร่างบางกินไปแต่ก็แอบขำกับท่าทางของร่างบาง

 

ผ่านไปสักพัก ร่างบางก็จัดการกับมา่ม่าตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย

"ฝากเอาถ้วยไปเก็บให้ด้วยนะ ฉันขี้เกียดเอาลงไปเก็บที่ห้องครัว"

จับมือร่างสูงให้แบออก แล้วเอาถ้วยวางบนมือของร่างบาง แล้วรีบวิ่งขึ้นเตียงแล้วนอนคลุมโปง

"เดี๋ยวๆ"

ร่างสูงเอาถ้วยไว้บนโต๊ะ แล้วเดินมาจับแขนร่างบางที่นอนอยู่

"ยังไม่เสร็จ นอนไม่ได้"

ร่างสูงเอาผ้าห่มที่ร่างบางคลุมโปงออก

"อะไรของนายอีก ฉันง่วงแล้วน่ะ ฮ้าวววว"

ในใจก็คิดว่า ตัวเองจะโดนร่างสูงว่าอะไรอีกรึป่าว แต่ก็ต้องตามน้ำไปก่อน

"อยู่เฉยๆสิ"

ร่างสูงเอายาม่องมาทาที่หน้าผากของร่างบาง ที่ตอนที่ปูดเป็นลูกมะนาว เนื่องจากที่ิ่วิ่งชนตู้เย็น

"เจ็บมั้ย?"

ร่างสูงถามร่างบาง ในขณะที่มือก็ยังครึงหน้าผากของร่างบางอยู่

"มะ..ไม่ๆ"

โอ๊ย อย่าเอาหน้า้เข้ามาใกล้สิ เขินนะเ้ว้ย

"อือ เสร็จและ นอนได้"

จัดที่นอนให้ร่างบางนอน แล้วห่มผ้าให้ เดินไปหยิบถ้วยที่โต๊ะ แล้วก็หันหลังกำลังจะเดินออกมา แต่...

"ขอบใจน่ะ"

ร่างบางพูดออกมา พอร่างสูงหันหน้ากลับมาก็แกล้งหลับซะ ส่วนร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องแล้วยิ้มอยู่คนเดียว

"น่ารักกับเขาด้วยนะเนี่ย ฝันดีน่ะ"

ร่างสูงบอกฝันดีกับร่างบางผ่านประตู ทั้งๆที่รู้ว่าร่างบางไม่ได้ยิน

------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้น+โหวต ด้วยนะค่ะ อัพให้แล้วน่ะ จะบอกให้ว่า เม้นเยอะ โหวตเยอะ จะมาอัพเร็วนะค่ะ ถ้าอยากอ่านต่อ ก็เม้นกันด้วยนะค่ะ please!!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา