วุ่นรักยัยตัวแสบ

"พะ พะ พี่หรอ"แก้วพูดติดขัดแล้วชี้มาที่ตัวเอง

"พี่ไม่ใช่แม่หนูนะ"

"ม๊าค่ะ!ป๊าไปไหน"

(นั้นไง!!ไม่ฟังกูด้วย)แก้วคิดในใจ

"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพ่อหนูไปไหนอ่ะ เพราะพี่ไม่ใช่แม่หนู"

"ม๊าไม่รักน้องวินหรอค่ะTT^TT"วินเทอร์พูดแล้วร้องไห้ออกมา

"เออออออออ....เอาไงดีอ่ะม๊า"แก้วหันไปกระซิบขอความช่วยเหลือจากมารดา

"เออออตามแกไปก่อนละกัน"

"ม๊าค่ะ!แต่แก้วไม่รู้ว่าพ่อเขาอยู่ไหนนะ"

"พูดๆไปเหอะนะ เด็กมันไม่เซ้าซี่หรอก"เขื่อนบอก

"อะ เออ...ม๊ารักหนู...นะค่ะ เออ น้องวิน"แก้วบอกแล้วลูบหัว

"กอดด้วย กอด"เฟย์ขยับปากบอกแล้วทำท่า แก้วหันไปกอดไว้

"เห็นมั้ยค่ะน้องวินว่าม๊ารักหนูนะ อย่าร้องนะค่ะคนเก่ง"ฟางบอกแล้วเดินมาลูบหัว

"ม๊ารักน้องวินใช่มั้ยค่ะ"เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาถามตาแป๋ว

"เออจ๊ะ!ม๊ารักหนูนะ"

"แล้วป๊าไปไหนค่ะ?"

"ไปไหนอ่ะ?"แก้วหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ

"ไป...เออ...ไป ไปทำงานครับ"เขื่อนตอบแทน

"แล้วป๊าจะกลับมาเมื่อไรค่ะ ป๊าจะมาหาน้องวินมั้ย"

"เออออออ...เดี๋ยวป๊าก็มาค่ะ น้องวินนอนนะค่ะ"แก้วบอกแล้วดันตัววินเทอร์ออก เด็กน้อยค่อยๆล้มตัวลงนอนแต่หัวยังไม่ถึงหมอนก็เด้งตัวขึ้นมาซะก่อน

"แก้ว!นักข่าวจะมาขอสัมภาษณ์อ่ะ"โทโมะเดินเข้ามาพร้อมนักข่าวจากหลายสำนัก

"ป๊า!!ป๊ากลับมาแล้วววว"เด็อกน้อยดีใจใหญ่

"ห๊ะ!!!"ทุกคน

"ไหนป๊าน้องอ่ะครับ?"โทโมะเดินเข้ามาใกล้

"ก็ป๊าไงค่ะ น้องวินคิดถึงป๊ามากเลย"วินเทอร์กอดโทโมะไว้แน่น

"เฮ้ย!!!"ทุกคน

"เอาแล้วไง รู้สึกถึงรางร้ายในอีกไม่ช้า"แก้วพูดออกมาเบาๆ

"ม๊าค่ะ!ป๊ามาแล้ว"วินเทอร์จับแขนแก้วไว้

"นั้นไง!!ไม่ทันขาดคำ"

"ห๊ะ!!!"นี้คือเสียงของโทโมะและนักข่าว

"ยังไงกันแน่ค่ะเนี่ย ไหนน้องโทโมะบอกว่าน้อง 2 คนช่วยเด็กไว้ไงค่ะแล้วทำมั้ยเขาถึงเรียกน้อง 2 คนว่าพ่อ แม่ละค่ะเนี่ย"นึกข่าวคนหนึ่งถาม

"ใช่ๆๆๆๆ"

"ตกลงเป็นลูกน้อง 2 คนหรอค่ะ?"

"แล้วอายุเท่าไรแล้วค่ะ?"

"ท้องตอนไหนทำมั้ยพวกพี่ไม่เห็นเลย?"

"มีลูกแบบนี้ไม่กลัวเสียชื่อหรอค่ะ?"นักข่าวรุมกันถาม

"เออออออออ...พี่ๆครับ ผมว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะครับ ให้น้องแกพักผ่อนนะ"ป๊อบปี้บอกก่อนที่จะช่วยกันพานักข่าวออกไปเหลือแต่โทโมะ แก้ว และแม่มล

"นี้มันอะไรกัน!!"โทโมะโวยวาย

"เออ...น้องวินนอนดีกว่านะค่ะ"แก้วบอกและห่มผ้าให้

"ม๊าว่าเราไปคุยกันที่ระเบียงดีกว่า"แม่มลบอกแล้วเดินนำไป

~ระเบียง~

"นี้มันอะไรกันครับแม่ ทำมั้ยน้องถึงเรียกผมกับแก้วว่า ป๊า ม๊า?"

"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูกว่าทำมั้ยแกถึงเรียกเรา 2 คนแบบนั้น แต่แม่ขอถามตรงๆนะ เราเลยมีอะไรกันหรือป่าว?"

"เฮ้ย!!!"ทั้ง 2 คนตะโกนพร้อมกัน

"ม๊าค่ะ!แก้วกับตานี้เกลียดกันจะตายไปจะมีอะไรกันได้ไง"

"ใช่ครับแม่ ผมไม่มีทางเอายัยนี้หรอก"

"นี้นาย!!คิดว่าฉันอยากได้นายนักไง"แก้วหันไปเถียง

"ม๊าค่ะ!มันเป็นไม่ได้เลยนะค่ะที่น้องวินจะเป็นลูกเรา 2 คนอ่ะ น้องวินแกเกิด 2548 ตอนนั้นแก้วอายุ 13 เองนะ ประจำเดือนยังไม่มาเลยยยยยยย"

"นั้นนะสิ!แล้วถ้าแกท้องม๊าก็ต้องเห็นสิ"

"ใช่ครับ!แล้วที่สำคัญ ผมไม่เอายัยนี้หรอก!"โทโมะแทรกขึ้น

"นี้นาย!ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ"

"แล้วจะเอายังไงกับแกดีละเนี่ย พ่อ แม่เป็นใครก็ไม่รู้"แม่มลพูดแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ผมโทรบอกตำรวจแล้วครับเดี๋ยวก็คงจะมา"โทโมะบอก

"แก้วว่าให้หมอเช็คสมองแกอีกทีเหอะค่ะ เพื่อมันจะกระทบกระเทือน"

"นั้นนะสิ งั้นไปบอกหมอกันลูก!"แม่มลบอกแล้วดึงมือทั้ง 2 คนไป พอออกมาหน้าห้อง

"น้องแก้ว น้องโทโมะค่ะ ตกลงเป็นลูกน้องจริงๆใช่มั้ยค่ะ?"

"แล้วมีตั้งแต่เมื่อไรค่ะ?"นักข่าวรีบมารุมทั้ง 2 คนทันที่

"แก้วว่าเราต้องผ่านตรงนี้ให้ได้ก่อนแหละค่ะ"

"งั้นแก้วกับโทโมะให้สัมภาษณ์ไปนะลูก บอกไปตามความจริงนั้นแหละเดี๋ยวม๊าไปตามหมอเอง"แม่มลบอกก่อนจะลากเขื่อนไปด้วย

"เออ...พี่ๆค่ะ!!ฟังแก้วนะค่ะ!!น้องเขาไม่ใช่ลูกของเรา 2 คนค่ะ!!"

"แต่แกเรียกน้องว่าป๊า ม๊านะค่ะ?"

"ผมว่าแกน่าจะความจำเสื่อมนะครับ"

"นี้น้อง 2 คนตั้งใจจะปกปิดความจริงหรือป่าวค่ะ?"

"ที่เราพูดมันเป็นความจริงนะค่ะ!!"

"แล้วมีหลักฐานหรอค่ะ?"

"น้องเขานามสกุล สุริยะวงษ์ ไม่ใช่ศิริมงคลสุวรรณหรือไทยานนท์นะค่ะ"

"แล้วพวกพี่จะเชื่อน้องได้ยังไงละค่ะ น้องอาจจะให้คนอื่นเลี้ยงก็ได้"

"ผมว่าพวกเราพูดอะไรไปพวกพี่ก็คงไม่เชื่อหรอกครับ!!งั้นรอแถลงข่าวเลยดีกว่า ขอตัวนะครับ!"โทโมะบอกแล้วลากแก้วเข้าห้องทันที

"เอออออ...พวกพี่กลับไปก่อนนะครับแล้วจะแถลงข่าวอีกที่ นะครับๆ"ป๊อบปี้บอก

"ก็ได้ค่ะ แต่พี่ก็ขอให้น้องพูดความจริงละกัน พี่สงสารเด็กนะค่ะ"นักข่าวคนหนึ่งบอกแล้วทุกคนก็เดินกลับไป

"สวัสดีครับ"พอนักข่าวกลับไปตำรวจก็มาพอดี

"สวัสดีครับคุณตำรวจ เชิญด้านในดีกว่าครับ"จองเบบอกแล้วเปิดประตูให้

"สวัสดีค่ะ/ครับ คุณตำรวจ"แก้วกับโทโมะพูดพร้อมกัน

"มีอะไรให้ผู้ช่วยครับ?"

"พอดีว่าเราเจอเด็กถูกรถชนนะค่ะ แล้วแกน่าจะความจำเสื่อม เราอยากให้คุณตำรวจช่วยหาพ่อ แม่แกให้หน่อยนะค่ะ"เฟย์บอก

"แล้วพอมีประวัติอะไรมั้ยครับ"

"นี้กระเป๋าน้องครับ มีชื่อแล้วก็วันเกิดนะครับ"เคนตะยื่นกระเป๋าให้

"โอเคครับ!ทางเราจะช่วยตามหาให้นะครับ พอแกหายแล้วช่วยพาไปที่สถานีตำรวจด้วยนะครับเดี๋ยวผมจะเอาไปฝากบ้านเด็กกำพร้านะครับ"

"ทำมั้ยต้องเอาไปฝากด้วยค่ะคุณตำรวจ?"ฟางถาม

"ระหว่างที่เราหาพ่อ แม่เขาเราต้องให้เขาไปอยู่นะครับจะปล่อยให้เขาเรร่อนไม่ได้"

"แล้วถ้าเราจะเป็นคนดูแลแกเองได้มั้ยค่ะ?"

"แก้ว!!"

"คือแก้วสงสารแกนะค่ะ ไหนๆแกก็เรียกแก้วว่าแม่แล้ว แก้วขอดูแลแกเองได้มั้ยค่ะ"

"แต่จะเป็นการรบกวนคุณป่าวๆนะครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แก้วเต็มใจ!"

"แกถามม๊าแล้วหรอแก้ว ม๊าจะอนุญาติหรือป่าว"เฟย์ท้วงขึ้น

"ม๊าอนุญาติ"

"ขอบคุณค่ะม๊า!งั้นตกลงให้แก้วเลี้ยงแกนะค่ะ"

"ก็ได้ครับ!แต่ถ้าเกิน 3 เดือนผมจะเอาแกไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะครับ"

"ทำมั้ยละครับ ให้แกอยู่กับเราไปจนกว่าจะเจอพ่อ แม่ไม่ได้หรอครับ?"ป๊อบปี้ถาม

"คดีแบบนี้มีระยะเวลาแค่ 3 เดือนนะครับถ้าเกินแกจำเป็นต้องไปอยู่ นอกจากจะมีความรับแกเป็นบุตรบุญธรรม"

"งั้นถ้าเกิน 3 เดือนม๊าจะรับแกเป็นบุตรบุญธรรมเอง"

"จริงนะค่ะม๊า!"แก้วรีบเข้ามากอด

"จริงจ๊ะ"

"'งั้นถ้าแกออกจากโรงพยาบาลพาไปที่ ส.น.ด้วยนะครับ"

"พาไปทำมั้ยอีกครับ?"เขื่อนถาม

"พาไปแจ้งความและถ่ายรูปนะครับ"

"โอเคครับ!"

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เราจะรีบหาให้เร็วที่สุด"ตำรวจบอกก่อนจะกลับไป

"ม๊าจะเอาจริงหรอครับ?"เขื่อนถาม

"จริงสิ!ม๊าสงสารแกนะ แกดูน่ารักดีออก"