บำเรอรัก...... Ver. TK
aeytomokaew
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ ไม่เป็นไร พี่นอนด้านล่างดีแล้ว ป็อปไปนอนเถอะ ”
หมับ อยู่ๆมือเล็ก ก็คว้าแขนเค้าไปกุม พาเดินไปที่ห้องตนเองหน้าตาเฉย โทโมะทำหน้าตื่น
พยายามแกะมือเล็กออก แต่ไม่เป็นผล มือเรียวอีกข้างเปิดประตุออก ลากเค้าเข้าไป ปิดประตูทันที
“ เอิ่ม....พี่ว่า พี่นอนข้างล่างดีแล้ว น่ะ เราอย่าดื้อสิ”
“ แต่ ที่โซฟาข้างล่าง ยุงมันจะกัดพี่น่ะ นอนเถอะ พี่กลัวอะไร ทีเมื่อก่อนเรายังนอนห้องเดียวกัน
อยุ่เลยน่ะค่ะ ”
“ ก็เมื่อก่อนมันเด็ก....แล้วตอนนี้ป็อปก็โตเป็นสาว.....” สวยซะด้วย เดี๊ยวถ้าหน้ามืดจะทำไรหล่ะ
ยิ่งแก้วมานอนอยู่ที่บ้านด้วย ยิ่งไม่อยากให้เข้าใจผิดไปใหญ่ โทโมะยังคงยืนกรานที่จะออกไป
แต่ดูเหมือนน้องสาวเค้าจะไม่ยอม ท่าเดียว มาไม้ไหนเนี่ย
“ พี่โทโมะนอนเถอะค่ะ....เราเป็นพี่น้องกันน่ะค่ะ เดี่ยวซอไปอาบน้ำ แล้วนอนเลยเหมือนกัน ไม่
ต้องกลัวว่าพี่แก้วจะมาเห็นหรอก ถึงยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน พี่แก้วคงไม่โกรธหรอก ถ้าเห็นพี่มา
นอนห้องของป็อปน่ะ ”
หญิงสาวเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าและกระเป๋าส่วนตัว หายไปในห้องน้ำ โทโมะยืนนิ่ง
หนักใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งที่เตียงสีชมพู ดวงตาเรียวหันไปมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่หัวเตียง
ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ เป็นภาพตอนที่เค้าอยู่ ม.ปลาย ปีสุดท้าย ก่อนไปเรียนต่อ ภาพของ
ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ข้างเค้า โดยเค้าโอบแขนไหล่บางทั้งสองคน โดยที่เค้าหันไปยิ้มให้กับ
คนรัก ส่วนอีกคน ก็มองเค้าอยู่ มันหมายความว่าไงน่ะ สายตานี่ โทโมะวางรูปลงที่หัวเตียง
มองภาพอื่นๆเป็นภาพที่ป็อปปี้ถ่ายคู่กับแก้ว 2 คน มากมาย และยังมีรูปตัวเค้าด้วยเช่นกัน
“ ทำไมมีแต่รูปฉันกับแก้วหล่ะ ....” ไม่มั้ง มันต้องมีรูปเพื่อนป็อปบ้างสิ ชายหนุ่มครุ่นคิด ก่อนจะลง
มือหาภาพเพื่อนๆของป็อปปี้ แต่ก็ไม่เจอ เลยลองเปิดหมอนดู และพบซองสีชมพูอยุ่ และเป็นรูป
หัวใจ มือแกร่งยื่นหมายจะจับ แล้วเปิดดูออก แต่ต้องชะงัก เมื่อเสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมา เค้า
รีบวางมันกลับที่เดิน ก่อนจะทำท่าง่วงนอนยกเท้าขึ้นบนเตียงเตรียมตัวนอน ใบหน้าชายหนุ่มหันไป
มองร่างที่เดินออกมา จนถึงกับอึ้ง ตกตะลึง
“ เธอใส่ชุดบ้าอะไรน่ะ น้องป็อปชุดนั่นมัน..............”
JV
จงเบ นั่งรอหวายอยุ่ที่รถ นี่มันผ่านไป เกือบ 2 ชั่วโมงแล้วยังไม่มีทีท่าวี่แววร่างนั้นจะเดินอกมา
“ ทำอะไรอยู่ว่ะ คงไม่อืดตายอยู่ใช่มั้ย เฮ้อ เอาว่ะ เข้าไปดูสักหน่อย ”
ชายหนุ่มพูดกับตนเอง ก่อนจะตัดสินใจ ลงจากรถ มุ่งหน้าไปยังบ้านตรงหน้า มือเรียวสั่นเทาเอื้อม
ไปจับลูกบิด ตอนนี้เค้าเริ่มไม่ใจจะเข้าไปดีมั้ย เดี๋ยวก็โดนตะเพิดออกมาขายหน้าแน่ แต่ถ้าหากไม่
เข้าไปดูจะรู้หรอว่าเธอเป็นอะไร มือเรียวบิดประตูเข้าไป ก็เจอแม่ตัวดี นอนหลับอยู่ที่โซฟา เขาก้าว
เข้าไป ย่อตัวลงนั่งตรงหน้า ที่แก้มนวลยังเประเปื้อนไปด้วยน้ำตา โดยที่เค้าไม่รู้สาเหตุว่าเธอ
ร้องไห้เพราะอะไร
“ เก็บกดน่ะเธอน่ะ ”
“......”
เค้าเอ่ยก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนเอง บรรจงเช็ดคราบน้ำตาให้ที่ดวงหน้างาม มือเรียวมาหยุด
แตะที่หน้าผากมนต์ ก่อนจะไล้ลงมาหยุดที่ดวงตาเรียวกลมโต ที่ยามหลับดูเหมือนเด็กน้อยๆแต่ถ้า
หากุมขึ้นมา ดุจนางพญาดีๆ เค้าอมยิ้มก่อน จะไล้นิ้วมือเรียวมาหยุดที่จมูกเล็กโด่งได้รูป และมา
หยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มสวยที่ปิดสนิท
ตึก ตึก เสียงหัวใจชายหนุ่มเต้นแรง เหมือนจะทะลุออกมาก็ไม่ปาน ร่างงามตรงหน้าพลิกตัวนอน
หงาย เค้าชะงัก รีบเอามือออกทันที นั่งลงกับพื้น หันไปทางอื่น เพื่อซ่อนใบหน้าแดงซ่านเอาไว้
นี่เค้าเป็นอะไร ทำไมต้องใจเต้นพออยู่ใกล้ยัยนี่ด้วย เสียงกุกกักที่ยังคงดังอยู่ ทำให้เค้าหันไปมอง
แล้วต้องเบิกตากว้าง เมื่อคนตรงหน้าเริ่มละเมอ และปลดเสื้อผ้าตนเอง
“ เฮ้ยยยยยย นี่เธอ ”
จงเบรีบเอามือครุบมือเล็ก เมื่อคนตรงหน้าเริ่มที่จะถอดชุดเดรสตนเองออก จนทำให้เธอดิ้นขัดขืน
“ นี่ ยัยพะยูน เอ๊ย คุณหนูหวาย อย่าทำแบบนี้ ผมยังไม่อยากเป็นตากุ้งยิงน่ะครับ ”
“ อือ ปล่อยน่ะ ..โมะ นายจะห้ามฉันทำไม อย่ามายุ่งกับฉันน่ะ อึก...ปล่อย ”
อ้าวยัยนี่ มันละเมอถึงโทโมะอยุ่หรอ ฝันลามกน่ะนั่น ถึงได้แก้ผ้าตนเอง เค้าคิดในใจ อย่าง
หมั่นไส้ ก่อนจะหยิกเข้าไปที่แขนเรียวทันที
“ โอ๊ยยยย นี่....หา นี่นายมาอยุ่ตรงนี้ได้ไง แล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
จุ่ๆคนตรงหน้าก็ลุกขึ้น เอามือปิดร่างตนเองที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย หันมามองเค้าอย่างโมโห
“ นี่นาย ฮึ่ย นี่นายจะปล้ำฉันเรอะ ”
“ เฮ้ยยย ไม่ใช่ ผมไม่ได้ทำน่ะ ”
“ ยังแก้ตัวอีก ไอ้เลวววววววว ”
หวายเอ่ยตวาดลั่นอย่างโมโห มือเรียวฉกฉวยโคมไฟที่ตั้งอยู่ใกล้ ฟาดลงไปที่หัวจงเบอย่างแรง
“ อ๊ากกกกก ยัย ..เจ็บน่ะ โอ๊ยยย”
จงเบร้องลั่นเอามือกุมศรีษะตนเอง ล้มลงไปนอนกับพื้น กลิ่นคาวเลือดส่งกลิ่นมาที่จมูกเค้า ชาย
หนุ่มชะงัก ยกมือขึ้นมาดูด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนอยุ่ที่มือแกร่งของเค้านั่นเอง
“ นี่เธอ ฟังกันบ้างสิ เอะอะก็ทำร้าร่างกายผม ผมมีความอดทนจำกัดน่ะ ”
จงเบตวาดลั่น ลุกขึ้นมองหน้าสวยที่กำลังฉายแววสำนึกผิด อย่างไม่พอใจ มือหนายังคงกำหัวตนเอง
เพื่อห้ามเลือดอยุ่ หวายมองอย่างตกใจและเสียใจ
“ ก็...นายจะปล้ำฉันนี่ ฉันต้องป้องกันตนเองไว้ก่อน ”
“ ปล้ำงั้นเรอะ ...”ถ้าเป็นไอ้โมะเธอคงยอมง่ายๆหล่ะสิ
“ ใช่ นายกำลังจะเปลื้องผ้าฉัน นายผิด กลับไปฉันไล่นายออกแน่ ชิส์”
“เหอะๆๆ ถ้าผมจะปล้ำคุณ หมาหน้าบ้านมันเหมาะเป็นภรรยาผมมากกว่าคุณน่ะ ”
“กรี๊ดดดนี่นาย.....”
“อ้อ...แล้วผมจะบอกให้รุ้และตาสว่างไว้ด้วยว่า คุณนั่นแหล่ะ เป็นคนถอดเสื้อผ้าตนเอง โมะจ๋า
อย่าทำแบบนี้สิ อุ๊ย ฉันอายน่ะ เธอละเมอได้ลามกชะมัด ” (เกินจริงไปมั้ยจ้ะจงเบ)
หวายถึงกับทำหน้าอึ้ง พูดไม่ออก เธองั้นหรอ ตูไม่ได้ฝันแบบนี้นี่หว่า ดวงตาเรียว มองร่างที่
กำลังเดินออกไปอย่างสำนึกผิด รีบใส่เสื้อผ้าตนเองเข้าที่ ก่อนจะคว้ากล่องปฐมพยาบาลวิ่งตามร่าง
สูงออกไปข้างนอก มือเรียวคว้าประตุเปิดออก พบว่า จงเบกำลัง นั่งอยุ่ที่ชิงช้าข้างสวน และกำลัง
ฉีกเสื้อตนเอง เพื่อทำแผลอยู่ ขาเรียวสวยก้าวเข้าไปหาอย่างช้าๆหยุดลงด้านหลัง
“ มาสมเพชฉันหรือไง ”
“ คงงั้น แต่ฉันตั้งใจมาทำแผลให้นายมากกว่า ไหนดูซิ ”
ร่างเพรียวนั่งลงข้างๆเค้า มือเรียวเล็กแกะมือเค้าที่กุมแผลออก ตั้งใจมองดูอาการคนตรงหน้า
“ ทำเป็นเรอะ อย่างเธอน่ะ ฉันนึกว่าจะวีนใส่คนอื่นเป็นอย่างเดียว ”
“ อย่ามาดูถูกฉันน่ะย่ะ .....ฉันน่ะเก่งเรื่องพยาบาลเลยน่ะจะบอกให้ ”
“ เหอะ เชื่อตายหล่ะ อย่างเธอ ไม่ด่าแม่ตนเอง ก็ด่าเพื่อนที่นั่งดริ๊งซ์ด้วยกันนั่นแหล่ะ โอ๊ยย เบาๆ
มือหน่อยสิยัยถึก ”
ชายหนุ่มร้องลั่น เมื่อถูกคนตรงหน้าหมั่นไส้ กดสำลีลงไปอย่างแรง
“ หุบปากเลยน่ะ ก่อนที่ฉันจะวีนใส่นายน่ะ อยุ่นิ่งๆๆ ”
เมื่อคนตรงหน้าเสียงดังใส่ เค้าถึงกับเงียบลงไปทันที แต่ก็ไม่วายทำเสียงจิ๊จ๊ะ จนใบหน้าสวยเงย
ขึ้นมองส่งสายตาอาฆาตมาให้ ทำให้เค้าถึงกับต้องหลบตาไป ปล่อยให้เธอทำแผลต่อไป ตาดุ
ชะมัด ผู้หญิงไรว่ะ แล้วใครจะเอาเป็นแม่ของลูกเค้าว่ะเนี่ย
“ นี่นาย นินทาฉันในใจหรือป่าว เงียบผิดปกติ ”
“ อ้าว นี่คุณเธอ พอฉันหุบปากก็ว่า ฉันแหกปากก็ว่า เดี๋ยวจับจูบปิดปากซะเลย ”
หวายถึงกับชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของเขา เธอหยิบพลาสเตอร์มาแปะเป็นชิ้นสุดท้าย ก่อนจะก้ม
หน้าก้มตาเก็บอุปกรณ์โดยไม่พูดอะไร
“ เธอรักโทโมะหน้าจืดนั่นเหรอ ”
ดวงหน้าสวยหันมามองเค้าเล็กน้อย ก่อนจะเหม่อมองไปที่ทะเล อย่างเลื่อนลอย จงเบ จ้องเสี้ยว
หน้าหวานนิ่ง ต้องการคำตอบจากเธอ
“ เป็นชู้กับแฟนน้องสาวตนเองมันบาปน่ะ ไม่ปืนต้นงิ้วก็กระทะทองแดงแล้วหล่ะ ” เวร ตูปากเสียอีก
แล้ว
“ นี่นาย อยากถูกฉันหักคอตายตรงนี้ใช่มั้ย ”
“ เอ่อ โทษทีฉันพูดดตรงไปหน่อย ”
“ ถ้านายบอกว่าไม่ตั้งใจ ฉันอาจจะดีใจกว่านี้ ฉันเสียใจจริงๆ โทษน่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว
ฉันตอบนายไม่ได้ ”
หวายเอ่ยแค่นั้น ใบหน้าสวยเศร้าสลดลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนหันหลังกลับบ้าน
“ ทำไมหล่ะ ฉันรุ้ว่าเธออยากต้องการใครสักคนเพื่อระบายความในใจ ฉันเป็นที่พึ่งเธอได้น่ะ ”
“ ถ้านายเป็นที่พึ่งฉัน ฉันไประบายกับหมา ที่เป็นภรรยานายไม่ดีกว่าหรอ ”
TK
โทโมะนิ่งอึ้ง พูดไม่ออก มองร่างงดงามที่อยุ่ภายใต้ชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางเบาสั้นเลยเข่าและ
แนบเนื้อ เห็นเรือนร่างงามชัดเจน เค้ามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ป็อปปี้ทำเหมือนไม่ได้ยินที่เค้าพูด
ร่างเพรียวบางเดินไปที่หน้ากระจก หยิบครีมมาทาที่ตัว คนอื่นมองอาจจะหลงใหลไปในร่างงดงามที่
เย้ายวน ของเธอ แต่สำหรับเค้า ไม่ แถมตอนนี้อารมณ์เค้าเริ่มเดือดขึ้นมาด้วยซ้ำ
“เธอไปซื้อชุดนี่ที่ไหนน้องป็อป!! ”
โทโมะเอ่ยขึ้นน้ำเสียงกึ่งตวาด ร่างสุง ลุกขึ้นยืน เดินมาหยุดมองเธอที่หน้ากระจก
“ ป็อปไม่ได้ซื้อค่ะ มีคนให้มา ”
“ แต่นี่มันชุดนอนที่พี่ซื้อให้แก้ว เป็นของขวัญวันเกิด ที่พี่ส่งฝากให้เธอไปให้แก้ว อย่าบอกน่ะว่า
เธอยังไม่ให้น่ะ ”
“ ป็อปให้พี่แก้วแล้วค่ะ.......แต่วันนั้นฉันไปนอนบ้านพี่แก้ว เห็นกล่องของขวัญพี่อยู่ในถังขยะ ป็อป
เลยหยิบกลับมา นั่นเป็นอันว่า ชุดนี้เป็นของป็อปแล้ว ”
หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเย็น ลุกขึ้นยืน หันมาประจันหน้าพี่ชาย มันชิดมากจนจมูกเธอกำลัง
คลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากเค้า
“ โกหก!.....ถอดมันออกมา มันเป็นของแก้ว .....ถึงเธอจะเป็นน้อง แต่ไอ้การแต่งเรื่องมาหลอกพี่
น่ะ พี่รับไม่ได้ ไปถอดออกมาน้องป็อป ”
โทโมะเอ่ยเสียงเย็น พยายามสะกัดกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้ มือแกร่งกำเข้าหากันแน่น
“หึหึ...ถ้าพี่อยากได้คืน ก็ถอดมันเองสิค่ะ ป็อปไม่ว่าอะไร ”
“ อย่านึกว่าพี่ไม่กล้าน่ะ! ”
“ ก็เอาสิค่ะ....ป็อปยังไม่ได้ว่าอะไร ”
ชายหนุ่มข่มอารมณ์แน่น ดวงตาเรียวยังคงจับจ้องไปที่ดวงตาโตที่จ้องมองเค้าอย่างยั่วยวนอยุ่ มือ
แกร่งยกขึ้น ปลดเสื้อออกจากไหล่บางทั้งสองข้าง มือเรียวถือมันไล้ลงไปตามแขนเรียว ลงไปถึงเอว
เล็กคอดกิ่ว สัมผัสได้ถึงเนื้อหนังเปล่าเปลือย ที่กำลังเปิดเผยขึ้น จากนั้นก็ปลดมันลงพ้นก้นงอนกลม
กลึง และวางมันลงไป เค้าทำมันโดยไม่มองอะไร นอกจากจ้องหน้าเธอแทน
“ หยิบมันขึ้นมาให้พี่ ! ”
“ ในเมื่อพี่ถอดมันเอง...พี่ก็ต้องหยิบมันเอง ”
“ ยัยป็อป !!”
โทโมะตวาดลั่น อย่างโมโหจริงๆ คิดว่าเค้ามีความอดทนมากพอหรือไง ชายหนุ่มข่มอารมณ์ หลับ
ตาแน่น ก่อนจะก้มลงหยิบชุดนั้นขึ้นมา สมองของเค้าคิดแต่ว่า ต้องไม่ทำให้แก้วเสียใจอีกเท่านั้น
เค้ายืนขึ้น กำลังจะลืมตา แต่ถูกร่างตรงหน้าเข้าจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากอวบอิ่มทาบทามลง
มาประกบริมฝีปากเค้าทันที ลิ้นเล็ดชอนไชเข้ามาอย่างง่ายดาย และพยายามที่จะเกี่ยวรัดลั้นร้น
ของเค้า จูบที่อีกฝ่ายพยายามทำให้มันดูเร่าร้อน และดูดดื่ม กลับกลายเป็นจูบที่เค้าคิดว่ามันไร้
เดียงสาเหลือเกิน
ตึง! อารมณ์ที่กดกลั้นของเขาขาดผึ่ง มือแกร่ง คว้าเอวเล็กเปล่าเปลือยมาแนบชิด ก่อนจะจูบ
ตอบอย่างเร่าร้อนโดยที่เค้าเป็นคนนำเกมส์ มันหอมหวานซะจนเค้า ทนไม่ได้ มืออีกข้าง ผลักร่าง
เพรียวเปล่าเปลือยลงไปบนเตียง พร้อมกับร่างสูงของเค้าโถมทับลงไป มือเล็กของป็อปปี้ปลด
กระดุมเสื้อเค้า ลูบไล้แผงอกเค้าไปมา จนชายหนุ่มเสียวซ่าน ถึงกับร้องครางในลำคอ
มือแกร่งที่กำชุดนอน ปล่อยมันออก ก่อนที่จะลูบไล้ตามเรียวขาเรียว ก่อนจะไล้ขึ้นมาถึงทรวงอกคุ่
งามที่ตั้งชูชันตรงหน้า มือแกร่งกอบกุมทรวงอกบีบเคล้นมันจนล้นมือ
“อา~ พี่..โทโมะ ...”
ป็อปปี้ร้องออกมาอย่างกลั้นเสียงไม่ไหว เมื่อคนบนร่างจูบโลมเลีย ที่ซอกคอขาว และมาหยุดดื่มด่ำ
ทรวงอกของเธอ ลิ้นร้อนหยอกล้อทรวงอกเต่งตึง อย่างเมามัน สติของเขาตอนนี้ไม่มีอะไรมาหยุด
อารมณ์ของเค้าได้เลยตอนนี้
“อื้อ...พี่..ป็อปเจ็บ ”
“ กรี๊ดดดดดด !!! ”
เสียงกรี๊ดที่ดังมาจากห้องข้างๆ ทำให้ชายหนุ่มผงกหัวขึ้น สติเริ่มคืนกลับมา
“ แก้ว ”
โทโมะเอ่ยเรียกชื่อ คนๆนั้น มือแกร่งรีบคว้าชุดนอน ก่อนจะผละออกจากร่างบางที่เค้าคล่อมอยู่ ร่าง
สูงรีบหันกลับ หมายจะไปหาคนรัก แต่ถูกมือเล็กคว้าไว้ซะก่อน
“ ฮึก...อย่าไป..ได้โปรดอยุ่กับป็อป ”
ชายหนุ่มหันมามอง ป็อปปี้มองเค้าด้วยสายตาอ้อนวอน น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ อย่าให้อะไรมาทำให้เราล้ำเส้นเกินกว่าพี่น้องเลยป็อปปี้ ที่ทำไปเมื่อกี้ ขอโทษ”
" ในเมื่อ ฉันก้าวล้ำเส้นคำว่าพี่น้อง ฉันก็ขอทำในสิ่งที่หัวใจตนเองต้องการ ฉันรักพี่ค่ะ ไม่ใช่รัก
แบบพี่น้อง แต่ฉันรักแบบคนรัก พี่โทโมะ ถ้าพี่ยังยืนยันว่ายังรักพี่แก้วอยุ่ ฉันก็ขอเป็นคนสำรอง
ของพี่ก็แล้วกัน เพราะฉันรักพี่แก้วมากเหมือนกัน ฉันไม่อยากแย่งๆของใคร "
“ ไม่มีใครแทนที่แก้วได้...ยิ่งเธอเป็นน้องสาวฉัน ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ น้องป็อป หยุดความคิดไว้
แค่นั้นก็พอ อย่าคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลย ”
โทโมะแกะมือเธอออก ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตุออก มุ่งหน้าไปหาร่างคนรักที่อยู่อีกห้องโดดเดี่ยว
ทันที เธอเป็นอะไรไปน่ะ ขอโทษน่ะ แก้ว ฉันไม่น่าปล่อยเธอไว้คนเดียวเลย หวังว่าคงไม่เกิดเรื่อง
ร้ายๆกับเธอซะก่อน
ปัง ชายหนุ่มผลักประตูออกอย่างแรง
“ แก้ว !!!!!”
*************
อัพตามสัญญาแล้วน่ะจ้ะ
ตอนนี้ยังไม่มีจัดเต้ม ตอนไหนเอ่ย
ช้าหรือเร็วขึ้นอยุ่กับนักอ่านแล้วจร้า
เม้น+โหวต คงไม่ยาก ถ้าอยากอ่านต่อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
