นิยายเพลง อวดเก่ง (TK)
ice_love_tomokaew
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนิยายเพลง: อวดเก่ง
~ที่ห้องเรียน~
"แก้ว! มานี่หน่อยซิ" เสียงเด็กสาววัยใส ตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองข้ามห้อง
"มีไรหรอพิม เรียกซะดังเชียว"แก้วเดินมาตามเสียงเรียกชื่อตัวเอง
"ก้อจะถามว่า วันนี้ตอนเย็น ไปดูโทโมะซ้อมบาสมั้ย" ไปดูโทโมะซ้อมหรอ
"อืม เอาซิ ตอนเย็นฉันว่างพอดี ^^" อืม ไปนั่งดูโทโมะซ้อมก้อคงน่าหนุกนะ 
~ที่สวนสาธารณะ~
โทโมะกำลังเล่นบาสอยู่พอดี ตอนที่ฉันเดินไปกับพิม
เราก้อเลยไปนั่งรอโทโมะที่อัฒจันทร์ เราก้อนั่งคุยกัน จู่ๆพิมก้อถามฉันว่า
"แก้ว เธอแอบชอบโทโมะหรอ"
"หือ? เปล่านี่นา เป็นเพื่อนกันสามคนอย่างนีก้อดีแล้วนิ ^^"ฉัน..ฝืนใจ..พูดไป หรือเปล่า? TT
"งั้น.. เราไปบอกโทโมะนะ ว่าเราชอบโทโมะอ่ะ" พิมพูดพร้อมกับมองไปที่โทโมะซ้อมอยู่
"เอ่ออออ..อืม ก้อได้ ^^"ทำไมฉันมัน..ปากแข็งอย่างนี้นะ !!!!
มันก็ดีแล้ว ที่วันนี้ไม่มีเธอ
บอกใครเสมอ ว่าไม่เสียใจ
~กลับมาที่บ้าน~
ทำไมฉันเหมือนคนหมดแรงอย่างนี้นะ T^T
ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง ก้อมีคนโทรมาทันที เวรเอ๊ยยย!! ยิ่งไม่มีอารมณ์คุยกับใครแล้ว
-ผิดก้อตรงที่เผลอใจไปรักเธอ-
"ว่างไง ยัยฟาง"
"แก้ว ฉันรู้เรื่องแล้วนะ เธอเป็นไรมากมั้ย" ข่าวช่างเร้วแท้น้อออออ
"ป่าว ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่มีอะไรให้เสียใจนี่นา ^^" ฝืนยิ้มไปวันๆ ทั้งๆที่ใจมีแต่น้ำตา งั้นซิ
ตอนนี้ฉันว่า ฉันเริ่มฟังเพลงอกหักเพราะขึ้นแล้วหล่ะ TT
"อืมๆๆ แค่เป็นห่วง งั้นแค่นี้นะ" ติ๊ด ทันทีที่สายตัด น้ำตามันก้อระเบิดออกมาทันที
ไม่ได้นะ ต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ ยัยแก้ว
ยังยิ้มให้ทุกที ที่เจอเธออยู่ข้างใคร
ทั้งที่ใจแทบจะทรงตัวไม่อยู่
ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียน อย่างแรก ที่สายตาฉันจับได้ก้อคือ ยัยพิมกับ..โทโมะ
สองคนนี้เดินเข้ามาหาฉัน พิมคล้องแขนโทโมะทันที..แล้วก้อ ยิ้มให้ฉัน โทโมะก้อเฉยๆ
ฉันก้อเลยยิ้มให้ โทโมะก้อยิ้มตอบ TT เพื่อนรักกันก้อตองยินดีด้วยซิ ทำไมฉันตีสองหน้าเก่งชมัด
"ขอตัว เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บก่อนนะ เพื่อน!" ฝืนๆๆๆๆๆ ในใจมีแต่คำนี้ ตลอดเวลา
อวดเก่งทำไมไม่รู้ ก็ไม่เห็นมีใครแคร์
อุตส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ ทั้งๆ ที่มันเจ็บมากมาย
กลับมาล็อกห้องคนเดียว แค่คิดว่าไม่เหลือใคร
อยู่ดีๆ มันก็ร้องไห้ฝืนเท่าไร สุดท้ายก็เก่งไม่จริง
นี่ก้อเป็นอีกวัน ที่ฉันฝืนยิ้มตลอดเวลาที่อยุ่ต่อหน้า TT'
โทโมะก้อยังจะทำหน้าที่เกินเพื่อน มาส่งถึงบ้านเลย ยิ่งกดดันเลยฉัน ฝืนยิ้มตลอดทางกลับบ้าน
แต่ตลอดทาง โทโมะเหมือนจะบอกอะไรฉันก้อไม่รู้ แต่ฉันไม่อยากใส่ใจ
คลิ๊กก! ทันทีที่ห้องล๊อค ฉันก้อระเบิดน้ำตาทันที
คงมีห้องนอนที่เดียวล่ะมั้ง ที่ฉันสามารถระบายออกมาได้ทุกอย่าง TT
อย่าร้องยัยแก้ว เราต้องเข้มแข็งไว้ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก้อยิ่งร้อง ห้ามไม่ได้จริงๆ
อยากให้ใครเห็น ว่าเราหัวใจแข็งแกร่ง
ทำเป็นปากแข็ง นั่นน่ะฝืนใจ
"เฮ้ แก้วหวัดดี" ยัยฟางกะยัยเฟย์นี่นา
"เฮ้หวัดดี มีไรป่าว มาถึงที่เนี่ย ^^" ฉันถามออกไป เพราะร้อยวันพันปี ยัย2พี่น้องคู่นี้ ไม่เคยมาหาถึงห้องเรียนนี่
"ป่าว แค่เป็นห่วง เป็นไรมากมั้ย" เฮ้อ คำถามเดิมๆๆๆ ๆๆ ๆ
"มีไรอ่ะ ไม่มีไรเนี่ย ปกติดีนี่" ใช่ ปกติดี..แค่ร่างกาย
"อย่ามาโกหกนะ ฉันเป็นเพื่อนเธอมาตั้งนาน ทำไมฉันจะดูไม่ออก" ยัยฟางรู้ทันอีก โอย จะบ้าตายว๊อยยย
"ก้อ เออเหอะ ฉันแข็งแกร่งพอว๊อย ไม่เซนซิทิฟขนาดนั้น ^^" ฉันเบือนหน้าหนีทันที เพราะฉันโกหกไม่เก่ง
"อืมๆๆๆ ไม่เซ้าซี้ล่ะกัน แล้วแต่พี่เหอะ" เออ ยัยเฟย์พูดง่ายหน่อย โล่งอก
วันนี้เป็นวันวิชาการ มีประกวดร้องเพลง
"นี่ขนมจีน ฉันขอเปลี่ยนกับแกได้ป่าวอ่ะ นะๆๆๆๆ"
"หา อะไร แกจะร้อง.."
"เออ แกมาร้องกับยัยฟางกะเฟย์เหอะ จะได้มีอะไรใหม่ๆมาโชว์ไง หนึ่งปีมีครั้งนะ เปลี่ยนสักครั้งเหอะ"
ฉันก้อแถไปเรื่อยเพื่อหาทางที่จะร้องเพลง ของยัยขนมจีนนี่แหละ
"เอ่อออ อืมๆๆๆๆ"
"ท่านผู้ชมครับ งานนี้ มีการสลับสับเปลี่ยนกันนิดหน่อยนะครับ ขอเชิญ น.ส.จริญญามาในเพลง อวดเก่งคร้าบบบบ"
พิธีกรก้อทำหน้าที่ตามที่ได้รับไว้ และผายมือมาทางกลางเวที ซึ่งฉันยืนร้องเดี่ยว
"โทโมะ ฉันไม่รู้ว่านายอยู่รึเปล่า แต่ฉันอยากบอกความรู้สึกนี้กับนายมาก ก่อนที่เรา..จะไม่ได้เจอกัน "
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มร้องแต่ฉันกลัวว่าน้ำตาฉันมันจะทรยศออกมาก่อน
ฉันเลยบอกพี่ทีมงานว่า ขอให้เริ่มตั้งแต่ท่อนนี้เลย
"ยังยิ้มให้ทุกที ที่เจอเธออยู่ข้างใคร
ทั้งที่ใจแทบจะทรงตัวไม่อยู่
อวดเก่งทำไมไม่รู้ ก็ไม่เห็นมีใครแคร์
อุตส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ ทั้งๆ ที่มันเจ็บมากมาย
กลับมาล็อกห้องคนเดียว แค่คิดว่าไม่เหลือใคร
อยู่ดีๆ มันก็ร้องไห้ฝืนเท่าไร สุดท้ายก็เก่งไม่จริง
ยังยิ้มให้ทุกที ที่เจอเธออยู่ข้างใคร
ทั้งที่ใจแทบจะทรงตัวไม่อยู่
อวดเก่งทำไมไม่รู้ ก็ไม่เห็นมีใครแคร์
อุตส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ ทั้งๆ ที่มันเจ็บมากมาย
กลับมาล็อกห้องคนเดียว บังคับตัวเองแค่ไหน
อยู่ดีๆ มันก็ร้องไห้ฝืนแทบตาย สุดท้ายก็เก่งไม่จริง"
ทันทีที่ฉันร้องจบ ฉันก้อต้องวิ่งลงมาอย่างเสียไม่ได้
ฉันกะจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แต่ยัยฟางกลับมาฉุดแขนฉันไว้อีก โธ่!!! ยัยเพื่อนบ้าเอ้ยยยยย
"แก้ว นี่เธอจะไปไหน ทำไมถึงจะไม่เจอโทโมะแล้วเรื่องมันเป็นยังไง อะไรของเธอเนี่ยยัยแก้ว"
ฉันไม่ตอบ แต่วิ่งไปแทน ฉันตัดสินใจไม่เข้าห้องน้ำและ เพราะห้องน้ำ คือที่ ที่หาตัวง่ายที่สุด
ฉันเลยตัดสินใจวิ่งไปหลังโรงเรียน ที่นี่ไม่ค่อยมีใครมา แต่มันสวยมาก เต็มไปด้วยดอกไม้
และมีต้นไม้ใหญ่ประมาณ 5 คนโอบได้ ที่นี่คือที่ที่ฉันมาประจำ ไม่มีใครรุ้
ก่อนที่ฉันจะไป ฉันขอระบายความทุกข์ทุกอย่างไว้ที่นี้นะ
ฉันนั่งลงใต้ต้นไม้ไหญ่ และนั่งเงียบอยู่นาน ฉันเลยตัดสินใจระบายออกมาทั้งคำพูดและ..น้ำตา TT
"โทโมะ ฉันรู้ว่านายไม่ได้รักฉัน เราเป็นเพื่อนกันดีที่สุด แต่ฉันก้อเผลอใจไปรักนายแล้ว
มันคงอยากที่จะกลับมาเป็นเพื่อนกัน TT ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะบินไปเรียนต่อ ปี2ที่อังกฤษ
เพราอาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นกว่าเดิมก้อได้ ฉันอาจจะตัดใจจากนายได้ง่ายกว่านี้
ไม่ว่าอะไร แต่ฉันอยากจะบอกว่า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาฉันรักนายมาตลอด
ขอให้นายมีความสุขกะพิมนะ โทโมะ" ทันทีที่ฉันพูดจบ ก้อมีเสียง เสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"หากเรารักใครซักคน ทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ" ฉันจึงเงยหน้าที่ซุกเข่าขึ้นมองคนข้างหน้า
"โทโมะ.." ฉันรีบลุก เตรียมจะวิ่ง แต่ถูกโทโมะ ฉุดแขนไว้
"ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะไปแล้ว ขอให้นายมีความสุขกับพิมนะ" ฉันแกะมือโทโมะออก
แต่ยิ่งดิ้นคนตรงหน้าก้อยิ่งเพิ่มแรงขึ้น จนฉันร้องโอ๊ยย ออกมา
"นี่นาย นายจะตามฉันไปเพื่ออะไรกันแน่ ปล่อยฉันไปได้แล้ว"
"ฉันรักเธอ ได้ยินไหม ฉันรักเธอ" นายพูดบ้าอะไรเนี่ย
"นายพูดบ้าอะไร รู้ตัวมั้ย"
"รู้ซิ ฉันรู้ รู้หมดทุกคำพูด ฉันพูดจริงด้วย"
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ น้ำตาที่มันไหลออกมา มันคือน้ำตาแห่งความปราบปลื้มหรือน้ำตาแห่งความเสียใจกันแน่
ทันทีที่โทโมะพูดจบ โทโมะก้อดึงฉันเข้าไปจูบ ฉันตกใจมากไม่รู้จะทำอย่างไร
ฉันจึงได้แต่หลับตา และจูบตอบไปมั่วๆ อันที่จริงฉันจูบไม่เป็นด้วยซ้ำ
"จูบไม่ได้เรื่องเลยนะยัยเบ๊อะ!" ทันทีที่ถอนจูบ นายบ้านี่ก้อวิจารณ์จูบฉันทันที ไม่พอยังผลักหัวฉันอีก
">////< ก้อ...ก้อ มันเป็นจูบแรกของฉันนี่" ฉันเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ
"ดีแล้ว ถือว่าฉันโชคดีที่ ได้จูบแรกเธอมา ^^" นายนี่ จะทำให้ฉันอายไปถึงไหน
แต่ฉันต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเพราะเห็น..พิม
พิมมายืนอยุ่ข้างหลังโทโมะ.. ตั้งแต่ตอนไหน โทโมะเห็นฉันอึ้ง จึงมองตามฉัน
"พิม..." โทโมะ เปรยออกมา "พิมมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" ฉันถามออกไป
"ก้อ มาทันที่จะเห็นว่า เธอสองคน ทำอะไรกันบ้าง" พิมพูดมาพร้อมน้ำตา
พิมเดินเข้ามาหาฉันและโทโมะ
เธอเอื้อมมาจับมือฉันกับโทโมะ และนำมาประกบกัน
"ขอให้รักกันนานๆนะ 
" พิม TT
"ฉันขอตัวก่อนนะ" ฉันเอ่ยออกมา พร้อมกับชักมือออกจากมือโทโมะ
ฉันหันหลังหนี และจะไม่หันหลังกลับไป จุ่ๆน้ำตาก้อไหลออกมา หยุดซิ เจ้าน้ำตาบ้าเอ้ยยย
เช้าวันต่อมาที่สนามบิน ไม่มีใครรุ้ว่าฉันจะไปไหน เมื่อไหร่ ยกเว้น ยัยเฟย์ ยัยฟาง กับพ่อแม่ฉัน
ฉันก้ออยากบอกยัยพิมนะ แต่กลัวเรื่องถึงหูโทโมะ
"เธอคิดดีแล้วหรอ แก้ว" ยัยฟางดึงฉันกลับมาจากห้วงภวังค์
"อืม ฉันคิดดีแล้วหล่ะ ^^" หวังว่าต่อไปนี้ ฉันคงยิ้มได้ออกมาจากใจจริงแล้วนะ
"คิดดีๆนะลูก เพราะมันคือเส้นทางชีวิตเชียวนะ แม่ไม่บังคับลูกนะ" แม่เอ่ยบอกฉันด้วยความหวังดี
หลังจากอำลาเพื่อนรักและพ่อแม่เสร็จ ฉันก้อ เช็คอิน ขึ้นเครื่องทันที
tomo part's
~กรุณา ฝากหมายเลขโทรกลับ~
อะไรเนี่ย ยัยนี่ ร้อยวันพันปี ไม่ปิดโทรศัพท์อย่าบอกนะว่า ยัยนี่เปลี่ยนเบอร์
โทรไปหายัยฟางดีกว่า
"ฮัลโหล ฟาง แก้วอยู่กะเธอมั้ย" ผมยิงคำถามทันที ที่ยัยฟางรับ
(เอ่อออ..ออ.อ โทโมะ เฮ้อ.. ฉันสงสารนายกับยัยแก้วนะ ต่างคนต่างรักกัน แต่ดันไม่ได้อยุ่ด้วยกัน)
"อย่าพร่ามซิ!!!!ยัยแก้วอยุ่มั้ยยยยย" ผมตะคอกใส่โทรศัพท์
"เอ่อ ไหนนๆ พวกนายก้อจะไม่ได้เจอกันแล้ว ฉันบอกล่ะกัน ตอนนี้ แก้วคงขึ้นเครื่องไปแล้วแหละ"
หา!!!!! ขึ้นเครื่อง ไม่จริงใช่ไหม ใครก้อได้บอกทีว่ามันไม่จริงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!
ติ๊ดดดด ผมตัดสายทันที
ผมขับรถคันสวยคู่ขาของผมออกจากบ้านทันที
ไฟดงไฟแดง ผมไม่สนแล้ว ค่อยมาจ่ายค่าปรับทีหลัง
กี่ไฟแดงผม ฝ่าหมดในช่วงวิกฤตนี้ TT โธ่ ยัยแก้ว อย่าทิ้งฉันไปอย่างนี้ซิ
ตอนนี้ ผมอยุ่ที่สนามบิน ผมวิ่งเข้าไปในสนามบิน ตรงไปที่เค้าน์เตอร์
"เอ่อพี่ครับ สายการบินไปลอนดอนออกกี่โมงครับ"
"เอ่อออ เครื่องกำลังออกไปแล้วค่ะ เสียใจด้วยนะคะ"
ผมวิ่งไปที่เครื่องทันที แต่เข้าไม่ได้เพราะปิด..ปิดงั้นหรอ?!??!?!?
ผมได้แต่ยืนเกาะกรงเหล็กมองเครื่องที่กำลังออกตอนนี้
น้ำตาลูกผู้ชายไหล ออกมาอย่างไม่เป็นท่า 
"แก้ว ทำไมเธอถึงใจร้ายกับฉันอย่างนี้นะ T^T"
end tomo part's
ตอนนี้ มีเพียงคำพูดเดียวที่ทั้งสองนั้นมีต่อกันคือ คำว่า "รัก" นี่เอง
แก้วก้อนั่งมองมานอกหน้าต่าง น้ำตาก้อไหลออกมาเงียบๆ
โทโมะก้อยืนเกาะกรงเหล็ก น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับคำว่า "ฉันรักเธอนะ..แก้ว"
เม้นกันบ้างนะคะ ขนาดคนแต่ง นั่งแต่งเองยังน้ำตาคลอเลยอ่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
