Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
36) Kiss & Touch
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Kiss & Touch
“ขอโทษนะคะ ดึกดื่นป่านนี้มีคิดว่าชาวบ้านชาวช่องเขาจะหลับจะนอนกันบ้างหรือไง?”
ประโยคสุดแสนจะประชดประชันถูกกล่าวออกไปด้วยเสียงอันดังจนคนทั้งสองต้องหยุดการกระทำแล้วหันกลับมามองต้นเสียงที่ยืนหน้างอง้ำเป็นม้าหมากรุกด้วยความไม่พอใจขั้นรุนแรง เสียงหัวเราะหึๆของโทโมะดังขั้นอย่างชอบใจในขณะที่แก้วพยายามทำใจเย็นทั้งที่หัวเสียจนจะเป็นบ้า เขายังมีหน้ามาหัวเราะอะไรอีก!
“อุ๊ย! ไม่เห็นบอกเลยนะคะว่ามี ‘คนใช้’ อยู่ด้วย” แม่สาวปากแดงเอ่ยเยาะเสียงเหยียดมาทางแก้ว และดูเหมือนคำถามนั้นก็เป็นที่พอใจสำหรับโทโมะมากเสียด้วย
“ฮะฮะ เดี๋ยวเขาก็ไปแล้วล่ะ เราไปในห้องกันดีกว่า...” ร่างสูงปรายตามองแก้วนิดๆอย่างสะใจก่อนจะตั้งท่าเข้าไปอุ้มร่างของผู้หญิงคนนั้นกระโจนขึ้นเตียงอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเสียอย่างนั้น
“ถ้าก้าวเข้ามาจะหาว่าฉันไม่เตือน” แก้วพยายามควบคุมน้ำเสียงให้นิ่งเรียบที่สุด เธอไม่โง่พอที่จะดูไม่ออกว่านั่นคือเกมประสาทที่โทโมะสร้างขึ้น และเธอก็ไม่มีวันเดินลงไปเล่นเกมงี่เง่านั่นกับเขาเด็ดขาด ถ้านี่คือเกมหมากรุก เขาคือผู้เล่น หากแต่คนที่จะเป็นหมากไม่ใช่ใครที่ไหน...ก็แม่สาวปากแดงของเขานั่นแหละ!
ส่วนฉันนะเหรอ เหอะ...เป็นผู้ล้มกระดานยังไงล่ะคะ!
“หลบไปน่ายัยคนใช้” คราวนี้เป็นโทโมะที่เอ่ยปาก แก้มนวลขั้นสีแดงจัดด้วยความโกรธจนลมแทบออกหูที่เขากล้าเรียกเธอแบบนั้น
“โทโมะ! คิดว่าแก้วไม่กล้าใช่มั้ย...” แก้วเม้มริมฝีปากแน่นพยายามกดเสียงต่ำอย่างควบคุมอารมณ์
“นี่หล่อน! ไม่ได้ยินที่โทโมะพูดหรือไง ออกไป! คนเขาจะทำความคุ้นเคยกัน..”
“เหรอ...” ร่างบางพาตัวเองมายืนประจัญหน้ากับผู้หญิงข้างกายเขา ดวงหน้าสวยคมที่ถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางจนเกินงามไม่ได้ดูน่าพิศวาสสำหรับเขาสักนิด แก้วรู้ดีว่าโทโมะชอบผู้หญิงแบบไหน เขาชอบผู้หญิงเซี้ยวหากแต่แฝงไปด้วยความเปรี้ยวอมหวานแบบเธอต่างหาก
อาจจะดูเข้าข้างตัวเองไปหน่อยแต่ว่ามันก็คือเรื่องจริง ผู้หญิงมีจริตแล้วก็ทำตัวเปรี้ยวแบบนี้น่ะอย่าหวังว่าเขาจะชายตามอง แก้วล่ะอยากจะลอกเครื่องสำอางหนาๆที่ห่อหุ้มใบหน้าสวยคมนั้นออกให้เห็นถึงเครื่องเคราอันแท้จริงของเจ้าตัวให้รู้แล้วรู้รอด เขาจะชอบแบบไหนมากกว่ากันระหว่างสวยด้วยเครื่องสำอางกับอ่อนหวานแบบธรรมชาติอย่างเธอ!
โอ๊ย! แล้วเราจะมานึกเปรียบเทียบทำไมเนี่ย ยังไงฉันก็เหนือกว่า ชิ!
มันเป็นสัจธรรมของโลกที่ว่าด้วยเรื่องของผู้หญิง เจออีกคนที่ทำท่าว่าจะดูดีกว่าก็ต้องเกิดการเปรียบเทียบกันเป็นธรรมดา แก้วมองหน้าผู้หญิงข้างกายเขาอย่างค้อนๆ พลางคิดค่อนขอดฝ่ายตรงข้ามอยู่ในใจ
‘คิดว่าแน่มาจากไหนกันเชียวยัยงิ้ว!’
“ทำไม? มายืนจ้องหน้าฉันเนี่ยจะโยนฉันออกจากห้องหรือไงยัยคนใช้”
“ลองดูมั้ยล่ะ” นี่ไม่ใช่คำท้าหากแต่คนพูดแฝงไปด้วยความจริงจัง แก้วคิดว่าท่าผู้หญิงคนนี้พูดจาไม่เข้าหูเธออีกรอบ รับรองว่ายัยนี่กระเด็นออกไปอยู่นอกห้องสภาพไม่สวยแหงๆ!
“เธอกล้าเหรอ ชิ ยัยคนใช้...กรี๊ด แกจะทำอะไรฉันปล่อยนะ...” ไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรต่อ แก้วคว้าหมับเข้าที่แขนเรียวของอีกฝ่ายที่เธอมองเป็นศัตรูไปแล้วอย่างแรงแล้วบีบแน่น ฉุดกระชากลากถูเธอไปหน้าบานประตูก่อนจะเหวี่ยงร่างระหงนั่นจนเซถลา ส่งผลให้อีกฝ่ายเต้นเร่าๆด้วยความเดือดดาล โดยมีโทโมะที่ยืนยิ้มย่องอย่างนึกสนุกอยู่เบื้องหลัง
“ถ้าอยากจะทำความรู้จักกับผู้ชายก็เชิญไปหาเอาที่อื่นนะคะน้องเอมี่ขา...นี่แฟนฉัน แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันว่าคนใช้ ยัยติ๊งต๊อง!” แก้วปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายเสียงดังทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องกรี๊ดลั่นอย่างหัวเสีย ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มอย่างสะใจก่อนจะหันกลับมาเจอกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่ยืนกอดอกมองการกระทำของเธออยู่
“มองอะไร!”
“โอ้...หึง”
“หลงตัวเอง!” แก้วบอกปัดคนกวนประสาทก่อนจะแทรกตัวผ่านร่างแกร่งที่ยืนขวางทางเดินไปอย่างไม่สบอารมณ์ เจอหน้าผู้หญิงคนนั้นก็เวียนหัวจะบ้าแถมไอ้คนในห้องกลับมายียวนกวนโอ้ยใส่ให้น่าหัวเสียเข้าไปอีก
“แล้วที่ไปด่า ‘ผู้หญิงของฉัน’ ฉอดๆๆแบบนั้นคืออะไร”
“พูดใหม่นะ!” ทันทีที่ประโยคที่ว่า ‘ผู้หญิงของฉัน’ ลอยมาเข้าหู ระบบในร่างกายของหญิงสาวก็ดูจะสั่นรัวไปหมด เรื่องอะไรมาพูดแบบนี้กันคนบ้า!
“เอมี่...ผู้หญิงของฉัน” ร่างสูงย่างเข้ามาใกล้เสียจนร่างใหญ่เบียดแนบชิดกับร่างของแก้ว เขาจงใจพูดเน้นย้ำช้าๆใส่หน้าเธอ
“ผู้หญิงของโทโมะคือแก้วต่างหาก!”
“หลงตัวเอง” เขายอกย้อนใส่แก้วอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่อีกฝ่ายแก้มแดงแปร๊ดอย่างอับอาย เขาพูดจาแบบนี้ได้ไง
“โทโมะ!”
“โอ้...อารมณ์เสียแล้วเซ็กซี่เสียด้วยแหะ”
ร่างสูงตรงหน้าหัวเราะพรืดพลางมองชุดนอนบางๆที่กระดุมเม็ดแรกมันเผลอเผยออ้าออกคงจะเป็นช่วงที่ฉุดกระชากลากถูกกับผู้หญิงคนนั้นเป็นแน่! ผิวเนียนๆจึงปรากฏต่อสายตาเขาอย่างช่วยไม่ได้ แก้วรีบตะปบชุดนอนของเธอไว้ทันทีเมื่อสายตาเจ้าชู้นั่นมองมาอย่างไม่น่าไว้วางใจ อย่าลืมสิว่าเขาทำให้เธอโกรธ อย่าหวังจะได้รังแกกันง่ายๆเลย!
“มองอะไรเล่า”
“หึ...”
เสียงทุ้มหัวเราะหึในลำคอก่อนที่เขาจะถอดเสื้อตัวเองแล้วเหวี่ยงมันไปไม่รู้ทิศ แก้วย่นจมูกใส่เขาอย่างเขินอายแทนต่อร่างแกร่งที่เปลือยช่วงบนเดินไม่อายฟ้าดินรอบห้อง ก็รู้อยู่หรอกว่าเขาหุ่นดีมากแต่ไม่จำเป็นจะต้องมาถอดต่อหน้าเธอนี่ ไม่ได้อย่างจะเห็นเสียหน่อย! คิดแบบนั้นแก้มนวลก็ร้อนวูบขึ้นมาเสียเอง
บ้าๆๆ! ไม่ได้จะชมว่าเขาหุ่นดีซะหน่อย เปล่านะ!
“นี่ไม่อายบ้างหรือไง”
“ทำไมต้องอายล่ะ ก็เห็นกันมาหมดแล้วนี่ หึ...”
“นะ...นี่!” เอาอีกแล้ว เขาทำให้เธอเขินจนแก้มร้อนไปหมด แก้วอยากจะเข้าไปหยิกแขนล่ำๆนั่นให้เนื้อเขียวไปซะให้รู้กัน
โทโมะทำเพียงแค่นยิ้มให้ก่อนเจ้าตัวจะหายเข้าไปในครัวแล้วหยิบแอลกอฮอลล์ยี่ห้อดังมาดื่มอีกระลอก แก้วไม่คิดที่จะสนใจคนกวนประสาทแบบนั้นอีก ร่างบางกลับไปนอนที่เตียงของตัวเองแต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่โมงยามก็นอนไม่หลับ จะอะไรเสียก็เป็นห่วงคนที่นั่งดื่มเหล้าอั้กๆอยู่นั่นแหละ เหอะ!
คนบ้า! โรคจิต! โทโมะบ้าๆๆๆๆทำไมกลายเป็นคนแบบนี้นะ!
ร่างสูงดูหมดสภาพต่างจากโทโมะคนเดิมไปถนัดตา ก็จริงอยู่ที่ใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิงนั่นจะยังคงความหล่อเหลาไว้ีก็เถอะแต่ท่าทางและอาการดูท่าป่วยการที่จะพูด ดวงตาดำขลับอันทรงเสน่ห์เปรอปรือ ริมฝีปากแดงระเรื่อดูคล้ำลงเพราะฤทธิ์ของนิโคติน ปกติแล้วโทโมะไม่ชอบสูบบุหรี่เขาออกจะเกลียดมันด้วยซ้ำแล้วไหงกลับหลายมาติดงอมแงมกันแบบนี้!
ผิวแก้มนวลร้อนของแก้วร้อนวูบยามที่เผลอมองแผ่นอกเปลือยเปล่าและหน้าท้องแข็งแกร่งนั่นถึงเขาจะดูเมาไม่ได้สติแต่ก็ยังดูเซ็กซี่จนน่าอิจฉา ไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงหลายๆคนจะชอบเขาน่ะไม่แปลกใจเลยจริงๆ เขาหล่อ เท่ห์และก็มีเสน่ห์ล้มหลามขนาดนี้ ไม่มีคนหลงใหลได้ปลื้มสิท่าจะแปลก
แต่หล่อแล้วสูบบุหรี่แก้วก็ไม่อยากเก็บไว้ทำพันธุ์หรอกนะ ชิ!
“เห้ย ไปเอาเหล้ามาดิยืนมองทำไม!” เสียงห้าวตวาดใส่แก้วที่ยืนจังงังจ้องเขาอยู่ด้วยฤทธิ์ของเหล้าที่เปลี่ยนให้เทพบุตรกลายเป็นซาตานจอมวายร้ายได้ดีเลยทีเดียว แก้วยิ้มเหยียดใส่คนที่ทำเสียงโวยวายอ้อแอ้บนโซฟาก่อนจะหายเข้าไปในครัว
ขวดแก้วบรรจุของเหลวถูกยื่นไปตรงหน้าเขา โทโมะรีบรับมาด้วยความรวดเร็วก่อนจะเปิดจุกมันเพื่อดื่มเอาความรุ่มร้อนเข้าไปในร่างกาย ทันที่ที่ของเหลวเข้าปากเจ้าตัวก็ถึงกับสำลักพรวดเพราะรู้สึกถึงความแปลกกับรสชาติของมัน โทโมะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดื่ม ‘นมจืด’ มากกว่าจะเป็นเหล้าเสียอีก
“เอาอะไรมาเนี่ยฮะ”
“นมไง กินแล้วไม่ตายนะแต่ไอ้ที่ให้ไปเอาน่ะกินมากๆตายแน่!” มือเรียวยกกอดอกขึ้นอย่างเชิดรั้นเย่อยิ่งและนั่นก็ทำให้เขาสร่างไปได้มากทีเดียว เขาแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะเปิดดวงตาคู่คมนั้นเพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าให้ถนัดตามากยิ่งขึ้น
“ก็จะกิน ใครจะห้ามได้ เหอะ...ไปเอามา” เขาย้ำคำสั่งเดิมอีกครั้ง
“ทิ้งขยะไปหมดแล้วถ้าอยากมากก็คงต้องไปหาเอาในถังขยะ”
“แก้ว!” โทโมะเรียกชื่อเธอเสียงสูงด้วยไม่พอใจขึ้นมาบ้างเรื่องอะไรเขาของโปรดเขาไปทิ้งกัน
“ถังขยะ เชิญ...” นิ้วเรียวชี้ไปยังถังขยะที่ตั้งอยู่ข้างล่างเคาเตอร์ครัว โทโมะมองตามไปด้วยความโมโหก่อนจะกระชากคว้าแขนเรียวเล็กดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด
“เปลี่ยนใจแล้วดีกว่า กินเหล้ามันไม่หวานเท่ากินเธอหรอกสาวน้อย...” แก้วตาโตทันทีเมื่อเขาพูดแบบนั้นเธอรู้ซึ้งถึงความหมายของเขาได้อย่างดีเลยล่ะ หญิงสาวพยายามขืนตัวเองจากคุกย่อมๆในวงแขนร้อนผ่าวของเขาแต่ร่างแกร่งกลับยิ่งรัดเธอแน่นจนแทบไม่มีที่ว่างสำหรับการหายใจ
“บ้า! ปล่อยนะ ไม่งั้นจะหาว่าแก้วไม่เตือน”
“ฮะๆ ...ขู่เข้าไปตัวแค่นี้จะมีปัญญามาทำอะไรได้ ไหนแสดงฤทธิ์เดชให้ดูหน่อยสิครับ คนสวย...” เขาท้าทาย แก้วล่ะอยากจะข่วนหน้าหวานๆนั่นให้เป็นรอยเลยทีเดียว ข่วนเหรอ...ก็ดีเหมือนกัน ชอบมาทำรุ่มร่ามกับเธอดีนัก คงต้องโดนสั่งสอนกันเสียบ้างแล้ว
“เหรอ...จัดให้ค่ะโทโมะขา...” เล็บแหลมเรียวข่วนเข้าเต็มแรงตรงซอกคอของเขาจนโทโมะร้องโอยและเผลอปล่อยอ้อมกอดจากเธอ
“โอ้ย...ข่วนมาได้” โทโมะรีบตะครุบบาดแผลทางยาวของเขาด้วยความแสบโดยที่แก้วยังคงยืนกอดอกมองเขาอย่างเยาะเย้ย บาดแผลของเขามีเลือดซิบไหลออกมาด้วยล่ะ โทโมะปรายตามองไปยังคนตัวแสบอย่างอาฆาตก่อนที่แก้วจะเริ่มรู้สึกอึดอัดจากสายตาที่เขามองมาจึงรีบหาทางหนี
“ว้าย!” ไวเท่าความคิดวงแขนแข็งแรงตวัดรัดร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอดอีกจนได้ ร่างแกร่งเปลือยแผ่นอกเร่าร้อนบดเบียดแนบชิดกับร่างเล็กอย่างแน่นหนากว่าเดิมทีเดียว
“ร้องทำไมคะแก้วขา...” เขาล้อคำพูดของเธอเมื่อครู่
“อีตาบ้า! บ้ากาม อีตาหื่น...ตาบ้า!...โรคจิต...ฮึย!” ก็ไม่รู้จะหาถ้อยคำอันใดจะมาต่อว่าเขาได้อีก โทโมะหัวเราะอย่างชอบใจเสียด้วยซ้ำที่แก้วด่าเขาแบบนั้นเหมือนกับว่าจะยอมรับอย่างนั้นแหละว่าเขายะ...บ้ากาม โรคจิต แล้วก็หื่นน่ะ!
“หัวเราะทำบ้าอะไรเล่าแก้วด่าอยู่นะไม่ได้ชื่นชม ตาบ้า!”
“ฮะๆ เอ้าเหรอ...นึกว่าชมนะเนี่ย กะจะพูดแล้วว่าขอบคุณนะครับที่ชม” ริมฝีปากร้อนจัดคลอคลียอยู่แถวใบหูเล็กของหญิงสาวเขาจงใจกระซิบเสียงแผ่วเพื่อหยิบยื่นความเร่าร้อนนั่นให้เธอ และดูท่าว่าจะทำสำเร็จอยู่ร่ำไป
โทโมะคว้าร่างตรงหน้าเข้ามาจุมพิตอ่อนโยน ไม่อยากจะทำรุนแรงใส่คนตัวเล็กของเขาไปมากกว่านี้เดี๋ยวเธอจะพาลมาข่วนเขาให้ได้อีกแผล ทุกอย่างสำหรับแก้วเขาอยากให้ค่อยเป็นค่อยไปไม่อยากรีบร้อนเพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวไม่ได้ชอบที่เขาทำแบบนั้น โทโมะรู้ดีว่าแก้วชอบความอบอุ่นอ่อนโยนจากเขามากกว่า
“อือ...” ความนุ่มนวลอ่อนหวานระคนเร่าร้อนทำให้แก้วดูจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายอ่อนเหลวราวกับไร้กระดูกไม่สามารถที่จะยืนด้วยขาของตัวเองได้ หากเขาไม่เข้ามาประครองร่างเธอไว้แก้วคงทรุดลงไปกองกับพื้นเป็นแน่
“ชอบมั้ย?” โทโมะถอนริมฝีปากออกพร้อมกับจ้องแววตาใสๆนั้นย่างเจ้าเล่ห์ แก้วรู้สึกถึงมนต์สะกดของเขายังคงติดตรึงอยู่รอบตัวจนไม่อาจรู้สติได้ ดวงตากลมโตเบลอพร่าเมื่อความรู้สึกหวามไหวยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก
“หือ...”
“ชอบแบบนี้หรือเปล่า?” เขาถามย้ำอีกครั้ง นั่นทำให้แก้วหวนกลับคืนสู่โลกความเป็นจริง หญิงสาวหลบตาเขาวูบด้วยความเขินอายต่อสายตาเจ้าเล่ห์นั่น
“มะ..ไม่ได้ชอบซะหน่อย”
“อ้อ...ชอบให้ทำมากกว่านี้” แก้วส่ายหน้าพรืด ถึงแม้จะชอบก็เถอะแต่เรื่องอะไรจะต้องไปบอกให้เขาได้ใจกัน
ร่างบางถูกกระชากเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งตามด้วยจุมพิตนุ่มนวลที่แปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรง ถึงปากจะบอกว่าเขาบ้ากามแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเขาทุกที ยิ่งคิดก็ยิ่งอายตัวเองโทโมะสอนให้เธอเป็นเด็กลามกแบบนี้ได้ยังไงกัน หน้าอายจนจะบ้า! แต่เพราะสัมผัสร้อนแรงนั่นไม่อาจทำให้เธอหยุดความคิด ‘แบบนั้น’ ไปได้เลย...ไม่ใช่แค่เธอแต่รวมถึงเขาด้วย
“โทโมะ...ปล่อยได้แล้ว” นิ้วเรียวดันปลายคางของคนเจ้าเล่ห์เอาไว้ดันทันก่อนที่เขาจะเข้ามารุกรานเธอได้แต่เช้าที่ตื่นมาเจอหน้ากัน ส่งผลให้อีกฝ่ายทำหน้าม่อยลงอย่างเสียดาย
“จะไปไหนล่ะ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงเปลี่ยนมาโอบกอดแก้วไว้หลวมๆ แต่ก็นั่นแหละ...ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาซักนิด ยังไงซะเขาก็ขึ้นชื่อว่าฉวยโอกาสกับเธออยู่ดีเพราะจากจูบเป็นกอดสำหรับเขาคงไม่ได้ต่างกันนักหรอกน่า!
“ก็จริง แต่ใครจะบ้านอนอยู่บนนี้กับโทโมะทั้งวันล่ะ ไม่ใช่น้องเอมี่นะ!”
“ไม่เอาน่าเด็กดี แล้วก็แล้วกันไปสิ”
“แล้วอะไรล่ะ กล้าดียังไงมาเรียกแก้วว่าคนใช้ แค่นั้นไม่พอยังให้ผู้หญิงคนนั้นเรียกอีก เป็นโทโมะ โทโมะโกรธมั้ยล่ะ?!” แก้วแกล้งผลักอกเขาแรงๆแต่คนเจ้าเล่ห์ก็สวนรับกลับมาได้ทุกทาง เขาดึงเธอไปกอดแน่นแล้วจูบแก้มใสนั่นเบาๆ เพื่อเป็นการง้อ
“แกล้งเล่นนิดเดียวเอง ไม่คิดว่าแก้วจะหึงขนาดนี้นี่นา”
“กวนประสาท!”
“นี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเพื่อชวนทะเลาะไปหน่อยเลย ทีตัวเองทำความผิดโทโมะยังให้อภัยเลยนะ แล้วขอโทษ ความผิดของแก้วน่ะ ใหญ่หลวงกว่าโทโมะเยอะนะครับ” แก้วถอนหายใจหนักๆเมื่อความคิดวูบนั้นกลับคืนมา มันก็จริงอย่างที่เขาพูดทุกประการ...
ถ้าวันนั้นไม่ได้เขาไปช่วย เธอคงไม่มีหน้ามายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้หรอก อันที่จริงแก้วยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยด้วยซ้ำ ทีเขาทำเฉยชากับเธอมันก็คงไม่แปลกเพราะแก้วเองก็ทำให้เขาเจ็บปวดมาไม่น้อยไปกว่ากันเลย
“ขอบคุณนะ”
“ครับ?”
“ขอบคุณที่ไม่รังเกียจผู้หญิงสกปรกแบบแก้ว...” น้ำเสียงเจือสะอื้นบ่งบอกให้โทโมะรู้ทันทีว่าตัวเองไม่ควรจะหยิบยกเรื่องนั้นขึ้นมาพูให้แก้วสะเทือนใจอีก เขาดึงร่างเธอมาโอบกอดไว้พลางลูบเส้นผมนุ่มมืออย่างแผ่วเบาเพื่อบอกให้แก้วรู้ว่าเขาไม่เคยคิดจะรังเกียจอะไรทั้งนั้น และก็ไม่มีวันรู้สึกแบบนั้นด้วย
“หยุดพูดนะคนดี แค่แก้วปลอดภัยโทโมะก็ดีใจแทบตายแล้ว จะรังเกียจได้ยังไงอีกอย่างรอยพวกนั้นโทโมะก็จัดการลบให้แก้วแล้วด้วย ไม่เห็นเป็นไรเลย” โทโมะพูดน้ำเสียงติดหัวเราะ เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดกังวลไปมากกว่าที่ควร
“พูดจาทะลึ่งอยู่เรื่อยเลยคนบ้า แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ ต่อไปแก้วจะไม่ทำตัวเด็กแบบนี้อีก”
“ครับเด็กน้อย” แก้วเลื่อนขึ้นมานอนซบเขาก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เธอชอบที่สุดเลยเวลาที่ถูกเขากอดแบบนี้น่ะ ไออุ่นจากตัวโทโมะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นได้เสมอ และเธอก็จะไม่มีวันทิ้งอ้อมกอดนี้ไปอีกเป็นอันขาด...ไม่มีวัน...
เค้าเข้าใจกันแล้วมือที่สามตายแล้วค้าบบบบบ +0+!!
โทโมะ : อ๊าอิย๊าอิยา~
แก้ว : โทโมะ เป็นโรค? -*-
โทโมะ : ป่าวครับ เป็นแฟนแก้ว :)
นุก : (' ') *ตึ้ง* ตายกับความเสี่ยวของผีดิบ #สวัสดี ฮี่55555555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
