ขโมยหัวใจนายตำรวจขี้เก๊ก

"O_O"  ตาสารวัตรบ้านั้นยังคงจูบอย่างต่อเนื่อง ไม่ยอมถอนจูบออกซะที ตอนแรกฉันก็ยังคงอึ้ง ตัวนิ่งเหมือนโดน

 

สาปให้เป็นหิน อาจจะเป็นเพราะครั้งแรกที่เคยโดนผู้ชายตัวเป็นๆจูบ หลังจากนั้นมาไม่นานก็เริ่มจะรู้สึกตัว ฉันรีบใช้

 

มือผลักอกของคนที่ลงโทษฉันออกทันที

 

"ฮึก..ไอ้สารวัตรบ้า! อี๋~" พอหลุดออกมาได้ปุ๊บก็รีบเอาหลังมือมาถูปากทันที ก่อนจะวิ่งหนีออกไป 

 

 

O_O!! ร้องไห้หรอ

 

 

            ถ้าผมไม่ได้ตาฟาดหรือผีบังตา เมื่อกี้เหมือนแอบเห็น ก่อนที่แก้วจะเดินออกไป เหมือนเห็นน้ำตาคลอๆ 

 

ผมกำลังจะช็อกแล้วนะ นี่ผมทำเด็กกะโปโลร้องไห้หรอเนี่ย! ไม่อยากจะเชื่อ ปกติถ้าผมจูบใครคนนั้นต้องยิ้มอย่าง

 

ดีใจเหมือนคนบ้า ถึงผมจะเป็นตำรวจแต่ผมก็เป็นผู้ชายนะ เรื่องผู้หญิงแบบนี้มันก็ต้องมีกันบ้าง

 

"เช็ดน้ำตาซะ เห็นแล้วสงสาร" ผมกับเกลเดินหาแก้วตั้งนานกว่าจะเจอ ที่แท้ก็มา่นั่งอยู่ในสวนของสนามยิงปืน

 

นี่เอง ร้องไห้จริงๆด้วย

 

"ไม่ใช่เพราะนายรึไง ฮึก.." ถึงจะโกรธอยู่ แต่ก็ยอมรับผ้าเช็ดหน้าที่ตานั้นยื่นมาให้ ใครจะยอมให้เขาเห็นสภาพที่

 

น้ำตาเต็มหน้าแบบนั้นล่ะ!

 

"แค่โดนจูบถึงกับร้องไห้ขี้มูกโป้ง ทำเป็นว่าไม่เคยโดนจูบไปได้" โทโมะพูด มือหนายกขึ้นขยี้ผมของแก้ว

 

"ฮึก..ก็ฉันไม่เคนจูบใครนิ!  เข้าใกล้ผู้ชายมากที่สุดก็คือพ่อ! แล้วเรื่องจูบก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันมากด้วย ฮือ.."

 

ฉันพูดแล้วก็ร้องไ้ห้ออกมา กะว่าจะเงียบอยู่แล้วเชียว ทำไมต้องร้องไห้ด้วยเนี่ย!

 

"อะ..เอ่อผู้หญิงที่โดนฉันจูบเขาก็ดูจะมีความสุขกันทั้งนั้นแหละ"

 

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนายนิ! ฮึก..ฉันไม่เหมือนคนอื่น" ฉันหันไปจ้องโทโมะตาขวาง

 

"รู้แล้วหน่า ขอโทษก็ได้ว่ัะ!" ยอมรับว่าผิด ใครจะรู้ว่าจูบยัยนี่แล้วจะร้องไห้ขนาดนี้

 

"อย่าเอาฉันไปเปรียบกับผู้หญิงพวกนั้น ฉันเกลียดนาย!" ฉันพูดทิ้งท้ายแล้วก็ลุกออกไป

 

 

 

ตกดึก ช่วง 20:00

 

บ้านของแก้ว

 

"ขอบคุณพี่มากนะค่ะที่มาส่้ง" เกลพูดขอบคุณโทโมะที่มาส่งถึงบ้าน อย่าถามว่าตอนนี้ฉันอยู่ไหน พอรถจอดสนิท

 

ปุ๊บฉันก็ลงจากรถทันที ไม่อยากจะเห็นหน้าตาสารวัตรบ้านั้น!

 

             พอฉันลงจากรถ ฉันก็ก้าวเท้าเข้าไปในบ้านทันที  แต่พอเห็นสภาพบ้านแล้วก็แทบช็อก ข้าวของในบ้าน

 

นั้นพังเสียหายหมดเหมือนบ้านพึ่งโดนระเบิดมา  ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือเลือด! ที่นองอยู่เต็มพื้นบ้าน

 

"แม่!" พอคิดได้แบบนั้นก็รีบวิ่งขึ้นข้างบนบ้านทันที

 

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมบ้านเป็นแบบนี้" โทโมะวิ่งลงมาจากรถแล้ววิ่งเ้ข้าไปในบ้านของแก้ว

 

"กะ..เกลไม่รู้" เกลยังคงนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูก

 

"ไอ้ป๊อป มาที่บ้านของแก้วด่วน!" โทโมะโทรหาป๊อปปี๊ทันที พร้อมวิ่งขึ้นปหาแก้วข้างบนบ้าน

 

 

 

 

"แม่ ฮึก..ฮือออ แม่! อย่าเป็นอะไรนะ แม่!"  พอผมขึ้นมาก็เห็นแก้วร้องไห้โฮออกมา แก้วกำลังจับมือกับคนที่ได้

 

ชื่อว่าแม่

 

"แม่!" เกลวิ่งตามขึ้นมาทีหลังก่อนจะรีบเข้าไปกอดแม่ตัวเอง แล้วก็ร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ

 

"กะ..แก้ว  ดะ..ดูแลนะ..น้องด้วย" แม่ของแก้วพูดออกมาอย่างลำบาก แม่ของแก้วยกมือขึ้นเพื่อจะสัมผัสหน้า

 

ของลูกสาวคนโต แต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะยกขึ้นมา

 

"แม่ ฮือออ อย่าพูดแบบนั้น ฮึก..แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะ แม่ต้องอยู่กับแก้ว" แก้วพูดแล้วก็จับมือแม่ขึ้นมาแนบแก้ว

 

ของตัวเองเอาไว้

 

"โทโมะ นะ..น้าฝากลูกน้าด้วย แฮ่กๆ" มือของแม่แก้วเอื้อมไปจับมือของโทโมะแล้วพูดขึ้น แก้วจะกระอักเลือด

 

ออกมา จนลูกสาวทั้งสองคนนั้นตกใจ

 

"แม่ๆ แม่ได้ยินแก้วไหม ฮึก..แก้วรักแม่ แม่อย่าทิ้งแก้ว ฮือออ"

 

"มะ..แม่รักลูก" เป็นคำพูดสุดท้ายที่แม่ของแก้วพูดออกมา มือที่แก้วจับอยู่ก็ตกลงกับพื้น ลมหายใจที่เคยมีตอนนี้

 

ไม่เหลืออีกแล้ว

 

"อะ.ไอ้โมะ" ไม่นานป๊อปปี๊ก็มาถึงบ้านของแก้ว แล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นเหมือนกัน

 

"พาเกลไปที่บ้านฉันหน่อย" ผมพูด ป๊อปปี๊ก็ค่อยๆพยุงเกลที่ร้องไห้อยู่ แต่ที่น่าหนักใจกว่านั้นก็คือพี่สาวของเกลที่

 

ร้องไห้เสียใจจนน่าเป็นห่วง

 

"แก้วพอแล้ว" ผมเดินเข้าไปดึงแก้วออกมาจากร่างของคุณน้าเนื่องจากเจ้าหน้าที่กำลังตรวจหลักฐาน

 

"แม่ ฮืออออ ปล่อยนะ! ปล่อย ฮือออ" แก้วร้องไห้อย่างคนขาดสติ พยายามที่จะดิ้น

 

"คุณน้าไปสบายแล้วนะ หยุดร้องเถอะ" ผมดึงแก้วเข้ามากอด

 

"ไม่จริง ไม่! แม่ฉันยังไม่ตาย ไม่จริง ไม่! ฮืออออ"  แก้วร้องไห้ออกมา มือยกขึ้นปิดหูของตัวเอง ไม่อยากจะฟัง

 

อะไรทั้งนั้นเพราะยังทำใจไม่ได้

 

"แม่เธอตายไปแล้ว! ยอมรับความจริงหน่อยสิ!" ผมพูดแล้วก็เขย่าแขนทั้งสองข้างของแก้ว เผื่อว่าแก้วจะรู้ตัว

 

แล้วจะยอมฟังอะไรบ้าง

 

"..." แก้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เงียบไม่ยอมพูดอะไร แต่น้ำตาก็ยังคงไหลเหมือนเดิม

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วน๊า เม้น+โหวตหน่อย กำลังจะถอดใจในเรื่องของนิยายแล้วนะค่ะ เหนื่อยจังเลย ไ่อยากจะแต่งแล้วอ่า ไม่ค่้อยมีคนอ่านเลย ไม่มีคนสนใจ