Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)
OUM_PF
17) โทรศัพท์เจ้าปัญหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTime out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่17 โทรศัพท์เจ้าปัญหา
“ว่าไง...หืม”ป๊อปปี้ถามก่อนจะเอนตัวอย่างนอน กลายเป็นว่าตอนนี้ฟางกำลังนั่งคร่อมตัวเขาอยู่ เมื่อฟางรู้สึกตัวว่า
ตอนนี้เธอตกอยู่ในสภาพไหน ใบหน้านวลก็ขึ้นสีจัดทันที เมื่อเขาเห็นว่าเธอยังก้มหน้างุด ไม่ยอมทำอะไรสักที จึง
ดึงมือเล็กมาวางไว้ที่แผงอกของเขา
“ถอดเสื้อให้หน่อย”ฟางก็ค่อยๆรั้งเสื้อยืดเนื้อดีของเขาออก ก่อนจะต้องตกใจเมื่อมือหนาบีบเคล้นอกอวบของเธอ
ของหนักหน่วง ก่อนร่างสูงจะรั้งท้ายทอยของร่างเล็กเข้าไปประกบจูบอย่างเร่าร้อน มือเล็กลูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้าง
อย่างยั่วยวน ก่อนจะเลื่อนลงไปไล้มือที่กล้ามท้องของร่างสูง ก่อนความอดทนของป๊อปปี้ขาดผึ่งทันที ทำให้เขา
พลิกกายมาคร่อมร่างเล็กทันที ก่อนจะถอนจูบออก แล้วลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว
เขาจัดการแยกขาเรียวเล็กออกจากกันและฝังแก่นกายเข้าไปในกายสาวทันที
“อือ พี่ป๊อปฟางเจ็บ”ด้วยความมุทะลุของเขา ทำให้เขาฝังแก่นกายเข้าไปในกายสาวรวดเดียว
“ฉันขอโทษ...ทนหน่อยนะคนดี”ก่อนทุกอย่างจะดำเนินไปตามครรลองของธรรมชาติอย่างที่มันควรจะเป็น
ฟางตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัวน้อยๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่กำลังโอบกอดเธอไว้ ก่อนจะหันมองหา
โทรศัพท์มือถือของเธอ เมื่อเจ้าเครื่องมือสื่อสารราคาแพงกำลังส่งเสียงกรีดร้องเป็นสัญญาณว่ามีสายเรียกเข้า
ก่อนจะเจอมันตกอยู่ข้างเตียงเธอเอี้ยวตัวไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะแปลกใจเมื่อสายเรียกเข้าเป็นเบอร์แปลกหน้า
ชั่งก่อนจะกดรับในที่สุด
“สวัสดีค่ะ”
“ฟาง นี่เรากวินเองนะ”
“อ๋อ กวินมีอะไรหรอหรือเล่าจ๊ะ”
“เปล่าหรอกเราแค่อยากชวนฟางไปทานข้าว”
“เออ...ขอโทษนะตอนนี้เรามาเที่ยวกับพี่ป๊อปน่ะ”
“อ้อ ไม่เป็นไร แล้วนี่ฟางเป็นไงบ้างแผลลึกมากรึเปล่า”
“ไม่ลึกมากหรอก เดี๋ยวอีกสักสองสามวันก็หาย แล้วกวินกลับกรุงเทพเมื่อไหร่คะ”ป๊อปปี้ที่กำลังงัวเงียตื่นขึ้นมา
ก่อนจะเห็นฟางนั่งพูดโทรศัพท์อยู่ แต่เขาก็หายงัวเงียเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินว่าปลายสายที่โทรมาหาฟางคือใคร
ทำเอาเขาเดือดดาลขึ้นมาทันที ก่อนเขาจะผุดลุกนั่งขึ้นและรั้งเอวบางของเธอให้ขึ้นมานั่งบนตักของเขา ฟางเองก็
ตกใจจนร้องอุทานออกมา ทำให้ปลายสายเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงทันที
“ฟางเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าจ้ะ อืม...กวินมีอะไรอีกหรือเปล่า”ร่างเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ เพราะร่างสูงที่กำลังแกล้งเธอ
โดยเขาก้มลงดูดกลืนยอดอกของเธออย่างรุนแรง รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“งั้นเราขอนัดฟางล่วงหน้าเลยนะ หวังว่าหลังจากกลับเข้ากรุงเทพเราจะได้ทานอาหารกับฟางสักมื้อนะ”
“อือ...อ๋อได้สิ อ๊ะ”ร่างเล็กพูดออกมาอย่างยากเย็นเพราะร่างสูงที่จงใจจะแกล้งเธออยู่ตอนนี้ลูบไล้ไปทั่วกาย
สาวอย่างถือสิทธิ์
“จ้ะ งะ... งั้นแค่นี้ก่อนนะ”ฟางพูดตัดบท ก่อนที่เธอจะส่งเสียงให้ปลายสายได้ฟังไปมากกว่านี้ และในขณะเดียว
กันป๊อปปี้ก็รั้งตัวของเธอให้หันหน้ามาหาเขา
“ใครโทรมา”เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่ใครๆฟังแล้วก็ต้องขนลุกซู่
“กวินค่ะ”ฟางตอบก่อนจะก้มหน้างุด ก็เขาเล่นปล่อยรังสีอัมหิตอย่างนี้เธอก็กลัวน่ะสิ
“ฉันเคยบอกเธอว่าไง”เขาพูดก่อนจะเชยคางมนขึ้นมาสบตาเขา แต่เธอก็ยังคอยหลบตาเขาอยู่ดี
“พี่ป๊อป แต่ฟางก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะคะ”ฟางเถียงเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาเมื่อ
เขาเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“เขาแค่โทรมาชวนฟางไปทานขะ...”ฟางยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ตวาดออกมาเสียงดังลั่น ทำเอาเธอสะดุ้งจนสุดตัว
“รับโทรศัพท์ชู้ ตอนนอนอยู่บนเตียงกับผัวเนี่ยนะไม่เสียหาย!!!”ป๊อปปี้ตวาดออกมาอย่างเกี้ยวกราด
“ฮึก มะ ไม่ใช่นะคะ ฟางกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ”ฟางอธิบายทั้งน้ำตา
“หึ ฉันคงเชื่อ ไป...ไปอาบน้ำแล้วก็ไปทานข้าวได้แล้ว”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฟางยอมลุกลงมาจากตัวของ
เขาก่อนจะเดินกระเพกๆแล้วก้มลงเก็บเสื้อผ้าของเธอที่กระจายอยู่ตามพื้น ก่อนจะเข้าห้องน้ำไป
เมื่อได้มาอยู่เงียบๆคนเดียวอย่างนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมา ทำไมเขาไม่เชื่อใจเธอบ้างนะ
เอ๊ะแล้วนี่เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย คำว่าเชื่อใจน่ะต้องใช้กับคนรักกัน แต่เธอกับเขาไม่ใช่…
เธอรักเขาข้างเดียว...
ก่อนจะต้องตกใจเมื่อร่างสูงโผล่เข้ามาก่อนจะกระชากเธอเข้าหาร่างสูงอย่างแรง จนเธอเซไปปะทะกับอกกว้าง
อย่างจัง เธอที่มีทุนเดิมก็คือเท้าที่เจ็บอยู่แล้วยิ่งเจ็บเข้าไปอีก
“โอ้ย”
“โทษที นี่! เท้าเจ็บอยู่จะอาบน้ำได้ยังไง มานี่”ร่างสูงพูดพร้อมกับประคองร่างเล็กมานอนบนเตียงก่อนจะห่มผ้าผืน
หนาให้เธอก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วออกมาเช็ดตัวให้กับเธอ ก่อนเขาจะปลีกตัวไปทำธุระส่วนตัวบ้าง เขา
เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเดิม ไม่ต่างไปจากเธอที่ยังอยู่ในชุดเดิม ก่อนเขาจะมานั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอ แล้วดึง
ข้อเท้าเล็กมาวางไว้ที่หน้าขาแข็งแรงของเขา แต่ฟางกลับดึงข้อเท้ากลับทันทีเมื่อเขาทำแบบนั้น
“พี่ป๊อปจะทำอะไรคะ”ป๊อปปี้ก็รั้งข้อเท้าเล็กเอาไว้ไม่ยอมให้เธอดึงกลับ
“ก็ดูแผลไง...เน่ารึเปล่าก็ไม่รู้...รู้ว่าเจ็บเท้าแล้วจะทำให้แผลเปียกอีก เธอนี่มันจริงๆเลย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มลงดู
แผลที่เท้าของเธอ
‘อะไรของเขาเนี่ย เปลี่ยนโหมดเร็วชะมัด ตามไม่ทันนะ’
“ไม่เป็นไรมากแล้วหนิ แผลแห้งแล้ว ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
“นิดหน่อยค่ะ”
“งั้นลงไปทานข้าวกัน แล้วก็ไปซื้อของใช้กัน”
“ค่ะ”
เขาเดินนำเธอออกไป เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เขาก็พาเธอไปซื้อของใช้แล้วกลับเข้ามาในห้องพัก
“พี่ป๊อปจะพาฟางไปเที่ยวไหนหรอคะ ไม่เห็นว่าพี่จะพาฟางไปไหนไกลเลย”ฟางเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ขี้เกียจแล้ว ก็เลยจะไม่พาไปแล้ว นี้...รีสอทนี่ก็สวยออกถือว่าได้มาพักผ่อนนอกสถานที่ไง”
“ค่ะ”ฟางเอ่ยออกมาเสียงเศร้า เขาคงเบื่อที่จะต้องพาผู้หญิงน่าเบื่ออย่างเธอมาเที่ยว
แต่...แค่ได้อยู่ใกล้เขาโดยปราศจากคำพูดเย็นชา และสายตาหมางเมินก็ดีถมไปแล้ว...
ป๊อปปี้บอกก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เอนกายลงนอนบนเตียง ฟางมองชายหนุ่มที่หลับไปแล้ว
ก่อนจะถอนหายใจออกมา
‘ถ้ากลับกรุงเทพแล้ว...ทุกอย่างจะเป็นอย่างนี้อยู่รึเปล่านะ...อยากหยุดเวลาแบบนี้ไว้นานๆจัง’
ก่อนร่างเล็กจะเข้าไปเปลี่ยนชุดและล้มตัวลงนอนข้างๆชายหนุ่ม ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามเขาไป...
....................................................................................................................
มาอัพให้แล้วน้าาาา วันนี้เดี๋ยวตอนสองทุ่มจะมาอัพให้อีกทีนะจ้ะ ยังไงฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
