Hey BOY!!! ฉันรักนาย

 

 

 

---

 

 

 

" มาหา คุณวิศวะค่ะ " 

 

 

" ค่ะ ไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าค่ะ "  เลขาหน้าห้องเอ่ยถามอย่างสุภาพ

 

 

" ไม่ได้นัดไว้ค่ะ " 

 

 

" อ่อ งั้นเดี๋ยวเชิญคุณผู้หญิงนั่งรอตรงโซฟารับแขกซักครู่นะค่ะ คุณวิศวะติดประชุมนะค่ะ "

หญิงสาวซึ่งเป็นแขกยิ้มให้อย่างสุภาพ ก่อนจะเดินตามเลขาไป เธอนั่งอ่านนิตยาสารรอชายหนุ่ม จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ตัวเธอก็ไม่รู้ตัวจึงเผลอหลับไป

 

 

" อ่าว ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ "

โทโมะที่เดินออกห้องทำงานมา ทักเลขาสาว เพราะนี่มันไม่ใช่เวลาที่เธอควรจะทำงานแล้ว เค้าเคยบอกเธอหลายต่อหลายครั้งแล้ว ว่าถ้าถึงเวลาเลิกงาน แล้วเคลียร์งานเสร็จ ก็ให้กลับบ้านก่อนได้เลย เพราะเค้าชอบทำงานต่อล่วงเวลา

 

 

" ค่ะ เออ คุณวิศวะค่ะ มีแขกมาขอรอพบนะค่ะ เธอนั่งรออยู่ตรงนั้นนะค่ะ " เลขาสาวผายมือไปยังโซฟางรับรองอย่างสุภาพ

 

 

" ครับ ยังไงคุณกลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องประชุมตั้งแต่เช้า "

โทโมะบอกกับเลขา ก่อนเธอจะเดินออกไป เค้าค่อยเดินมายังโซฟา ใครกันนะมารอเค้านานขนาดนี้ ตอนแรกที่เลขโทรไปบอกเค้า เค้าติดงานจริงๆ เค้าก็ทำานเพลินจนลืมไปเลยว่ามีคนมา แล้วมันก็ผ่านมา4ชั่วโมงแล้วด้วย

 

 

  ทันทีที่เท้าแกร่งก้าวเข้าใกล้คนที่นอนรอ ก็ต้องชะงัก เมื่อเธอคนนั้นมาหาเค้าอีกครั้ง เค้าค่อยๆนั่งลงข้างๆหญิงสาวที่นอนหลับอยู่อย่างเบาๆ เพราะกลัวเธอจะตื่น

 

 

" พี่นี่ยังบ้างานเหมือนเดิมเลยนะ " ทันทีที่เค้านั่งลงข้างเธอ เธอก็พูดขึ้นทันที

 

 

" อ่าว ตื่นแล้วเหรอ " เค้ารอบถอนหายใจก่อนจะถามเธอด้วยความคุ้นเคย

 

 

" อืม ตื่นตั้งแต่มีคนเรียกคุณ วิศวะแล้วละ " เธอเด้งตัวขึ้นมานั่งข้างๆเค้าก่อนจะพูด

 

 

" แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเรา " โทโมะถามเธอขึ้น

 

 

" สองเดือนแล้วละ " เธอตอบเค้าก่อนจะบิดขี้เกียจ

 

 

" หือ แล้วงานทางนุ้นละ " โทโมะถามขึ้นอีกครั้ง

 

 

" พี่เนี่ยบ้าจริงๆเลยนะ ดูเนคไทด์ซิ พี่เป็นถึงประธาณบริษัท ทำไมแต่งตัวแบบนี้ละ" เธอขยับตัวมาใกล้เค้า แล้วขยับเนคไทดืให้เค้า เค้าเองก็จ้องมองการกระทำของเธออย่างสงสัย

 

 

" ไม่ต้องมามองแก้วเลยนะ แก้วเลิกกับเค้าแล้ว " เธอเอ่ยขึ้น ทำให้เค้าแทบหยุดหายใจ

 

 

" ทำไมละ " ดทโมะตัดสินใจถามแก้วออกไป เพผื่อคำตอบจะเป็นสิ่งที่เค้าหวังไว้

 

 

" กรรมตามสนองแก้วแล้วละ แก้วบ้างานเกินไป เลยคิดว่าควรจะปล่อยเค้าไป " เธอเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะมองตาเค้า

 

 

" อืม แล้วไปหาแม่มาหรือยัง " โทโมะรับรุ้ แล้วถามแก้วอีกครั้ง

 

 

" แก้วยังไม่พร้อมหรอก พี่เหอะ แก้วหิวมาก รอพี่เนี่ย " เธอพูดก่อนจะเอียงหัวไปซบกับไหล่ของเค้า

 

 

" ร้านเดิมนะ " โทโมะพูดขึ้น 

 

 

" อืม นอกจากพี่แล้ว จะมีใครอีกที่รู้ใจแก้วเนี่ย "

 

 

" ไม่ต้องมาปากหวานเลยเรา แล้วไปเจอ ตาป๊อปกับคุณย่าหรือยัง " ใช่พวกเค้าสามคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ต่างกันตรงที่เค้ากับแก้ว เคยเป็นคนรักกันมาก่อน

 

 

" ยังเลย ตั้งแต่กลับมาก็ยุ่งๆกับที่ทำงานใหม่หนะ พอว่างก็มาหาพี่คนแรกเลย "แก้วที่ซบอยู่บนไหล่ของโทโมะ พูดพร้อมจับมือโทโมะ

 

 

" ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมานะ " โทโมะลูบหัวหญิงสาว ก่อนจะถามขึ้น ทำให้รู้สึกได้ถึงความเปียกที่หัวไหล่

 

 

   ใช่แล้ว ถึงแก้วจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเค้ากับป๊อปปี้ แต่แก้วก็มีปัญหาทางบ้านมากที่สุด เพราะตั้งแต่แม่เธอเสียไป พ่อก็แต่งงานใหม่ตั้งแต่แก้วยังเด็ก แล้วหลังจากที่พ่อเธอเสีย แม่เลี้ยงของเธอก็คอยบงการให้ทำตามสิ่งที่แก้วไม่อยากทำ ทั้งไถเงินเธอไปปรนเปรอ บำเรอผู้ชาย ทั้งติดการพนัน ทำให้บ้านแก้วโดนยึด แถมตอนเธอหมั้นกับโทโมะ ก็โขมยของหมั้น กับแหวนประจำตระกูลของโทโมะไปขายเพื่อใช้หนี้พนัน สิ่งเดียวที่ทำให้เธอต้องเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ก็คือ น้องชายของเธอ ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยว่าผุ้หญิงคนนี้คือแม่เลี้ยงไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอกับน้องชาย น้องชายของแก้วรักแม่เลี้ยงเธอมาก ถึงเธอจะนิสัยไม่ดีแค่ไหน แต่เธอก็รักน้องชายของแก้วมาก มากจนน้องชายเธอรักและบูชาเธอมาก แก้วจึงตัดจากผู้หญิงคนนี้ไม่ได้

 

 

" ไปกินข้าวกัน แก้วหิวแล้ว " เธอที่ผงกหัวขึ้นมา รีบปาดน้ำตาพูดแล้วส่งยิ้มให้โทโมะ ไม่ว่าจะกี่ครั้งๆ ก็ต้องเป็นเค้าเท่านั้นที่เข้าใจเธอ

 

 

" ร้านเดิมนะ "

 

 

" อืม พี่มีธุระต่อที่ไหนหรือเปล่า " แก้วที่นั่งรถก็ถามโทโมะทันที

 

 

" ถามทำไม อยากไปไหนต่ออีกละ "

 

 

" ไม่ต้องมารู้ทันเลยนะ ไม่ไปหาแฟนเหรอ " แก้วถามขึ้น ทำให้โทโมะหยุดรถกระทันหัน

 

 

" เธอทิ้งพี่ไปแล้ว " โทโมะหันมาตอบ ก่อนจะขับรถต่อไปเรื่อยๆ

 

 

" แล้วจะมีเวลาให้กันบ้างไหม " แก้วที่จับมือโทโมะ แล้วถามขึ้น ทั้งๆที่ไม่มองหน้าของเค้า เพราะเธอกลัว กลัวว่าเค้าจะไม่รักเธอเหมือนเดิมแล้ว

 

 

" แน่นอน " โทโมะตอบ ก่อนจะทำให้ทั้งคู่ยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะออกมา

 

 

   สิ่งที่ทำให้เธอเลิกกับเค้าไม่ใช่เพราะกวิน แต่เป็นเพราะงาน เค้าและเธอบ้างานเป้นที่สุด จนแทบไม่ได้เจอกัน แถมตอนที่เธอบอกเค้าว่ามีบริษัทจ้างไปเป็นทนายประจำบริษัท ซึ่งใครได้ทำงานนี้ จะได้รับค่าตอบแทนที่สูงมาก แต่แลกกับการต้องไปอยู่ต่างประเทศ ซึ่งเธอหวังว่าเค้าจะเข้าใจเธอ ไปอยุ่กับเธอคอยดูแลเธอแต่เปล่าเลย เค้ากลับเลือกงานบริษัทนี้ แล้วปล่อยเธอไปต่างประเทศคนเดียว ทั้งๆที่พ่อกับแม่ของเค้าก็ยังดูแลอยู่ พ่อกับแม่โทโมะบอกให้เค้าไปอยู่กับเธอ แต่เค้าเลือกที่จะไม่ไป เธอเลยน้อยใจ บวกกับความรู้สึกละอายใจที่แม่ของเธอนำของหมั้นไปขาย เธอจึงของเลิกกับเค้า หลังจากนั้นสองปี ก็ไม่มีการติดต่อของเค้าและเธอเลย จนเธอเป็นแฟนกับกวินแล้วพามารู้จักคุณย่า เค้าถึงรู้ว่าเธอคบกับกวิน แต่แล้วเธอก็บ้างานจนลืมนึกถึงกวิน จนต้องเลิกกันไป

 

 

---

 

 

" มาหาใครเหรอค่ะ " แม่บ้านคอนโดเดินมาถามชายหนุ่มหล่อ

 

 

" เอ่อ แก้วนะครับ " 

 

 

" อ่อ คุณแก้วยังไม่กลับมาเลยค่ะ สงสัยจะเช้านุ้นละค่ะ จะฝากบอกว่าใครมาหาดีค่ะ "

 

 

" ป๊อปปี้ครับ บอกว่าป๊อปปี้มาหา "  เค้าบอกแม่บ้านก่อนจะเดินออกไป

 

 

" เธอกลับมาแล้วจริงๆด้วย เธอเป็นไงบ้างนะแก้ว " เค้านั่งเหม่อ พูดกับตัวเองเบาๆ

 

 

" เจ้านายยยยยย "

 

 

" เห้ยย เธอมาได้ไงเนี่ย "

 

 

" นั่งพูดคนเดียวเป็นบ้าเหรอ " ฟางถามป๊อปปี้ทันที

 

 

" จะบ้าหรือไงละ  แล้วมาทำอะไรที่นี่อ่า หอบอะไรเยอะแยะ "

 

 

" อ่อ เจอเจอนายก็ดี กลับบ้านด้วยนะ " ฟางอ้อนเจ้านายของเธอ

 

 

" ห๊ะ ทำไมฉันต้องพาเธอไปด้วยละ "

 

 

" ก็น้ำใจอ่า มีบ้างไหมละ น้ำใจอ่า "

 

 

" มี แต่ทำไมฉันต้องพาเธอกลับด้วย "

 

 

" เจ้านาย เจ้านายกำลังจะเป้นเจ้านายฉัน แล้วก็กำลังเช่าบ้านฉันอยู่ "

 

 

" แต่ฉันจ่ายตัง " ป๊อปปี้สวนทันที ทั้งที่ฟางยังพูดไม่จบ

 

 

" นั่นแหละๆ พูดไปก็คงไม่จบยันเช้าละมั้ง ขึ้นรถเหอะ ไ ฟางเดินนำป๊อปปี้ขึ้นไปนั่งบนรถ ทำให้เค้ามองตามอย่างสงสัย

 

 

" นี่ใครตกลงให้เธอไปกับฉันเนี่ย ยายแสบ " บ่นเบาๆก่อนเดินขึ้นรถตามฟางไป

 

 

" เจ้านาย มาทำอะไรแถวนี้อ่า "

 

 

" ก็มาหาเพื่อนนะ เธอละ "

 

 

" เพื่อนหรือแฟนกันแน่ " ฟางแววทันทีที่ป๊อปปี้ตอบ

 

 

" จะไปกับฉันไหม หรือจะลงตรงนี้ "

 

 

" โอ๋ๆๆๆๆ ไปซิ ฉันมารับดอกไม้ไปร้อยมาลัยหนะ "

 

 

" เธอขายมาลัยกลางสี่แยกด้วยเหรอ "

 

 

" ใครบอกกันละ ฉันร้อย ให้ยายเฟย์เอาไปให้เด็กๆขายต่างหากละ แล้วค่อยหักเปอร์เซนต์แบ่งเด็กไม่ต้องไปตากแดดร้อนหรอก " ฟางพูดอย่างไม่สนใจใบหน้าป๊อปปี้ที่มองเธอเลยซักนิด

 

 

" เธอนี่มัน หึ๋ยยยยย " ป๊อปปี้ได้แต่สบถเพราะพูดไม่ออกกับอาชีพของฟางแต่ละอาชีพจริงๆ

 

 

---

 

 

 

 

 

ขอคอมเม้นท์มั่งจิ เค้าไม่ค่อยได้เลยอ่า

 

 

นะๆๆๆ คนอ่านที่ัรักทุกคนนนนนนนน