Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว
เขียนโดย 
jookjoom
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 00.49 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 22.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) เดาไม่ออก (ดีหรือไม่ดี)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
แล้วก็ถึงเวลา ที่เราสองคนขับรถกลับมาบ้าน ระหว่างทางบนรถ
"นี่ๆๆ นายมีแฟนหรือยัง"
"ยัง ถามทำไม เธอแอบชอบฉันเหรอ"
"นายนี่หลงตัวเองเป็นเหมือนกันน้อ นึกว่าเอาแต่ทำหน้ายักษ์"
"แล้วเธอละ มาถามคนอื่นเค้า ตัวเองมีแฟนหรือยัง"
"เห้อ ฉันยังไม่รู้เลย ว่าความรักเป็นยังไง ฉันจะมีแฟนได้ไงกันละ"
"หมายความว่าไง"
"ก็เหมือนที่นายพูดแหละ เวลาที่นายรักน้องสาวนาย หรือพ่อแม่รักลูก ฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกเป็นยังไง ฉันไม่เคยมี"
"........" ยายนั่นพูด ทำผมกระตุ๊กนิดหน่อยยย
"อ่ะ ถึงบ้านแล้ว เย้ เย้ จะได้เจอคุณพ่อกะคุณแม่แล้วก็พี่ๆแล้ว"
"เตรียมคำแก้ตัวเรื่องแผลที่หัวหรือยัง ฉันไม่เกี่ยวนะบอกไว้ก่อน"
"ย๊ะ ฉันเตรียมไว้แล้ว ฉันจะบอกคุณแม่ว่าลื่นล้ม แล้วนายทำแผลให้"
"อืม" แล้วผมก็จอดรถ แล้วยื่นกุญแจรถให้ลุงพร เราก็เดินเข้าบ้านไป โดยที่ยายบ้านนอกเดินตัวปลิว
แล้วผมต้องมาถือของพะลุงพะลัง ตามยายนั่นเข้าบ้านไป
"สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่" ยายนั่นทักพ่อกับแม่ผม
"อ่าวมากันแล้วเหรอ เป็นไง ไปซื้อของกับพี่มา สนุกมั้ย อ่าวนั่นไปโดนอะไรมา ตาป๊อปแกล้งน้องหรือเปล่า"
"โธ่แม่ ป๊อปเป็นลูกแม่นะ"
"ป่าวหรอกค่ะ ฟางลื่นล้ม แล้วนายนี่ทำแผลให้ค่ะ ฟางขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ" พูดแล้ววิ่งขึ้นห้องไป
"เฮ้ย ยายบ้านนอก มาเอาของของเธอไป ฉันไม่ใช่เบ้เธอนะ" พูดทั้งๆที่ถุงเต็มมือ
"เป็นไงลูก ท่าจะเข้ากันได้ใช่มั้ย"
"ป๊อป บอกแม่กี่ครั้งแล้ว ว่าป๊อปมีน้องคนเดียว ป๊อปไปก่อนนะครับ" แล้วผมก็เดินขึ้นมา
"อะ ของเธอ " ผมโยนใส่ยายบ้านนอกที่กำลังจะเปิดห้อง (ห้องเราอยู่ตรงข้ามกัน)
"ขอบใจมากนะ" ฉันวิ่งไปเอาของแล้วสะดุดของ ล้มไม่เป็นท่า ดีนะ ที่นายป๊อปปี้รับไว้ทัน
"เธอนี่มัน ซุ่มซ่ามจริงๆเลย" ผมบ่นยายนั่น แต่ต้องเจอกับใบหน้าที่หันมามีคราบน้ำตา โดยที่หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ
"....." ยายนั่นยังเงียบ แถมเบ้ปากอีก เอาแล้วไง งานเข้ามั้ยเนี่ย
"เธอเป็นอะไรอีกละ ยายบ้านนอก"
"ฮือๆ ฮือๆ ฮึกๆ เจ็บ" ยายนี่กำลังจะร้องไห้ ทำไงดี คุณแม่ต้องว่าผมแน่เลย
"เงียบ ตามฉันมานี่" ผมรีบปิดปากยายนั่น แล้วพยุงตัวให้ตามมาห้อง
"โอ้ย ฮือๆๆๆ" ยายนั่นล้ม
"เฮ้ย เลือดออก เท้าเธอไปโดนอะไรอีกละเนี่ย" ผมตัดสินใจอุ้มยายนี่มาที่ห้องผม
"นาย พาฉันไปไหน ฮือๆๆๆๆๆ "
"ก็ทำแผลไง ยายเบือก แล้วไม่ต้องร้องเลยนะ เธอซุ่มซ่ามเอง ฉันช่วยนี่บุญคุณมากแล้วนะ"
"โอ้ย เบาๆซี่ ฮือๆ" ยายนั่นโวยวาย ตอนที่ผมทำแผลให้
"อยากโดน ตัดขาหรือไงละ" ผมขู่ยายนั่น
"อย่านะ ไม่ร้องแล้ว" นั่นไง ขู่แบบเดิมได้ผลจริงๆด้วย ยายบ้านนอกเชื่อจริงๆ แล้วหน้ายายนี่ตอนนี้ตลกชะมัด
ฉันได้แต่ กลั้นสะอื้น หลับตาปี๋ ไม่อยากเห็นนายนั่นทำแผล ก็มันแสบนี่นา
"เอาละ เสร็จแล้ว ไปสะดุดอะไรมา" ผมพูดแล้วมองดูถุงของที่โยนไว้หน้าห้องนอน
".........." ส่ายหน้า ก็มันไม่รู้นี่ จะให้รู้ได้ไง
"อ่อ กรรไกร เธอซื้อมาทำอะไร ทำไมไม่อยู่ในห่อละ" ผมสงสัย
"อ่อ ฉันซื้อมาไว้เย็บผ้า แล้วลืมเก็บ ฉันเอาออกไปตัดถุง ตอนทำกับข้าวห้องนายอ่า"
"อืม กลับห้องไปได้และ ฉันจะนอน" ผมบอกยายนั่น
"โอ้ย" ยายนั้นร้องออกมา หลังจากยืนขึ้น
"เฮ้อ มานี่ เมื่อไหร่ฉันจะได้นอนละเนี่ย"
ผมอุ้มยายนี่มาที่ห้องของเธอ แล้ววางไว้บนเตียง ไม่ลืมที่เอายาแก้อักเสบมาให้เธอกิน ก่อนมันจะบวมเป่ง
"อย่าลืมกินนี่ละ เดี๋ยวเดินไม่ได้แผลบวม ต้องตัดขานะ"
"ห๋า จริงเหรอ ไม่กินได้มั้ย มันขม"
"ไม่กินก็ไปตัดขาทิ้ง"
"ไม่เอาๆ มียาน้ำมั้ย เป็นเม็ดมันขม" เฮ้ย ยายบ้าเอ้ย
"ไม่มี จะกินไม่กิน ไม่กินก็ไปตัดขา" ยายนั่นยิ่งร้องหนักไปอีก เอาแล้วไง
"............"
"เฮ้อ ฟางกินยานะ อย่าดื้อ เดี๋ยวพี่พาไปกินไอติม" ผมกล่อมยายนั่น
"ห๊า นายว่าอะไรนะ"
"ก็ตามที่ได้ยินนั่นแหละ" ยายบ้า ถามซ้ำทำไมเนีย อายนะเว้ยยยยยย
"ทำไมนายหน้าแดงละ ไม่สบายเหรอ กินยาน้ำก็ได้นะ"
"ป่าว รีบๆกินซิ ยายบ้านนอก"
"อะไร เดี๋ยวเป็นคนดี เดี๋ยวเป็น คนไม่ดี " ฉันบ่น
"ยังมาพูดอีก ฉันช่วยเธอไว้ ฉันมีบุญคุณกับเธอ กินซะ" พร้อมยัดยาเข้าปากยายนี่ ตามด้วยน้ำ
"แฮกๆๆ โอ้ย ทำอะไรอะ เกือบตายเลยนะ" สำลักน้ำแล้วบ่น
"แต่ก็ยังไ่ม่ตาย เอาละๆ เธอพักเถอะ ฉันไปนอนละ"
"เดี๋ยวซิ นอนเตียงนี้ก็ได้ นอนกะนายแล้วมันไม่เหงาดี"
"นี่เธอรู้มั้ย ที่เธอพูด มันหมายถึงอะไร"
"รู้ซิ ตอนนอนที่คอนโดนาย ก็รู้สึกว่าปลอดภัยดีที่มีนายอยู่ข้างๆอ่า น๊าๆๆๆ นอนนี่นะ" ยังอ้อนต่อ
"เธอ รู้มั้ยผู้หญิงกับผู้ชายไม่ควรนอนเตียงเดียวกัน มันไม่เหมาะ"
"รู้ เรื่องแค่นี้ทำไม่รู้ละ"
"แล้วจะมาชวนฉันทำไม ยายบ้านนอก หรือเธอแอบชอบฉัน" ผมพูดแล้วเาหน้าไปใกล้ๆเธอ
"นายจะบ้าเหรอ แค่อยู่กับนายแล้ว มันรู้สึกสบายใจ ไม่เหงา ไม่ต้องกลัวใครแกล้งเฉยๆ"
"เอาละๆๆ นอนได้ยัง ถ้าไม่นอนฉันจะได้กลับห้อง"
"นอนๆๆๆๆๆ นายนอนตรงนี้นะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันให้น้องบันนี่นอน" พูดแล้วห่มผ้าให้ตุ๊กตากระต่าย
"เธอนี่เบอะน้อ 555" แล้วผมก็ล้มตัวนอน อมยิ้มกับการทำอะไรตรงๆ จริงใจ ไม่ปิดบังของยายนี่
"นี่ๆ หลับยัง" ยายนั่นเรียกผมอีกแล้ว คิดถูกมั้ยเนี่ย ที่นอนที่นี่ จะได้พักมั้ยละครับบบบบบบบบ
"อะไรของเธออีกละเนี่ย ฉันจะได้นอนมั้ยเนี่ย"
"ก็ป่าว แค่จะบอกว่า วันหลังไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้ๆ เหมือนมะกี้นะ อ้อ แล้วก็อุ้มด้วย"
"ทำไมของเธออีกละ" ผมเป็นฝ่ายถามเธอบ้าง
"ป่าว แค่ใจมันเต้นแรงอ่า หรือฉันจะเป็นโรคหัวใจ เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลยนะ เพิ่งเป็นวันนี้นี่แหละ"
เฮ้ย ดูยายนั่นพูดซิ ผมจะทำยังไงดีละ ผมก็เขินเป็นนะ ต้องกลบเกลื่อนๆ
"เออๆๆ วันหลังจะพาไปตรวจละกัน ตอนนี้นอนได้แล้ว ง่วง"
แล้วผมกับยายนี่ก็นอน โดยมีตุ๊กตากระต่าย ที่นอนห่มผ้า คั่นกลางเอาไว้
"นมอุ่น ไปตามเด็กๆลงมาทานข้าวซิ" คุณผู้ชายของบ้านบอก
"ไม่ต้องหรอกค่ะคุณ เดี๋ยวฉันไปตามเอง ให้นมไปจัดโต๊ะอาหารเถอะค่ะ นี่เย็นมากแล้ว"
แล้วแม่ของป๊อปปี้ก็เดินขึ้นไป เคาะห้องป๊อปปี้ เรียกป๊อปปี้ แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลยเปิดประตูเข้าไป
"เอ๊ะ ไม่อยู่งั้นเหรอ ก็เห็นรถอยู่นี่นา"
จึงเดินไปห้องฟางฝั่งตรงข้าม เพื่อที่จะเรียกฟางก่อน แล้วค่อยกลับมาที่ห้องป๊อปปี้
พอแม่ป๊อปปี้เปิดประตูห้องฟาง ก็ต้องอมยิ้มกับภาพที่ได้เห็น คือฟางนอนหนุนแขนป๊อป
ทั้งที่ตัวเองกอดตุีกตากระต่าย แม่จึงค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือ
"อ่าวคุณ เด็กๆละ"
"หลับปุ๋ย ทั้งคู่เลยค่ะ สงสัยคนนี้คงจะผ่านละค่ะคุณ"
".........................."
"ตั้งแต่เสียยายปอมไป ตาป๊อปก็ไม่เคยร่าเริงเลย ตอนนี้ฉันดีใจจริงๆเลยค่ะคุณ"
"เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วละ หวังว่าจะรักน้องสาวที่เราเลือกมานะ ตาป๊อปลูกพ่อ"
หลังจากนั้น เราสองคนก็ทานข้าวกัน โดยที่ปล่อยให้เด็กๆนอนหลับไป
"COMMENT"
เนื่องจากวันนี้ เป็นวันเกิดไรท์เตอร์ ขอเม้นเยอะๆนะจ๊ะ ไว้เป็นกำลังใจ และของขวัญ
จุ๊บ.บ.บบบบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
