รักหวานๆของคลาสโนว่าตัวพ่อ

ในขณะที่ทุกคนในครอบครัวของไทยานนท์กำลังอยู่ในห้วงแห่งการสนทนาเรื่องคุณหนูพิมของคุณตินเทพนั้นเองก็มีบุคคลในหัวข้อดังกล่าวปรากฎกายขึ้น......

โทโมะ - นี่ทุกคนประชุมหรือนินทาอะไรกันอยู่ครับ

เคนทาโร่ - แหม่จะนินทาอะไรใครครับน้องชาย พวกพี่ก็คุยเรื่องเรากับน้องพิมไงล่ะครับ แหม่ได้ข่าวว่าจะกลับไปคบกันอีกรอบเหรอครับเจ้าน้องชาย

โืทโมะ - พ่อครับแม่ครับหวัดดีครับ ผมมาช้าอะไรไปมากไหม กล่าวเปิดงานกันยังพี่ชาย

เคนทาโร่ - ไม่เอาไม่ดีเลยไม่ยอมตอบคำถามแบบนี้มันน่าสงสัยน่ะเนี๊ยะ

อดิศักดิ์ - ยังเลยโทโมะ แกกินอะไรมารึยังอีกครึ่งชั่วโมงเตรียมตัวเปิดงานกัน

ซากิ - แม่ก็อยากรู้น่ะลูกว่าเราน่ะ จะกลับย้อนไปหายัยเด็กคนนั้นจริงๆเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นแม่คงอกแตกตายแน่ๆ กว่าเราจะหายจากอาการจะเป็นจะตายแบบนั้นแม่ยอมตายดีกว่า

อดิศักดิ์ - นี่คุณพอเถอถ้าลูกเขารักกันก็ต้องปล่อยเขาไป ไม่เอาน่าคุณไม่ว่าจะดีจะเลวยังไงลูกเขาก็มีหัวใจของเขาเราบังคับเขาไม่ได้น่ะแม่

ซากิ - คุณก็....ฉันนึกถึงตอนนั้น ฉันก็แทบจะคลั่งอยู่แล้วหัวอกของแม่น่ะคุณ 

อดิศักดิ์ - ผมรู้ที่รักผมรู้ แต่หัวใจของลูกเราต้องให้เขาเลือกเอง

โทโมะ - เดี๋ยวก่อนครับทุกคน พ่อแม่ ครับฟังผมก่อน ผมไม่ได้จะกลับไปคบพิมเขาน่ะครับ ผมเจ็บแล้วจำ และจะจำไปจนวันตายว่าเขาคือคนที่ทำให้ผมเข้าใจในความรักแค่ไหน 

เคนทาโร่ - ก็พี่น่ะ....เจอน้องพิมเขามา เขาทักพี่ออกจะดีใจสะอย่างนั้นพี่ก็นึกว่าเราห้วนกับไปคบหากันอีกครั้ง.....แล้วแบบนั้นไม่คบกันก็ดีพี่จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องโดนเด็กนั้นสวมเขาให้แกบ่อยๆ

โทโมะ - ไม่ต้องห่วงครับเพราะตอนนี้ผมมีคนที่ผมคิดว่าใช่แล้ว .... อ๋อแล้วเคนตะหายไปไหนแล้วผมให้มันมาก่อนแท้ๆ หายจ๋อยเลยน่ะเจ้านั้น

อดิศักดิ์ - โน้นอยู่ตรงโน้นกับสาวสวยนู่น เห็นว่าเรียนมหาลัยเดียวกับแกด้วยนิเจ้าโมะ

ซากิ - ใช่ๆแม่ชอบมากๆเลยเก่งก็เก่ง น่ารักๆก็น่ารัก แม่อยากได้มาเป็นสะใภ้คนเล็ก ชื่ออะไรน๊าพ่อหนูเขาชื่ออะ

โทโมะ - แม่ครับผมมีคนที่ผมชอบแล้ว เขาเรียนที่เดียวกับผมเหมือนกันเขาชื่อแก้วเรียนที่คณะนิติศาสตร์

ซากิ - คนนี้แม่อนุมัติ ตามสบายเลยลูกถ้าเป็นคนเดียวกันน้องเขาอยู่กับเคนตะ (แม่โทโมะรีบชี้ไปทางแก้วทันทีเพื่อมองพฤติกรรมของลูกชายของตนเอง แล้วภาพที่ได้เห็นทำเธอถึงกับยิ้มแก้มปริทันที)

โทโมะ - แก้ว ใช่แก้วจริงๆด้วย แม่ครับขอบคุณมากครับผมขอตัวน่ะครับ (จากนั้นผมก็ก้าวเท้าเพื่อไปหาแก้วที่กำลังยืนคุยกับเคนตะทันที)

เคนตะ - อ้า่วมาแล้วเหรอ ช้าจังเพื่อน แก้วเคนตะต้องไปแล้วน่ะ จวนจะได้เวลานัดกับบ้านเนยแล้ว โมะแกอยู่เป็นเพื่อนแก้วต่อไปน่ะ

แก้ว - ไม่ต้องก็..........

โทโมะ - ไม่ต้องห่วงเพื่อน แก้วค้าบบ โชคดีเว้ย เดี๋ยวแก้วครับแก้วหลบหน้าโมะหลายวันแล้วน่ะ ป๊อปกับเขื่อนก็ติดกับเฟย์ฟาง อยากกะกาวสองหน้าแบบนั้น แก้วหนีโมะไปไหนมาครับรู้ไหมโมะคิดถึงมากแค่ไหน

แก้ว - ป่าวฉันไม่ได้หลบหน้านาย อึ๋ยยยทำอะไรน่ะ(โทโมะดึงเอวแก้วเข้าไปหมายจะหอมแก้มโทษฐานที่เธอเรียกเขาแบบห่างเหิน)

โทโมะ - ลงโทษคนสวยใจร้ายที่เรียกโมะแบบนั้นมันห่างเหินมากรู้ไหมค้าบบบ  ฟอดดดดชื่นใจจังแก้มผมหอมที่สุด

แก้ว - อึ๋ยยยยย คะใครแฟนนายฉันมะใช่ อย่าน่ะ เอ๋อก็ได้ๆอยากเป็นนักใช่ไหมแฟนฉัน 

โทโมะ - เรียกใหม่สิครับ เดี๋ยวโมะจะลงโทษแก้วให้หนักเลยถ้ายังจำไม่ได้ว่าต้องเรียกโมะว่าไง

แก้ว - ก็ได้ๆ แก้วขอโทษ ปล่อยได้แล้วโมะปล่อยแก้วน่ะค่ะๆ (เธอจำใจต้องเอ่ยไป แก้วคิดอย่างหนักเนื่องจากที่ไปประกาศศึกกับพิม แก้วก็เริ่มอ่อนให้โทโมะหวังจะชนะพิม กับต้องเจอโทโมะที่ำได้ใจมากขึ้นเพราะเขากับถึงเนื้อถึงตัวแก้วมากขึ้นและที่สำคัญยิ่งรักแก้วมากขึ้นอีกด้วย)

โทโมะ - ปล่อยแล้วครับ แล้วจะบอกโมะได้รึยังว่าหายไปไหนมาแล้วตกลงจะคบกับโมะจริงๆจังๆได้รึยังครับว่าไง

แก้ว - ฉะ..แก้วทำงานน่ะัโมะ งานแก้วเยอะมากไหนจะต้องพรีเซ้นต์งานไหนต้องวิ่งกับงานที่พ่อกับแม่ฝากให้แก้วทำไง แล้วโมะอยากคบแก้วจริงๆนักใช่ไหม แก้วขอจากโมะสามข้อได้ไหม ถ้าได้แก้วตกลง

โทโมะ - แก้ว...โมะทำได้เพื่อแก้วอยู่แล้วครับ แก้วว่ามาได้เลย

แก้ว - ข้อที่หนึ่ง ห้ามยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของแก้วไม่ว่าเรื่องงานหรือครอบครัว

โทโมะ - โมะไม่ยุ่งก็ได้แต่ถ้างานมันทำให้แก้วเสียชื่อเสียงโมะคงต้องยุ่ง

แก้ว - ชิส์ บอกว่าไม่ให้ยุ่งไง ข้อสอง ห้ามโทรจิกโทรคุยมากเกินพอดีถ้าแก้วไม่รับโทรศัพท์ตามที่ตกลงในแต่ละวัน เช่นถ้าแก้วบอกว่ายุ่งอยู่ หลังจากนั้นห้ามโทรหาอีกจนกว่าแก้วจะโทรกลับ

โทโมะ - โหยยย ถ้าแก้วเกิดฉุกเฉินละครับโมะจะรู้ไ้ด้ไงว่าแก้วอยู่ไหนทำอะไรยะอ.....

แก้ว - ก็บอกว่าจะโทรหาเองไง ทำไมเข้าใจอยากจังสงสัยแก้วว่ายากแล้วสิน่ะ (มองหน้าโทโมะที่ยังทำหน้าตาคัดค้านอย่างเสียไม่ได้)

โทโมะ - แก้ว โมะยอมรับได้น่ะแต่แก้วต้องฟังโมะ เหตุผลของโมะบ้าง โมะไม่วุ่นวายแน่นอนขอแค่เรามีเหตุผลให้กันและกันก็พอ ทีนี้แก้วตกลงกับโมะน่ะครับ

แก้ว - ยัง .... แก้วยังมีข้อสุดท้ายกับโมะ แก้วขอถามโมะหน่อยโมะคิดยังไงกับพิม แก้วต้องการคำยืนยันถ้าพิมเขามาอ้อนวอน ออดอ้อน โมะจะทนได้สักแค่ไหน

โทโมะ - โมะ....กับพิม

เคนทาโร่ - โทโมะ กล่าวเปิดงานได้แล้ว คุยอะไรกันอยู่เหรอ ฉันขัดอะไรป่าว

แก้ว - เชิญตามสบายเลยค่ะ ....... รีบไปทำงานก่อนเถอะโมะแก้วรอได้น่ะโมะคำตอบของโมะน่ะ สู้ๆน่ะ

       หลังจากการที่แยกกันไป โทโมะที่จำใจต้องไปทำงาน แก้วก็ต้องรีบออกจากงานไปเงียบๆเพราะเธอต้องรีบไปเคลียร์งานอีกหลายแห่งและที่สำคัญ เรื่องของพิมเองยังต้องคิดรับมือให้ได้ เพราะพิมเองก็คงไม่คิดที่จะละมือจากโทโมะง่ายๆเช่นกัน

ไม่รู้ว่างานนี้จะจบลงเช่นไร  ...... แต่ที่แน่ๆ แก้วเองก็คงใกล้จะค้นพบหัวใจตัวเองกับโทโมะแล้วสิน่ะ......

ใครที่ยังติดตามเรื่องนี้อยู่ก็รอลุ้นไปเรื่อยๆน่ะค่ะ แต่ใครเริ่มเบื่อแล้วบอกได้น่ะค่ะ ไรเตอร์จะได้ให้จบไวๆ

คืนนี้ฝันดีน่ะค่ะ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ >x<