LOVE & SAD รักครั้งนี้จะจบลงอย่างไร

 

 

' HI! โมะคุง เเก้วจายยยย ' ที่เเท้เสียงที่ดังขัดขึ้นก็คือเสียงของเขื่อนเพื่อนชาย(?)ร่วมวงของโทโมะ

 

 

"เฮ้ย ๆ โมะคุงอ่ะฉันให้แก้วเรียกได้คนเดียวเว้ย"

 

 

'งั้นเรียกว่า... ฮันนี่ แก้วจายยย'

 

 

"ไอ่เขื่อนเอาดีๆ ไม่ต้องมาเรียกชื่อน้องหมาฉันมีอะไรว่ามา"

 

 

" อะโด่! โมะเมะ ใจร้ายเขื่อนขา เเค่จะมาบอกว่าเฮียฮ้อ เรียกโทโมะ กับ เเก้วจายยไปพบ "ด่วน"

 

 

'เฮียเรียกโมะ กะ แก้วไปพบเหรอ' เสียงร่างบางถามขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน

 

 

"คร้าบบเเก้วจายย งั้นเขื่อนขา ไปก่อนนะ จุ๊บบุ จุ๊บบุ" โบกมือลาเพื่อนก่อนจะทำท่าส่งจุ๊บไปให้เล่นเอา

 

 

เพื่อนร่วมวงอย่างโทโมะถึงกลับกุมขมับ เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เพื่อนเขา "รั่ว" ม๊ากกกๆ

 

 

"โมะไปกันเถอะ" เสียงสาวเอ่ยชวนคนข้างๆ ก่อนจะเดินออกไป

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

'ฮะ เฮียจะให้ผมกับเเก้วเล่นละครเหรอครับ เเล้วงานร้องเพลงล่ะครับเฮีย'

 

 

"เฮ้ย! ใจเย็นก่อนเฮียว่าช่วงนี้เฮียจะให้ K-OTIC น่ะเปิดโปรเจ็คเดี่ยวน่ะ ส่วน FFK ก็จะมีงานถ่าย

 

 

เเบบเดี่ยวอะไรเเบบนี้เเหละ เเล้วพอดีทางค่าย KTP เขาอยากได้พวกเทอทั้ง 2 คนร่วมทำงานด้วย

 

 

เเละที่สำคัญเรื่องนี้คงปฏิเสธไม่ได้ด้วย อ่ะนี่บทของทั้ง 2 คน เปิดกองวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องหนักใจมากบท

 

 

ที่ถ่ายวันพรุ่งนี้ไม่เยอะ เดี้ยวมาเจอกันทีมาบริษัทก่อน ส่วนนางเอกของเรื่องก็เป็นคนในค่ายเรานี่เเหละ

 

 

นั้นก็คือ พิม พิมประภา พวกเทอก็รู้จักกันมาก่อนเเล้วใช่ไหมพระเอกของเรื่องก็เเกโทโมะส่วนเเก้วก็รับ

 

 

บทเป็นเพื่อนสนิทของโทโมะ ที่สำคัญห้ามปฏิเสธคิดซะว่าเฮียขอ ไปล่ะ" พูดรวบๆคราวเดียวเเล้วก็เดิน

 

 

จากไป ปล่อยให้ทั้ง 2 คนอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าหายใจทางผิวหนังรึเปล่านั้น

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

 

 

เช้าวันต่อมาที่ค่าย RS

 

 

ทั้ง 2 คนมาที่ค่ายอย่างปฏิเสธไม่ได้พอมาถึงก็มีพี่ทีมงานออกมารับเเล้วก็ขับรถพาไปกองถ่ายทุกอย่าง

 

 

เป็นไปได้ด้วยดี เเต่รู้สึกว่าจะดูหวั่นใจกับนางเอกของเรื่องนิดหน่อยเพราะก่อนน่านี่โทโมะเองก็เคยชอบ

 

 

พิมมาก่อน

 

 

 

3 สัปดาห์ผ่านไปทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี เเต่วันนี้รู้สึกไม่เเน่ใจยังไงบอกไม่ถูก

 

 

"แก้ว วันนี้โมะมีฉากจูบกันพิมอ่ะ เเก้วพาไปถามผู้กำกับหน่อยสิว่าใช้มุมกล้องได้ไหม" แฟนหนุ่มเอ่ย

 

 

ประโยคขอร้องแฟนสาวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

 

 

"อือ" ตอบเพียงประโยคสั้นเเล้วก็เดินไปด้วยกัน

 

 

'อ้อ ฉากจูบขอเป็นฉากจริงนะครับ' เสียงผู้กำกับบอกมากด้วยน้ำเสียงชัดเจนเล่นเอาทั้งคู่น่าถอดสี

 

 

"ใช้มุมกล้องเถอะครับ ถือว่าผมขอ"

 

 

'ไม่ได้จริงครับๆ'

 

 

"นะครับ"

 

 

"เอ้า ไม่ได้ก็ไม่ได้สิว่ะ!! เห็นว่าเป็นดาราเเล้วยังเรื่องมากใส่กูอีก"

 

 

" งั้นผมก็ขอถอนตัว คุณก็เชิญหาพระเอกใหม่ได้เลย!" เรื่องราวชักจะบานปลายไปใหญ่เเล้วจนร่างบาง

 

 

ต้องรีบกระชากร่างสูงออกมา

 

 

"โมะทำไมทำแบบนั้นไม่ได้นะ เฮียอุตส่าห์ขอมาเเล้วนะ"

 

 

"เเก้ว! เเต่โมะสัญญากับแก้วแล้วนะ เรื่องจูบนั้นน่ะ" เอ่ยปากบอกเเฟนก็เขาเคยสัญญาไว้กับเทอเเล้วนิ

 

 

จะให้เขาผิดสัญญาคงทำไม่ได้

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกโมะ ก็โมะไม่ได้อยากจูบพิมจริงๆซะหน่อยนิ เเก้วไม่โกรธหรอก"ปากบอกแฟนหนุ่มอย่าง

 

 

นั้นไปเเต่ในใจเทอก็ชักจะกลัวๆอยู่

 

 

เอ้าเข้าฉากได้เเล้ว เสียงทีมงานเรียกทั้ง 2 คนไปถ่ายต่อซึ่งฉากต่อไปก็เป็นฉากจูบ

 

 

เทค 1 ฉาก 1 เริ่ม

 

 

เสียงผู้กำกับส่งเริ่มถ่ายฉากสำคัญ ใบน่าทั้งคู่ของพิม กับ โทโมะค่อยๆขยับเข้าหากันเรื่อยๆจนปากทั้ง 2

 

 

ประกบกันพอดี เเก้วที่เห็นก็ทนไม่ไหวเลยขอตัวไปซ้อมบทของตัวเองไกลๆ

 

 

หลังจากที่ถ่ายฉาก เลิฟซีนกับพิมเสร็จก็ว่าจะไปหาเเก้วเเต่รู้สึกจะไปช้ากว่าใครบางคน............

 

 

 

ร่างบางนั่งก้มน่าอยู่คนเดียวเงียบๆ เเต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

 

"ไง นังเเก้วมานั่งเศร้าคนเดียวเลยสิเเก"

 

 

"พิม" เงยน่าขึ้นมามอง

 

 

"หึ! ฉันล่ะสมเพชแกจริงนังเเก้ว ชีวิตนี้เเกก็คงเป็นได้เเค่"เพื่อนสนิทของโทโมะได้เท่านี้เเหละทั้งในความ

 

 

จริง ขนาดในละครเเกยังเป็นเเค่ เพื่อนสนิทเท่านั้นเลย ส่วนฉันมันน่ะนางเอก"

 

 

"ใคร"

 

 

"ฉันนี่ไงล่ะที่จะเเย่งโทโมะจากแกนังเเก้ว"

 

 

"ใครถาม" พูดน้ำเสียงห้วนๆก็จะลุกหนีเพราะไม่อยากมีเรื่องด้วย เเต่มีรึอีกฝ่ายจะยอม

 

 

"แก จะรีบหนีไปไหน"กระชากเเขนเเก้วกับมา เเล้วทำท่าจะตบเเต่สายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า

 

 

ก่อนเลยเปลี่ยนเเผน

 

 

"โอ๊ย! พี่เเก้ว พิมขอร้องเเหละอย่าทำอะไรพิมเลย" ทำเป็นตะโกนดังก่อนจะไปนอนกับพื้นเเล้วกระชาก

 

 

เเก้วลงไปคร่อมเทอไว้ ก่อนจะจับมือเเก้วยกสูงๆเเล้วตบมาที่น่าตัวเองไม่ยั้ง

 

 

"เพี้ย เพี้ย เพี้ยๆๆ" ร่างบางที่อยู่ก็ถูกพิมเอามือจับตบถึงกับงงทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่ง...........

 

 

"แก้ว หยุด" ร่างสูงที่เดินเขามาเห็นเเก้วกำลังจะตบพิมเลยเอ่ยห้ามเเล้ว"ผลัก"แก้วออก

 

 

'โมะมันไม่ใช่อย่างที่เห็นนะ' รีบบอกร่างสูงว่าตนไม่ได้ทำ

 

"โกหก! โทโมะไม่ได้ตาบอดนะเเก้ว" หันน่ามาตวาดร่างบางทั้งๆที่ตนเองไม่รู้ไม่เห็นเรื่องราวก่อนน่านี้เลย

 

"โทโมะไม่เชื่อเเก้ว"

 

"ใช่! โทโมะไม่เชื่อเเก้วโทโมะไม่ใช่'ควาย'นะที่เเก้วจะมาหลอกได้เห็นอยู่ตำตาว่าเเก้วทำอะไรพิม"

 

"โทโมะ" เรียกชื่อเเฟนหนุ่มตัวเองเบาๆ นี่เขาเชื่อใจสิ่งที่เห็นมากกว่าเทอเหรอเนี่ย

 

"พิม พิม เป็นไงบ้าง" ถามคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้เเสร้งบีบน้ำตา

 

"พิม ไม่เป็นไรค่ะพี่โมะ พี่โมะก็อย่าไปว่าพี่เเก้วเลย พิมผิดเองค่ะ" พูดเสียงอ่อยก่อนจะเเสยะยิ้มไปทาง

 

เเก้ว

 

"มารยา" เสียงเเก้วเอ่ยปากว่าพิมด้วยความโมโห

 

"เเก้วเทอต่างหากที่มารยา ฉันก็หลงคิดว่าเทอเป็นคนดีที่เเท้ก็สวมหน้ากากไว้"เสียงร่างสูงเอ่ยปากว่าร่าง

 

 

บางเล่นเอาถึงกลับคนฟังน้ำตารื่นในดวงตาเลยทีเดียว

 

 

"พี่โทโมะพอเถอะค่ะ พิมผิดเองถ้าพิมไม่มาบอกพี่เเก้วเรื่องทั้งหมดคงไม่เป็นเเบบนี้"เเกล้งพูดว่าเป็นความ

 

 

ผิดตนเองเพื่อเรียกคะเเนนความสงสาร

 

 

"บอกอะไรครับพิม"

 

 

"ก็พิมเเค่จะมาบอกพี่เเก้วว่าอย่าคิดมาเรื่องที่พิมจูบกับพี่โทโมะ แต่พี่เเก้วก็ไม่ฟังเเล้วก็มาทำร้ายพิม

 

 

ฮึก พิมผิดเองค่ะพิมของโทษ"

 

 

"พิมไม่ผิด หรอกคนที่ผิดอ่ะเเก้ว งี่เง่าสิ้นดี" หันน่าไปว่าแฟนสาวโดยไม่สนใจความรู้สึกเทอ

 

 

"มันจะมากไปเเล้วนะโทโมะ โทโมะเชื่อใจคนอื่นมากกว่าเเก้วได้ยังไง"

 

 

"โมะเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่า"

 

 

" หึ ถ้าโทโมะไม่เชื่อใจเเก้วงั้นเราก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องคบกันอีก เราเลิกกัน" เอ่ยเสียงเด็ดขาดกับ

 

 

ชายหนุ่ม

 

 

" ได้ "เราเลิกกัน" ตอบกลับเเบบไม่คิด

 

 

" ก็ดี งั้นต่อจากนี้ 'เราก็เป็นเพียงคนเเปลกหน้าที่ไม่หน้าบังเอิญมาพบกัน' " พูดจบก็เดินจากไป

 

 

พร้อมความเจ็บเเละความผิดหวังกับคนรักที่ตอนนี้เป็นเพียงเเค่อตีดไปเเล้ว

 

 

หลังจากที่เเก้วเดินออกไปเเล้วโทโมะก็ยังคงปลอบใจพิมอยู่นานส่วนในใจตอนนี้ก็คิดย้อนเวลากลับไปนี่

 

 

เขาพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจคนที่เขารักไปบ้าง เเต่ชั่งเหอะเทอก็ควรได้รับบทเรียนซะบางเขาไม่รู้ว่าทำไม่ถึง

 

 

โกรธเเก้วได้ขนาดนี่หรือเพราะเขายังรักพิมอยู่เเล้วที่ผ่านมากับเเก้วเขาไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอเเต่เหตุผลมัน

 

 

คงไม่เพียงพอหรืออาจเป็นเพราะเขาเชื่อสิ่งที่เห็นมากกว่าเชื่อใจเเก้ว เเต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เข้าใจตนเองอยู่

 

 

ดี..........

 

 

"นี้อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด"

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

ฝากติดตามหน่อยนร๊าาาาา พิมผิดก็ขอโทษด้วยเด้ออ

 

เม้น+โหรต หน่อยนร๊าพลีสสสสสสส