LOVE & SAD รักครั้งนี้จะจบลงอย่างไร

 

 

ต่อจากตอนที่เเล้วเลยนะครับ

 

"ว่าไงหนูพิมทำสำเร็จไหม" เสียงเเม่ของเเก้วถามผู้หญิงน่าตาสะสวยคนนึงนั้นก็คือพิม

 

"ฝีมือระดับพิมเเล้ว ต้องสำเร็จอยู่เเล้วค่ะ"

 

"ว่าเเต่ไอ้ลูกเขยฉันนี่เเกปัญหาได้ดีมากเล้ย" เสียงผู้เป็นเเม่ของเเก้วดังขึ้น ซึ่งมันเป็นประโยคที่ดูตรงข้าม

 

กับความรู้สึกซะเหลือเกิน

 

" อ๊ะ ! หนูยังจำเเผนสุดท้ายของเราได้ใช่ไหมค่ะ"

 

"ได้สิค่ะ"

 

--------------------------

 

@ งานเเต่งงานโทโมะ พิม 18.59 น.

 

tomo tlak

 

"แหม.... ลูกชายของเเม่นี้หล่อจริงเลยลูก" เสียงเเม่ของผมดังขึ้นเมื่อผมเดินออกมาจากห้องเเต่งตัว วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันที่เเม่ของผมมีความสุุขเหลือเกิน ทำไหมมันช่างต่างกับผมยิ่งนัก

 

"โทโมะยิ้มหน่อยสิจ้ะลูก" เเม่ของผมพูดพลางเอามือหยิกเเก้ทผม ผมทำอย่างนี้มันถูกเเล้วใช่ไหม เพราะผมทำให้คนที่ผมรักที่สุดมือความสุด เเต่หากบอกว่าผมมีคนที่ผมรักที่สุดอีกคนนึงเเต่ผมก็ทำให้เทอเจ็บที่สุดเหมือนกัน

 

"ครับ" พูดเเล้วยิ้ม

 

"ป่ะ !!! งั้นไปรับเเขกกันดีกว่า" เเม่ผมชวนผมออกไปรับเเขกที่น่างาน ซึ่งผมก๋็ไม่ได้ปฏิเสทอะไรงานเเต่งงานของผมของผมจัดขึ้นที่สวนดอกไม้เเห่งนึงสวนดอกไม้ที่นี่สวยมากๆเลยเเละยังส่งกลิ่นหอมอีกด้วย ที่สำคัญมีคนมางานเเต่งงานผมเยอะมาก พอผมเดินมาถึงหน้างานก็พบเเต่พอเเม่ของพิมซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไร

 

.

 

.

 

.

 

.

 

. 19.49 น.

 

 

"อ้าวในที่สุดก็ถึงเวลาอันสมควรเเล้วนะคร้าบบบบบบ" เสียงพิธีกรในงานเเต่งงานดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่เปิด

ตัวเจ้าสาว ผมไม่รู้สึกตื่นเต้นหรืออะไรเลย

เมื่อสิ้นเสียงพิธีกรในงานพิมก็เดินออกมา เทอสวยมากๆเลย ถึงเเหมว่าจะมีผ้าปิดน่าเทอไว้อยู่ก็เถอะ

ผมมองไปรอบๆตัวตาผมเริ่มมองอะไรไม่ค่อยเห็น ..............สงสัยมันคงถึงเวลาเเล้วสินะ ผมคิดในใจ

สักพักนึงพิมก็เดินมาถึงผม ผมเลยค่อยๆเปิดผ้านั้นออก เเละ.............

 

"แก้ว !!!!! " ผมตกใจมากๆเมื่อเปิดผ้ามาก็เห็นเป็นเเก้มยิ้มเเฉ่งให้ผมอยู่

 

"เซอร์ไพร !!!" แก้วพูด พร้อมเเขกให้งานก็ ฉีดสายรุ้ง เเละจุดพุด มันสวยมากเลยผมยิ้มเเละมองเเก้ว

แบบงงๆ เเต่เเล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกินขึ้น

 

"แฮ่ก ๆ" ผมไอเเรงๆออกมาพลางรีบเอามือปิดปากเอาไว้ เพราะกลัวว่าเทอจะมองเห็นน้ำสีเเดงเข้มออก

มา เทอคนไม่รู้สินะว่าผมป่วย

 

"โทโมะ "0_0" " แก้วทำตาโตเมื่อเทอเห็นเลือดที่มุมปากผม

 

"ม.... มีอะไรครับ" ผมพูดเเล้วฝืนยิ้มเเต่ดูเหมือนมีนไม่ไดเช่วยอะไรเลย

 

"พลั่ก" เสียงร่างของผมล้มลงไปชนกับกระถางดอกไม้ในงาน

มันทำให้ทุกคนดูตกใจมากๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

"โทโมะนายอยากเป็นอะไรนะ" แก้วรีบลงมาประคองผมไว้ตรงตักเทอไปน่าเทอเปื้อนไปด้วยน้ำตา

 

"ใครก็ได้เรียกรถ....." แก้วจะพูดเเต่โทโมะปิดปากไว้

 

"อย่าเลยเสียงเวลาโทโมะพูด" เเล้วหายใจอย่างลำบาก

 

"โทโมะ" เเก้วพูดแลวน้ำตาก็ไหลมาโดนน่าโทโมะสิ

 

"อย่าร้องสิ เดี้ยวไม่สวยนะ มาร้องในงานเเต่งงานของเรา 2 คนได้ยังไง" โทโมะพูดเเล้วฝืนยิ้มส่วนมือนึงก็พยามจะยกไปเพื่อเช็ดน้ำเเต่ให้เเก้วเเต่มันคงเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เพราะตอนนี้เขาไม่มีเเรงเเล้ว

 

"อึก แก้วไม่ร้องเเล้ว" เเก้วที่เห็นโทโมะจะยกมือมาเช็ดน้ำตาให้ตนเเก้วก็รีบจับมือโทโมะมาเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง

 

"เเก้วรักโทโมะไหม" ผมถามเเก้ว

 

"รักสิรักมากด้วย" ฉันพูดเเล้วน้ำตามันก็ไหล

 

"เเก้วอย่าร้องไห้ได้ำหมโทโมะจะขาดใจตายอยู่เเล้วนะ^^" โทโมะให้ยิ้มเเก้วอย่างอ่อนโยน เมื่อเเก้วร้อง

ไห้

 

"อือ เเก้วจะไม่ร้องเเล้ว เเต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเองได้ไหม" เเก้วพูดเสียงอ้อ้นกับโทโมะ

 

"ยัยบ้า" พูดเเล้วยิ้ม

 

"โทโมะอยากจูบเเก้วเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตจัง" โทโมะพูดขึ้น

 

"เเก้วช่วยจูบโทโมะหน่อยได้ไหม"

 

"อึก อืม" เเก้วรับคำก่อนจะค่อยๆประคองน่าโทโมะขึ้นมาเเล้วประทับจูบกับร่างสูง

 

"อืม" เเก้วเริ่มประท้วงในคอเมื่อโทโมะจูบนานเกินไปเเละเริ่มสงสัยถึงความผิดปกติ

 

"หวานๆนะปากโทโมะน่ะ เเดงตัว" เเก้วพูดเมื่อโทโมะถอดริมฝีปากออกจากเทอ

 

"เหรอ" โทโมะทำน่าเลิ่กรักก่อนจะ

 

"เซอร์ไพร์เช้นกันสาวน้อย" โทโมะพูดเเล้วอุ้มเเก้วไว้ในอ้อ้มเเขนเเละก็มีการจุดพุดเฉลิงฉลอง

 

"นายโกหกฉัน" แก้วพูดเเล้วตีโทโมะที่อุ้มมเทออยู่

 

"ที่ว่าหายกันนะ" โทโมะพูดยิ้มๆ

 

"เอาๆ เริ่มจะได้เลิกพิธีเเล้วตับคุยเจ้าบ่าวเจ้าสาว" เสียงเเม่โทโมะ เเละเเเก้วพูดขึ้นเมื่อจะได้เลิกงามยามดีเเล้ว

 

"สวมเเหวนเลยนะลูก" เเม่โทโมะพูดขึ้น

 

"เเล้วไม่รอบาทหลวงพูดก่อนเหรอค่ะ" เเก้วหันไปถามเเม่โทโมะ

 

"ไม่ต้องหรอกลูกเเม่อยากอุ้มหลานเร็วๆ" เเม่โทโมะพูดเเล้วทำให้เเก้วเขินมากๆส่วนคนในงานก็ส่งเสียง

ปรบมือ

 

"เขินน่าเเดงเหมือนดูลิงเเล้ว555" โทโมะกระซิบข้างหูเเก้วก่อนจะสวนเเหวนเเต่งงานให้

 

"จูบเลย จูบเลย จูบเลย" เสียงเเม่ของโทโมะเเละเเก้ว ป๊อป ฟาง พิม หรือเเม้กระทั่งคนในงานเชียร์ให้โทโมะจูบเเก้ว โทโมะหันมายิ้มให้ทุกคน ก่อนจะพูดว่า

 

"เข้าเรือนหอไม่ได้เลยหรอครับ" โทโมะพูดเเล้วหันมายิ้มให้เเก้วที่เขินอยู่

 

"ไอ้ บ...." เเก้วที่กำลังจะว่าโทโมะก็โดนโทโมะ จูบปิดปากเสียก่อน จูบนี้เป็นจูบที่หวาน อ่อนโยนเเละ

เนิ่นนานมากๆ สำหรับเขาทั้ง2 คน ก่อนที่โทโมะจะถอดจูบ

 

"ฉันรักเทอนะ" โทโมะพูด เเล้วกอดเเก้ว

 

"ฉันก็รักนายเหมือนกัน ไอ้โทโมะคุงของเเก้วใจ" เเก้วพูดเเล้วจูบโทโมะ

 

THE END

 

โปรเจ็คลับ(รัก) ฉบับ วายร้ายจอมวางเเผน (งงๆนะเรื่องเเผนน่ะ)

 

"ฮะ พี่เเก้วจะให้พิมช่วยอะไรนะค่ะ" เสียงพิมรุ่นน้องในค่ายดูตกใจมิใช่น้อยเมื่อมีรุ่นพี่อย่างเเก้วมาขอร้อง

 

ให้เทอช่วยอะไรพิเรนๆ โดนบอกว่าจะพิสูทความรัก เเละความเชื่อใจ ของโทโมะ

 

"อย่างที่บอกล่ะช่วยหน่อยนะ" เเก้วทำเสียงอ้อน

 

"เเต่เท่าที่ฟังมานี่ พี่ให้พิมเล่นร้ายจังนะค่ะ" พิมพูดเเล้วยิ้มเเหยๆให้เเก้ว

 

"นร๊าพี่ไหว้ล่ะ" เเก้วำท่ายกมือไหว้พิม

 

"ค่ะๆ พิมช่วยพี่เเล้ว" พิมรีบตกลงเเละเเผนทั้งหมดก็ถูกเริ่มขึ้น

 

-เเต่เเผนที่ว่านี้ก็เกินจ้า ความคิดของทั้งเเม่เเก้ว เเละ เเม่โทโมะ ป๊อป ฟางนั้นล่ะ เเต่ทั้ง 2 ครอบครัวนี้

 

เเกล้งทำเป็นไม่ถูกกันเชยๆ "เเต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า" เมื่อโทโมะมารู้ความจริง(โดยเค้นความจริงจากเเม่เขา

 

เองเมื่อไม่กี่วันก่อนเเต่งงาน ที่เเอบเห็นพิมไปบ้านเเก้ว เลยถามความจริงจากพิมพิมไม่บอกเเต่บอกว่าให้

 

ไปถามคุณอาเอาเอง (คุณอาคือเเม่โทโมะ) โทโมะเลยวางเเผนเเกล้งเเก้วบ้าง )

 

* เเต่สุดท้ายเเล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี หากเเต่กว่าทั้ง 2 จะมาพบคความสุขของความรักก็เล่นทำเหงื่อตกไปหลายกะละมังเลยทีเดียว เเต่ม้นก็มีส่วนดัอยู่อย่างหนึ่ง มันทำให้ทั้ง 2 เชื่อใจกันมากขึ้น เเต่เพราะอะไรนั้น ไรเตอร์ก็ไม่รู้เช่นกัน.......................

 

===================================================

 

ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็จบเเล้ว ที่สำคุญจบเเบบงงๆด้วย

 

เพราะขนาดไรเตอร์เเต่งยัง งง เลยอ่ะ 5555 เเต่งช่างมันเถอะเนอะ

 

สุดท้ายนี้เเล้วไรเตอร์ก็ขอขอบคุณทุกคนนะที่ อุตส่า อ่านนิยายของไรเตอร์ เเล้วก็เม้นโหวตกันยังไงก็ขอบ

 

คุณมากๆนะ

 

# ปล. พิมผิดก็ขอโทษด้วยเด้อ บ๊ายบาย ของให้ทุกคนโชคดี.............

 

 

=================================================