The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
1) รักข้างเดียว...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่1 รักข้างเดียว
“พี่ป๊อป ฟางมาชวนไปทานข้าวกลางวันน่ะค่ะ”ร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของร่างสูง
เขา คือ คู่หมั้น ของเธอ เธอรักเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆที่ทำให้เธอได้หมั้นกับเขาเธอก็ไม่สนใจทั้ง
นั้น และเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง ต่อให้เธอจะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านก็
ตาม
เธอ คือ คู่หมั้น ของเขา เขาไม่ได้รักเธอ ด้วยความอยู่รอดของบริษัทที่เขาสร้างมันมากับมือเขจำเป็น
ต้องหมั้นกับเธอ และเขาจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รักเด็ดขาด แล้วยิ่งถ้าเป็นเธอคนนี้ยิ่งไม่
ยอม...
มีแต่เธอคนนั้นเท่านั้นที่เขาจะแต่งงานด้วย
“พี่ไม่ว่างน่ะฟาง ฟางไปทานเถอะ งานพี่เยอะมากเลย”ชายหนุ่มตัดรำคาญโดยการตอบแบขอไปที
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางนั่งรอได้”เธอพูดก่อนจะสาวเท้ากลับมานั่งที่โซฟา เธอรู้ว่าเขาไม่อยากไปไหนกับเธอ
เวลาที่ล่วงเลยมาไม่ได้ทำให้หญิงสาวท้อถอย เธอนั่งรอเขาจวบจนล่วงเลยเวลาทานกลางวันไปมากจน
ตอนนี้ก็ สี่โมงเย็นแล้ว พนักงานเริ่มทยอยกลับบ้านกันไป หากแต่สายตาของชายหนุ่มกำลังจับจ้องอยู่ที่
ตัวหนังสือในแฟ้มเอกสารเพียงเท่านั้น ไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่รอบข้างเลยด้วยซ้ำไป
“พี่ป๊อปอยากได้กาแฟมั้ยคะ เดี๋ยวฟางไปชงมาให้”เธอถามชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเขยื้อนไปทาง
ไหนเลย เธอก็จะลงไปหาอะไรรองท้องเหมือนกัน เพราะอาการของโรคกระเพาะเริ่มรุมเร้าเธอแล้ว หาก
ไม่รีบหาอะไรรองท้องคงได้หามส่งโรงพยาบาลเป็นแน่
“อืม”เขาตอบออกมาสั้นๆ ก่อนเธอจะกลั้นใจเดินไปหยิบถ้วยกาแฟ และออกจากห้องมา
“เฮ้อ ไปสักที”ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ให้กับหญิงสาว ด้วยเหตุใดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอต้อง
มาตามติดเขาแจอย่างนี้ จนเขาแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ก่อนมือหนาก็ล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูออกมากด
เบอร์ของคนที่เขาคิดถึงมาทั้งวันแล้วต่อสายไป
“ฮัลโหลครับ พิม”เขาเอ่ยทักปลายสายอย่างอารมณ์ดีเมื่อเธอรับสาย
“ค่ะป๊อป คุณมีอะไรรึเปล่า”
“โธ่พิม ผมคิดถึงคุณนี่ต้องเป็นธุระด้วยหรือครับ”เขาเอ่ยอ้อนๆกับปลายสาย
“คิดถึงคนอื่นอย่างนี้เดี๋ยวคู่หมั้นคุณก็หึงเอาหรอกค่ะ”คำตอบของเธอทำให้เขาหน้าเสีย
“พิม ไหนคุณสัญญาแล้วไงว่าจะไม่พูดแบบนี้อีก ให้เวลาผมหน่อยนะที่รัก บริษัทผมดีขึ้นเมื่อไร ผมจะ
ถอนหมั้นกับเธอทันที”บทสนทนาจากปากของชายหนามทำเอาใครอีกคนแทบล้มทั้งยืน
ไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวได้ยิน...มีบ่อยครั้งทั้งคำพูดหวานหูที่เขามอบให้เธอคนนั้น...
ทั้งการกระทำแสนอ่อนโนที่เขามอบให้เธอคนนั้น...
ทั้งคำบอกรักที่เขาบอกกับเธอคนนั้น
...และทั้งหมดนี้...มันไม่เคยเป็นของเธอ
เมื่อแน่ใจแล้วว่าชายหนุ่มได้ตัดสายแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับถ้วยกาแฟและขนมเค้กที่เธอ
ซื้อติดมือมาฝากชายหนุ่ม เธอยกไปวางตรงโต๊ะทำงานของเขา
“ทานของว่างหน่อยนะคะ พี่ป๊อปไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงแล้ว”เธอพูดกับเขา ถึงแม้เธอจะไม่แน่ใจว่า
เขาได้ฟังเธออยู่รึเปล่า ก่อนเธอจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเดิม
มันกี่ครั้งกี่หนแล้วที่เขามอบแต่ความเฉยชาให้กับเธอ...
เธออยากจะบอกกับเขาเหลือเกินว่าเธอไม่อยากได้มันเลยสักนิด....
หากแต่เขาพยายามยัดเยียดให้เธอทุกเช้าค่ำ....แล้วอย่างนี้เธอยังมีความหวังแค่ไหน
เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอสักนิด...แต่เธอรักเขาหมดหัวใจ....
เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง....ไม่ว่าเธอจะต้องเสียอะไรไปบ้าง เธอก็ไม่สนทั้งนั้น!!!!
“ฟางกลับบ้านไปก่อนเถอะ พี่คงจะกลับดึก”เสียงของเขาปลุกเธอให้ตื่นออกมาจากภวังค์ความคิดของตัว
เอง ก่อนเธอจะตอบเขาไป
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางรอได้”เธอพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นไปพลางๆ
ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่ตอนนี้นอนสลบไศลอยู่ที่โซฟา
เธอมักจะมาหาเขาทุกวัน มาเฝ้าเขาอย่างนี้ทุกวัน ถึงแม้เขาจะรำคาญบ้างที่เธอมาวุ่นวายกับเขา
แต่นานๆเข้ากลับรู้สึกดีแบบแปลกๆ แบบที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไร
เธอหมั้นกับเขา ตั้งแต่2ปีที่แล้ว ตอนที่บริษัทของเขากำลังแย่
เพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจทำให้เขายอมหมั้นกับเธอ และด้วยความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย
และเขาทำให้ผู้หญิงที่เขารักต้องเจ็บ เขาบอกเธอไว้ว่าเมื่อไรที่บริษัทของเขาฟื้นตัวได้ จนกลับมาเป็น
ปกติเขาก็จะถอนหมั้นกับฟาง แล้วกลับไปหาเธอเหมือนเดิม...
แต่มาคิดๆดูแล้ว หากเขาทำอย่างนั้นจริงๆ เขาก็เป็นผู้ชายเลวๆนี่เอง....
แต่ก็ช่วยไม่ได้เขาไม่ได้รักฟาง....
เขาสะลัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกก่อนจะกลับมาสนใจแฟ้มงานตรงหน้าต่อ
22.00 น.
เข็มนาฬิกาที่เดินไปอย่างรวดเร็วทำให้เวลาล่วงเลยมาที่สี่ทุ่มแล้ว
เขาบิดขี้เกียจก่อนจะเดินมาหาร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนโซฟา เธอก็น่ารักนะ แต่นิสัยเสียไปหน่อย...
“พี่ป๊อปเสร็จแล้วหรอคะ”ร่างเล็กถามพลางขยี้ตาน้อยๆ
“อืม กลับกันเถอะ”เขาพูดก่อนจะเดินนำออกไป
“พี่ป๊อปไปทานข้าวกันมั้ยคะ ร้านอาหารแถวนี้อร่อยนะ”ร่างเล็กที่เดินตามหลังเขามาพูดขึ้น
“อืม ได้สิ”เขาเห็นแก่เธอที่อุตส่าห์มานั่งรอเขาทั้งวันก็เลยยอมตกลงไป
หากแต่ร่างเล็กที่เดินตามหลังมาตอนนี้กำลังยิ้มแทบแก้มปริ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพาเธอไปทานข้าว
เขาพาเธอไปออกบ่อย แต่เธอก็อดดีใจไม่ได้ ใครๆก็รู้ว่าการร่วมโต๊ะกับคนที่เรารักมันวิเศษแค่ไหน
รถคันหรูจอดสนิทที่หน้าร้านอาหารชื่อดัง
เขาและเธอก้าวลงมาจากรถแล้วตรงไปนั่งที่โต๊ะทานอาหาร
“บรรยากาศที่นี่ดีจังนะคะ”เธอชวนเขาคุยเมื่อสั่งอาหารเสร็จแล้ว
“อืม”สั้นๆได้ใจความ แต่กลับทำให้สาวหน้าหวานที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
เหมือนเขาจะเบื่อที่จะต้องมานั่งทานข้าวกับเธอ...แต่เธอไม่เบื่อ
อาหารเริ่มทยอยขึ้นมาเสิร์ฟจนหมดเธอและเขานั่งทานด้วยกันอย่างเงียบๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะตักอาหาร
ใส่จานให้เขา
“ทานปลาเยอะๆนะคะ”เธอพูดอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ใจแป้วเมื่อเห็นเขาเขี่ยออก
“พี่ไม่ชอบทานปลา”เธอพยักหน้าน้อยๆ เธอถามมารดาของเขามาแล้วว่าเขาชอบทานอะไร
แต่ดูเหมือนแค่เธอเป็นคนตักอาหารให้เขาก็เปลี่ยนสิ่งที่ชอบเป็นไม่ชอบได้ทันทีทันใด
เธอนี่มันน่าสมเพชชะมัด....
ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่หน้าเสียไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงทานอาหารต่ออย่างไม่ได้ใส่ใจ
.....................................................................................................
มาอัพให้แล้วนะจ้ะ ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะ ดราม่ากระจายแน่นอนค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
