secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่อง secret ความ(รัก)ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

 

   

   หลังจากที่กวินกับไปแล้วฉันก็ฯงหน้าแดงอยู่คนเดียวปล่อยให้โทโมะฝึกซ้อมเต้นไปคนเดียวก่อนแต่พอฉันเห็นโทโมะเต้นฉันก็นึกไปถึงตอนที่กวินเต้น โอ๊ยอยากจะกรี๊ด อ๊ายนี้ฉ้นเป็นอะไรไปนะชอบกวินงั้ยหรอไม่ใช่มั้งอะไรมันจะเร็วขนาดนั้นหรือที่เค้าเรียกว่ารักแรกพบกันอ่ะ ไม่ด้การหละต้องถามยัยเฟย์-ฟางสองพี่น้องที่คอยสนับสนุนฉันกับโทโมะให้คบกัน

 

 

 

"เป็นไงแก้ว...โมะเต้นเก่งรึยัง?" เสียงของโทโมะทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

 

''ดีๆเต้นเก่งแล้ว^^" ฉันยิ้มหวานไปให้โทโมะ1ที

 

''ระ...หรอ'' ทำไมโทโมะหน้าแดงๆละ

 

''เป็นอะไรรึป่าวทำไมหน้านายมันแดงๆละ'' ฉันเดินเอามือไปแตะที่หน้าผากโทโมะ

 

"ป่าวหรอก...เมื่อไรไอ้พวกนั้นจะมานะ" นั่นสิเฟย์-ฟางทำอะไรอยู่นะทำไมนานจัง

 

''ไม่รู้สิก็นายอ่ะทิ้งยัยฟางไว้คนเดียวคอยดูนะถ้ายัยฟางมาเมื่อไรนะฉันจะจัดการนาย'' ฉันชี้หน้าคาดโทษโทโมะ

 

''อะไรอ่ะโมะโทร.บอกไอ้ป็อปให้ไปรับแล้วนิT^T'' โทโมะทำหน้าจะร้องไห้

 

''โอ๋ๆ...แก้วพูดเล่นเฉยๆ'' ฉันเดินเข้ากอดโทโมะไว้หลอมๆ

 

 

 

    แต่ใครจะคิดว่าโทโมะจะเอาจริงเขากอดฉันกลับมาได้แน่นทีเดียวและดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆด้วยอ่าซวยแล้วไงT^Tเราสองคนกอดกันนานมากๆแต่แปลกที่ฉันเหมือนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงมากซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นของใครกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือฉันเองก็ไม่อยากหลุดออกไปจากอ้อมกอดนี่เลยมันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

''อ๊ะ!!!'' เสียงของใครสักคนหรืออาจจะหลายคนดังขึ้นทำให้ฉันกับโทโมะปล่อยออกจากกันโดยอัตโนมัติ

 

''แน่ๆ~ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ'' ที่แท้ก็พวกยัยเฟย์-ฟาง ป็อปปี้แล้วก็เขื่อน

 

''ก็ไม่มีอะไรนิแค่เล่นๆกันนะ'' ฉันตอบแทนเพราะโทโมะเอาแต่เงียบ

 

''จริงหรอจ๊ะ...นึกว่าความฝันของฉันจะเป็นจริงซะอีก'' ยัยฟางพูดแบบเพ้อฝัน

 

"ฝันเฝินอะไรของแกมั่วชะมัด" ฉันพูดแล้วหันหน้าหนี

 

"จ๊ะๆแต่คบกันเมื่อไรก็บอกนะครับไอ้คุณโทโมะ555+" นายเขื่อนแซวโทโมะ

 

 

 

   โทโมะไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มตอบไปให้เขื่อนเท่านั้นซึ่งมันก็เป็นปกติอยู่แล้วเพราะถ้ามีใครมาเห็นสองคนอยู่ด้วยกันก็มักจะแซวแล้วโทโมะก็จะเงียบกับทุกคนยกเว้นฉันเท่านั้น โทโมะจะถียงทุกเรื่องยกเว้นเรื่องโดนจับคู่กับฉันเนี๊ยะสิไม่ยักจะเถียงสักแอะเลยว่ามั้ย???

 

 

 

''นี่นายจะไม่ปฏิเสธอะไรหน่อยหรอ'' ยัยฟางถามโทโมะที่เดินไปนั่งพักตั้งแต่เมื่อไรฉันก็ไม่รู้

 

''ไม่นิ...ฉันไม่อยากปฏิเสธอะไรทั้งนั้น'' นะ...นี่เค้าพูดอะไรอ่ะ-////-

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

"เดี๋ยวสิโทโมะ...รอแก้วด้วยสิจะรีบไปไหน" ฉันบ่นอุบอิบตามหลังเค้ามา

 

 

 

   ก็แน่หละสิหลังจากที่พวกเราได้ลองเรียกเต้นเรียนร้องกันเสร็จแล้วเป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ โทมะก็เดินออมาจากห้องโดยไม่บอกฉันเลยสักนิิด มันหน้าน้อยใจมั้ยหละเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานอยู่ดีๆจะมาชิ่งหนีกันไปเนี๊ยะนะ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยต้องวิ่งตามเค้าออกมาแต่แทนที่เค้าหยุดแล้วรอฉันรอเค้ากลับเดินให้เร็วกว่าปกติซะอีกเหมือนกับว่าเค้าไม่อยากอยู่ใกล้กับฉัน ฉันทำอะไรผิดอ่ะ

 

 

 

"อ้าวแก้วมาทำอะไรตรงนี้อ่ะ" กวินเดินเข้ามาถามฉันแต่ฉันสังเกตุเห็นโทโมะหยุดชะงักแล้วยืนฟัง

 

"กวิน..." ฉันเอ่ยทักกวิน

 

"อืมเราเองดีจังนะที่แก้วจำชื่อเราได้^^" กวินส่งยิ้มละลายมาให้ฉัน

 

"-///-" ฉันได้แต่ก้มหน้าแบบเขินๆ

 

"แก้วนี่ก็เที่ยงแล้วหิวรึยังไปหาอะไรกินกันมะ" กวินเอ่ยชวนฉัน

 

"เอ่อ...ก็ดีเหมือนกันนะว่าแต่ในโอกาสอะไรอ่ะ" ฉันมองไปทางโทโมะที่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

 

"ก็...ถือซะว่าทำความรู้จักแบบเป็นทางการไง" ไม่พูดเปล่ากวินจับมือฉันให้ไปตามเค้า

 

 

 

   ฉันขึ้นมากับกวินเราทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเค้าลงมาเปิดประตูให้ฉัน ภายในร้านตกแต่งออกแนวเรียบๆแต่ก็ดูโรแมนติกดีนะ กวินเลือกโต๊ะด้านในริมสุด ฉันบอกให้เค้าแนะนำอาหารให้หน่อยเค้าก็แนะนำมาอย่างละเอียดแต่สิ่งที่ฉันสนใจหนะไม่ใช่รายการอาหารในมือหรอกแต่เป็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า อธิบายง่ายๆว่าเค้าดูเป็นคนละกับเมื่อเช้าเลยอ่ะเมื่อเช้านะดูเป็นคนเงียบๆ หยิ่งๆ แต่ดูตอนนี้สิ พูดมากชะมัดแถมยังชิบส่งยิ้มละลายมาให้ฉันอีกด้วยโอ๊ยจะเป็นลม-////-

 

 

 

   ไม่นานอาหารก็มาวางอยู่ตรงหน้าของเราทั้งคู่ฉันไม่พูดอะไรเพียงแต่มองอาหารตรงหน้าแบบน้ำลายจะไหลมันหน้ากินมากๆ*0* ฉันอยากจะพุ่งตรงใส่มันทันทีแต่ต้องรักษามารยาทไว้หน่อย กวินรได้แต่หน้าฉันแล้วยิ้มเหมือนจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เค้าตักอาหารมาใส่จานฉันประมาณว่าลองชิมนี่ดูสิ

 

 

 

"อร่อย*0*" ฉันร้องมาเพราะรสชาติของอาหารมันเลิศมาก

 

"555+งั้นก็กินเยอะๆนะฉันเลี้ยง^^" กวินพูดแล้วก็ส่งยิ้มหวานๆมาให้ฉัน 

 

 

 

   ตั้งแต่ที่เห็นรอยยิ้มของเค้ามันก็ทำให้ฉันนึกถึงโทโมะขึ้นมารอยยิ้มหวานๆแบบนี้คงมีแต่ฉันแหละมั้งที่เห็นมันบ่อยที่สุด ไม่ได้ๆตอนนี้ฉันอยู่กับกวินนะจะมาคิดถึงโทโมะทำไมในเมื่อนายนั่นเลือกที่จะทิ้งฉันไว้ เชอะ!งอนแล้ว มาๆเข้าเรื่องต่อฉันกับกวินเรานั่งคุยเรื่องไร้สาระแล้วก็เรื่องประวัติส่วนตัวกันนิดๆหน่อยๆ

 

 

 

"อ่ะลองชิมนี่หน่อยสิ" กวินตักต้มยำอะไรมาให้ฉันสักอย่าง

 

"โอ๊ย!...ร้อนๆ" ฉันบอกแล้วโบกมือให้ลมเข้าปากตัวเอง

 

"ขอโทษๆเดี๋ยวเราเป่าให้"

 

"นายชอบกินอาหารรสเผ็ดหรอ" ฉันถามเพราะตั้งแต่ที่กินมามันมีแต่อาหารรสเผ็ดและเผ็ดมาก

 

"ใช่ๆมันจะทำให้เสียงฉันไม่แหบ" ชอบเหมือนฉันเลย*0*

 

"ก็จริงนะ...มาฉันป้อนบ้างดีกว่า" ว่าแล้วฉันก็ตักต้มยำพร้อมเป่าแล้วป้อนให้กวิน

 

"พอแล้วๆฉันอิ่มแล้ว" กวินยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง

 

"555+" ฉันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

 

"นี่แกล้งฉันหรอได้โดนแน่ๆ" ฉันกับกวินต่างก็ป้อนหรือยัดอาหารใส่ปากของอีกฝ่ายอย่างสนุก

 

 

 

 

 

 

 

//โทโมะ//

 

 

 

 

   ผมเห็นทุกอย่างนะครับไม่ใช่ว่าผมทิ้งแก้วไว้แล้วหนีมาแต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรนักหนาทั้งหึงแก้วกับกวินทั้งๆที่2คนนั้นเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานผมเลยคิดว่าผมอาจจะคิดมากไปรึเปล่าเลยอยากอยู่คนเดียวเผื่อจะคิดอะไรได้บ้างแต่แก้วก็วิ่งตามผมออกมาอุตส่าห์ออกมาเงียบๆแล้วนะ- -* เธอสั่งให้ผมหยุดแต่ผมกลับไม่หยุดยังเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าซะอีกแต่ผมต้องหยุดชะงักเมื่อมีรบุคคลที่3โผล่เข้ามาหาแก้วแล้วมันจะเป็ฯใครไปมิได้นอกจากกวินเพื่อนใหม่ของพวกผม ผมได้ยินแก้วคุยกับกวินว่าจะไปไหนกันสักแห่งผมเลยแอบมาหลบอยุ่ตรงมุมตึกเพื่อที่จะดักฟังคำพูดของทั้งคู่แต่ผมกลับเห็ฯสิ่งที่ทำให้ผมปวดใจมากที่สุดนั่นคือกวินจับมือแก้วให้ไปที่รถของตัวเองตอนแรกผมก็ว่าจะเข้าไปดึงแก้วออกมาแต่คิดๆแล้วแก้วคงโกรธผมแน่ๆ ผมเลยได้แต่ยืนดูอยู่นิ่งๆไม่สามารถทำอะไรได้ทำได้แค่ทนดูต่อไป

 

 

   ผมตามทั้งคู่มาที่ร้านอาหารแล้วก็ตามไปเลือกที่นั่งใกล้ๆกับ2คนนั้นแต่ก็เว้นระยะห่างสักหน่อยเดี๋ยวแก้วจะรู้ตัวตอนแรกๆก็ไม่มีแต่พอหลังมาผมรู้สึกกวินจะโปรยเสน่ห์ใส่แก้วหนักขึ้นเรื่อยๆหรือผมจะคิดไปเอง- - แต่ดูแก้วเองก็จะมีความสุขที่ได้มากินข้าวกับกวินแบบนี้สักพักทั้งคู่เริ่มมีการป้อนข้าวด้วยผมทนไม่ไหวเลยเผลอทุบโต๊ะเสียงดังแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ยินอีกโถ่โว๊ย!!!ผมทนดูภาพเหล่านั้นไม่ไหวเลยลุกออกมาก่อน

 

 

 

"โถ่โว๊ย!!!" ทันทีที่ผมมาถึงบ้านก็อาระวาดใส่ข้าวของทันที

 

"โทโมะนี่แกเป็นบ้าอะไรห๊ะ!" พี่มากิเดินเข้ามาว่าผม

 

 

 

  ใช่เพราะปกติผมไม่ใช่คนที่จะอาระวาดทำลายข้าวของเป็นแบบนี้กกลับตรงกันข้ามอีกต่างหากคงจะทีแต่แก้วนี่แหละมั้งที่ทำให้ผมกลายเป็นคนละคนกลับเมื่อก่อนผมเคยลองคิดนะว่าจะตัดใจจากแก้วซะเพราะอย่างน้อยเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้แต่ไม่เลยทุกครั้งที่ผมเห็นเธอคุยกับผู้ชายคนอื่นไม่เว้นแม้แต่ไอ้ป็อปไอ้เขื่อนผมยังคอยหึงหวงตลอดเวลาแล้วจะให้ผมตัดใจจากเธอลงได้อย่างไงกันหละมีแต่จะยิ่งรักเธอเพิ่มเข้าไปอีกจนทุกวันนี้จะหลงจนไม่รู้หลงอย่างไงแล้วครับ

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นกันด้วยนะคะทุกคนอย่าลืมโหวตกันด้วยนะคะ ฝันดีค่ะ