secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่อง secret ความ(รัก)ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

 

//โทโมะ//

 

 

 

 

   ตอนนี้อยู่กับโทโมะนะครับ ตอนที่ผมตัดสินใจหอมแก้มแก้วผมก็คิดแล้วคิดอีกตั้งนาน แต่ผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น -////-

 

 

 

"น่ารักชะมัด^^"

 

 

 

   ผมนั่งยิ้มกับรูปของแก้วที่เป็นรูปแอบถ่ายบ้างแล้วก็รุปที่ผมกับแก้วเราถ่ายคู๋กัน ผมยอมรับว่าแก้วคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมก็ยังมีหัวใจรักใครได้ เธอคือรักแรกของผมนั่นเองและผมก็คิดว่ามันจะต้องเป็นรักครั้งสุดท้ายด้วย ผมได้รู้จักกับแก้วเมื่อประมาน2ปีก่อนตอนที่เราเข้ามาอยู่มหาลัยแรกเลยเราเรียนคณะเดียวกันเลยทำให้รู้จักันแล้วก็สนิทกันมาเรื่อยๆ มีแต่คนคิดว่าผมกับแก้วเราป็นแฟนกัน แต่แก้วก็มักจะปฏิเสธซึ่งผมแทบไม่เคยปฏิเสธเลยเพราะอะไรนะหรอก็ผมอยากให้มันมันจริงนะสิ ผมได้แต่หวังว่าแก้วจะมองมาทางผมบ้าง จะให้ผมไปสารภาพหนะหรอคำว่าเพื่อนมันคล้ำคอผมอย่หนะสิผมกลัวเสียเธอกลัวเสียเพื่อนกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด ผมเลยเลือกที่จะเก็บความรู้สึกที่มีเลยคำว่าเพื่อนไว้เพียงคนเดียวแต่1ปีต่อมาอาการของผมก็เริ่มปิดไม่มิดเวลาผมเห็นแก้วคุยกับใครที่เป็นผู้ชายคนอื่นนอกจากผม มันรู้สึกโกธร หึง หวง แต่ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิถึงขั้นนั้น ผมรู้ว่าผมอยู่จุดไหน

 

 

 

''ฝันดีนะครับแก้วใจของโมะ" ผมบอกกับรูปในมือ

 

''ป่านนี้แก้วจะหลับรึยังนะ" ผมคิดแล้วค่อยๆหลับไป

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

    ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าไม่สิแทบไม่ได้นอนเลยต่างหากหละเพราะอะไรหนะหรอก็เพราะว่าฉันตื่นเต้นที่จะเข้าไปทำงานเป็นนักร้องอย่างที่ฝันไว้เต็มตัวซะที ตอนนี้ฉันเลยทำได้แค่นั่งรอเวลาที่จะไปบริษัท RS ค่ายเพลงที่ฉันไปทำงานอยู่นั่นแหละ

 

''ยัยแก้ว'' เสียงใคร    

                                                                               

''อ้าวฟางเองหรอมีอะไรอ่ะ'' ที่แท้ของเป็นยัยฟางนี่เอง

 

''คือฉันจะมาถามว่าแกจะไปบริษัทยังไงอ่ะฉันไปด้วยดิ''

 

''ฉันไปกับโทโมะอ่ะแกต้องไปถามเจ้าตัวเองโน่น'' ฉันบอกแล้วยิ้มๆ

 

''ไม่ได้!!!'' อ่าเสียงใครอีกหว่ะ

 

''อะไรอ่ะโทโมะTT'' ยัยฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

 

''ฉันจะไปกับแก้วแค่2คนเธอไม่เกี่ยว555'' นี่ก็อีกคนงกอะไรนักหนาทางเดียวกันแท้ๆ

 

''ชิ!!!แค่ขอไปด้วยเองนะไม่ได้ไปขัดความสุขอะไรของนายซะหน่อยทำเป็นงกไปได้'' เป็นชุดเลย

 

''งั้นฉันว่าเราก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ'' ฉันเริ่มจะมีบทหลังจากที่เงียบมานาน

 

''ไม่เอาอ่ะแก้วTT'' กลายเป็นโทโมะที่จะร้องไห้แทน

 

''นี่นายจะเอาไงกันแน่ย่ะ'' ยัยฟางเริ่มขึ้นแล้ว

 

 

   และแล้วศึกสงครามน้ำลายก็เริ่มขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมซึ่งกันและกันคนกลางอย่างฉันฟังแล้วยังปวดหัวอีกฝ่ายก็จะไปด้วยอีกฝ่ายก็ไม่ให้ไป โอ๊ยคนสวยปวดหัวค่ะ

 

 

 

''นี่ยัยเตี้ยเธอก็ไปเองสิ'' นั่นไง

 

''นายจะบ้าหรอถ้าฉันไปเองได้แล้วฉันจะมาทะเลาะกับนายเพื่อ'' วุ่นวายจริงๆ

 

''งั้นเอางี้...'' แล้วนายโทโมะก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์แปปนึงก็เข้ามา

 

''โมะจะไปไหนแล้วยัยฟางหละ'' ฉันเอ่ยถามเมื่อโทโมะตรงเข้ามาดึงแขนฉันให้เดินตามเค้าไปแล้วจับฉันยัดใส่รถแล้วขับออกไปเลย ทีนี้ยัยฟางจะได้ตามมาไม่ได้

 

''แล้วเราจะทิ้งยัยฟางไว้อย่างนั้นหรอ'' ฉันเอ่ยถาม

 

''โมะจัดการเรียบร้อยแล้วหละ'' โทโมะต้องมีแผนอะไรแน่ๆเลย

 

''โมะจะทำอะไรเพื่อนแก้ว'' ฉันหันมาถามอย่างเอาเรื่อง

 

''ป่าวๆไม่มีอะไรหรอกโมะก็แค่หาคนขับรถให้เท่านั้น^^'' รอยยิ้มของนายชั่งสะใจเหลือเกิน

 

 

 

    หลังจากนั้นไม่นานเราก็มาถึงค่ายเพลงเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันรู้สึกเอ่อ...อยากเข้าห้องน้ำอ่ะคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าไปกินเข้าเอ๊ย!!!ไม่ใช่ ตลกใหญ่หละฉันไปดีกว่าก่อนที่จะราดตรงนี้T_T

 

 

 

''จะไปไหนอ่ะแก้ว'' นายโทโมะถามฉันที่ลุกขึ้นเดิน

 

''แก้วจะไปเข้าห้องน้ำอ่ะ'' ฉันบอกแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมา

 

 

    หลังฉันเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้วก็นึกอยากจะเดินเล่นให้ทั่วบริษัทเลยเร็วเท่าความคิดขาของฉันเดินฉับๆไปในทางเดินหน้าห้องต่างๆ ห้องที่เรียงติดกันยาวทั้งชั้นที่ฉันแอบเปิดดูก็คือห้องซ้อมเต้นแต่มันจะแยกเป็นห้องใครห้องมันประมาณว่ากลุ่มก็อยู๋รวมกันส่วนเดี่ยวก็อยู่ส่วนเดี่ยวไปนะถึงว่าทำไมมันมีห้องเยอะจัง ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าพวกฉันหมายถึง เฟยื ฟาง ฉัน จะได้อยู่ห้องไหน >< ฉันยังไม่หยุดแค่นั้นเดินลึกเข้าเลื่อยๆจนถึงห้องสุดท้ายฉันประตูออกเพราะคิดว่าเช้าๆแบบนี้คงยังไม่มีใครมาแต่ฉันคิดผิด....

 

 

    ภายในห้องมีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังซ้อมเต้นด้วยใบหย้าที่จริงจังร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่ห้องนี้เปิดแอร์จนฉันยังหนาวเลยซ้อมเต้นมันเหนื่อยอย่างนี้เลยหรอเนี๊ยะ เอ๊ะผู้ชายคนนั้นหยุดเต้นเมื่อสายตาดันมองมาสะดุดเข้าที่ฉัน ซวยแล้วไงยัยแก้วอยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวเองจริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะรีบผิดประตูแล้ววิ่งหนีไปห้องที่ฉันอยู่ทันทีแต่ ณ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากยืนตัวแข็งทื่อไม่รับรู้อะไรแม้กระทั่งผู้ชายคนนั้นมาหยุดตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไร

 

 

''ขะ...ขอโทษค่ะไม่คิดว่าจะมีคนอยู่'' ฉันก้มหน้างุดๆไม่มองไม่สบตากับผู้ชายคนนั้น

 

''ไม่เป็นอะไรหนิดีเลยผมกำลังหาผู้ชมอยู่พอดี'' ฟังจาเสียงของเค้าฉันก็พอที่จะชื้นใจขึ้นมาบ้างเลยเงยหน้าแล้วยิ้มให้

 

''คุณไม่โกรธฉันหรอค่ะ?'' ฉันเอ่ยถามผุ้ชายตรงหน้าที่ฉันเสียมารยาท

 

''ไม่เป็นไรหรอกครับว่าแต่คุณคงเป็ฯนักร้องใหม่ใช่มั้ยครับ'' ฉันถามฉันกลับมา

 

''เอ่อ..ค่ะ''

 

''เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบคุณ'' - -*

 

''.....''

 

''หมายถึงประมาณว่าเดินหลงทางบ้างเข้าห้องผิดบ้างอะไรประมาณนี่แหละ''

 

 

   จะว่าไปนายนี้ก็นิสัยดีนะไม่ถือตนว่าดังเข้ากับคนทั่วไปได้ดีไม่หยิ่งเหมือนดารานักร้องบางคนฉันไม่ได้กล่าวหาใครนะคะกรุณาอย่าเข้าใจผิด นายนี่หน้าตาใช้ได้ไม่สิดูดีเลยต่างหากหละมีเสน่ห์เฉพาะตัวดึงดูดพวกสาวๆให้หลงโดยง่ายส่วนอายุน่าจะประมาณฉันนี่แหละห่างกันไม่กี่ปีหรอกเผลอๆก็ปีเดียวกันด้วยซ้ำไป

 

 

  เผลอแอบคิดอะไรนิดเดียวนายนั่นก็ลากตัวฉันแล้วดันให้นั่งลงบนเก้าตัว4-5ตัวที่เรียงติดกันฉันเองก็ยังงงๆว่าเขาคิดจะทำอะไรแต่ต้องกระจ่างเมื่อ....

 

 

''ทีนี้เธอดูฉันเต้นได้แล้วนะ'' พูดอย่างเดียวไม่พอยังเต้นโชว์ฉันอีกค่ะ

 

 

   จนเวลาผ่านไปนานมากเค้าก็ยังเต้นเพลงๆเดิมไม่คิดจะเปลี่ยนเพลงรึอย่างไง ถ้าเป็นฉันนะคงโทโมะว่าไปหละแล้วอ๊ะ!!โทโมะ ฉันลืมเลยว่าโทโมะรออยู่ที่ห้อง แล้วฉันจะบอกบุคคลตรงหน้าที่ยืนเต้นอยู่อย่างไงดี คิดสิยัยแก้วT_T

 

 

''เอ่อ...คือฉันต้องกลับแล้วอ่ะไว้เจอกันใหม่นะ'' ฉันบอกแล้วลุกขึ้นยืน

 

''ได้ๆ''

 

 

    พอได้ยินคำนั้นฉันก็แทบจะวิ่งเหมือนหนูติดจั่นออกมาแทบไม่ทันแต่...ห้องฉันมันไปทางไหนเนี๊ยะตายหันไปทางไหนมันก็เหมือนกันหมดเลยอ่ะซวยซ้ำซวยซ้อนจริงเลย

 

 

''กลับห้องไม่ถูกหรอ'' นายนั้นเดินออกมาจากห้องตอนไหนไม่รู้ถามฉัน

 

''(- -)(. .) (- -)(. .)'' ฉันได้แต่พยักหน้าตอบ

 

''งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง'' เป็นความคิดที่ดีมาก

 

''แล้วนายจะรู้ได้ไงว่าห้องฉันอยู่ทางไหน'' ฉันถามออกไป

 

''หมายเลขห้อง'' มันมีด้วยหรอว่ะทำไมฉันไม่เห็น

 

''อืมแล้วแต่นายเถอะฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้'' ก็แหงหละมายังไม่ถึงวันเลยฉันจะไปสังเกตของพรรค์นั้นได้ยังไงเอ๊ะ!!!หรือว่าฉันโง่เองหวะชั่งเถอะฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้แล้วแต่สิ่งที่ฉันคิดคือโทโมะจะโกรธฉันมั้ยที่ฉันให้เค้ารอนานแบบนั้นหรือไม่แน่เค้าอาจจะตัดฉันออกจากเพื่อนเลยก็ได้แงๆไม่เอานะสนิทกันมาก็นานแล้วเรื่องแค่นี้นายให้อภัยฉันนะได้โปรดแล้วฉันกระวนกระวายไปเพื่อ???ในเมื่อมันยังมาไม่ถึงซะหน่อยหนิ

 

 

 

   ภายในเวลาไม่ถึง5นาทีเท้าของฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องนึงซึ่งฉันจำได้ดีว่าห้องนี้มันคือห้องที่ฉันออกมาเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง ขนาดตัวฉันยังลืมเลยว่าอยู่ห้องไหนแล้วนายนี่เป็นใครถึงได้รู้ว่าฉันอยู่ห้องไหนเหอะ!!!แปลกคนหรือว่านายนี่จะไม่ใช่คนธรรมดากันนะนี่ฉันคิดได้ไงว่ะเนี๊ยะ

 

 

''เอ่อ...ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?'' ฉันสะกิดแขนผู้ชายที่พาฉันมาส่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาอัพแล้วนะคะอยากจะบอกว่าลำบากมากแต่ยังไงก็ฝากอ่านเรื่องกันด้วยนะคะเอ๊ะ!!!อ่านอย่างเดียวไม่พอต้องเม้น+โหวตด้วยนะคะเป็นกำลังใจ