secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่อง secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่คิดจะรับโทรศัพท์กันหน่อยหรอ" ฉันที่ตอนนี้เลือดขึ้นหน้าเริ่มเปิดประเด็น

 

 

 

 

"โทษทีนะฉันไม่ได้ยินน่ะ" อีกฝ่ายบอกอย่างสำนึกผิดเต็มที่

 

 

 

 

"ช่างมัน!กวิน...แก้วมีเรื่องให้ช่วย" เมื่อเริ่มคุมสติได้แล้วเริ่มเปิดจุดประสงค์ของการมาครั้งนี้

 

 

 

 

"เรื่องด่วนมากสินะถึงได้รีบร้อนมาซะขนาดนี้" ทำเป็นรู้ดี...ฉันแอบด่าในใจเท่านั้นแหละT^T

 

 

 

 

"เรื่องของแก้วกับโทโมะ" ฉันบอกแล้วนั่งลงเว้นระยะห่างจากกวินนิดหน่อยพอประมาณ

 

 

 

 

"ทำไมล่ะอย่าบอกนะว่าทะเลาะกันมมาน่ะฉันไม่เชื่อหรอก" กวินบอกแล้วอมยิ้มเหมือนว่าฉันล้อเล่น

 

 

 

 

"เรื่องจริง...แก้วถึงได้มาที่นี่ไงล่ะ" ฉันบอก

 

 

 

 

"เป็นไปได้ไงในเมื่อโทโมะก็ดูรักแก้วดีนิ"กวินเริ่มทำหน้าตาเหมือนอยากรู้เรื่องขึ้นมาแล้วสิ

 

 

 

 

"ก็เป็นไปแล้ว...บางแก้วอาจจะผิดเองก็ได้" ฉันหยิบไอโฟนของตัวเองออกมาแล้วกดผิดเครื่องทันที

 

 

 

 

"ปิดเครื่องทำไมล่ะ" กวินถามฉัน

 

 

 

 

"อยากอยู่คนเดียว...อยากระบายความในใจให้ใครสักคนที่สามารถช่วยแก้วได้...แก้วเลยมาหากวิน" ฉันทำหน้าเศร้าซึ่งกวินเห็นแล้วเศร้าตามไปด้วย

 

 

 

 

"ไหนๆลองเล่าเรื่องมาสิ" ฉันเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้กวินฟังจนหมดซึ่งกวินก็นั่งฟังอย่างตั้งใจสงสัยคงจะสงสารฉันมากแน่ๆเลย...

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึๆแก้ว..." หลังจากที่ฟังเรื่องจนจบกวินก็เหมือนจะเข้าใจฉันจึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

 

 

 

 

"ทำไมหรอ" ฉันมองหน้ากวินแล้วถาม

 

 

 

 

"ฉันพอจะรู้แล้วล่ะ" กวินเอ่ยบอกฉันนั่นทำให้ฉันระยายยิ้มออกมาอ่อนๆ

 

 

 

 

"ว่ามาสิแก้วรอฟังอยู่" ฉันเริ่มออกอาการสนอกสนใจ

 

 

 

 

"โทโมะรักแก้วเกินเพื่อน...คงจะนานแล้วด้วยล่ะนะเท่าที่ฟัง" คำพูดของกวินทำให้ฉันอึ้งไปอยู่สักพักแล้วรีบโวยวาย

 

 

 

 

"นะ...กวินจะบ้าหรอ!!โทโมะเนี๊ยนะจะรักแก้ว!" ฉันรีบโวยวายทันที จะบ้าหรอโทโมะเนี๊ยนะ!!

 

 

 

 

"ใช่แล้ว...แก้วก็รักโทโมะด้วย" 0.0!!อึ้ง

 

 

 

 

"มะ...ไม่จริงอ่ะแก้วไม่เชื่อ!" ฉันลุกขึ้นแล้วรอบมองไปรอบๆตัวอย่างคนบ้า

 

 

 

 

"จริงแท้แน่นอนแก้ว" กวินเดินมาตบไหล่ฉันเบาๆแล้วก็เดินออกไป

 

 

 

 

"ไม่จริงอ่ะ...ฉันกับโทโมะเป็นเพื่อนกัน!" ฉันก็ยังคงโวยวายอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

  

   ฉันเอาแต่นั่งตบตีกับความคิดของตัวเองแล้วสุดท้ายฉันก็คงต้องยอมรับความจริงว่าโทโมะคงรักฉันจริงๆแต่ที่ฉันไม่เข้าก็ตรงที่ฉันเองก็รักโทโมะด้วยเนี๊ย ฉันไม่เข้าเลยทำไงดีล่ะแต่ในเมื่อฉันมาให้กวินช่วยผลมันจะเป็นอย่างไงฉันก็คงต้องยอมรับให้ได้นี่หน่า ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบไอโฟนของตัวเองออกมากดเปิดเครื่องดูว่าเกิดอะไรขึ้น...'35สายที่ไม่ได้รับ'0.0!!'โทโมะ'ตายแน่ๆยัยแก้ว โทโฒะเล่นโทร.มาซะกระหน่ำขนาดนี้ตายแน่ๆเลยฉัน

 

 

 

 

 

 

 

 

~ตริ๊ด!...ตริ๊ด!!~ 

 

 

 

 

 

 

 

   อ่า...พูดถึงโทโมะก็โทร.มาอีกสายนึงแล้วทำไงดีจะรับดีมั้ยนะ ถ้ารับแล้วฉันจะโดนว่ามั้ยอ่ะแต่ถ้าไม่รับโทโมะก็ต้องยิ่งโกรธแน่ๆเลย ฉันกลัวเวลาโทโมะโกรธมากที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมานับครั้งได้เลยนะที่จะเห็นโทโมะโกรธ เพราะฉะนั้นฉันอาจจะได้เห็นในวันนี้อีกครั้งก็ได้นะ รับดีกว่าวุ๊ย!>3<

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮะ...ฮัลโหล" ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

 

 

 

 

(แก้ว!!แก้วอยู่ที่ไหน) แค่ประโยคแรกฉันก็แทบจะร้องไห้ทันที

 

 

 

 

 

"เอ่อ...แก้วอยู่ที่ค่ายน่ะพอดีว่าลืมของไว้" ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

 

 

 

 

 

(งั้นรออยู่ที่นั่นแหละเดี๋ยวโมะไปรับ) โทโมะบอกแต่มันออกแนวว่าจะสั่งนะ

 

 

 

 

 

"เอ่อ...ไม่เป็นไรแก้วกำลังจะกลับโมะไม่ต้องมาหรอก" ฉันพยายามปฏิเสธทางอ้อม

 

 

 

 

 

(โมะบอกว่า จะ-ไป-รับ ) โทโมะค่อยๆเน้นทีละคำ

 

 

 

 

 

"อะ...อื้มก็ได้งั้นแก้วรออยู่ข้างหน้านะ" ในที่สุดฉันไม่สามารถปฏิเสธโทโมะได้เนื่องจากกลัวTOT

 

 

 

 

 

 

  และแล้วตอนนี้ฉันก็นั่งรอโทโมะที่เก้าอี้หน้าบริษัท ถ้าฉันเจอโทโมะฉันจะต้องทำหน้าตาอย่างไงแล้วควรจะพูดอะไรก่อนดี ฉันกลัวว่าฉันหลุดพูดเรื่องที่กวินบอกฉันเล่าให้โทโมะฟังเพราะฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจกับตัวเท่าไรเอาวันหลังจะไปปรึกษาใหม่อีกทีเพื่อความชัวนะกวิน><"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โมะมารับแล้ว" เสียงเย็นยัเยือกเอ่ยขึ้นจากข้างหน้าฉันในขณะที่ฉันนั่งก้มหน้าอยู่

 

 

 

 

 

"อื้ม...ก็ไปสิ" ฉันยืนขึ้นแล้วเดินนำหน้าโทโมะไปแต่โทโมะก็เดินตามมาจับมือฉันไว้

 

 

 

 

 

"เดินไปสิ" โทโมะเอ่ยเสียงแข็งแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากมือฉันเลย

 

 

 

 

 

"ปล่อยมือแก้วก่อนได้มั้ย" ฉันบอกแล้วพยายามสบัดมือออก

 

 

 

 

 

"ไม่ปล่อย...เราคงต้องเคลียกันยาวเลยล่ะ" โทโมะบอกแล้วลากฉันเข้าไปในรถพร้อมกับปล่อยมือฉันแล้วอ้อมไปฝั่งคนขับ

 

 

 

 

 

"ไม่...แก้วไม่มีอะไรจะพูดแล้ว" ฉันบอกแล้วนั่งกอดอก

 

 

 

 

 

"แต่โมะอยากฟังเพราะฉะนั้นแก้วต้องพูด" ทุกคนโทโมะบ้าไปแล้ววววววววว0.0 คนไม่พูดก็จะให้พูดเอ๊ะ!อย่างไง

 

 

 

 

 

"เอ๊ะ!ก็แก้วบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดไงโมะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง" ฉันชักจะอารมณ์เสียแล้วนะ

 

 

 

 

 

"แก้วนั่นแหละที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง...โมะแค่ถามว่าแก้วรักใครทำไมแก้วถึงไม่ตอบโมะ" นั่นไงเริ่มกลับมาประเด็นเดิมอีกแล้ว

 

 

 

 

 

"งั้นแก้วถามโมะบ้างว่าโมะรักใคร..." ฉันย้อนกลับไปบ้างแล้ว

 

 

 

 

 

"ก็!!..." โทโมะเงียบไปแล้วหันไปสตาร์ดรถแล้วขับไปอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------วันนี้ว่างนานเลยอัพ3ตอน ก็นะไม่ค่อยได้เข้านิหน่าเม้นกันเยอะๆนะคะ