วงเวียนแห่งรัก

          ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป รถของโทโมะก็หยุดหมุนเมื่อถึงไร่ของตัวเองในเวลา 10 โมงกว่าๆ เขาหันไปข้างกาย

 

ก็เห็นหญิงสาวหลับอยู่ แต่เป็นการหลับที่แสนลำบากจริงๆ

 

"อะไรกัน นี่หรอคุณหนูตระกูลศิริมงคลสกุล" เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่หรอคุณหนูที่ขี้วีน คุณหนูเอาแต่ใจ

 

ซึ่งตอนนี้สิ้นฤิทธิ์ไปแล้ว

 

          เขาเปิดประตูรถแล้วก็ก้าวเท้าลงมาจากรถ ก็เจอกับคนงานที่อยู่ในไร่มากมายมายืนต้อนรับอยู่ ด้วยสีหน้าที่

 

เบิกบาน ถึงโทโมะอาจจะดูเป็นคนโหดๆ แต่เขาก็รักคนงาน รักคนในไร่ทุกคน และรักไร่ของเขามาก ซึ่งเพราะ

 

อย่างงี้แหละคนงานในไร่ถึงรักเขาเอามากๆ

 

"ไร่เป็นไงบ้าง มีปัญหาอะไรรึป่าว?" เขาเอ่ยถามกับองอาจคนงานคนสนิทของตัวเอง เพราะว่าเขาก็ไม่ได้กลับมาที่

 

ไร่นานแล้วเหมือนกัน

 

"ไม่มีครับ ปกติดีทุกอย่าง"

 

"แล้วไร่นู้นล่ะ ได้มาก่อกวนไร่เรารึป่าว?" อีกไร่หนึ่งที่โทโมะกล่าวถึงก็คือไร่คู่แข่งของเขาเอง ที่มีกวินเป็นคน

 

จัดการไร่ ไร่ของกวินชอบมาก่อกวนไร่ของเขา เพราะต้องการที่ไปขยายไร่ของตัวเอง

 

"ไม่ครับ ตอนนี้หายเงียบไปเลย"

 

"ดูแลไร่ดีๆล่ะ มีอะไรก็รีบมาบอกฉัน" เขาพูดพร้อมกับเดินไปที่รถแล้วเปิดประตูด้านแก้ว แล้วก็อุ้มแก้วออกมา ทำ

 

ให้องอาจตกใจมาก ที่นายหัวของตัวเองอุ้มผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยลงมากจากรถ

 

"มีงานอะไรก็ไปทำเถอะ" เขาเอ่ยบอกกับองอาจแล้วก็รีบอุ้มแก้วพาเข้าบ้านไป

 

 

ณ บ้านของโทโมะ

 

               เขาเดินเข้ามาแล้วก็วางแก้วลงบนเตียงอย่างเบาที่สุด แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้

 

เพราะดูแล้วตัวยังร้อนอยู่หน่อยๆแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วย แล้วเขาก็หยิบหมวกแล้วก็เดินเข้าในที่ไร่ของเขาเพื่อ

 

ไปดูไร่

 

"อือ.." ร่างบางครางขึ้นมาหน่อย พร้อมกับหลุดออกจากภวังค์แห่งการหลับ แต่พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอใคร

 

"ที่ไหนเนี่ย"   เธอลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ก็ต้องงงเพราะไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศ แต่พอจะจำได้ว่าโทโมะเป็นคน

 

พามา นี่อาจจะเป็นของเขา  ไร่ที่เขาพูดถึง เพราะฉะนั้น ฉันต้องหนี!  พอเธอคิดได้ดังนั้น ก็เลยรีบหาทางที่จะออก

 

ไปจากไร่นี้ เธอวิ่งออกไปถึงหน้าไร่ได้ ก็เจอรถเลี้ยวเข้ามาในไร่

 

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย ฉันถูกจับมา ช่วยด้วยค่ะ" ฉันรีบวิ่งไปเคาะกระจกรถนั้นอย่างแรง เพราะถ้าโทโมะรู้ว่าเธอ

 

กำลังหนี เธอคงจะโดนเขาทำโทษอย่างหนักแน่

 

"คุณเป็นใครครับเนี่ย?" ชายคนหนึ่งดูหน้าเกาหลีหน่อยๆ ถามฉันขึ้นมา ในรถนั้นมีผู้ชายอยู่สองคน

 

"ฉันถูกเจ้าของไร่นี้จับมาค่ะ ช่วยด้วยนะค่ะ"  เธอขอความช่วยเหลือจากชายสองคนนั้น โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าทั้ง

 

สองคนนี้เป็นเพื่อนของโทโมะ

 

"ไอ้เขื่อน ไอ้โมะจับผู้หญิงคนนี้มาหรอว่ะ?" ชายหนุ่มเกาหลีกระซิบกับเขื่อนโดยที่ไม่ให้เธอได้ยิน

 

"ไม่รู้ว่ะ แล้วเราจะทำไงดี จะพาเขาหนีไปจริงๆหรือยังไง"

 

"ฉันว่าไอ้โมะมันอาจจะจับมาจริง แต่ข้าว่ามันต้องมีเหตุผลของมัน" จงเบกระซิบตอบกับเขื่อน

 

"เอางี้แกขับรถไปอ้อมไร่ของไอ้โมะ แล้วก็เข้าทางหลังไร่ แล้วก็พาคนนี้ไปหาไอ้โมะด้วย แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรไป

 

บอกไอ้โมะ" เขื่อนชี้แจงให้จงเบฟัง ก่อนจะต่อสายไปหาโทโมะ แล้วก็คุยกับโทโมะ โดยที่ใช้สรรพนามเรียกโท

 

โมะว่านายหัว ซึ่งคนงานในไร่ก็จะเรียกแบบนี้อยู่แล้ว

 

"นี่เรากลับมาที่เดิมนิ" เธอพูดขึ้น เมื่อดูเหมือนว่าถูกพากลับมาในสถานที่เดิม   พอรถหยุดลง เธอก็เห็นโทโมะยืน

 

รออยู่แล้ว

 

"ไปไหนมาครับที่รัก อยากออกไปเที่ยวรึไง" เธอยอมจำนนกับเขาแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าจะหนีเขาไปยังไง

 

"ใครที่รักนาย ปล่อย!" หญิงสาวสะบัดตัวของจากการเกาะกุมของโทโมะ

 

"นายสองคนเป็นใคร?" พอหันมาเจอกับผู้ชายสองคน ที่ให้เธอขึ้นมาบนรถ

 

"ผมสองคนเป็นเพื่อนของโทโมะนะคับ"

 

"ที่แท้ก็เป็นพวกเดี๋ยวกันสินะ" เธอพูดขึ้นมา

 

"พวกแกสองคนไปดูไร่ไป เดี๋ยวฉันจัดการเด็กแสบก่อน" ว่าแล้วเขาก็อุ้มแก้วจนตัวลอย

 

"อ๊ายย" เธอร้องออกมาเพราะความตกใจ

 

 

ปึ๊ก~

 

         พอเดินเข้ามาถึงห้อง เขาก็โยนเธอไว้บนเตียงอย่างแรง

 

"โอ๊ย! เจ็บนะ" เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ

 

"หนีอยู่ได้ ไม่เหนื่อยบ้างรึไง" เขาเลื่อนหน้าเขามาใกล้หน้าของเธอขึ้น

 

"จะหนีเป็นร้อยๆครั้งฉันก็ไม่เหนื่อย ถ้าหลุดออกจากนายได้!" ผลักเขาออกห่างตัวก่อนจะพูดประโยคนี้ออกไป

 

"ฉันคงต้องมาโซ่มาล่ามเธอแล้วละสิ" เขาทำหน้าโหดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป และกลับอีกพร้อมโซ่ในมือ

 

"นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ นายจะล่ามฉันไม่ได้น่ะ!" เธอได้แต่วิ่งหนีเขาอยู่ในห้อง ดูจากสีหน้าและแววตาของเขา

 

แล้ว เขาดูเอาจริงและจะล่ามโซ่เธอให้ได้

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ