วงเวียนแห่งรัก

ปัง!~

 

“กรี๊ดดดดดดดดดด!” เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมเลือดมีแดงสดที่กระเด็นใส่หน้าฉัน จนฉันตกใจและร้องไห้ออก

 

มาอย่างหนัก เสียงปืนที่ไม่เคยได้ยินในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ แทบเลือดของโจรคนนั้นอีกมันทำให้ฉัน..หมดสติไป

 

“อ๊ากกกกกก!” ลูกน้องของกวินร้องเสียงหลงก่อนจะใช้มืออีกข้างจับมือข้างที่โดนยิง ใช่! มันโดนยิงที่มือข้างที่

 

กำหมัดจะต่อยท้องแก้ว และคนยิงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน โทโมะนั้นเอง

 

“ไอ้เวร! มึงทำร้ายเมียกู!! มึงไม่ตายดีแน่” โทโมะเล็งปืนใส่ลูกน้องกวินก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มันมากขึ้น

 

“มึงเข้ามาทำอะไรในไร่กู!” โทโมะตวาดเสียงดังเพราะความโกรธที่มีมันประทุออกมาจนหมด ถ้าไม่โกรธมาก

 

ขนาดนี้เขาไม่ยิงมันแบบนั้นหรอก แต่เพราะมันกำลังจะต่อยแก้ว มันกำลังจะทำร้ายลูกเขา เขาจึงยิงมันไปก่อน

 

นั้นเอง

 

“...” โจรคนนั้นไม่ตอบแต่กลับหันหลังแล้วเตรียมจะวิ่งหนี

 

ปัง!~

 

       เมื่อเห็นว่ามันกำลังจะหนี โทโมะเลยยิงเข้าที่ขาของมันอีกหนึ่งนัดจนมันล้มลงกับพื้นแล้วร้องโอดโอยทันที

 

“องอาจตามเกลไปเร็ว!” โทโมะหันไปสั่งองอาจให้ตามไปช่วยเกลที่กำลังจะโดนจับขึ้นรถไป โดยที่ตัวเองยังคง

 

เล็งกระบอกปืนไปที่โจรที่โดนยิงที่ขา เขาพร้อมจะลั่นไกปืนทันทีถ้าไอ้หมอนั้นมันคิดจะหนีอีก ส่วนองอาจก็รีบตาม

 

ไปตามคำสั่งของโทโมะทันที

 

       ไม่นานเกินรอ ตำรวจหลายนายก็เข้ามาถึงที่ไร่ของโทโมะแล้วจับพวกนั้นไปจนหมด ตำรวจนำตัวพวกนั้นไป

 

สอบสวน เพราะรู้ว่าต้องมีเบื้องหลัง ส่วนเกลปลอดภัยดี

 

“แก้วๆ” โทโมะรีบวิ่งไปหาแก้วที่หมดสติอยู่ที่พื้นหญ้าทันที ก่อนจะรีบช้อนตัวเธอแล้วเดินเข้าบ้านพักทันที

 

----------------------

 

TOMO TALK

 

“อย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอโทษจริงๆ” ผมก้มหน้าซบลงกับมือของคนที่ยังไม่รู้สึกตัว ความรู้สึกผิดมันมีมากซะเต็ม

 

ประดา ผมโทษตัวเองไม่ต่างๆนานา ว่าเป็นเพราะผมเธอถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ เพราะผมไม่เข้มแข็งพอ ไม่เก่งพอ

 

ที่จะดูแลและปกป้องเธอผมผิดเองที่ไสร้างเรื่องไว้มากมายจนมีศัตรูที่คอยแต่จะทำร้าย จนเธอต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

 

นี่ก็ครั้งที่สองแล้วนะ ที่เธอตอนทำร้ายแบบนี้ แต่คราวนี้มันหนักกว่า เพราะเหมือนทางนั้นจะเจาะจงเล่นงานแก้ว

 

โดยเฉพาะ พวกนั้นคงรู้ว่าทำอะไรเขาไม่ได้ เลยจะหาจุดอ่อน ซึ่งจุดอ่อนเขามันก็คือเธอ คือแก้วคนเดียวที่เป็นจุด

 

อ่อน จุดอ่อนหรือจุดตายของคนเราก็คือ ‘หัวใจ’ แล้วหัวใจของผมได้มอบให้เธอไปหมดแล้ว หัวใจของผมตอนนี้ก็

 

คือ ‘แก้ว’

 

“อือ..” เสียงครางเบาๆของหญิงผู้เป็นที่รักดังขึ้น

 

“แก้วเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนมะ..หมับ~” ร่างของแก้วโผขึ้นมากอดผมก่อนที่ผมจะพูดจบ ผมได้แต่อึ้ง แล้วก็ทำ

 

อะไรไม่ถูก

 

“ฉัน..ฮือออ กลัว” แก้วร้องไห้ออกมาก่อนจะกอดคอผมแน่นขึ้น คงจะตกใจแล้วก็กลัวมากซินะ ผมค่อยเอามือตัว

 

เองลูบหัวเธอไว้ ก่อนที่ผมจะโอบกอดเธอไว้ ให้เธอได้รู้ว่าตอนนี้..เธอปลอดภัยแล้ว

 

“ไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยู่นี่แล้ว” ผลพูดปลอบเธอไป มือผมก็ยังคงทำหน้าที ยังคอยลูบผมเพื่อผ่อนคลายความกลัว

 

ให้เธอ

 

“ฮึก..”

 

“ฉันขอโทษ ที่ฉันดูแลเธอไม่ได้ ฉัน..ขอโทษ” ผมพูดออกไปเพราะอยากจะพูด มันอึดอัดจนผมเก็บเอา

 

ไว้ไม่ไหวแล้ว

 

“...”

 

“เพราะฉันคนเดียวเธอถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ เพราะฉันแท้ๆถ้าวันนี้ฉันไป..ช่วยเธอไม่ทัน ป่านนี้ลูกของเราคง..”

 

ผมพูดไปเรื่อยๆ โดยที่ตัวเองไม่รู้เลย ว่าน้ำตาลูกผู้ชาย..มันได้ไหลออกมาแล้ว

 

“ไม่เอาไม่พูดแล้ว ฮึก..คุณอย่าร้องไห้สิ” แก้วเอามือมาแตะที่ริมฝีปากผมเป็นเชิงห้าม ก่อนที่มือน้อยๆจะยกขึ้นมา

 

ปาดน้ำตาให้ผม

 

น่าอายชะมัด ร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงได้ยังไงกันเนี่ย

 

“เพราะฉันไม่เข้มแข็ง เพราะฉันเอาแต่ร้องไห้แบบนี้ไง ฉันถึงดูแลเธอกับลูกไม่ได้ ฉันนี่มันแย่จริงๆ”

 

 

หมับ~

 

       จู่ๆแก้วก็ดึงผมเข้าไปกอด

 

“อย่าโทษตัวเอง คุณไม่ผิด ฉันก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกัน” แก้วพูดก่อนจะใช้มือลูบหลังผม ปกติผมทำแบบนี้กับ

 

แก้วนิหน่า แต่ทำไมคราวนี้เธอถึงทำให้ผมแทนล่ะ

 

END TOMO TALK

 

 

 

KAEW TALK

 

“ถ้าฉันไม่ออกไปที่คอกสีทองตอนนั้น ฉันก็ไม่เป็นอะไรหรอก” ฉันพูด

 

“ช่างเถอะ อย่างน้อยเธอกับลูกก็ปลอดภัย” โทโมะพูดแล้วยิ้มให้ฉันก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด

 

“เรื่องเมื่อคืน ฉัน..” ไหนๆเราก็สามารถพูดคุยกันได้แล้ว ฉันเลยอยากจะอธิบายเรื่องเมื่อคืนให้เขาฟัง แต่พอฉัน

 

กำลังจะพูด เขาก็ขัดขึ้นมา

 

“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเมื่อคืน ฉันไม่อยากฟังมันอีก” เขาผละฉันออกจากกอด ก่อนจะหันหน้าเมินไม่ทางอื่น เหมือน

 

ไม่อยากจะฟังมากกับสิ่งที่ฉันจะพูด

 

“แต่คุณต้องฟังนะ ฮึก..คุยเข้าใจฉันผิด” น้ำตาฉันเริ่มคลอทันทีที่ได้ยินว่าเขาไม่อยากฟังที่ฉันพูด แต่ยังไงวันนี้ฉัน

 

ต้องอธิบายให้เขาเข้าใจฉันให้ได้

 

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เธอยังจะพูดถึงมันทำไมกัน!!”

 

“ฮึก..ฮืออออ” ฉันล้มตัวนอนหันหลังให้เขาทันที ฉันกอดตัวเองแล้วร้องไห้อีกตามเคย เขาไม่ยอมฟังจะให้ฉันทำ

 

ยังไง เขายังคิดว่าฉันผิดอยู่ เขายังเชื่อว่าฉันเป็นคนแย่งแก้วไวน์จากพิมแล้วเอามาดื่มเอง ทำไมไม่ฟังฉันบ้าง ฮึก..

 

ฉันอยากจะอธิบาย ไม่อยากจะฟังฉันก็จะไม่อธิบายอีกแล้ว TOT

 

“เอ้า! มีอะไรจะพูดก็พูดสิ” โทโมะพูด ถึงตัวเขาเองจะไม่ได้อยากฟังเรื่องเมื่อคืนเท่าไรนัก เพราะยิ่งพูดมันเหมือน

 

ยิ่งย้ำ มันทำให้เขาคิดเสมอว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรไม่ดีไว้กับแก้ว ยิ่งพูดถึงมัน ภาพที่แก้วร้องไห้ ภาพที่แก้วไม่ยอม

 

คุยกับเขามันกลับวิ่งเขามาในหัวใจอีกครั้ง จนทำให้เขาเจ็บปวด แต่ก็ไม่อยากที่จะเห็นเธอร้องไห้อีกเขาเลยยอม

 

ให้เธอได้พูดในแบบที่เธออยากพูด

 

“ฉันไม่ได้แย่งแก้วพิมมาดื่มนะ ฮึก..แต่เขามาชวนฉันดื่มแด่ความสัมพันธ์อันดีระหว่างฉันกับเขานิ ฉันเลยจำเป็น

 

ต้องดื่ม คุณ..ฮึก..เชื่อที่ฉันพูดมั้ย?” ฉันเขย่าแขนโทโมะเพราะเห็นว่าเขานิ่งไป

 

“จบแล้วใช่มั้ย? ที่เธออยากจะพูด? เธอคงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เขาถามด้วยสายตาที่นิ่งเฉย ฉันปล่อยมือตัวเองที่

 

เกาะแขนเขาออกทันที หมดแล้วสืนะ..ความเชื่อใจ

 

“คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดแล้วจริงๆ ฮึก..” ฉันลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พร้อมก้าวเท้าเดิน

 

ออกไปนอกห้อง

 

“ฉันเชื่อเธอ” เขาคว้าแขนฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอด

 

“คุณเชื่อฉันหรอ?” ฉันเงยหน้าขึ้นไปถาม

 

“ฉันถึงได้บอกไง ว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เขากอดฉันเอาไว้แน่น ในที่สุดเราสองคนก็เข้าใจกัน ถึงฉันจะไม่รู้ว่าที่

 

เขาบอกว่าเชื่อ เขาเชื่อฉันจริงๆรึเปล่า แต่อยากน้อยเขาก็รับฟังฉันไปแล้ว

 

“นอนพักได้แล้ว เดี๋ยวลูกฉันไม่แข็งแรง” เขาพูดแล้วผลักไหล่ให้ฉันตอนราบกับพื้นเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้

 

“ฉันรักเธอมากนะ” เขาพูดแล้วก่อนจะโน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากฉันอย่างอ่อนโยน เป็นจูบที่ประกอบด้วยความรัก

 

ที่เต็มเปี่ยม ก่อนที่เราทั้งสองคนจะกอดกันจนหลับไปท่ามกลางความรักที่เราสองคนมีให้กัน

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ อัพตอนนี้คงไม่มีคนอ่านแน่ๆเลย

ขอโทษที่อัพช้า มีหลายคนบอกว่าทรมานคนอ่านมาก TOT

ช่วยเม้น+โหวตหน่อยค่า

23:10  TOEY

11 มีนาคม 2556