ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน
toey
18) จูบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTOMO TALK
ผมเดินเข้ามาในห้องของฟางก็เจอแก้วนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าของหญิงสาวมีแต่คราบน้ำตาเต็มไป
หมด ทำให้ผมรู้เลยว่าแก้วร้องไห้มานาน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแก้ว อยากจะเช็ดน้ำตาให้ แต่ก็ทำไม่ได้
"จะมองยัยแก้วอีกนานมั้ยห๊ะ มาอุ้มซะที ฉันจะนอน" ฟางพูด
"..." ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ก็เดินไปอุ้มแก้ว แล้วก็หันหลังเดินออกจากห้อง
"ดูแลเพื่อนฉันดีๆด้วย อย่าให้มันต้องร้องไห้กลับมาอีัก" ฟางพูดตามหลังโทโมะไป
"พูดมากจริง ฉันรำคาน" ผมหันไปว่าฟางดอกหนึ่ง ต้องให้ป๊ิอปปี๊มาจัดการซะแล้ว
"นะ..นายไอ้บ้า!!" ฟางตะโกนด่าตามหลังเขาไป คิดหรอว่าเขาจะได้บิน เขาเดินเข้าห้องไปแล้ว
ณ ห้องโทโมะแก้ว
ผมอุ้มแก้วแล้วก็ลองแก้วลงบนเตียง(เตียงตัวเอง) แล้วก็ห่มผ้าให้ พอผมบอกเห็นหน้าเธอก็รู้สึกผิด
อย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม อาจจะเป็นเพราะผมแกล้งเํธอจนร้องไห้ แต่ตอนแรกๆก็แกล้งแรงกว่านี้อีกไม่เห็นจะ
ร้องไห้เลย ผมเดินไปเช็ดน้ำตาให้แก้ว
"อย่าน่ะ! ฮึก.." แก้วละเมอออกมา ทำให้ผมรีบถลาเข้าไปดูเธอ
"หรือว่า...จะฝังใจตอนงานเลี้ยงรุ่น(คยองเท)" ผมว่าน่าจะใช่ละมั้ง
ผมก็นั่งเฝ้าแก้ว จนหลับไป แต่นอนข้างๆเตียงไม่ได้นอนบนเตียง ง่ายๆก็นอนพื้นนั้นเอง
END TOMO TALK
KAEW TALK
ณ ตอนเช้า
ฉันตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ห้องแล้ว แต่มาได้ไงหว่า? เมื่อวานยังจำได้อยู่เลยว่าอยู่ที่ห้องฟาง แต่
ทำไมมาอยู่ที่ห้องตัวเองได้ แล้วโทโมะหายไปไหน? (แก้วมองไม่เห็นโทโมะ เพราะว่าโทโมะนอนพื้น) ฉันก็ลุก
แล้วก็หย่อนขาเหยียบลงบนพื้น แต่ทำไมพื้นมันนุ่มๆ(?) แล้วฉันก็เหยียบแล้วก็ลุกขึ้น
"โอ๊ยยย" เสียงใครอ่า ฉันรับกระโดดขึ้นไปบนเตียงทันที
"..." เจ้าของเสียงกุมท้องตัวเอง แล้วก็กำลังจะลุกขึ้น
"อ๊่ากกกกกกกกกก ผัวะ~" ฉันนึกว่าพื้น เลยปลดหมัดเข้าไปที่หน้าของเจ้าของเสียงทันที
"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย" แล้วเจ้าของเสียงก็เงยหน้าขึ้นมา
"โทโมะ!!" ตายแล้วไปต่อยโทโมะ
"ต่อยมาได้ไงว่ะ เจ็บนะเว้ย!" โทโมะพูดแล้วก็กุมปากตัวเอง คิ้วผูกโบว์อีกตั้งหาก
"เอ่อ..ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่า" ฉันเดินเข้าไปใกล้โทโมะ แล้วพูดอย่างสำนึกผิด แต่ในใจก็สมน้ำหน้า ถือซะว่าเป็นการ
แก้เผ็ดที่ใช้ฉันเมื่อวาน แล้วก็แกล้งฉันจนร้องไห้แล้วกัน
"..." โทโมะไม่พูดอะไร มือกุมปากอย่างเดียวเลย คิ้วก็ขมวด ทำให้ฉันรู้เลยว่าเขาน่าจะเจ็บจริงๆ
"ขอดูแผลหน่อยสิ" ฉันเดินเข้าไปใกล้อีก แต่เขากลับสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
"..." โทโมะยังคงไม่ตอบอะไร ใจฉันตกลงไปที่ตาตุ่มแล้วนะ
"มานี่" ฉันเดินไปกระชากมือของโทโมะที่กุมแผลอยู่ออกทำให้ฉันเห็นแผลเขา โทโมะปากแตก เลือดออกด้วย
"..." โทโมะยังไม่พูดอะไรอีกตามเคย คิ้วยังขมวดเหมือนเดิม โกรธฉันล่ะสิ
"เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ"
แล้วฉันก็เดินไปหยิบกระดาษทิชชูแล้วก็มาเช็ดเลือดออก ฉันก็ทำแผลไม่ค่อยจะเป็นหรอกนะ
"เจ็บรึเปล่า? บอกฉันได้นะ" ฉันพูดไปในขณะที่มือก็ยังทำแผลไป
"..." โทโมะไม่ตอบไม่พูด แต่ตาจ้องฉันเขม็งเลย แถมคิ้วก็ยังไม่เลิกผูกโบว์
"ถ้านายไม่พูด ฉันไม่คุยกับนายเล่า!" ความอดทนเรามือขีดจำกัด ฉันไม่ยอมเป็นคนบ้าพูดคนเดียวหรอก แล้วฉันก็
กำลังจะเดินออกจากห้องมา
ขวับ~อุ๊บ~
ฉันยังก้าวเท้าไม่พ้นประตูเลยก็โดนโทโมะกระชากแขนเอาฉันเข้ามา...เข้ามา...จูบ!
เขาจูบอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน เหมือนต้องการจะบอกอะไรบางอย่างออกมาทางการจูบและแววตา แต่
เท่าที่ฉันรู้คือเขาเหมือนกำลังจะง้อฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี? ถ้าจะง้อทำไมไม่ง้อดีๆ หรือว่านี่อาจจะเป็นวิธีการง้อ
ตามแบบฉบับของเขา พอสติฉันกลับมาฉันก็รีบผลักเขาออกทันที
เพี๊ยะ~
ฉับตบหน้าเขาไปหนึ่งที แต่ไม่ได้แรงมาก
"โอ๊ย" โทโมะหน้าหัน นี่ขนาดฉันตบไม่แรงนะเนี่ย
"..."
"นี่ฉันปากแตกอยู่นะเนี่ย" โทโมะพูดแล้วก็กุมปากตัวเองอีกตามเคย
"ปากแตกแล้วยังไม่เจียมอีก" ฉันว่าเขาไป ในใจก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ ทำไมล่ะ? ปกติถ้าฉันโดนคนจูบฉันคงจะเกลียด
คนๆนั้นไปเลย แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกอะไรเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตด้วยนะค่ะ ขอโทษที่เดี๋ยวนี้อัพช้า ยังไงก็ขอโทษจริงๆ เมื่อวานเครียดอ่า เลยไม่ได้อัพให้
ยัยไงก็ฝากด้วยนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
