จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

"งั้นเริ่มงานวันนี้เลยแล้วกัน" คุณหน้าหล่อพูดขึ้นฉันตกใจแทบแย่

 

"พรุ่งนี้ไม่ได้รึไง? ฉันยังไม่ได้เก็บของเลย" ฉันพูดออกไป ดีใจที่จะได้อยู่ห้องหรูๆ แต่ขอเวลาปรับตัวก่อนเด๊ะ!!

 

"งั้นไปเก็บของมานอนที่นี่ อ๋อ เธอต้องมาถึงห้องฉันก่อนเย็น แล้วก็ต้องทำอาหารเย็นรอฉันด้วยล่ะ" คุณหน้าหล่อ

 

ร่ายยาว เสร็จแล้วก็หยิบเสื้อสูทแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย นี่คงเป็นการเริ่มงานของฉันแล้วใช่มั้ยเนี่ย TOT

 

"อะไรของเขา" ฉันเกาหัวหงิกๆ แล้วก็ยืนเฉย พอนึกได้ก็รีบเดินออกจากห้องแล้วก็ปิดประตูไป

 

 

 

กลับมาที่ห้องเช่ารูหนู

 

"ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วโว้ยย เย้!" ฉันกระโดดโหยงๆอยู่บนเตียงที่มีฟูกบางกระจิ๊ด  นอนทีก็ปวดหลัง แล้วถ้าฉัน

 

กระโดดแล้วตกเตียงก็เจ็บตัว ว่าแล้วฉันก็ขอลงจากเตียงดีกว่า ไม่โดดแล้วเดี๋ยวเตียงหัก >O<

 

"ปัง! ค่าห้องเมื่อไรจะจ่ายห๊ะ!" เจ๊เจ้าของห้องเช่าเปิดประตูกระแทกกับผนงของอย่างแรก ก่อนจะคำรามเสียงอัน

 

น่ากลัว(?)ออกมา  มาทวงค่าห้องอีกแล้ว!

 

"หนูไม่อยู่แล้วที่เนี่ย ห้องก็เล็ก เตียงก็เน่า นอนก็ปวดหลังไม่เห็นมันจะดีตรงไหน หนูขอออกไม่เช่าแล้ว!"

 

ฉันวีนใส่หน้าเจ๊แกไปทันที รำคานแล้วนะ! ไม่มีก็คือไม่มีดิ! ทวงอยู่ได้ ก็รู้ว่าไม่จ่าย ก็ยังพูดให้เปลืองน้ำลาย ==

 

"เออไปเลยไป๊!ฉันก็ไม่อยากจะให้เช่าแล้ว ติดมันอยู่ได้ค่าห้องเนี่ยห๊ะ! แค่ไม่กี่พันก็ไม่มีจ่ายงั้นก็ออกไปเลยไป๊!"

 

ไม่กี่พันหรอ?  เงินมันหายากสำหรับฉันนะโว้ยย TT แค่มีกินทุกวันนี้ก็บุญเท่าไรแล้ว

 

"ไปก็ได้ ชิ!" ฉันหันไปสะบัดหน้าใส่เจ๊ปากเสียนั้นหนึ่งทีก่อนจะแบกกระเป๋าเน่าๆของฉันแล้วก็เดินออกมาจากห้อง

 

ขืนยืนอยู่อีกหนึ่งนาที คงโดนเจ๊ฟาดกบาลแยก ก็ดีแล้วแหละ ค่าเช่าห้องที่ติดไว้ก็ไม่ต้องจ่าย ฮ่าๆ ^^

 

 

 

ก๊อก~ ก๊อก~

 

"อ้าวแก้ว"

 

"พี่กราฟแก้วขอยืมครัวหน่อยสิ" ฉันแบกหน้าไปหาพี่กราฟที่คอนโด

 

"แสดงว่าไม่ได้จ่ายค่าห้องอีกแล้วสิ" พี่กราฟพูด

 

"เปล่าซะหน่อย  พอดีแก้วซื้อของจะมาทำเค้ก แต่ขาดห้องครัว ฮ่าๆ" ฉันยิ้มกุ้มกิ่ม มือก็ถือถุงทำขนม ฉันโกหก

 

พี่กราฟไป ฉันต้องโดนจับได้แน่เลย T^T

 

"โกหกไม่ค่อยจะเก่งเท่าไรเลยนะ" พี่กราฟพูดแล้วก็ลูบหัวฉัน

 

"แก้วไม่ได้โกหกนะพี่กราฟ" ฉันย่นจมูกใส่พี่กราฟ

 

"มาคุยในห้องดีกว่า เข้ามา" พี่กราฟให้ฉันเข้าห้องไป น่าจะให้เข้าตั้งนานแล้วนะยืนจนเมื่อยแล้ว

 

 

 

 

"สรุปว่าไงจ๊ะสาวน้อย โดนเจ๊ไล่มาล่ะสิ" พี่กราฟนั่งลงบนโซฟาแล้วก็เปิดประเด็น

 

"แก้วขอไปทำเค้กก่อนนะค่ะ" ฉันพูดแล้วก็เตรียมจะเดินเข้าครัวไป ฉันรู้หมดแหละว่าห้องพี่กราฟอะไรอยู่ตรงไหน

 

ก็มาบ่อยนิหน่า ฮ่าๆ

 

"เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว เรื่องแค่นี้บอกพี่ไม่ได้รึไง?"

 

 

 

ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว

 

"ขอบคุณมากๆนะค่ะ" แก้วเอ่ยขอบคุณลูกค้าที่เข้ามาทานเครื่องดื่มในร้าน

 

"แก้วเอานมปั่นไปเสิร์ฟโต๊ะ 4 ให้พี่หน่อย"

 

"ได้เลยค่ะ" แก้วพูดแล้วก็เดินไปเอาแก้วนมปั่นแล้วก็เดินไปเสิร์ฟ

 

.

 

.

 

.

 

"ขอโทษค่ะ แก้วไม่ได้ตั้งใจ" แก้วเผลอไปทำนมปั่นหกใส่เสื้อของผู้ชายที่แก้วเดินชนเมื่อกี้ แก้วจึงรีบหยิบผ้าที่

 

เหน็บเอาไว้ตรงชุดเด็กเสิร์ฟขึ้นมาเพื่อที่จะเช็ดให้

 

"เอ่อ..นั้นมันผ้าเช็ดโต๊ะนะครับ" ผู้ชายสูงยาวพูดขึ้น

 

"ขอโทษค่ะขอโทษจริงๆ" แก้วพูดแล้วก็รีบเดินไปเอากระดาษทิชชูแล้วก็เช็ดให้

 

"ไม่เป็นไรครับ" คนนั้นพูดแล้วก็เดินออกจากร้านไป

 

 

ช่วงเย็นของวัน

 

"กว่าจะเสร็จเหนื่อยจัง  ไปหาน้องๆดีกว่า" แก้วพูดกับตัวเองแล้วก็เดินทางไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งที่นั้นก็คือ

 

ที่ที่เธออยู่ในตอนเด็กๆ และเธอก็รู้ดีว่าการที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว ไม่มีพ่อแม่นั้นมันเป็นยังไงเพราะเธอเองก็เคยรับรู้ถึง

 

ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน พอเธอโตขึ้นเธอจึงต้องการที่จะมอบความอบอุ่นให้กับเด็กที่นี่ เวลาว่างๆเธอก็จะมา

 

เล่นกับเด็กที่นี่  ซื้อของมาผากเด็กๆบ้าง จนเด็กหลายๆคนก็เรียกเธอว่า 'พี่นางฟ้า'

"นั้น! พี่นางฟ้ามาแล้ว" พอแก้วเดินเข้ามาเท่านั้นเด็กน้อยก็รีบวิ่งเข้ามาหาแก้วทันที

"ว่าไงค่ะหมูหยอง" แก้วคุกเข่าลงข้างหน้าของน้องหมูหยองแล้วก็ลุบหัวน้องเบาๆ

"คิดถึงพี่นางฟ้าจังเลยค่ะ" น้องหมูหยองพูดแล้วก็ทำแก้มป่องๆ น่าจุ๊บจัง ><

"แล้วนี่เราคุยกับใครอยู่เอ่ย?" แก้วถามเพราะก่อนที่หมูหยองจะวิ่งมา เธอแอบเห็นว่าหมูหยองคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง

"หมูหยองไม่ีรู้ชื่อ แต่พี่เขาใจดี ซื้อของเล่นมาฝากหมูหยองด้วย นี่ไง" หมูหยองพูดแล้วก็เอาตุ๊กตาหมีตัวน้อยขึ้น

มาโชว์แก้ว

"น่ารักจังเลยค่ะ พี่ว่าเราไปเดินเล่นกันดีกว่า" แก้วจูงหมูน้องหมูหยองแล้วก็พาไปเดินเล่นในสวนของสถานเลี้ยง

เด็กกำพร้า

"พี่นางฟ้้าจับหมูหยองให้ได้นะค่ะ ฮ่าๆ" หมูหยองพูดแล้วก็วิ่งหนีแก้ว

"พี่จะจับแล้วนะ ฮ่าๆ" แก้วพูดแล้วก็วิ่งตามหลังน้องหมูหยอง

.

.

.

"หมูหยองระวัง!" แก้วเห็นว่าหมูหยองวิ่งออกไปกลางทางที่ให้รถนั้นวิ่งผ่่านเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตัวเง

แล้ววิ่งเข้าไป แต่คงไม่ทันแล้วที่เธอจะดึงหมูหยองให้พ้นทาง เธอจึงเอาตัวบังหมูหยองเอาไว้ แต่อยู่ๆก็มีผู้ชายคน

หนึ่งวิ่งเข้ามาคว้าตัวของแก้วกับหมูหยองให้หลบพ้นรถอย่างรวดเร็ว

"เป็นอะไรกันรึเปล่า?" ผู้ชายคนนั้นถามคิด แก้วก็เริ่มที่จะคุ้นหน้าขึ้นมาซะแล้วซิ

"หมูหยองไม่เป็นอะไรเลย แต่ ฮึก..หมีน้อยของหมูหยอง ฮืออออ" หมูหยองพูดแล้วก็ร้องไห้ก่่อนจะชี้นิ้วไปที่

ตุ๊กตาหมีน้อยที่โดนรถทับจับนุ่นทะลักออกมา ก็ตอนที่วิ่งหมูหยองถือตุ๊กตาไปด้วย พอเกิดเหตุการณ์ หมูหยองคง

ตกใจปล่อยตุ๊กตาร่วงจนตุ๊กตาโดนรถทับแบบนี้

"หมูหยองไม่เป็นอะไรน๊า โอ๋ๆ" แก้วเดินเข้าำไปปลอบเด็กน้อยที่ร้องไห้โฮ

"เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ใหม่นะ" ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที

"ฮืออออ เอาหมีน้อย ฮือออ" หมูหยองร้องไห้ไปยอมหยุด จนผุ้ชายคนนั้นกลับมาพร้อมหมีน้อยมี่อยู่ในมือข้าง

ขวา แล้วก็ไอติม 2 แ่ท่งที่อยู่ในมือข้างซ้าย

"เย้! ได้หมีแล้ว ขอบคุณค่ะ" หมูหยองก้มไหว้งามๆ พี่ชายคนนั้นก็ให้ทั้งหมีน้อยแล้วก็ไอติมหนึ่งแท่ง

"ขอบคุณมากนะึ่ค่ะที่ช่วยฉันกับหมูหยอง" แก้วเอ่ยขอบคุณพอเป็นมารยาท

"ไม่เป็นไรครับ"

"คุณหน้าตาคุ้นๆ เราเคยเจอกันรึเปล่าค่ะ?" แก้วถาม

"คุณที่ทำนมปั่นหกใส่ผมนิครับ" ใช่จริงๆด้วย! คนนี้นี่เองที่เธอทำนมปั่นหกใส่

"ไม่น่าล่ะ ทำไมคุ้นหน้าจัง" แก้วพูด

             หลังจากนั้นแก้วก็คุยกับผู้ชายคนนั้นจนเริ่มรู้ว่าชื่อกราฟแล้วก็รู้อายุ พอคุยไปคุยมาก็เริ่มถูกคอ ถูกกัน

แปปด้วยก็รู้จักกันมากขึ้น ส่วนหมูหยองนะหรอ ได้หมีน้อยก็เล่นกับหมีน้อยใหญ่เลย เล่นไปกินไอติมไป พี่กราฟ

เอาไอติมอีกแท่งให้แก้วกิน ทั้งสองคุยกันจนสนิทกัน บางครั้ง็บังเอิญเจอกันบ่อยๆ

 

 

 

นี่เองที่เป็นเหตุการณ์ทำให้ฉันกับพี่กราฟรู้จักกันแล้วก็สนิทกันมาจนถึวทุกวันนี้...

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ  ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยค่า  ย้อนอดีตเล็กน้อย เตยคิดว่าตอนหน้าน่าจะมีอะไรที่เยอะกว่านี้เนอะ ฝากเม้น+โหวตกันหน่อยค่า เม้นโหวตตกต่ำเหลือเกินอ่า

ไม่เม้น+ไม่โหวต=ไม่อัพ

17 สิงหาคม 2555

19:38       TOEY