stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"จะกวนประสาทฉันไปถึงไหนห๊า!!" จะตะคอกทำแป๊ะอะไรเล่าาาา T^T

"สุภาพบุรุษเขาไม่ขึ้นเสียงกับผู้หญิงหรอก" อันนี้เห็นด้วยกับโทโมะ ^0^  คนอะไรดีไปซะทุกอย่าง

"มีเรื่องอะไรกัน" 

ขวับ

เราทุกคนหันไปมองต้นเสียง เฟย์กับแก้วเดินเข้ามาด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น (?) เฟย์นี่ดูจะเป็นห่วงป๊อปปี้มากกว่าฉันอีก แก้วอีกคนไม่มีใครเดินมาหาฉันเลยอ่าา สองคนนั้นเดินไปอยู่ซ้ายอยู่ขวาป๊อปปี้ทั้งคู่ ชิ -/\-

"พี่สาวเฟย์น่ะรวมหัวกันกับโทโมะว่าพี่ใหญ่เลย"

">[]<!!!" หน้าฉัน

"จริงหรอคะพี่ฟาง" เฟย์มองโทโมะแล้วหันมามองฉันขอคำตอบ

"ไม่จริืง!! พี่จะไปว่าป๊อปปี้เขาทำไม" 

"พี่โทโมะล่ะคะ" เฟย์หันไปถามโทโมะ

"พี่ว่าป๊อปปี้จริงๆ" ฉันหันขึ้่นไปมองหน้าโทโมะทันที (เตี้ย) เขาพูดต่อ "หมอนั้นน่ะว่าฟางก่อน" 

"เฮ้ย! ใส่ร้ายนี่หว๊า!!" เฟย์กับแก้วรีบรั้งแขนป๊อปปี้ไว้ นักเลงจริงๆ นิสัยเสีย !

"ร้อนตัวทำไมล่ะ" ฉันพยักหน้างึกๆ เห็นด้วยกับโทโมะ ป๊อปปี้นิ่งไปแต่เฟย์กับแก้วยังคงจับแขนไว้ ฉันเพิ่งสังเกตุว่าแก้วมองดูโทโมะแทบจะขย้ำ (โกรธๆ) สงสัยจะเรื่องที่แก้วบอกว่าโทโมะว่าละมั้ง 

"เฮ้อ งานเริ่มจะกร่อยแล้วสิ เพลงไปไหนล่ะทำไมไม่เปิด" โทโมะเปลี่ยนเรื่อง

"นั่นสิ ทำไมไม่เห็นมีเพลงเปิดละ" ฉันสมทบ

"สั่งปิดไปแล้ว" แก้วบอก "ฉันรำคาญเองแหล่ะ เลยสั่งให้ปิด" ป๊อปปี้เสริม 

 ฉันได้ยินโทโมะบ่นเบาๆว่า "เห็นแก่ตัว" ขอให้ป๊อปปี้ไม่ได้ยินที *0*

"ยืนคุยอะไรกัน ไม่เห็นมีคนชะ ชะ ชวนเลย" เขื่อนที่เพิ่งมายิ้มแป้น แต่พอเห็นสีหน้าทุกคนแล้ว ก็หุบยิ้มซะเร็วเวอร์

"เฮ้อ..." แก้วเฟย์ฉัน ถอนหายใจพร้อมกัน เฟย์มองหน้าเขื่อนแล้วพูด "พาโทโมะกลับบ้านไปก่อนไป"

"อ้าว ไล่หรอ" เขื่อนโวย "นี่! ฉันพูดดีด้วยแล้วน่ะ" เฟย์เริ่มขึ้นเสียง "คับๆ ป่ะโมะ" โทโมะมองหน้าฉันลังเล

ฉันหันไปมองเฟย์ ยัยน้องบ้า! ทำไมไม่มองฉัน 

"เดี๋ยวฟางไปส่ง"

"ไม่ต้อง!!" เฟย์กับแก้วพูดขึ้นพร้อมกัน ง่าาา ใจร้ายกันจัง กระซิกๆ T^T

"ไว้เจอกันที่โรงเรียนน่ะฟาง" โทโมะบอกแค่นั้นก็เดินออกไป ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังเขาไป (ขออาลัยอาวรณ์อีกรอบ) 

"ส่วนฟางเข้าบ้าน" แก้วสั่งหรอ -[]-

"พี่ป๊อปด้วยน่ะค่ะ" เฟย์หันไปคุยกับป๊อปปี้ "แล้วเราสองคนล่ะ" ฉันกลืนคำพูดเข้าไปในลำคอ เอิ่มม ฉันโดนป๊อปปี้แย่งคำถาม -.-

"เราจะไปคุยกับแขก บอกว่างานเลิก" 

"เอ้า! ไหนบอกว่าจะจัดให้เลยเที่ยงคืนไปไง" ฉันแย้ง

"ไม่ มี อารมณ์ สนุก" เฟย์เน้นคำ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นต้นเหตุยังไงไม่รู้ เฟย์กับแก้วเดินเลี่ยงออกไป ปล่อยฉันไว้กับอีตาป๊อปปี้อีกแล้ว T^T

"เธอทำฉันเสียหน้า" ปิ๊งๆๆ ฉันทำตาแป๋ว ให้ดูแอ๊บแบ๊วไร้เดียงสา (เขาจะเชื่อไหมล่ะ)

"เสียหน้าอะไร หน้านายยังอยู่อยู่เลย ฮ่าๆ" ฉันจับแก้มป๊อปปี้หันไปซ้ายทีขวาที "ไม่ขำหรอ" ฉันปล่อยมือออกหลบสายตาที่แทบจะทำให้ฉันเป็นผุยผง

"เธอรู้ไหม ว่าโทโมะมันเป็นคนยังไง" จริงจัง จังเลยวุ๊ย

"รู้สิ โทโมะเขาก็เป็นคนหล่อหน้าตาดี มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ร่าเริง แจ่มใส หัวเราะง่าย น่ารัก เฟรนลี่สุดๆ แถมใจป้ำ บ้านรวยแต่ไม่ถือตัว รักน้องรักเพื่อน เพิ่งห่างกับแฟนงั้นแสดงว่าโสด ฮอตที่สุดในโรงเรียน เรียนใช้ได้  สุภาพบุรุษ พูดเพราะ ไม่ใจร้อน ถึงจะดื่มของมึนเมาบ้าง แต่ยาเสพติดไม่เกี่ยว บุหรี่ไม่สูบ ไม่เจ้าชู้ จริงใจและที่สำคัญ..."

"พอ!!!!!" ฉันอ้าปากค้างไว้ พูดยังไม่ทันจบเลย "ยังขาดหุ่นดีมีซิกแพคน่ะย่ะ" ฉันสวน ป๊อปปี้มองฉันเหมือนพิจารณา 

"โง่ โดนมันทำสเน่ห์ใส่หรือไง ถึงมองมันซะดิบดี" 

"นายว่าฉันโง่หรอ! ชิ ถึงเขาไม่ทำฉันก็มองออกว่าใครเป็นยังไง" ป๊อปปี้เบ๋ปาก

"งั้นเธอก็ตาถั่ว ที่พูดมาน่ะมันไม่ถูกถึงครึ่งไอ้นั้นด้วยซ้ำ" ประโยคหลังเขาพูดเบาๆ แต่ดูจริงจัง ฉันชักจะไม่ชอบคนจริงใจแล้วสิ แต่จริงใจ โอเคน่ะ (ยังมีเวลาเล่น)

"แหม๋ม เขาก็มีดีกว่านายแล้วกัน" 

"ไปเอากับมันแล้วหรอ ถึงรู้ว่ามันดีกว่าฉัน"

"........" -O- หยาบคายที่สุด

"เงียบทำไม ฉันถามไม่ได้ยินหรอ" ป๊อปปี้เอือมมือมาบิดแขนฉัน อีตาบ้าฉันเงียบเพราะอึ้งพูดอะไรไม่ออกไม่ใช่ไม่ได้ยิน
"ปะ ปล่อยน่ะ!" ฉันพยามสะบัดแขน

"ตอบมาก่อนสิ"  

"มันไม่ใช่เรื่องของนาย" ฉันรวบรวมแรงแล้วสะบัดแขนอีกครั้ง พอหลุดพ้น ฉันก็มองหน้่าป๊อปปี้โกรธๆ แต่เหมือนคนบริเวณนี้จะเริ่มมอง ฉันเลยเปลี่ยนใจที่จะขว้างรองเท้าใส่หน้าเขาเดินเข้าไปในบ้าน แขนฉันแดงไปหมดเลย T^T ฝากไว้ก่อนเถอะ!!