The Sense

ห้องนอนแก้ว

"แก้ว"ผมเรียกเธอ

 

"อะไรหรอคะ"เธอขานรับ

 

"ถ้าโทโมะฟื้นแล้วอ่ะ... โทโมะจะมาขอแก้วแต่งงานนะ"

 

"จริงหรอ"เธอยิ้มแก้วปริ

 

"อื้ม.."ผมส่งยิ้มกลับไปให้เธอ

 

"ฝันดีนะครับแก้ว"ผมพูดก่อนที่จะโน้มตัวลงจุกพิตที่หน้าผากของเธอ

 

"ค่ะ"เธอตอบสั้นๆ ก่อนจะหลับตาลงไป

 

Kaew

4 ชั่วโมงต่อมา

 

"ปะ ปะ ปะ เปล่าเจ้าชู้ ก็เธอมันน่าเอ็นดู อ่ะนี่ไม่เคยเป็น ที่ฉันดูว่าหวั่นไหว หรือ...."Poppy (ไอ้หมี)

 

"อือ..."ฉันพูด

 

"แก้ว เธออยู่ไหนน่ะ"ป๊อปปี้ถามฉัน

 

"เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจก่อนจะหันไปดูนาฬิกา ก่อนจะพูดตอบไปว่า 

 

"เที่ยงคืน... แก้วคงจะอยู่สยามละมั่ง"ฉันตอบ

 

"อ้าว.. แล้วทำไมไม่นอน ไปสยามทำไมฮ่ะ!!"

 

"โถ่... แก้วประชดย่ะ"ไม่น่าเป็นหมอได้เลยนะนายนี่...

 

"เออๆช่างมัน"ป๊อปปี้พูดแบบปัดๆ

 

"แก้ว"

 

"อะไร"

 

"รีบมาโรงพยาบาลด่วนเลย"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

 

"ทำไมหรอ"ฉันถามด้วยความสงสัย เที่ยงคืนจะให้ฉันไปโรงพยาบาลทำไม หรือเค้าจะทำมิดีมิร้ายฉัน โอ้วม่ายน้า...........

 

"ไอ้โมะน่ะสิ อาการมันโคม่าแล้ว รีบมาด่วนเลย"

 

"จะบ้าหรอ..."ฉันพูดแล้วหันไปมองรอบๆตัว เออใช่! มันแปลกๆนะ ปกติฉันต้องเห็นเค้านั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หรือไม่ก็นั่งอยู่บนเตียง แต่วันนี้ไม่มีเลยแฮะ!

 

"ไม่บ้าหรอก รีบมาด่วนๆๆ ตอนนี้เลยเร็ว!!"ตู้ด ตู้ด ตู้ด

 

หลังจากวางสาย ฉันก็รีบลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำงาน ล้างหน้าล้างตา แล้วออกจากบ้านไป

 

ด้านล่าง

"อ้าว! คุณหนูจะไปไหนคะ"ป้าอุ้ม แม่บ้านของฉันถามขึ้น

 

"อ๋อ..  พอดีที่โรงพยาบาลมีเรื่องด่วนน่ะค่ะ แก้วต้องรีบไป"ฉันตอบแล้วก็พุ่งตรงไปที่รถแล้วขับออกไปทันที

 

โรงพยาบาล

"ป๊อป!"ฉันตะโกนเรียกพร้อมโบกมือให้กับป๊อปปี้ที่ยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย

 

"มาช้าจัง ไม่ทันละ"ป๊อปปี้พูด

 

"ไม่ทัน หมายความว่าไง มีอะไรหรอ..."ฉันถาม

 

"ก็ตอนแรก อยู่ดีๆไอ้โมะมันก็ไอออกมาเป็นเลือด ไอหนักมากเลยนะ แล้วก็อาเจียนออกมา แต่หลังจากอาเจียน มันก็หลับไป แล้วตอนนี้มันก็ฟื้นแล้ว"

 

ป๊อปปี้เล่าเรื่องให้ฉันฟัง เค้าฟื้นแล้วจริงหรอ

ฉันรีบวิ่งเค้าไปในห้องเห็นเค้านอนอยู่บนเตียง มีพ่อกับแม่ของเค้าอยู่อยู่ข้างๆ ฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดเค้าทันที

 

"โอ๊ย!!"เค้าร้องออกมา เพราะฉันกอดเค้าแน่นมาก

 

"โทโมะ แก้วดีใจที่สุดเลย"

 

"เอ่อ..."

 

"โทโมะ โทโมะไม่ต้องพูดอะไรนะ แก้วมีความสุขที่สุดเลย เราจะได้แต่งงานกันอย่างที่คุณพูดไว้ใช่มั๊ยคะ ใช่มั๊ยโทโมะ ใช่มั๊ย ใช่มั๊ยตอบสิคะ"

 

"โทโมะ"เสียงของหญิงสาวคนนึงพูด

 

"เบลล์"โทโมะพูด พร้อมแกะมือของฉันที่กอดเค้าอยู่ออก แล้วลุกขึ้นไปสวมกอดผู้หญิงคนนั้นแทน

 

"โทโมะคะ บะ เบลล์ดีใจที่สุดเลยอ่ะ ฮือ.."

 

"โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะครับคนดี"โทโมะพูดแล้วปาดน้ำตาบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นออก

 

"อื้อๆ ไม่ร้องแล้ว"ผู้หญิงคนนั้นยิ้มร่า ก่อนที่เค้าทั้งสองจะสวมกอดกันอีกครั้งนึง

 

"เราจะแต่งงานกันใช่มั๊ยคะ"ผู้หญิงคนนั้นถาม

 

"ใช่สิครับคนดีของโมะ เรากำลังจะแต่งงานกันนะ"

 

ทำไม ทำไมเค้าถึงพูดแบบนั้นล่ะ ไหนเค้าบอกว่าจะรักฉัน ไหนเค้าบอกว่าจะแต่งงานกับฉันไง ไหนเค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นแล้ว ทำไมล่ะ ทำไมเค้าทำแบบนี้ 

 

"โทโมะคะ แล้วแก้วล่ะ"ฉันถามออกไปทั้งน้ำตา

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

"คุณเป็นใครหรอครับ"...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

The End

ความรักของเธอและเค้า จะลงเอยเช่นไร

ติมตามอ่านได้ใน The memory เธอกับฉันและรักของเรา

 

 

 1 เมษายน เจอกัน..