The Sense

เป็นแฟนกันนะ

Kaew

"เป็นแฟนกันนะ"

เอาอีกแล้ว เค้าพูดแบบนี้ออกมาอีกแล้ว เมื่อไหร่เค้าจะเลิกพูดซะทีนะ

"แต่โทโมะแต่แฟนแล้วไม่ใช่หรอคะ"

คำถามของฉัน ทำเอาเค้าถึงกับอึ้งไปเลย

"คือ..."

เค้ายังคงเอ่อ อ่า เหมือนเดิม เค้าคงจะลำบากใจมากสินะ กับการที่จะตัดสินใจเลือกใครสักคน

"ช่างมัน ผมเลือกคุณครับแก้ว"

เค้ากุมมือทั้งสองข้างของฉันไว้ แล้วพูดต่อ

"โมะรักแก้วนะ ตกลงแก้วว่าไงครับ"

"เอ่อ.."

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ตกลงค่ะ"

"จริงหรอครับ แก้วไม่โกหกผมนะ"

"อื้มๆ"

ฉันพูดพร้อมพยักหน้าสองครั้ง แล้วเค้าก็ดึงตัวฉันมาไว้ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ฉันรักเค้ามากจริงๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่ตอนนี้ฉันรักเค้ามากเหลือเกิน ฉันคิดไม่ออกเลย ว่าถ้าวันนึงเค้าจากฉันไปจะเป็นยังไง แต่ที่รู้คือ วันนี้ฉันรักเค้า รักมาก จนไม่รู้จะบรรยายยังไง

"กลับบ้านกันเถอะ"เค้าพูด ฉันจึงพยักหน้ารับสองครั้ง แล้วเดินไปที่ลานจอดรถ แล้วกลับบ้านทันที

Fang

"เฮ้อ... ยัยแก้วหายไปไหนนะ งานยังไม่เสร็จเลย"

ฉันเดินขาลากตามหาแก้ว แต่ไม่มีวี่แววเลย ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาถึง

ห้องดับจิต

โอ้... ไม่นะ ห้องดับจิตหรอ ไม่ๆ แก้วคงไม่มาแถวนี้หรอกน่า...

"อย่าบ้าน่ายัยฟาง แก้วคงไม่มาแถวนี้หรอก"

ฉันพูดกับตัวเอง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป

แกรก...

"หือ... แก้ว"

ฉันได้ยินเสียงแกรก มาจากทางห้องดับจิตนั้น จึงตะโกนเรียกแก้ว 

"ใช่แก้วรึเปล่าจ้ะ"

ฉันเดินตามเสียงแกรกๆนั่นไปจนถึงหน้าห้องดับจิต แต่ก็ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตเลย 

"เฮ้อ... หูเพี้ยนแล้วนะยัยฟาง มีเสียงใครที่ไหนล่ะ ยัยบื้อๆๆๆๆ"

ฉันตบหัวตัวเอง 2-3 ครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป แต่....

"กรี๊ดดดดดดดด"

.

.

.

.

"ตกใจอะไรจ้ะหนูฟาง ลุงเอง"

"โถ่..คุณลุง มาไม่ให้สุ่ม ให้เสียง ฟางนึกว่าผี"

"ฮ่าๆๆ มีที่ไหนเล่าหนูฟาง"

"เหอะๆ เอ้อ...เห็นแก้วมั๊ยคะ"

"อ่อ...หนูแก้วเค้ากลับบ้านไปแล้วล่ะจ้ะ"

"กลับบ้านหรอ แต่งานยังไม่เลิกเลยนะ"

"วันนี้เลิกงานกันกี่โมงล่ะ"

"1 ทุ่มค่ะ แต่นี่มันเพิ่ง 5โมงเย็นเอง"

"จะบ้าหรอหนูฟาง นี่มัน 2ทุ่มจะครึ่งแล้ว"

"จริงหรอ... ตายละนาฬิกาตายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะเรา เหอะๆ ฟางขอตัวก่อนนะคะ"