Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
tietang
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหญิงสาวก้าวเดินออกมาจากศาลสีหน้าเธอไม่สู้จะดีสักเท่าไหร่นักไม่ใช้เพราะว่าแพ้คดีหรอก
นะ เพราะเรื่องคดีถ้าลองเธอตกลงปลงใจว่าจะเลือกทำแล้วเธอต้องชนะแน่นอน แต่ไอ้ที่
หน้าตาบอกบุญไม่รับก็เพราะว่าทั้งเหนี่อยทั้งง่วงต่างหาก เธอยืนใช้สมองมาครึ่งวันเต็มๆแล้ว
ก็อยากจะพักบ้างแต่อะไรมันก็ไม่เอื้ออำนวยสักอย่าง จะกลับไปนอนที่บ้านก็ไม่ได้เพราะเมื่อ
ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเธอพึงได้รับขอความจากเฟย์ให้ไปพบที่ร้านอาหารของเฟย์เอง สายตาที่จับ
จ้องตั้งแต่หญิงสาวเดินออกมาจากศาลเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง สมองก็
สั่งให้ขายาวๆสาวเท้าก้าวตามมาติดๆ
“น้องแก้วไปไหนครับนั่น”
“แก้วจะไปร้านเฟย์หน่ะคะพี่กวินมีอะไรกับแก้วรึเปล่าคะ”
“อ๋อพอดีเลยพี่ก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยไปกับพี่ก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรดีกว่าคะแก้วเอารถมาพอดี”
คำเชื้อเชิญถูกปฏิเสธอย่างประณีประนอมที่สุดเพราะเธอเองก็เห็นกวินเป็นพี่มาแต่ไหนแต่ไร
ถึงแม้ว่ากวินจะได้รับการบัญชาจากผู้ใหญ่ว่าจะต้องเป็นคู่หมั้นเธอ แต่ตอนนี้ก็เป็นได้แค่เพียง
อดีตคู่หมั้นเท่านั้น การที่รู้จักเป็นพี่น้องกันมาแต่เด็กจึงทำให้หญิงสาวคิดว่าต่อให้กวินจะดี
ราวเทพบุตรปานใดก็เป็นได้เพียงแค่พี่ชายเท่านั้น เธอเองก็รู้สึกได้ว่ากวินก็คิดกับเธอแค่
น้องสาวเช่นกันเพราะดูแล้วไม่มีเค้าแห่งความเสียใจเลยที่ถูกเธอปฏิเสธการหมั้น สีหน้าแลดู
ยิ้มแย้มขึ้นอีกตั้งหาก แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือกวินไม่ได้รักเธอแล้วยอมมาหมั้นกับเธอเพื่ออะไรกัน
คำถามยังคงก้องกังวาลอยู่ภายในสมองคิดจนเหมอลอยไปไกล
“น้องแก้วครับ”
“อะคะ...พี่กวิน”
น้ำเสียงนุ่มฟังแล้วชวนหลงไหลร้องเรียกเมื่อเห็นเธอเงียบไป
“เป็นอะไรรึเปล่าครับเนี่ยเหมอๆไปนะ”
“แก้วคงมั่วแต่คิดเรื่องฟางมากเกินไปหน่ะคะงั้นแก้วขอตัวเลยแล้วกันนะคะ”
“เดี๋ยวครับ...ไหนๆเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอครับ”
“คะเราเป็นพี่น้องกัน”
“งั้นพี่ชวนน้องสาวไปทานข้าวได้ไหมหล่ะ”
เวรแล้วไงเธอถึงกับจนแต้มไปต่อไม่ถูก มันก็เป็นเรื่องปกติอีกเช่นกันที่พี่น้องจะไปทานข้าว
ด้วยกัน เว้นเสียแต่ว่าเธอจะไม่ได้คิดกับกวินแค่พี่น้อง ลำพังเธอเองไม่มีปัญหาเพราะยังไงเธอ
ก็คิดแค่นั้นจริงๆแต่คนที่ชวนนี่ซิเคยได้ยินไหมว่าอารมณ์ผู้ชายหน่ะมันปรวนแปรง่ายแค่ไหน
อะไรก็เกิดขึ้นได้เมื่อปาปริกายังคงผลิตขายอยู่...สุดท้ายเมื่อแก้ต่างไม่ได้ก็ตัดสินใจ
“คะไปทานด้วยกันก็ได้”
“พี่มีเรื่องอยากปรึกษาน้องแก้วอยู่พอดี”
นักธุรกิจคนเก่งยังมีเรื่องอะไรที่ต้องปรึกษาเธองั้นเหรอ ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เป็นเรื่องของ
หัวใจเลยเชี่ยวนะ
“งั้นไปเจอกันที่ร้านยัยเฟย์เลยก็ได้นะคะพี่กวินนำไปเดี๋ยวแก้วขับตามไปก็ได้”
“ถ้าพี่น้องกันก็ไปกับพี่ก็ได้ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิน่า”
“อะเอิ่ม...”
“พี่คิดกับน้องแก้วแค่น้องจริงๆอย่าคิดมากสิครับ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่าไปเถอะ”
น้ำเสียงผ่อนคลายของกวินทำให้หญิงสาวคลายความกังวลลงบ้าง รอยยิ้มที่เป็นมิตรเหมือน
พี่ชายยิ้มให้น้องสาวจริงๆทำให้เธอยอมเดินก้าวตามไปที่รถของกวิน
“พี่กวินมีเรื่องอะไรจะถามแก้วคะตรงนี้ก็ได้นะคะ”
“ไว้คุยกันที่ร้านดีกว่าไหมครับ”
“แต่อาจจะไม่สะดวกเพราะยัยเฟย์อยู่ด้วย แต่ถ้าเรื่องที่พี่กวินจะปรึกษาแก้วมันไม่เป็นความลับ
ไว้ที่ร้านก็ได้เนอะ”
“งั้นตรงนี้ดีกว่าคือพี่....................”
“เรื่องแค่นี้เองพี่กวินอย่าคิดมากสิคะ พี่กวินลองทำแบบที่แก้วบอกสิคะรับรองได้ผลร้อง
เปอร์เซน”
เมื่อได้ฟังเรื่องกลุ้มใจของอีกฝ่ายจบลงเธอยิ้มสวยออกมาพร้อมกับบอกวิธีแนะนำ กวินที่ได้รับ
ความช่วยเหลือจากหญิงสาวก็พลอยยิ้มไปด้วยเรื่องราวต่างๆถูกบอกเล่าตลอดเส้นทาง บท
สนทนาจบลงรถก็จอดอยู่หน้าร้านของเฟย์พอดิบพอดี ทั้งแก้วและกวินเดินพากันเข้าไปใน
ร้าน นั่งลงที่โต๊ะของแขกวีไอพีสายตาของทนายสาวลอบสังเกตุว่าใบหน้าเพื่อนแลดูยุ่งๆ
ยังไงๆชอบกล
“เป็นอะไรไปยัยเฟย์หน้าตายุ่งๆนะใครมาทำให้อารมณ์ขุ่นเนี่ย”
“ก็จะใครซะอีกหล่ะ ก็โน้นไง”
ตอบแล้วเบี่อนหน้าไปทางพนักงานเสริฟ์ที่อยู่ในชุดหล่อ นั้นมันเขื่อนหนิไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะยัง
คอยมาวนเวียนอยู่ใกล้เฟย์อยู่ตั้งหลายนานขนาดนี้เท่าที่เคยได้ยินข่าวมาแว่วๆมาว่าเขื่อนไม่เคย
คบใครได้นานสักคน
“อ้าวน้องแก้วสวัสดีครับ แล้วนั้นพาใครมา”
“สวัสดีคะพี่เขื่อน นี่พี่กวินคะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณกวิน”
“ครับคุณเขื่อนเป็นแฟนของน้องเฟย์เหรอครับ”
คำถามจากกวินทำเอาเฟย์ยิ่งทำหน้าเบื่อหนักกว่าเดิมอีก
“พี่กวินคะ...พี่เขื่อนเค้าก็แค่ไม่มีอะไรทำก็เท่านั้นคะเลยมาเล่นขายของ”
“ที่จริงมีงานครับ แต่ว่าชอบทำงานที่นี้มากกว่า”
“ตกลงว่าสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอครับ น่าแปลกปกติผมเห็นคุณเขื่อนตามงานเดินแบบ
มากกว่า”
“งานเดินแบบก็เจอแต่อีกที่หนึ่งที่จะเจอได้ก็คือที่นี้แลหะครับ ร้านแฟนผมไง”
“พี่เขื่อนใครไปเป็นอะไรกับพี่พูดให้มันดีๆเลนนะ กลับบ้านพี่ไปเลยนะเฟย์รำคาณแล้ว”
หน้าตาของเฟย์ยังคงบ่งบอกว่าเบื่อมากจริงๆกับนิสัยเจ้าชูขี้เล่นของเขื่อน มีอย่างที่ไหนเอาเธอ
มาโมเมล้อเล่น หันไปสั่งให้พนักงานในร้านเอาอาหารและเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
“ถ้าพี่ไม่อยู่แล้วน้องเฟย์จะรู้สึก”
เสียงใสๆตามแบบฉบับเขื่อนบอกก่อนจะลุกจากเกาอี้ที่นั่งอยู่
“รู้สึกว่าสบายหูสบายตาใช่ไหมคะ”
“ยัยเฟย์ พี่เค้าเสียใจกันพอดี”
หญิงสาวร้องปรามเพื่อน
“คนอย่างพี่เขื่อนจะไปเสียใจอะไรกัน สาวๆคอยปลอบมีเยอะไป ใช่ไหมคะพี่เขื่อน”
หันไปถามเขื่อนแต่พอหันไปก็เห็นว่าเขื่อนเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินไปที่รถตัวเอง
ที่จอดอยู่บริเวณหลังร้านแล้วขับออกไป
“ไงหล่ะยัยตัวแสบพูดอะไรเคยนึกถึงน้ำใจคนอื่นไหมเนี่ย”
หญิงสาวหันมาต่อว่าเพื่อนที่พูดจาทำร้ายจิตใจนาบแบบสุดหล่อ
“บ้าน่า พี่เขื่อนคงจะรีบไปทำงานหน่ะป๊ะๆเราทานข้าวกันดีกว่าเนอะ”
เฟย์ยังคงไม่ติดใจเรื่องที่เขื่อนออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เธอนึกว่าเค้ารีบไปทำงานจริงดั่งที่
พูด ทุกคนพักเรื่องการสนทนาไปชั่วคราวเพราะมั่วแต่หมกมุ่นกันอาหารที่อยู่ด้านหน้า
ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะตักแกงเขียวหวานเข้าปาก
“มาทานกลางวันไม่โทรบอกพี่สักคำนะครับ”
โทโมะที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆแก้วแล้วพูดอย่างถือวิสาสะ ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสายตาของ
ทั้งโทโมะและกวินจะฟาดฟันกันเพียงไร นักธุรกิจหนุ่มมาดคุณชายกับคุณหมอไฟแรงขวัญใจ
สาวๆ
“เอิ่มมม...”
คำพูกถูกกลืนหายลงไปในลำคออย่างรวดเร็วเธอกำลังจะแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันแต่เหมือนว่า
จะไม่ต้องเพราะดูๆไปแล้วคงรู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันมากพอควรเพราะต่างฝ่ายก็ต่างมีชื่อ
สายตาของกวินจับจองไปที่โทโมะอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้ ถ้าจะจ้องกันขนาดนี้
เธอไปหานวมมาให้ต่อยกันเลยจะดีกว่า
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณกวิน”
และแล้วก็เป็นโทโมะที่กล่างแนะนำตัวขึ้นมาก่อน น้ำเสียงที่ดูทุ้มดูเป็นทางการ
“ผู้ชายคนนี้ใช่ไหมที่ทำให้น้องแก้วไม่รับหมั้นพี่”
แทนที่จะตอบรับสัมพันธไมตรีจากโทโมะกลับหันมาทางแก้วแทน การถามของกวินทำเอา
เธอสะอึกไปในทันทีไหนบอกว่าคิดกับเธอแค่พี่น้องไงแต่ที่ทำเหมือนว่าไม่พอใจเธอหญิงสาว
เอาแต่นิ่งเงียบจึงเป็นขอสรุปที่ว่า ใช่นั่นเอง
“งั้นผมคงไม่ยินดีที่จะได้รู้จักคุณสักเท่าไหร่ น้องแก้วพี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะครับ”
ไม่พูดเปล่าเรียกให้หญิงสาวเดินออกไปคุยข้างนอก
หมับ~
มีหรือที่คุณหมอจะยอมง่ายๆเธอเป็นเมียเค้าแท้ๆถึงจะไม่ได้มีอะไรมากกว่าความสัมพันธ์ก็
เถอะยังไงก็เป็นเมีย แล้วอีกอย่างเค้าก็ไม่ชอบที่จะโดนใครมาหักหน้าแบบนี้ด้วย โทโมะรั้งมือ
บางไว้ไม่ให้ไป
“ตรงนี้ก็ได้มั๋งครับ ผมกับน้องแก้วไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว”
แทนที่ทุกอย่างจะจบกลับกลายเป็นปะทุขึ้นมาอีก สายตานิ่งๆของกวินทำให้แก้วค่อยๆปลดมือ
ออกจากโทโมะ
“ปล่อยนะ”
เสียงเล็กเอ่ยเบาๆออกมาเพื่อให้โทโมะคลายข้อมือ จากนั้นเธอก็เดินตามกวินออกไป
“พี่ไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นไอ้หมอนั้น”
“พี่เค้าก็เป็นคนดีนิคะ”
“น้องแก้วมันหน่ะเสือผู้หญิงดีๆเลยนะ คิดยังไงไปคบกับมัน”
“พี่กวินรู้ได้ไงคะว่าพี่โทโมะเป็นเสื้อผู้หญิง”
“น้องแก้ว พี่ไม่รู้ว่าเราเอาเวลาไปทำอะไรบ้างได้อ่านข่าวบ้างรึเปล่านายโทโมะเป็นผู้ชายที่
อันตรายอันดับหนึ่งที่ผู้หญิงไม่ควรยุ่งด้วยเลยนะมันหวังฟันแล้วทิ้ง! พี่เป็นห่วงเรานะเลิกกับ
นายนั่นไปเถอะ”
คำเตือนที่กวินกล่าว มันคงจะไม่ทันสำหรับเธอเสียแล้วหล่ะคิดแล้วได้แต่สะท้อนในใจนึกไป
ถึงตอนที่แม่จะจับให้หมั้นกับกวินหากตอนนั้นเธอรับหมั้นไปดีๆไม่ไปขอความช่วยเหลือจาก
เค้าเธอก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้ไม่ต้องมาแข่งเล่นอะไรบ้าบอนั่น ไม่ต้องมาเป็นเมียเก็บของเค้า!!
“แก้วขอบคุณพี่กวินมากนะคะที่เป็นห่วง แต่แก้วไม่เป็นอะไรหรอกคะพี่เค้าไม่ทำอะไรแก้ว
หรอก”
“ถึงน้องแก้วจะแน่ใจอย่างนั้นก็เถอะ พี่ก็ไม่ไว้ใจมันอยู่ดี”
“แก้วสัญญาว่าจะไม่มีอะไรเกินเลยคะ”
“อย่าพูดอย่างเดียว ทำให้ได้ด้วยนะเพราะถ้าพลาดผลที่ตามมามีแต่น้องแก้วที่จะต้องเสียใจ
เพราะคนอย่างโทโมะไม่มีหัวใจให้ใครนอกจากตัวเอง”
หญิงสาวพยักหน้ารับขอบคุณความเป็นห่วงที่กวินมีให้
“งั้นเราไปทานอาหารกันต่อดีกว่านะคะ”
หมดเรื่องแล้วหญิงสาวเดินนำเข้าไปในร้ายแต่กวินยังคงอยู่นิ่ง สายตาจับจ้องไปยังหน้าจอมือ
ถือที่กำลังมีสายเรียกเข้าเหมือนชั่งใจว่าจะรับสายดีหรือไม่
“รับเลยคะพี่กวิน”
หญิงสาวที่เหลียวหลังมามองเห็นก็บอกกลับมาดังๆแล้วทิ้งให้กวินจมอยู่กับความคิดเพียง
ลำพัง หญิงสาวยืนเองมองอยู่พักหนึ่งจนกวินตัดสินใจรับสายคุยอะไรกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะ
ขับรถออกไปเธอยิ้มออกมา กวินคงจะเคลียร์ปัญหาของตัวเองได้แล้วซินะเหลือแต่เธอที่ยังค้าง
คา...เดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร
“ไปไหนมาแก้ว”
เฟย์ที่นั่งเคียวข้างตุ้ยๆถามเมื่อเห็นเธอนั่งลงผิดกับอีกคนที่นั่งนิ่งไม่แตะอะไรสักอย่างมองจ้อง
มาที่เธออย่างเดียว
“คุยธุระกับพี่กวินนิดหน่อย”
“อืมๆ แล้วเรื่องฟางอะเฟย์ว่าจะไปหาเพราะว่าติดต่อไม่ได้เลยแก้วหล่ะว่างไปไหม”
“ไปเมื่อไหร่หล่ะ”
คนจ้องก็จ้องไม่วางตาจะให้เธอกล้าตักอะไรใส่ปากได้ยังไงเลยได้จิบน้ำผลไม้ไปพลางๆ
“คงประมาณอาทิตย์หน้าหล่ะมั๋งขอเวลาจองตั๋วหน่อย”
“ว่างพอดีไปด้วยกันก็ได้จองเผื่อด้วยแล้วกัน”
“งั้นสรุปไปด้วยกันนะ ดีใจเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันมานานแล้วเนอะ อ้าวพี่โทโมะไม่ทาน
อะไรหน่อยเหรอคะ”
พอได้ข้อสรุปก็หันมาถามโทโมะที่นั่งนิ่งมาตลอดงาน
“ไม่ดีกว่าครับคุยธุระกันเสร็จแล้วใช่ไหมครับ พี่ขอตัวเพื่อนน้องเฟย์ก่อนนะครับ”
ลุกขึ้นยืนพรวดพราดแล้วจับข้อมือบางให้ยืนตามไปด้วยลากจะให้ไปด้วยกัน
“ใครบอกว่าแก้วจะไปกับพี่ พี่ก็มีเวรที่โรงพยาบาลก็ไปทำแก้วจะอยู่คุยกับเฟย์”
“จะไปกับพี่ดีๆไหม”
“ไม่ไป มาเฟย์ทานข้าวกันต่อ”
“จะดีเหรอกแก้ว ดูท่าทางพี่เค้ามีอะไรจะคุยกับเธอนะ”
“ไม่มีหรอกน่า”
หญิงสาวยังคงดื้อรั้นไม่ยอมไปท่าเดียว ใครใช้ให้เค้ามาบังคับหล่ะก็เธอไม่อยากไปใครจะ
ทำไม หญิงสาวสะบัดมือทิ้งแล้วนั่งลง นั่งไม่ได้ถึงนาทีร่างบางก็ลอยลิ่วขึ้นสู่บ่าแข็งแรงของ
โทโมะที่นี้ต่อให้เธอจะดิ้นยังไงก็ไม่พ้นร่างสูงใหญ่เดินจ่ำไปที่รถก่อนจะโยนร่างบางใส่ไป
แล้วปิดประตูขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
เอี๊ยด!!พลัก!!
…………………………………………………………………………………………………
หายไปนานขอโทษด้วยนะคะ วันนี้กลับมาแล้วคะ :) ฮ่าฮ่าถ้าอยากอ่านต่อก็เม้นๆโหวดหน่อย
นะคะพลีสสสสสเม้นโหวดและตอนต่อไปจะมาในวันพรุ่งนี้(รึเปล่าก็อยู่ที่ลีดเดอร์ค๊าบ)
รักลีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ
ปล.ถ้าเย็นเม้นเกิน10กว่าไรเตอร์จะอัพตอนต่อไปให้เลยน้า:) ตอนต่อไปแบบว่ามันเอิ่มมมอ๊ากอะจึ๊กกะดึ๊ย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
