Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

วันต่อมา

        หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นผ่านไปได้ด้วยดี(มั้ง-*-) และวันนี้ก็ถึงวันงานครบรอบ 60 ปีของวิทยาลัยเสียที  แก้วอยู่ในชุดเกาะอกสีขาว ความสั้นเหนือเข่า  ที่เอวคาดโบว์แดงดูแล้วมันน่ารักเกินไปสำหรับโทโมะ!  ร่างสูงดูจะไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย ส่วนตัวเขาเองอยู่ในชุดสูทลำลองดูไม่เป็นทางการมากนัก

          เฮอะ!เกินไปๆๆๆๆ  น่ารักเกินไป!~!!

       ร่างสูงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเร่งเขา เพราะมันก็สายมา 15 นาทีแล้ว!

“พี่จะเสร็จได้หรือยังอ่ะ?นี่มันเลยมา 15 นาทีแล้วนะ!”

“เสร็จแล้วจ้าๆ ว่าแต่....ใส่ชุดนี้จะดี.........เอ่อ..ดีๆๆๆมากเลยล่ะ น่ารักครับน่ารัก!”ตอนแรกที่คิดจะแย้งกลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายมองตาเขียวปั๊ด! จนเขารีบกลับลำแทบไม่ทัน

“สวยใช่มั๊ย?ล่ะ^^”

“สวยสิ!สวยจนอยากเก็บไว้ในห้อง...อยู่กันแค่ 2 คน ไม่ให้ออกไปไหนเลย!ฮะๆ”ร่างสูงเอ่ยแซวพลางกลั้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ มือบางฟาดเข้าที่ไหล่หนาอย่างจังกับความทะลึ่งไม่เลือกที่+

           บ้าเอ๊ย!!!><

“ไปได้แล้ว!”ร่างสูงกุลีกุจอโอบเอวบางเดินออกไปทันที....และทันทีที่ถึงวิทยาลัย ทุกสายตาหลายคู่ของชายหญิงต่างจับจ้องมายังทั้ง 2 ร่างสูงดูจะไม่ค่อยจะภิรมย์สายตาเหล่านั้นเสียเท่าไหร่!

                   มองเข้าไป ชั้นให้มองได้แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นและโว้ยย>[]<เจ้าพวกบ้า!!!

“เฮ้!ยัยแก้ว พี่โทโมะ!ทางนี้ๆ”มีนบอกมือหยอยๆเรียกคนทั้งคู่ก่อนที่แก้วจะปรี่เข้าไปหามีนทันที

“ยัยมีนว่าไง ขนมหวานนะเรียนร้อยมั๊ย?”

“โอเคเลย!”มีนยกนิ้วอย่างชื่นชมกับผลงานของตัวเอง

“น้องแก้ว!ว๊าวว ....สวยจังนะเรา ยิ่งโตทำไมยิ่งสวยนะ^^”พิชชี่เดินมาจากอีกทาง พลางกล่าวชื่นชมแก้วอย่างออกนอกหน้า  คนขี้หวงได้แต่ทำท่าฟึดฟัดก่อนจะตอบกลับอย่างเจ็บแสบ!

“งั้นๆแหละ! อย่างอื่นสวยกว่านี้อีก!”คำพูดกำกวมของเขาทำเอาแก้วหน้าแดงด้วยความอับอาย ส่วนพิชชี่กัดฟันกรอดด้วยความแค้นใจ

                          เออ!ตอนนี้เมียมึง! แต่อนาคตอาจจะเป็นเมียกู!

“พี่!”ร่างบางเอ็ดเสียงดุ ร่างสูงผิวปากอย่างไม่แคร์ ก่อนจะโอบแก้วไปอีกทาง

“พี่ไปก่อนนะมีน อยู่แถวนี้ไม่ไหว อากาศมันเป็นพิษ!!!”

“แก...”

“เอ่อ.......”มีนเลิ่กลักทำหน้าไม่ถูก จึงต้องหันไปพยักเพยิดกับแก้วเป็นเชิงบอกว่า  แยกออกจากกันให้เร็วที่สุด!

.

.

.

อีกมุมหนึ่งของงาน!

“ทำไมพี่ต้องพูดแบบนั้น!”

“พี่เปล่าซะหน่อย!”ร่างสูงยืนกรานเสียงแข็ง ร่างบางมองตามด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหยิกแก้มเขาอย่างแรงจนร้องโอย อย่างเสียไม่ได้!

“อ๊ากกก><  ตัวเล็กกกกก!~ พี่เจ็บ!!!!”ร่างสูงกุมมือของร่างบางไว้ ก่อนจะกดจูบแผ่วเบาเป็นเชิงขอโทษ

“โอเคๆ!พี่ผิด พี่ขอโทษ...........พลอย!”

“เฮ้!my first love^^”สาวร่างเล็กปรี่เข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกันทันที ก่อนจะทักทายเขาด้วยวิธีหอมแก้มตามธรรมเนียมฝรั่ง  ส่วนแก้วยืนเฉยไม่ได้ต่อว่าอะไรสักคำ  ร่างสูงพยายามแยกพลอยออกจากตัวเอง!

“พลอย!อย่าทำแบบนี้”

“อะไรกัน...อ้อ   พี่ขอโทษนะจ๊ะน้องแก้ว คือพี่อยู่อังกฤษนานไปหน่อย เลยติดธรรมเนียมเขามา ไม่ว่าอะไรกันใช่มั๊ยจ๊ะ?”น้ำเสียงเสแสร้งที่หลายคนอาจมองไม่ออก แต่สำหรับแก้วแล้วมองออกตั้งแต่ยังไม่พูดด้วยซ้ำ!

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ!แก้วเข้าใจ....บางทีหลายๆคนอาจจะคุ้นเคยกับสิ่งเดิมๆจนลืมไปว่า....ตอนนี้เราอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่อดีต!”การตอบกลับอย่างเจ็บแสบทำเอาพลอยหน้าชาไปชั่วขณะ

                           นังเด็กบ้า!คิดว่าแกเอ๊าะกว่าแล้วจะเย้ยชั้นได้เหรอย่ะ ไม่มีวันซะหรอก!!

“แหม!คำคมนะเนี่ยน้องแก้ว เอาเป็นว่าพี่ขอยืมตัวโทโมะไปเต้นรำสักเพลง 2 เพลง คงไม่ว่ากันนะคะ!”พลอยฉีกยิ้มหวานในขณะที่โทโมะทำหน้าเหลอหลา ก่อนจะเอ่ยขัด

“เอ่อ..พะ...พลอย  จริงสิๆ!พลอยไม่ได้เรียนที่นี่นี่ ทำไมถึงมางานได้ล่ะ?”

“ฮึๆก็พลอยย้ายมาแล้วนี่ไง^^ ไปเถอะ เพลงขึ้นแล้ว!”พลอยบอกอย่างกุลีกุจอก่อนจะหันไปขออนุญาตแก้วอีกครั้ง!

“ตามสบายค่ะ!”แก้วตอบเสียงห้วนแล้วปลีกตัวไปช่วยมีนจัดขนมเพิ่ม โทดมะมองตามอย่างเสียดาย  เวลาแห่งความสุขแบบนี้ใครก็อยากอยู่กับบุคคลอันเป็นที่รัก!ด้วยกันทั้งนั้น

.

.

.

“อ้าว!ยัยแก้ว ไม่ไปเต้นรำกับพี่โทโมะเหรอ?”มีนเอ่ยทักก่อนที่แก้วจะทำหน้าเซ็งๆ ตอบปัดๆไป

“เค้าไปเต้นกับคนอื่นแล้วล่ะ”

“เฮ้ย!ไม่มีทาง ไม่มีทางที่พี่โทโมะจะปล่อยแกไว้คนเดียวแน่ๆ! แกโกหกบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“เออๆ!แฟนเก่าเค้าลากไปเต้นด้วย ชัดมั๊ย?”

“ใช่ยัยพี่พลอยที่แกเคยเล่าให้ฟังคนนั้นนะเหรอ?”

“อือ...”

“ร้ายกาจจริงๆ!ขนาดยังไม่เห็นหน้านะ ชั้นว่ายัยพี่นั้นต้องร้ายใช่ย่อย!”มีนเป็นเดือดเป็นแค้นแทนแก้วในขณะที่เจ้าตัวทำหน้านิ่งไม่คิดอะไรมาก

“..........”

“แกไม่คิดจะเอาคืนบ้างเหรอ?”

“ไม่! ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าพอที่ชั้นจะเสียเวลาไปแย่งชิงอะไรกับเค้าหรอก แล้วอีกอย่างชั้นเชื่อใจคนของชั้น!”แก้วตอบอย่างไม่หวั่นเกรง จนมีนยิ้มแฉ่งซูฮกกับความคิดอันเด็ดเดี่ยวของเพื่อนรัก

“ให้มันได้อย่างนี้สิ  ฮ่าๆ”

“ถ้าน้องแก้วยังไม่มีคู่ ให้เกียรติพี่ได้มั๊ยค่ะ?”เสียงหวานที่ทอดมาทำเอาแก้วต้องหันมอง มีนถอนหายใจอย่างเซ็งๆเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายจอมแสบของตัวเอง!

                       พี่บ้าเอ๊ย!!!

“เอ่อ....ก็ได้ค่ะ^^”แก้วส่งมือให้ก่อนที่พิชชี่จะควงไปยังฟลอร์ คนที่เต้นอยู่ก่อนตาลุกเป็นไฟทันที

                     อ๊ากกกกก>< ตัวเล็ก ไอ้พิชชี่!!!!

           พลอยเห็นดังนั้นก็ชอบอกชอบใจเป็นการใหญ่ก่อนจะโน้มคอโทดมให้เข้าใกล้เข้ามาอีกจนปลายจมูกสัมผัสกัน แก้วมองภาพนั้นอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเต้นรำกับพิชชี่อย่างเนื้อแนบนื้อ!

“เฮ้ย!.........”โทโมะปรี่เข้าไปจะเอาเรื่องแต่ถูกพลอยรั้งไว้ พิชชี่ได้ทียิ้มเยาะให้อย่างเป็นต่อ

“น้องแก้วสนุกมั๊ย?เดี๋ยวถ้าเกิดเต้นจบเราไปหาเครื่องดื่มเย็นๆดื่มกันดีกว่า โอเคมั๊ยค่ะ?^^”

“โอเคค่ะ^^”

  “งั้นพลอย....เดี๋ยวเสร็จแล้วเราไปทานขยมกันดีกว่า....นี่ยังกลัวอ้วนเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าเนี่ย!”ร่างสูงเอ่ยประชดประชันฝั่งตรงข้าม แก้วเบ้ปากเล็กน้อยอย่างหมั่นไส้!

“จริงเหรอ?เอาสิ...ดีใจจังที่โทโมะจำได้ ถึงตอนนี้นะ ให้กินอะไรพลอยกินหมดเลยล่ะ! น่ารักจังยังจำได้ด้วย!”

“ทุกอย่างเกี่ยวกับพลอยเราไม่เคยลืมหรอกนะ!”ร่างสูงยิ้มเยาะพลางยักคิ้วให้แก้วอย่างท้าทาย อีกฝ่ายแลบลิ้นใส่ อย่างหมั่นไส้เต็มประดา

                    ไอ้บ้า!!!

................................................................................................................................

สั้นไปนิด ขออภัยอย่างเเรงค๊าบบ  ฝันดีจุ๊บๆ^3^!!!