LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

ผู้เฝ้าคนป่วยอย่างแก้วกำลังเพลิดเพลินกับการมองใบน้ายามหลับที่ดูไร้เดียงสายิ่งกว่าอะไร เขาปัดปอยผมที่มาบังหน้าใสๆของเธอและมันอาจรบกวนใบหน้าแอบหวานเวลานอนด้วยก็ได้ ว่าแต่...หน้าของร่างบางที่ไม่รู้เรื่องอะไรนี่มันดูน่ารักน่าฟัดชะมัด เขาไล้นิ้วไปตามใบหน้าเรียวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะห้ามใจไม่ไหวขยับหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าใส ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นจนปลายจมูกแตะกัน เฮ้ออ~ เขาน่าจะห้ามใจตัวเองก่อนหน้านี้นะ ตอนนี้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ซะแล้วสิ ร่างสูงประกบริมฝีปากลงกับริมฝีปากหวานๆของคนไข้หลับไม่รู้เรื่องและขยับริมฝีปากทีละนิด ชิมรสความหวานตามโพรงปากอย่างหลงไหล

"อื้อ~" ร่างบางในสภาพหลับหันหน้าหนีเล็กน้อยแต่ร่างสูงช้อนใบหน้าบางกลับมาก่อนบรรจงจูบอีกรอบ

"หือ~ นายลักหลับฉันหรอ !!!" ร่างบางปัดมือไปตามไปหน้าหล่อๆสะเปะสะปะก่อนจะเด้งผึงจากหยิก ข่วนและทุบตามร่างกายร่างหนาที่นั่งเฝ้าเธอ ก่อนที่เธอจะสังเกตว่าเขาคนนั้นเป็นใครและถูกตะครุบแขนเอาไว้

"เอ่อ...ฉันขอโทษนะเค" แก้วก้มหน้าหลบสายตาก่อนจะพยายามดึงแขนกลับแต่เขากลับดงมันจนแก้วล้มไปตามแรงดึงไปปะทะกับแผงอกและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา เธอก็พบสายตาที่เธอเคยหลงรัก

"งั้นเธอต้องไถ่โทษให้กับฉันสิ" ร่างสูงก้มลงประกบปากอย่างแนบแน่นพร้อมล็อคตัวร่างบางไว้

................ 

.................

จะมีใครรู้มั้ยนะว่ามีใครแอบมองทั้งคู่ด้วยสายตาเจ็บปวด เขาต่างหากที่ช่วยชีวิตเธอ เขาต่างหากที่อุ้มเธอมา เขาต่างหากที่ทำแผลให้เธอ เขาต่างหากที่จะได้นั่งมองเธอนิทรา เขาต่างหากควรได้รับริมฝีปากหวานเป็นสิ่งตอบแทน และเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของกางเกงยีนส์สีเข้มในถุงผ้าที่เธอกอดไม่ยอมปล่อย เขาต่างหาก ไม่ใช่ผู้ชายที่หลอกใช้เธอ ไม่ใช่ผู้ชายที่ทรยศเพื่อนของเธอ ไม่ใช่ผู้ชายที่แอบอ้างมาเป็นเขา ไม่ใช่ ... ไม่มีอะไรน่าเจ็บปวดมากกว่าที่ว่าร่างบางเต็มใจมอบความหวานใหู้้ชายที่แอบอ้างเป็นเขาอย่าไม่คิดจะขัดขืน ทำไมกัน ทำไม ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------

"อ้ามมม ^[]^~" เขื่อนและเฟย์สวีทกันในร้านไอศกรีมอย่างออกนอกหน้า สุขีปรีดาขณะที่ป็อปปี้และฟางก้มหน้าก้มตาทานของตัวเอง โดยฟางพยายามจะชวนป็อปปี้คุยและเหลือบมองเขาบ่อยครั้งแต่เขาก็เอาแต่ใจลอยและไม่สนอะไรนอกจากไอศกรีมรสช็อคโกแลตชิพรสโปรดของแก้ว มันจะผิดมั้ย ถ้าเธออยากจะตะโกนสารภาพความในใจและระบายความอึดอัดในตอนนี้กลางร้านดังๆซัก 1 ยกใหญ่ๆ

"อุ้ยๆ เลอะปาก" เฟย์ยื่นมือปาดไอศกรีมที่ติดอยู่ริมฝีปากของเขื่อนแต่ยังไม่ทันจะได้ปาด เขื่อนก็จับมือเฟย์พร้อมประกบปากอวดหนุ่มๆที่จ้องเฟย์กับฟางตาเป็นมัน เหมือนกับประกาศว่า 'แฟนข้าใครอย่าแตะ'

"ให้ตายสิ" ฟางเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆพร้อมพูดพึมพัมๆ ทำไมคู่นี้ขยันทำให้เธออิจฉานักหนานะ

"พี่ฟางดูนั่น !!!" เฟย์ชี้ออกไปนอกหน้าต่างก่อนที่ฟางจะเห็นร่างบางสมส่วนในชุดนักศึกษากับอดีตคนรักเธอกำลังเดินตามกันตรงแผนกเสื้อผ้าและเขาก็เลือกเสื้อผ้าล็อตใหม่น่าจะประมาณสามหมื่นอัพเพราะเธอเพิ่งไปเข้าร้านนั้นเมื่อกี้แต่มันไม่เตะตาเธอเท่าไหร่ แม้แก้วจะส่ายหน้าไม่รับและพยายามจะเดินหนีแต่เควินก็คว้าแขนเธอก่อนจะลากไปตามร้านต่างๆ แต่เธอไม่สนเควินหรอกแต่เธอสนเพื่อนเธอมากกว่า ถ้าเธอเดินโดยไม่เต็มใจแบบนี้แล้วโทโมะหล่ะ ?

"อ๊ะ !" เฟย์ชี้ไปอีกด้านซึ่งโทโมะเดินมาพร้อมกับพิมด้วยใบหน้าไม่เต็มใจเท่าไหร่แต่พอโทโมะเห็นแก้วที่โดนเควินบลากเข้าไปในร้านประจำของเธอก็เดินตามเข้าไปพร้อมทำเป็นไม่รู้เรื่อง ปรับสีหน้าว่าเต็มใจมาช็อปซะเต็มประดา คู่นี้ท่าจะรุ่งยากนะเนี่ย - -

"เป็นเรื่องมั้ยหล่ะ ไปช่วยหน่อยมั้ย" ฟางพยักหน้าก่อนรีบวางเงินเดินออกนอกร้านไปพร้อมกับเฟย์

---------------------------------------------------------------------------------------------

"อุ้ย ! มาช็อปหรอเนี่ย" พิมคว้าแขนโทโมะมาควงก่อนจะยิ้มทักทายแก้วอย่างอวด

"โดนลากมาหน่ะ ไม่รู้จะเอาไงเหมือนกัน" แก้วยิ้มอวดกลับพร้อมควงแขนเควินอวดบ้างจนพิมของขึ้นถลาเข้ามาหมายจะตบแก้วแต่โทโมะดึงมือไว้ก่อน

"อย่าให้มือเธอต้องสกปรกเถอะ" โทโมะพูดด้วยสีหน้าเย็นชาแม้พิมมีสีหน้าขัดใจเล็กน้อยแต่ก็ทำตาม

"นั่นสิ น่าเกลียดจะตายไป ไปต่อกันดีกว่าเนอะ" พิมออเซาะกับแขนโทโมะพร้อมคล้องแขนเดินออกจากร้านไปโดยมีเควินคอยลากแก้วตามไปทุกร้านจนพิมแทบจะทนไม่ไหว แต่พอได้เห็นเควินก้มลงหอมแก้มเนียนของแก้วอย่างที่แก้วไม่ทันได้ตั้งตัวก็ฉุนกึก

"เควิน !!!" พิมตวัดสายตาดุไปที่เควินก่อนจะกระชากแก้วและผลักไปชนกับราวแขวนเสื้อจนครูดแขนเป็นรอยและพูดกับเควินแบบอารมณ์ไม่มั่นคงโวยวายอยู่ในร้านจนเควิน้องลากออกไปที่อื่นซักพักส่วนผู้ที่ถูกทิ้งเอาไว้พยายามยันตัวลุกแต่เพราะราวแขวนเสื้อมาทับตัวเธอจนเธอลุกไม่ขึ้น

"หึ ! แฟนหายเลยละสิ" เสียงสวรรค์มาโปรดแม้มันจะไม่ใช่คำพูดที่แสนดีแต่เป็นแนวประชดด้วยซ้ำแต่เขาก็ดึงเธออกมาจากกองราวแขวนเล็กหนักบรมได้ก็ดีแล้ว

"นั่นสิ ไปตามดีกว่า" แก้วสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกนอกร้านแต่โทโมะฉวยแขนเอาไว้ก่อนลากไปทางหนีไฟที่ไม่มีคนผ่านพร้อมเอามือยันไว้กับกำแพงพร้อมแนบตัวเข้าไปจนแก้วขยับตัวไม่ได้

"นี่นาย" แก้วที่มือเป็นอิสระก็เริ่มผลัก ดัน หยิก จิก ทึ้ง ทุบแหลกจนโทโมะต้องรวบมือทั้ง 2 ข้างไว้พร้อมกับแนบริมฝีปากบดขยี้รุนแรงจนแก้วดิ้นไปมาอย่างขัดขืนยิ่งพยายามหนีหาทางออกแต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ โทโมะเพิ่มแรงบดขยี้พร้อมเลื่อนมาเม้มซอกคอจนเป็นรอยแดงชัดเจนและสร้างความเจ็บแสบให้ร่างกายที่อยู่ในอาณัติของเขาไม่ใช่น้อยและพยายามเม้มริมฝีปากแต่โทโมะยิ่งเพิ่มแรงบดขยี้เรื่อยจนแก้วที่หมดแรงฝืนเข่าอ่อนล้มลงไปกับพื้นบันไดไม่เรียบและเงยหน้าขึ้นมาสบตาบุคคลที่ทำให้เธออ่อนแอด้วยสีหน้าปั้นยาก หวังว่าเขาจะช่วยเธอบ้าง

"เรียกร้องความสงสารหรือไง" แต้่เปล่าเลยเขากลับกระชากเธอให้ลุกขึ้นพร้อมอุ้มเธอเดินไปตามทางจนผู้คนมองมากขึ้น มากขึ้นและจับเธอโยนใส่รถพอร์ชคันหรูก่อนจะปิดประตูเสียงดังและขึ้นมามองหน้าเธอด้วยสีหน้าเย็นชา