ฝากผลงานด้วยครับ "กับดักรักสุภาพบุรุษมาเฟีย"

ขีดเขียนฝึกหัด (72)

เด็กใหม่ (2)

เด็กใหม่ (0)

POST:42

เมื่อ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2559 20.16 น.

เชิญสัมผัสกับผลงานภาคจบของของชุด "มาเฟียที่รัก" คือ "กับดักรักสุภาพบุรุษมาเฟีย" ซึ่งเป็นภาคต่อของ "บ่วงรักเทพบุตรมาเฟีย" และ "เล่ห์วิวาห์ เจ้าชายมาเฟีย" ผลงานของ "เพลงมีนา" ในรูปแบบของ E-Book

'ณัชชา' เขาเรียกเธอเสียงแหบพร่า มือใหญ่สะกิดตะขอชุดชั้นในลูกไม้แสนหวานแล้วเลื่อนลูบไล้ยอดอกที่เป็นอิสระอย่างเบามือแต่แสนเย้ายวนจนร่างเล็กไม่อาจนั่งนิ่งบนตักของเขาได้ 'ได้โปรดเถอะ'

ชายหนุ่มจูบเธออีกครั้งพร้อมส่งลิ้นร้อนๆ ปรนเปรอเธอจนร่างกายเธออ่อนระทวย เมื่อร่างกายของเธอไม่ปฏิเสธสัมผัสของเขา ใบหน้าหวานแดงกล่ำด้วยความเขินอายและอารมณ์รัญจวนที่เขามอบให้ เธออยู่บนตักเขาและรู้สึกได้ถึงความปรารถนาของเขา

“คุณสวยเหลือเกิน สวยเกินกว่าที่ผมคิดไว้มาก”

“อันโตนิโอ...” เธอละล่ำละลักเรียกชื่อเขาเหมือนคนสำลักน้ำ

“ทำใจให้สบายที่รักของผม”

ทุกสิ่งที่เขาทำมันสร้างความรัญจวนให้เธออย่างแสนสาหัส ร่างกายเรียกร้องเขาอย่างที่ธรรมชาติสร้างให้เป็น แต่เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งกับคนรักที่คบกันมาสองปี สิ่งที่รักและหวงแหนไว้ในคืนวันแต่งงานตอนนี้ได้มอบให้เขาอย่างเต็มใจ หากพรุ่งนี้เธอต้องจากเขาไปก็ไม่มีอะไรให้เธอรู้สึกผิดหรือเสียดายอีกแล้ว ร่างกายเธอเหมือนถูกแผดเผาด้วยความร้อนแรงของเขาและเฝ้ารอการเติมเต็มด้วยหัวใจ

“ที่รักของผม”

อันโตนิโอ ซิวีลิอาโน่ เคยคิดว่าหัวใจเขาคงเป็นก้อนหินไม่รับรู้หรือรู้สึกใดๆ อีก แต่เมื่อได้มาพบเธอ ‘ณัชชา’ เธอละลายกัดกร่อนหัวใจหินผาของเขาได้ ณ นาทีนี้เขารู้ชัดแล้วว่าไม่อาจปล่อยเธอไปจากเขาได้อีกไม่ว่าเขาจะมีคนรักหรือไม่ เขาก็จะยอมทำทุกวิถีทางที่จะรั้งเธอไว้ แม้จะเป็นวิธีที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็ตามที

บทนำ

ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มเอนหลังพิงเก้าอี้ในร้านกาแฟของโรงแรมชื่อดัง แม้จะอยู่ในมุมส่วนตัวแต่กระนั้นเขาก็ยังตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ที่แอบมองและหวังว่าเขาจะเงยหน้าจากจอสี่เหลี่ยมขนาดฝ่ามือ ไม่กี่นาทีต่อมาชายหนุ่มร่างสูงอายุน้อยกว่าก็เดินเข้ามาใกล้แล้วแตะไหล่เบาๆ เป็นเชิงทักทาย เขาจึงหยุดความสนใจสิ่งตรงหน้า ถอดแว่นตาสีชาออกเผยดวงตาสีเทาเข้มแล้วยิ้มให้น้องชาย

“ไหนลูกน้องผมบอกว่าพี่มาพักผ่อน นี่แค่นั่งรอผมไม่กี่นาทีก็ยังทำงานเลย”

ชายหนุ่มวัยสามสิบเก้าหัวเราะในลำคอเบาๆ ท่าทางอ่อนโยนผิดกับน้องชายที่ดูขี้เล่นอารมณ์ดี “ก็นี่ไง กำลังพักผ่อนอยู่”

“ผมว่าพี่แค่เปลี่ยนที่ทำงานมากกว่า” น้องชายไหวไหล่น้อยๆ แล้วมองไปในถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่า

“ไปกินข้าวที่บ้านผมดีกว่า จริงๆ เลยนะ บ้านผมก็หลังใหญ่ไม่ต้องมานอนโรงแรมก็ได้ หรือจะไปนอน บ้านฟรานเชสโก้ก็ได้”

“อย่าให้ฉันต้องทำให้พวกนายสองคนต้องลำบากเลย” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนขยับเสื้อให้เข้าที่แล้วเดินตามน้องชายออกมา

ราฟาเอล ส่ายหน้าระอาใจ แต่สายตาของเขาก็ยังสังเกตเห็นสาวๆ มองพวกเขาทั้งสองคนกันเรียกว่าคอแทบเคล็ด แต่เป็นเมื่อก่อนเขาคงรู้สึกดีแต่เดี๋ยวนี้เขาเฉยชากับเรื่องแบบนี้เสียแล้ว อาจเพราะตั้งแต่แต่งงานจนมีลูกชายตัวน้อย มันก็ทำให้เขาละทิ้งนิสัยคาสโนวาไปหมดสิ้น แต่กระนั้นเขาก็เผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงภาพชายหนุ่มสามพี่น้อง ราฟาเอล,ฟรานเชสโก้และอันโตนิโอ แห่งตระกูล ‘ซิวีลิอาโน่’ ผู้ได้ชื่อว่าเป็น มาเฟีย ศตวรรษที่ 21 แห่งอิตาลี

“ลูกชายพี่อยู่กับจอร์จี้ลูกชายผม ผมว่าพี่น่าจะอยู่เมืองไทยนานๆ หรือไม่ก็ให้อลองโซอยู่กับผมสักระยะก็ได้ เผื่อว่าอาการจะดีขึ้น”

ขณะที่มือใหญ่ผลักบานประตูของร้านกาแฟ ร่างเล็กๆ บอบบางก็ยืนมือผลักเข้ามาพร้อมกัน เธอเสียหลักเล็กน้อยแต่ทรงตัวได้ เอกสารหอบใหญ่ในมือเกือบหล่นหลุดมือแต่โชคดีที่ชายหนุ่มรวดเร็วพอจะช่วยประคองไว้ก่อนที่จะหล่นลงมา

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเบาๆ เธอยิ้มให้เขานิดหนึ่งแล้วรีบหอบเอกสารเดินเข้าไปด้านใน

อันโตนิโอ เหลียวมองจนเห็นว่าหญิงสาวแปลกหน้าในชุดแสนเชย กระโปรงยาวเลยเข่ากับรองเท้าส้นเตี้ยเดินไปนั่งที่มุมหนึ่งของร้านซึ่งมีชายสูงวัยท่าทางคล้ายอาจารย์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“รู้จักเหรอ” ราฟาเอล เอ่ยถามเมื่อเห็นพี่ชายหยุดเดิน เขามองตามสายตาของพี่ชาย หญิงสาวที่มีบุคลิก 'นอกสายตา’

อันโตนิโอ ไหวไหล่แล้วเดินไปแตะไหล่น้องชายเบาๆ แทนคำตอบว่าไม่มีอะไร เขาอยู่กรุงเทพฯ แค่ไม่กี่วัน จริงๆ เขาแค่มาตรวจสอบและเป็นหูเป็นตาแทนผู้เป็นบิดา ลูกชายคนกลางและคนเล็กแต่งงานย้ายออกมามีครอบครองของตัวเองเป็นอยู่อย่างไร แม้บิดาของเขาจะไม่ได้เข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกๆ แต่ด้วยความเป็นพ่อก็อดเป็นกังวลไม่ได้

อันโตนิโอ ซิวีลิอาโน่ หนุ่มใหญ่วัย 39 ปีเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลได้แต่ถอนหายใจหนักๆ เด็กวัยสิบขวบควรจะร่าเริงสดใสแต่สำหรับอลองโซลูกชายคนเดียวของเขากลับนิ่งเงียบแม้กระทั้งผู้เป็นพ่ออย่างเขา

สามปีแล้วที่เป็นอย่างนี้นับตั้งแต่วันที่ภรรยาของเขาจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์และในรถคันนั้นมีอลองโซอยู่ด้วย ลูกชายวัยเจ็ดขวบบาดเจ็บสาหัสต้องอยู่ห้องไอซียูนานนับสัปดาห์จึงพ้นขีดอันตรายแต่เมื่ออลองโซฟื้นขึ้นเขากลับกลายเป็นคนไม่พูดไม่จาไม่เล่นซนตามประสาเด็ก เขาพยายามรักษาทุกวิถีทาง หมอที่ว่าเก่งหรือค่ารักษาแพงแค่ไหนเขาก็พาลูกชายไปรับการรักษา แต่ทุกรายพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นส่งผลกระทบจิตใจของลูกชายอย่างรุนแรงจนกลายเป็นคนเก็บตัวไม่พูดเช่นนั้น ชายหนุ่มฝืนยิ้มเศร้าให้โชคชะตาตัวเอง ขอความเศร้าทุกข์ระทมมารวมที่ตัวเขาเขาก็ยอมได้ เขายอมทำได้ทุกอย่างเพื่อได้ลูกชายที่น่ารักร่าเริงคนเดิมกลับคืนมา.

ต้องการโหลด E-Books อ่านเชิญคลิ๊กที่

"กับดักรักสุภาพบุรุษมาเฟีย"

ผิงดาว

ขีดเขียนฝึกหัด (72)

เด็กใหม่ (2)

เด็กใหม่ (0)

POST: 42

1 เมื่อ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2559 20.19 น.

ตอบกระทู้ “ อ้างอิง ” TOP

เชิญพบปะ แลก เปลี่ยน พูดคุย ร่วมเขียนหนังสือด้วยกันที่ "บ้านนักเขียน"