1095Days(ช่างไวเหลือเกิน)

FXCKTHAT

เด็กใหม่ (1)

เด็กใหม่ (0)

POST:1

เมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2553 03.46 น.

ตอบกระทู้ “ อ้างอิง ” TOP

สวัสดีครับ ผมเองก็ชอบเขียนเรื่องราวต่างๆ แต่ไม่รู้ครับว่าเรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องอยู่ในหมวดไหน

ผ่านไปผ่านมาก็ช่วยวิจารณ์ทีครับ : ))

1095Days(ช่างไวเหลือเกิน)

หนึ่งพันเก้าสิบห้าวันนั่นหละมันเท่ากับสามปีที่อยู่กันมานานในที่แห่งหนึ่งนั่นก็คือโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ที่ชานเมืองในเมืองหลวง(ซึ้งเรียกจังหวัดอื่นว่า “ต่างจังหวัด”)ซึ่งในที่แห่งนี้นี่เองที่สอนอะไรหลายๆอย่าง สอนวิชาความรู้เอย สอนเรื่องมิตรภาพเอย สอนเรื่องการครองชีวิตในปัจจุบันซึ่งเดี๋ยวนี้มันโหดร้ายกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมากเหลือเกิน

และแล้วเวลาสามปีก็ไวเหมือนกดรีโมทให้หนังมันฟาวเวิร์ดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เคยได้ยินมั้ยครับเวลามันไม่เคยรอใครเลยเดินหน้าอย่างเดียวทุกวันนี้ยังคิดอยู่ว่า ถ้าเรามีไทม์แมทชีนก็ดีสิเนอะ จะได้ย้อนเวลากลับไปทำอะไรที่ยังไม่เคยทำ ยังไม่เคยคิดจะทำ กลับไปแก้ไขอะไรหลายๆอย่างที่ทำผิดพลาดไป แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ครับ ทำได้แต่เดินหน้าต่อไปแล้วทำอะไรที่ให้มันดีขึ้นกว่าที่ผ่านมา แน่นอนครับทุกคนที่อ่านอยู่ต้องมีเพื่อนต้องมีกลุ่มมีแกงค์ ผมเองก็มีครับ กลุ่มเราพึ่งจะมารู้จักกันจริงๆได้ไม่นานนี้เอง...

ย้อนกลับไปตอนมัธยมศึกษาปีที่4 ผมเองก็เป็นเด็กเก่าที่เรียนมาจากมัธยมต้นที่โรงเรียนแห่งนี้ กว่าจะสอบเข้าที่นี่ได้ ก็เกือบได้ไปเรียนอาชีวะเอาเหมือนกัน ตอนแรกที่เข้ามาสอบสายอังกฤษ-คอมพิวเตอร์ไว้อันดับ1 แล้วสาย อังกฤษ-ฝรั่งเศสไว้ที่2 ผลเป็นตามที่คิดครับ ผมติดสายอังกฤษ – ฝรั่งเศส

สายนี้นี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้นของคำว่า”เพื่อน” ตอนเรียนปรับพื้นฐาน มองซ้าย มองขวา ก็แปลกตาดี เด็กใหม่ๆเต็มเลย ในสายตานั้นก็กวาดคนรู้จักไม่เกินสิบคน นั่นเองก็เป็นเพื่อนเก่าตอนมัธยมต้น ใช้เวลาไม่นานก็รู้จักกันหมดทั้งห้อง หลังเรียนปรับพื้นฐานเสร็จ มันก็จะมีเข้าค่ายคุณธรรม มันเป็นค่ายที่สร้างความสัมพันธ์ให้คำว่าเพื่อนเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา แต่ก็ยังไม่สนิทนักแต่ก็รู้พฤติกรรมหลายๆคนหละนะ

ห้องอังกฤษ-ฝรั่งเศส มันเหมือนถูกสร้างขึ้นมาให้พวกเด็กเดนอยู่ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นในห้อง หันซ้าย ไปถาม ทำการบ้านยังวะ คำตอบก็คือ ยัง หันขวา ถามว่าท่องศัพท์ยังวันนี้ คำตอบก็คือ ยัง มันเลยทำไห้เราเข้ากันง่ายขึ้น ก็เพราะว่าเป็นพวกเดียวกันมีอะไรคล้ายๆกันก็เลยได้เพื่อนมากลุ่มใหญ่ เกือบทั้งห้องเลยครับ และแล้ววันหนึ่ง ความที่ผมอยากเข้าสายคอมพิวเตอร์มาก ผมก็เลยไปทำเรื่องย้ายสาย เข้าไปคุยกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง เค้าเป็นที่ปรึกษาสายอังกฤษ-คอมพิวเตอร์ด้วยในเวลานั้น เค้าชื่ออาจารย์ วิริยะ พึ่งเข้ามาใหม่เป็นปีแรก วีรกรรมเยอะมากกับอาจารย์ท่านนี้

เค้าก็ให้สอบแบบ 1.หาชื่อ นามสกุลตัวเองใน internet 2.ให้อ่านคำศัพท์ภาษาอังกฤษ ง่ายใช่มั้ยครับ ข้อหนึ่งเองก็ไม่มีปัญหาผ่านไปได้ด้วยดีแต่ข้อที่สองสิครับรู้มั้ยเค้าให้อ่านอะไรเห็นแฟ้มยี่ฮ่อนานมีมั้ยครับ(nanmee) ซึ่งใครๆก็อ่านได้มีอะไรทดสอบที่ยากกว่านี้ไม่ได้หรอ วันต่อมาก็ได้เข้าไปอยู่สาย อังกฤษ-คอมพิวเตอร์

วันแรกที่เดินเข้าห้อง เพื่อนก็นั่งเรียนกันหมดแล้ว ผมเองเป็นคนเข้าห้องช้า

เดินเล่นเป็นกิจวัตรก่อนเข้าห้องประจำ พอเดินถึงหน้าห้องเหงื่อกก็เริ่มออกตัวเบาเหมือนลอยอยู่บนเมฆ ใครที่เคยประสบ ก็พอจะนึกเหตุการณ์ออกมันเป็นไรที่ตื่นเต้นมาก เพราะคนในห้องนั้นเค้าคือใคร ให้ตายเถอะ ผมรู้จักอยู่คนเดียวเอง นอกนั้นเด็กเข้าใหม่ซะส่วนใหญ่ พอก้าวเท้าเข้าห้องก้าวแรก เสียงรอบข้างก็เริ่มมีเป็นระยะ ใครวะ ใครวะ เข้ามาทำไม นั่นมันเด็กฝรั่งเศสหนิ ทำให้ผมยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ เดินตรงไปที่แถวขวาสุดหันหน้าเข้ากำแพงหลังห้องแถวขวาสุดมันจะติดหน้าต่าง ซึ่งคนที่ผมรุจักนั่งอยู่กับกลุ่มของเค้า ผมก็เข้าไปนั่งหลังเค้าติดหน้าต่าง อุ่นใจดี นับแต่นั้นมาอีกสักสองเดือนผมก็เริ่มมีสหายในห้องสายคอมพิวเตอร์

ซึ่งมันก็เป็นคนที่ไม่ชอบเรียน ไม่ชอบทำงาน ฟังเพลงแนวเดียวกับผม ชอบอะไรRock Rock เหมือนกัน คุยถูกคอกัน ประมาณ4คน นั่งหลังห้องด้วยกันทุกคาบ ผ่าน มัธยมสี่มาก็เพราะ4คนนี้แหละที่เป็นเพื่อนในห้องคอยคุย คอยเล่น คอยหยอกล้อกัน

พอขึ้น มัธยมศึกษาปีที่5 ก็เริ่มเบื่อขึ้หน้ากัน นิดนึง ผมเองก็เป็นคนชอบหยอกล้อเพื่อนเล่นบางทีก็แรงเกินไปหรือปล่าว ก็คือ ในวันหนึ่ง ผมก็หยอกมันเล่นๆว่า “เห้ยเต้ยมึงเป็นเกย์กับไอว่าวป่าววะ”เพราะว่าสองคนนี้มันชอบไปไหนด้วยกัน ไปห้องน้ำด้วยกัน ไปดูดบุหรี่ก็ไปด้วยกัน มันสนิทกันแบบคนทั้งห้องเค้าล้อว่ามันเป็นเกย์กันแล้ว คือผมล้อไอเต้ยว่ามันเป็นเกย์

เพื่อนรอบข้างมันก็หัวเราะเยาะ ชอบใจ ประมาณนี้ ล้อไปสักพัก มันก็แบบ

ไม่ชอบที่ผมไปล้อมันแบบนี้ มันก็ไม่ยอมบอก ก็เลยไม่คุยกันไปโดยปริยายจนทุกวันนี้ ก็เลยเสียเพื่อนสนิทไปหนึ่งคน (แด่เพื่อนเต้ย)

มัธยมศึกษาปีที่5รู้จักนิสัยกันมากขึ้นสนิทกันมากขึ้นเริ่มมีกลุ่มมีแกงค์ไปกินข้าวทียกกันไปนึกว่าไปมีเรื่อง ตัวผมเองก็ไปอยู่กับกลุ่มห้องฝรั่งเศส ซึ่งนั่นเองทำให้ผมไม่สนิทกับเพื่อนในห้องคอมพิวเตอร์ ก็เลยไม่ค่อยรู้จักกันมากในตอนนั้น รู้จักอยู่ก็แค่กลุ่มๆหนึ่ง ที่มี 9 คน นั่นก็คือกลุ่มๆแรกที่ผมก้าวเท้าไปนั่งในตอนเข้าห้องวันแรก นอกนั้นก็ไม่ค่อยได้คุย มันก็เป็นข้อเสียอยู่ข้อหนึ่ง เพราะเราไปสนิทกับกลุ่มๆหนึ่งเทใจให้กลุ่มๆหนึ่งแล้วอีกกลุ่มหนึ่งหละ เราก็ต้องเหินห่างกันไป ในตอนนั้น

ในปีนี้ทำให้ผมได้เพื่อนขึ้นมาอีกเยอะเลยครับ มันจะมีร้านอาหารตามสั่งหลังโรงเรียน ไม่มีชื่อร้าน แต่พวกผมเรียกว่าร้านป้าดาว เพราะเจ้าของร้านชื่อป้าดาว เป็นเหมือนcenter point ของกลุ่มผม เช้ามาก็โทรหากัน เห้ย วันนี้เจอร้านป้าดาวนะ ขี้เกรียจเข้าแถวหวะ ได้ๆ เจอกัน สักพัก 7.30น. ก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตา นั่งไปเรื่อยๆ บางคนก็กินข้าว บางคนก็นั่งคุยเรื่องนู่นเรื่องนี่ เฮฮากันไป ในโรงเรียนเลิกแถวขึ้นห้องกันแล้วหันไปมองนักเรียน เรียนกันแล้ว มีอยู่เสียงหนึ่งดังมาในกลุ่ม “ไปร้านลุงกันมั้ยขี้เกรียจเรียนวันนี้มีวิชาโหดๆอยู่สองวิชา”ร้านลุงก็คือร้านเกมส์แถวๆโรงเรียน เป็นความสุขเล็กๆของกลุ่มผม เป็นแบบนี้สักเกือบครึ่งเทอม พอเทอมหลังๆ ก็คิดได้บ้าง เจออาจารย์ลงพื้นที่ร้านป้าดาวบ้าง อะไรบ้าง ก็เลยเลิกไปร้านลุงโดยปริยาย

พอขึ้นมัธยมศึกษาปีที่6 พึ่งมาคิดได้ว่าสองปีที่ผ่านไปไม่ได้เรียนจิงจังเลยหรอเรา กว่าจะคิดได้ก็สายแล้ว สิ่งที่ตามมาด้วยก็คือ ผลการเรียน “0”ติดมากันคนละหลายตัว รวมๆกันแล้วเกือบ100ตัวได้ครับ ทั้งกลุ่ม

ม.6มันจะมีวิชาเรียนโครงงานเกษตร ซึ่งเพื่อนในกลุ่มห้องฝรั่งเศส มันก็เลือกที่จะทำโครงงาน เลี้ยงปลาดุก อาจารย์เค้าก็เลยเปิดห้องในเรือนเพาะชำให้เลี้ยงสองบ่อ มันก็คือจุดcenter point ในโรงเรียนจุดใหม่ เป็นจุดที่ hot และ hit มาก มาก มันคือศูนย์รวมวัยรุ่น วัยโก๋ ซึ่งไอน้องชายของผม มันตั้งชื่อว่า ชอปปลาดุก Shop-Pra-Dook เป็นที่หย่อนใจของกลุ่มเรา ตั้งแต่นั้นมาก็ได้ชื่อกลุ่มว่าชอปดุก ไปไหนในโรงเรียนถามว่ารู้จักชอปดุกมั้ยไม่มีใครตอบว่า “รู้” เลย ไม่ใช่สิ รู้บ้างไม่รู้บ้าง แต่ก็เป็นที่จับตามองของอาจารย์ทุกคนเลยก็ว่าได้ ชอปดุกพึ่งจะมาสนิทกันได้ประมาณ ม.6เทอม2 ที่รวบรวมสมาชิกได้ลงตัวแล้ว สมาชิกในที่นี้ก็มาจากแต่ละห้อง มาอยู่ด้วยกันทุกเที่ยง ทุกเย็น จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันโดยปริยาย

นั่นก็คือหนึ่งพันเก้าสิบห้าวันของผม มันอาจเล่าได้ไม่หมด ไม่ครบทุกตอนในชีวิต แต่ทุกตอนนั้นมันล้วนมีความสำคัญในตัวของมันเองผมยังคิดว่ามันยังเร็วไปเลยนะสามปี ถ้ามีเวลาอีกสักสองปีผมว่าน่าจะสนิทกันมากกว่านี้ ต่อจากนี้ไปต่างคนก็ต่างไปมีชีวิตใหม่นานๆทีกว่าจะได้เจอกันแต่ละครั้ง คิดถึงครับ คิดถึงเวลาที่เคยโดดเรียนด้วยกัน เคยนั่งคุยเฮฮา นั่งเล่นไพ่ป๊อก ซึ่งจ้าวมือก็โกงทุกตา “ผมถึงอยากมีไทม์แมทชีน”

Administrator

ผู้ดูแลระบบ (741)

เด็กใหม่ (4)

เด็กหัดอ่าน (73)

POST: 362

1 เมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2553 04.14 น.

ตอบกระทู้ “ อ้างอิง ” TOP

เป็นหมวดเรื่องเล่าอ่ะครั บแต่ตอนนี้ยังไม่มี ก็ขออภัยด้วยแต่สามารถเขีนลงในเว็บบอร์ดก่อนก็ได้น่ะ เด๋วจะรีบจัดทำให้ครับ