[ Boku wa Otokodesu ] ขอโทษที ผมเป็นผู้ชายนะครับ

               ………… 45 นาทีต่อมา………….

     ณ ร้านอาหารเล็กๆสไตล์เกาหลี จะเรียกเรียกว่าร้านเล็กๆก็ไม่ถูกนัก เพราะอาคารหลังนี้มีสองชั้น ชั้นสองเป็นเรือนที่ทำจากไม้และมีสิ่งของตกแต่งสมัยเก่าๆ สุดคลาสสิคมากมาย เหมือนเป็นของที่เจ้าของร้านสะสมเอาไว้โชว์ให้ลูกค้าชมความสวยงามได้ ส่วนด้านหน้าของร้านยังเปิดเป็นร้าน cake coffee ส่วนใหญ่แล้วลูกค้าจะแวะมาทานอาหารที่นี้ซะมากกว่า ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าว่างเมื่อไรผมก็จะมาทันที ถึงแม้ว่าภายนอกร้านจะดูเก่าๆไปนิด แต่ภายในร้านกลับสะอาดสะอ้าน แถมราคาก็ถูก อีกทั้งรสชาติของอาหารในร้านนี้ก็ไม่เป็นสองรองใครอีกด้วย

ผมหันไปมองหน้าคนที่นั่งตรงข้ามกับผมที่ตอนนี้กินอาหารในจานอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าไม่ได้ทานอาหารมา 3 วัน

“นายเป็นใคร” ผมอยากรู้ว่าผมมาอยู่กับเขาได้ยังไง คนถูกถามเงยหน้าจากอาหารมามองผมแล้วก็กับไปกินต่อ นี่นายหูหนวกรึไงครับ

“ฉันไปอยู่ห้องนายได้ยังไง” ผมพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้ในใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกครั้ง อีกฝ่ายเงยหน้ามามองผมอยู่สักพักใหญ่ นี่ผมจะบ้าตายแล้วน่ะเว่ย จ้องหน้าอยู่ได้แต่ไม่พูดคือไรวะ

“เอาหน้าผมไปแดกแทนข้าวเลยไหมครับ” ผมแสะยิ้มให้อย่างกวนตีนไปให้เขา ฮึ มองอยู่ได้หน้าผมมีไรติดหรือไง หรือว่าผมหล่อมากเลยอดใจไม่ไหวล่ะ

“แดกได้จะให้แดกเหรอครับ”เขายิ้มเจ้าเล่ห์

เอาอีกแล้วสายตาที่เหมือนจะสื่ออะไรสักอย่าง แต่ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จุดประสงค์ของคุณเลย

“กวนตีน  แล้วจะบอกได้รึยัง”

“ฉันชื่อชุนอิจิ มินามิ เรียนที่ D.G  ” D.G งั้นก็ Dragon high school คู่แข่งโรงเรียนผมนี่

“เมื่อวานเพื่อนนายฝากนายไว้กับพวกฉันเพราะเพื่อนนายรู้จักกับเพื่อนของฉัน พวกนั้นมีธุระต้องไปก่อนก็เลยฝากนายไว้ที่ฉันก็แค่นั้นเอง”

“บ้าเอ่ย ถ้าไปเรียนเมื่อไรพวกแกเสร็จแน่” ผมสยบออกมาอย่างหัวเสียพลางหยิบเนื้อสเต็กวัวเข้าปาก อืม รสชาติอร่อยเหมือนเดิมเลย

“...จำไม่ได้สิน่ะ”

“….ห๊ะ” ผมไม่ได้ยินว่าชุนอิจิพูดว่าอะไร เพราะเขาพูดเสียงเบาเหมือนพึมพำในลำคอ

“นายความจำเสื่อมสิน่ะ  เพื่อนนายบอกฉันเมื่อวาน เพราะถ้านายกลับเองมันจะเป็นห่วงถึงได้ฝากเอาไว้” เขารีบเอ่ยประโยคหลังทันทีเมื่อเห็นผมจ้องเขาเขม่น

ถ้าให้ย้อนกลับไป 1 ปีที่แล้ว ใช่ครับ ตอนผมอยู่ ม. 5 ผมความจำเสื่อม ความทรงจำบางส่วนของผมหายไป ป๊ากับม๊าบอกว่าเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์จึงทำให้ผมเป็นแบบนี้ หมอบอกว่า ถ้าผมได้อยู่ในสถานที่ที่เคยไป เคยอยู่จะทำให้ความทรงจำส่วนนั้นกลับมา ผมก็พยายามมาตลอด ทั้งไปเที่ยวกับเพื่อนๆทุกที่ที่เคยไป ดูรูปอัลบัมที่ถ่ายไว้ แต่ก็นึกส่วนที่หายไปไม่ออก อ่า ปวดหัวชะมัดเลย ไม่คิดละเว่ยยย

    ----------- ตื๊ดตืด ตื๊ดตืด ตื๊ดตืด ----------

มีคนโทรเข้ามาแล้ว ผมยอมรับว่าช่วงนี้ผมฮอตฮะ ก็คนมันหล่อช่วยไม่ได้นี่

“เดี๋ยวกูไปน่ะ” ผมรีบกรอกเสียงลงไปเพราะรู้ดีว่า ไอ้ฟีฟ่า เพื่อนสนิทผมโทรมาตามไปซ้อมบาส ฮาฮ่า ผมเป็นนักกีฬาโรงเรียนนี่ครับ แล้วนี่ก็ปาไปบ่ายกว่าๆแล้วด้วย สายมากกกกแล้ว ผมกดตัดสายก่อนที่มันจะพูดทันที

“อืม…ฉันความทรงจำหายไปบางส่วน ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้” ผมว่าพลางลุกขึ้น”ฉันมีธุระขอตัวก่อนนะ”

“เดทกับฉัน 3 วันได้ไหม” ประโยคนี้ทำให้ผมชะงักฝีเท้าแล้วหันมามองเขา

“นายว่าไงน่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ถนัด”   ผมว่าผมคงหูฝาดแน่ๆ สงสัยต้องไปตรวจสักหน่อยแล้วล่ะ

“เฟียร์เซลล์นายได้ยินไม่ผิดหรอก ถ้านายยอมเดท…ฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับความทรงจำที่หายไป”

“บ้าไปแล้วรึไง!” ผมตะโกนเสียงดังลั่นร้านอาหารจนสายตาทุกโต๊ะมองมาที่พวกเรา

“กลับไปคิดก่อนก็ได้ฉันไม่รีบหรอก แต่ว่าฉันสามารถทำให้ความทรงจำนายกลับมาได้จริงๆน่ะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง 

ผมว่าเขาบ้าไปแล้ว ผู้ชายเดทกับผู้ชายด้วยกันเนี่ยน่ะ นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ผมเจอผู้ชายมาขอเดทเป็นสิบๆคนภายในเดือนเดียว โลกเล่นตลกกับผมอยู่เหรอ? ผมไม่เอาชีวิตไปเสี่ยงขนาดนั้นหรอกน่า

“ไม่มีทางเว่ย!” ผมตะโกนอีกครั้งก่อนจะรีบเดินออกจากร้านอาหารทันที ไอ้หมอนี่มันประสาทกลับแล้วแน่ๆ ถึงได้เพี้ยนบอกเงื่อนไขประหลาดๆนั้นให้ผม ใครไปทำตามก็บ้าแล้วล่ะ

....................................................................................

สวัสดีคร้า

ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ

><