ขุ่นพระ!ฉันชอบเด็ก

พิม:จับมือกันทำไมอ้ะ

ภู:ก้อย่างที่เห็น

อ้อม:อย่าบอกนะว่า

มิ้น:พวกแกเป็น

ทุกคน:แฟนกัน

ภู:อื้มใช่ 

พิม:แยมพาไปซื้อน้ำหน่อยดิ

แยม:อื้ม

ภู:เราไปด้วย

พิม:แกอยู่ตรงนั้นแหละ ฉันจะไปกับเพื่อนฉัน

แยม:แกเป็นไรหรือป่าว

พิม:แกไปคบกับไอ้ภูได้ไงว่ะ ทั้งๆที่แกชอบคิม แต่แกคบกับมันนี่นะ นี่แกบ้าไปแล้วหรอ ทั้งๆที่แกไม่ได้รักมันอ่ะ

แยม:มันเป็นไปแล้ว 

พิม:ถามแกจริงๆเถอะ เรื่องมันมาอย่างไงว้ะ

แยม:มันมาจากฉันเองแหละถ้าฉันไม่ไปสยามวันนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก มันคิดกับฉันเกินเพื่อน แล้วมันจะออกจากวง คือง่ายๆเลยมันจะเพื่อนกะเรา ฉันไม่ไหวแล้วแก ฉันทำถูกต้องแล้วใช่มั้ย ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆ 

พิม:ฉันเข้าใจแกนะเว้ย แต่แกไม่ปฎิเสธมันว้ะ

แยม:ฉันปฎิเสธไปแล้ว แต่มันไม่ยอม ฉันเลยยอมคบทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไร

พิม:แล้วแกจะทำยังไง

แยม:ก็คงเป็นแฟนกับภูอ้ะ แล้วฉันก็อาจจะไม่ได้ยุ่งกับน้องเค้าอีกแล้ว ถ้าเกิดฉันยุ่งกับน้องเค้า ภูก็จะหาเรื่อง

พิม:แกแม่ง...เอ้ย แกไม่น่าเลยว้ะ ยังไงฉันก็จะไม่ให้แกอยู่กับคนที่แกไม่ได้รัก ฉันจะช่วยแกเอง แกทำตัวปกติไปตามเกมล้ะกัน

แยม:อื้ม ขอบใจนะ ไปเถอะ

ภู:มานานจัง

แยม:อ้อ เราซื้อน้ำมาให้ด้วย

ภู:ขอบใจน้ะ 

แยม:พรุ่งนี้เรามาซ้อมครั้งสุดท้ายนะ แล้วรออีก2วันเราจะแข่งนะ

ทุกคน:โอเค

แยม:วันนี้ก็อยู่ห้องจนกว่าจะเลิกเรียนนะ

พิม:ไม่ไปกินข้าวหรอ

แยม:พวกแกไปเถอะเราไม่หิว

ภู:ไปกินข้าวสิ 

แยม:ไม่อ่ะ ภูไปเถอะ ว่าจะเล่นกีต้าร์รอนะ

ภู:งั้นเราไปล้ะนะ

แยม:จ้า

'ขอโทษนะคิมพี่คงทำอะไรให้คิมไม่ได้ นอกจากมองไกลๆ พี่คงต้องยอมแพ้แล้วล้ะ '

(เดี๋ยวมาต่อใหม่นะคะ ยังไม่จบเด้อค่า