กามเทพน้อยสื่อรัก ตอน วุ่นรักคุณอา

                “คุณณภนต์ค่ะ ฉันพิมพ์กานต์นะคะ”

                “มีอะไร ลูกนัทเป็นอะไรรึป่าว”

                “พรุ่งนี้ฉันจะพาลูกนัทไปฉีดวัคซีน แล้วก็ตรวจสุขภาพค่ะ เลยโทรมาบอกคุณ”

                “กี่โมงล่ะ”

                “สิบโมงค่ะ”

                “อืม พรุ่งนี้ผมว่างพอดีเดี๋ยวผมไปด้วยแล้วกันนะ”

                “คะ?”

                “ผมจะไปด้วยไง คุณนี่ทำไมไม่เข้าใจที่ผมพูดหรอ”

                “อ๋อ เข้าใจค่ะ” (ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยเนี้ย)

                “แค่นี้นะ ผมต้องทำงาน”

                “ค่ะ”

                “พรุ่งนี้คุณอาสุดหล่อของหนูจะไปส่งเราที่โรงพยาบาลด้วยนะลูกนัท ดีใจมั้ยเอ่ย” พิมพ์กานต์พูดกับเด็กน้อยในอ้อมแขนที่กำลังหลับปุ๋ย

สายวันต่อมา

                “ปริ๊น ๆ” เสียงแตรรถของณภนต์ดังอยู่หน้าร้านพิมพ์กานต์

                “มาแล้วค่ะ มาแล้ว” พิมพ์กานต์ส่งเสียงมาแต่ไกล

                ณภนต์เดินมารับตะกร้าของใช้ของลูกนัทไปวางไว้เบาะหลัง แล้วเดินมาเปิดประตูรถให้พิมพ์กานต์ ตาลกับตองพนักงานร้านเบเกอร์รี่แอบมองอยู่ก็พากันอมยิ้ม

                “คุณทานอะไรมารึยังค่ะ” พิมพ์กานต์ถามเมื่อณภนต์ขับรถออกจากหน้าร้าน

                “กินกาแฟมาแล้ว”

                “งั้นคุณทานนี่ด้วยซิ ฉันทำมาเผื่อ อาหารเช้าจำเป็นต่อร่างกายคนเรามากนะคะ ยิ่งวันนี้ต้องรอลูกนัทตรวจร่างกายน่าจะนานถึงบ่าย เดี๋ยวคุณจะหิวนะ” พิมพ์กานต์พูดพร้อมส่งกล่องแซนวิชให้ณภนต์

                “อืมมมม” ณภนต์ตอบรับแต่ก็ยังขับรถไปเฉย ๆ ไม่หยิบแซนวิชสักที พิมพ์กานต์จึงหยิบแซนวิชออกมาแล้วจ่อไปที่ปากของณภนต์

                “เอ้า อ้ามมมมมมค่ะ คุณอา”

                “นี่คุณ ผมกินเองได้น่า” ณภนต์ตกใจ (อะไรกันผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้สนิทกันมาป้อนได้ไง)

                “อ้าว ก็ฉันเห็นคุณขับรถอยู่ไม่หยิบสักทีฉันเลยช่วยไง เร็วซิคุณกิน ๆ ๆ” พิมพ์กานต์ตอบมือก็ยังจ่อแซนวิชไว้ที่ปากของณภนต์

                ณภนต์ขี้เกียจเถียงกับม่าม๊าของลูกนัท เพราะเถียงไปเขาก็ไม่ชนะ แถมยังต้องฟังเสียงเซ้าซี้ ของผู้หญิงคนนี้อีก จึงกินแซนวิชที่พิมพ์กานต์ป้อน

                (อร่อยดีแฮะ) ณภนต์คิดเมื่อกินแซนวิชคำแรก

                “อร่อยใช่มั้ยล่ะ” พิมพ์กานต์พูดยิ้ม ๆ

                “ก็ดี” ณภนต์ตอบหน้านิ่ง ไม่อยากให้พิมพ์กานต์ได้ใจ

(ชิ อร่อยจะตายบอกว่าก็ดี ลิ้นไม่รับรู้รสรึไงนะคุณอา) พิมพ์กานต์คิดในใจแต่มือก็ยังป้อนแซนวิชให้ณภนต์อยู่อย่างต่อเนื่อง จนหมดกล่อง

โรงพยาบาล

                พิมพ์กานต์อุ้มลูกนัทเดินนำหน้าโดยมีณภนต์เดินถือตะกร้าของใช้ตามหลังมา ดูไปเหมือนพ่อแม่มือใหม่ คนเดินตามหน้าตาดูหงิก ๆ เพราะเสียงร้องของเด็กน้อยแถวนั้นกวนใจเขา

                “คุณนั่งรอตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวฉันจะไปส่งใบนัดก่อน”

                “ได้”

ณภนต์นั่งรอที่เจ้าอี้ตัวยาวหน้าเคาน์เตอร์ ส่วนพิมพ์กานต์เดินไปส่งบัตรนัดโดยอุ้มลูกนัทไปด้วย แล้วก็คุยอะไรสักอย่างกับพยาบาล ณภนต์มองดูการกระทำของพิมพ์กานต์ เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ก็เก่งเหมือนกันนะ เป็นเจ้าของร้านตั้งแต่อายุยังน้อย แถมยังต้องดูแลเด็กเล็ก ๆ แบบลูกนัททั้งที่ลูกนัทก็ไม่ใช่ลูกของเธอเลย

“เรียบร้อย เดี๋ยวแค่รอคุณพยาบาลเรียก” พิมพ์กานต์พูดพร้อมรอยยิ้ม และเดินมานั่งข้างณภนต์

“ลูกนัททำไมหลับนานจัง” ณภนต์มองดูลูกนัทที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของพิมพ์กานต์

“แบบนี้แหละค่ะ เด็กก็ต้องนอนเยอะ ๆ ซิ รึคุณอยากให้แกตื่นล่ะ”

“ไม่เอาล่ะ ตื่นมาเดี๋ยวก็ร้องไห้อีก”

พูดไม่ทันขาดคำ เด็กน้อยก็ส่งเสียงร้องออกมา ณภนต์ตกใจหน้าซีด เพราะไม่เคยเห็นเด็กร้องไห้และไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

“นั่นไง คุณนี่นะอยากให้แกตื่น แกตื่นมาตามคำขอคุณเลย” พิมพ์กานต์แซวเมื่อเห็นณภนต์หน้าเสีย เธออุ้มลูกนัทโยกไปมาเบา ๆ สักพักเด็กน้อยก็หยุดร้อง แต่ไม่หลับนอนลืมตาแป๋วมองพิมพ์กานต์ทีณภนต์ที พิมพ์กานต์ก็ยิ้มเล่นกับเด็กน้อยและชวนให้ณภนต์เล่นด้วย ณภนต์ลองส่งนิ้วชี้ให้ลูกนัท ลูกนัทกำไว้แน่และส่งยิ้มทำเสียงอ้อแอ้ ๆ มาให้ณภนต์ ณภนต์ยิ้มกว้าง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกว่าเด็กเล็ก ๆ น่ารัก

(เด็กก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ถ้าไม่ร้องไห้) ณภนต์คิด

(ยิ้มแล้ว ๆ คุณอาสุดหล่อยิ้มแล้วหล่อเข้าไปอีกนะเนี้ย) พิมพ์กานต์คิดแล้วยิ้มตามสองอาหลาน

เมื่อถึงเวลาต้องฉีดยา ม่าม๊าพิมพ์กานต์ก็ร้องไห้ไปกับลูกนัทด้วย ณภนต์จึงต้องเป็นคนอุ้มลูกนัทเอง ทั้งเสียงร้องของเด็กทั้งเสียงร้องของแม่ทำเอาณภนต์ปวดหัว แต่ก็สงสารลูกนัทคงจะเจ็บน่าดูร้องไห้จ้าเลย เมื่อผ่านพ้นวิกฤติเด็กและม๊าร้องไห้ไปแล้ว หมอก็บอกว่าเด็กอาจมีไข้เล็กน้อย ให้ดูแลด้วยหมาจะให้ยาเผื่อไว้ แล้วคุณอา คุณม๊าและลูกนัทก็ออกจากโรงพยาบาลในเวลาบ่ายโมงกว่า ณภนต์จึงตัดสินใจว่าจะแวะทานข้าวก่อนแล้วค่อยไปส่งพิมพ์กานต์กับลูกนัทที่ร้าน ณภนต์จึงแวะร้านอาหารที่มีห้องปรับอากาศข้างโรงพยาบาล เพราะอากาศร้อน พิมพ์กานต์เอาผ้ามาผูกลูกนัทไว้กับตัวเพื่อกันตกแล้วป้อนนมให้ลูกนัทหลับก่อน ลูกนัทดูงอแงผิดปกติ พิมพ์กานต์จึงสันนิษฐานว่าลูกนัทต้องป่วยแน่ ๆ เมื่อทานอาหารกันเสร็จณภนต์มาส่งที่ร้านและแวะเข้ามานั่งกินกาแฟก่อน เขาว่างจึงหยิบเอากล้องถ่ายรูปมาด้วย เพื่อเก็บภาพบรรยากาศในร้าน

“ฉันว่าลูกนัทต้องเป็นไข้แน่เลยคุณ” พิมพ์กานต์พูดขึ้นขณะที่พาลูกนัทไปนอนที่เปล

“พาไปหาหมอมั้ย” ณภนต์ถามด้วยความเป็นหว่งหลาน

“คุณหมอให้ยามาแล้วค่ะ เดี๋ยวลูกนัทตื่นมากินนมฉันจะให้แกกินยา” พิมพ์กานต์บอกแต่ก็ยังมีสีหน้ากังวล

“งั้นเดี๋ยวคืนนี้ผมมาอยู่เป็นเพื่อน เผื่อลูกนัทเป็นอะไรมากจะได้พาไปหาหมอได้” ณภนต์บอกด้วยความเป็นห่วงหลาน

“รบกวนคุณป่าว ๆ ลูกนัทคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ” พิมพ์กานต์ไม่อยากรบกวน และอีกอย่างหนึ่งคือ ห้องนอนเธอมีเพียงห้องเดียว

“ไม่เป็นไร คุณไม่มีรถแถมยังอยู่กันกับลูกนัทแค่สองคน เกิดเป็นไรมาจะแย่นะ”

“เอางั้นก็ได้ แต่คุณจะนอนตรงไหนล่ะ”

“อ้าว ก็นอนที่ห้องนอนซิคุณ ถามแปลก”

“ชั้นบนมีห้องนอนแค่ห้องเดียว”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมนอนได้”

“งั้นคุณนอนพื้นนะ”

“ได้ซิ ไม่มีปัญหา”

แล้วณภนต์ก็เดินถ่ายรูปบรรยากาศในร้านไปเรื่อย ๆ ไม่ได้สนใจพิมพ์กานต์ที่ยืนหน้าบึ้งอยู่

(นี่ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติฉันเลยนะ ทำไมคุณอาสุดหล่อไม่เข้าใจบ้างเนี้ย รึว่าขาไม่คิดอะไรจริง ๆ  แล้วเขาจะเจ้าชู้มือไวเหมือนพี่ชายมั้ยเนี้ย) พิมพ์กานต์คิดไปต่าง ๆ นานา

วันนี้ณภนต์อยู่ที่ร้านกับพิมพ์กานต์และลูกนัททั้งวัน นอกจากเขาจะถ่ายรูปแล้ว หน้าที่หลักของณภนต์คือ ดูแลลูกนัท พิมกานต์สอนอุ้ม สอนป้อนนม สอนเปลี่ยนผ้าอ้อม และให้ณภนต์ไกวเปล ส่วนทุกคนในร้านก็ยุ่งมาก เพราะช่วงเช้าพิมพ์กานต์ไม่อยู่มีคนมาสั่งขนมไว้เยอะ ช่วงเย็นลูกค้าก็เยอะกว่าปกติ ทำให้ไม่มีใครว่างเลย เด็กน้อยลูกนัทก็เหมือนจะเข้ากับคุณอาได้ดี มีร้องงอแงนิดหน่อยแต่พอคุณอาอุ้มโยกไปมา เล่นด้วย ก็เงียบไป ณภนต์ไม่คิดว่าตนจะดูแลเด็กได้เพราะเขาเกลียดเด็กมาก แต่อาจจะเป็นเพราะสายใยความเป็นอาหลานกันด้วยรึป่าวก็ไม่แน่ใจที่ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูลูกนัทเป็นพิเศษ จนถึงเวลาปิดร้านเก็บของเสร็จทั้งหมดก็สามทุ่มกว่า วันนี้ลูกนัทคึกคักไม่ยอมหลับเล่นกับคุณอา จนพิมพ์กานต์ต้องเอ่ยเตือนสองอาหลาน

“เล่นอะไรกันค่ะ นี่สามทุ่มแล้วนะทำไมลูกนัทยังหลับอีกล่ะลูก”

“เล่นกับอาสนุกใช่มั้ยไอ้ตัวเล็ก” ณพนต์พูดกับลูกนัททีนอนอ้อแอ้ ๆ เหมือนเป็นการตอบ

“คุณไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ ดึกแล้วเดี๋ยวจะได้พาลูกนัทเข้านอน” พิมพ์กานต์บอกณภนต์

“คุณไปอาบก่อนซิ เดี๋ยวผมอาบทีหลัง” ณภนต์พูดแต่ไม่หันมองพิมพ์กานต์ ยังเล่นกับลูกนัทอยู่

“ฉันอาบเสร็จแล้ว เหลือแต่คุณนั่นแหละ”

“อ้าวหรอ” ณภนต์หันมามองพิมพ์กานต์ที่อยู่ในชุดนอนขายาว เสื้อแขนยาวเข้าชุด แล้วก็เดินไปหยิบเป้ ขึ้นไปอาบน้ำข้างบนก่อนจะไปยังมีการหันมาบอกลูกนัทว่า

“เดี๋ยวอามานะ อย่าเพิ่งหลับล่ะ”

พิมพ์กานต์อุ้มลูกนัทเดินตามขึ้นไปข้างบน แล้วแยกเข้าห้องนอนไป เธอจัดที่นอนให้คุณอาไว้หน้าตู้เสื้อผ้าข้างเตียง แล้วก็กล่อมลูกนัทนอน เด็กน้อยที่ดูเหมือนจะป่วยเมื่อตอนบ่ายหายไปซะแล้ว เหลือแต่เด็กน้อยที่แข็งแรงนอนอยู่ในอ้อมแขนของพิมพ์กานต์

(หนูนี่ก็แข็งแรงใช่ได้เลยนะเนี้ย สมแล้วที่เป็นลูกแม่ฟ้า ไม่รู้ป่านนี้ไปตามหาพ่อหนูถึงไหน ไม่ส่งข่าวคราวมาเลย)  พิมพ์กานต์คิดพร้อมกับโยกตัวหนูน้อยไปมาเป็นการกล่อม ไม่นานลูกนัทก็หลับไป เธอวางลูกนัทไว้กลางเตียง และนอนลงข้าง ๆ ห่มผ้าให้เด็กน้อยอย่างระมัดระวังและหลับไปพร้อมกัน

เมื่อณภนต์เข้ามาในห้องนอนก็เห็นคุณม๊า คุณหลานหลับสนิทบนเตียง และเห็นที่นอนปูอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า จึงจัดแจงที่นอนก่อนล้มตัวลงนอน ณภนต์ก็เดินมาราตรีสวัสดิ์หลานตัวน้อยของเขาก่อน โดยการก้มลงมาหอมที่แก้มของลูกนัท ไม่รู้ว่าเพราะกลิ่นหอมของเด็กอ่อน หรือกลิ่นของคุณม๊าที่นอนข้าง ๆ ทำเอาณภนต์ไม่อยากลุกมาจากตรงนั้น 

“ฝันดีนะหลานอา” ก่อนที่จะมองเลยไปทางคุณม๊าแล้วยิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะลงมานอนที่นอนที่จัดไว้

(หมดไปอีกหนึ่งวันแล้วนะ พี่ดลจะรู้มั้ยเนี้ยว่าลูกพี่น่ารักขนาดไหน) ณภนต์คิด

แล้วณภนต์จะรู้มั้ยว่าตนเองเริ่มมีความรู้สึกพิเศษเกิดขึ้นมา