ธรรมชาติแห่งสายลม

        สายลมที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่แปรปวนกันไปหมด ในแต่ฤดูมันก็เปลี่ยนแปลงไปตามอุณหภูมิของอากาศ  ในเวลานั้น "สายลมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน".. สายลมที่ไร้ตัวตน พึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะล่องลอยอย่างไร้ตัวตน แหวกว่ายไปในอากาศ ภูเขาเทือกหินลูกใหญ่นั่น คงจะสร้างมาจาก 'ดิน' ที่มีความสำคัญมากกว่าลมอีกสินะ .. ลมค่อยๆบินไปหาดิน อย่างใกล้ๆ แต่รู้สึกเหมือน ลม จะไม่มีตัวตนในสายตาของ ดินเลยแม้แต่น้อย "ดิน..ดิน! ฟังฉันสิ! ได้ิยินฉันหรือเปล่า?" ลมพยายามตะโกนเรียกดินอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่สามารถทำให้ดินได้ยินเลย "ฮ่าๆ สบายดีหรือเปล่า" ดินดูเหมือนจะเอ่ยขึ้นสนทนากับลม แต่..ไม่เป็นแบบนั้น ดินกลับสนทนาอย่างมีความสุขกับ 'ดวงอาทิตย์' สายลมรู้สึกท้อแท้และเศร้าเมื่อดูเหมือนตนเอง จะไม่มีตัวตนสำหรับดินและดวงอาทิตย์เลย 
          
       สายลม จึงไปหาสิ่งอื่นต่อ ที่จะมาทดแทนความเปล่าเปลี่ยวในใจ และความท้อแท้ที่สามารถเข้าใจได้  สายลมบินไปตามท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล บินสูงอีกก็พบกับ 'ก้อนเมฆ' ที่สายลมคิดว่าจะเป็นเพื่อนได้ "คุณเมฆ มาเป็นเพื่อนฉันนะ" สายลมบินด้วยความเร็วพุ่งไปที่ก้อนเมฆราวกับว่า เธออยากจะกอดคุณก้อนเมฆเป็นอย่างมาก แต่คุณก้อนเมฆกลับนิ่งเฉยและทำตัีวเย่อหยิ่งแก่สายลม สายลมรู้สึกโดดเดี่ยวมากเเล้วในตอนนี้ และ..ก็ไม่อยากจะเจอมันอีกเเล้ว ถึงยังไงสายลมก็ยังไม่ยอมแพ้ที่บางสิ่งมาเป็นมิตรคู่กายกับเธอ 
       
       สายลม ที่ดูไร้ค่่าในสายตาในหลายสิ่ง พยายามอย่างสุดความสามารถ เธอบินไปอย่างไร้จุดหมาย ถึงจะไกลซักเท่าไหร่ แต่ระยะทางก็จะไ่ม่สามารถทำลายความพยายามนี้ได้ สายลมคิดในใจ เเล้ว.. บินไปหาหลายสิ่ง 'ทราย' ที่ไม่ชอบความแปรปวนของเธอ .. 'พระจันทร์' ที่เกลียดร่างไร้ตัวตนและข้อด้อยของสายลม 'หมอก' ที่กลัวสายลมพัดตัวตนของหมอกจุลหายไป  'น้ำ' ผู้นำความเย็นและสงบ มาให้แก่ทุกสิ่ง แต่ทนรับกับความแปรปวนของสายลมไ่ม่ได้ 'พายุ' ที่ถึงแม้จะเป็นลมเช่นเดียวกัน แต่แข็งแกร่งก็ไร้เมตตาปรานี ต่อร่างอันอ่อนแอและ มิตรภาพที่เตรียมพร้อมมาอย่างดีของสายลม "ไฟ" ที่พบเห็นเธอเเล้วร้อนแรงเดือดพล่านเป็นอย่างมาก
       
       "ไม่มีใครรักฉันเเล้วใช่ไหม?" สายลมพึมพำกับตัวเองอย่างเปล่าเปลี่ยว  "สายลมผู้น่าสงสาร" ใครผู้หนึ่งส่งเสียงดังมาแต่ไกล ..นั่นคือ 'เจ้าแม่กวนอิมผู้มีเมตตา' "ท่าน..มองเห็นฉันเหรอ?พะยะค่ะ" สายลมเมื่อได้ยินต้นเสียงนั้นเเล้วจึงเอ่ยขึ้นถามด้วยความดีใจ "ทำไม ไม่มีใครมองเห็นหัวอกเจ้าเลย ทั้งๆที่เจ้าก็มีข้อดีอยู่บ้าง"  เจ้าแม่กวนอิมกล่าวถ้อยคำ อย่างเมตตาจิต  "เอาหล่ะ สิ่งที่ข้าจะให้ต่อไปนี้ คือ 'ขลุ่ยไม้วิเศษ' สิ่งนี้คงทำให้เจ้า ดีขึ้นมาบ้าง" เจ้าแม่กวนอิมว่าพลางร่ายเวทย์ใส่ลงไปในขลุ่ยไม้ ก่อนที่จะนำมาให้สายลม "จงใช้มัน..ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ขลุ่ย แต่ถ้าเจ้ารู้จักใช้ประโยชน์จากมันหล่ะก็ เจ้าคงจะีกำจัดความเปล่าเปลี่ยวและเหงา บ้างเป็นอันแน่" เจ้าแม่กวนอิมพูดก่อนที่จะอำลาและหายตัวจากไป
       
       "มันใช้ยังไงกัน?" สายลมถือขลุ่ยที่ท่านมอบให้พร้อมลอยมาอย่างสงสัย  สายลมใช้สติปัญญาที่ีมีอยู่อย่างรอบคอบ พอนึกหาวิธีการได้ จึงเข้าไปในขลุ่ยและบรรเลงเพลง ถึงแม้ความสามารถ ไม่ค่อยเก่งนัก แต่ด้วยเวทย์มนต์ของเจ้าแม่กวนอิม ก็สามารถทำให้ขลุ่ยนั้น ขับขานออกมาเป็นเสียงไพเราะก้องกังวาลไปทั่วปฐพี สุดท้ายแล้วทุกสิ่งจึงหันมาสนใจกับสายลมมากขึ้นและเป็นมิตรที่ดีอยู่รวมกันตลอดไป..

        เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า หากเราหมดหวัง สิ้นหวังหรือท้อแท้ ยังมีบางคนยังเมตตาอุปการะคุณเราอยู่อย่างใกล้ๆ หรืออาจไกลๆ ฉะนั้นอย่าให้เราละความพยายาม ถึงแม้เราจะแย่ซักขนาดไหนเพียงใดก็ตาม อาจมีสักวันหนึ่งที่ทุกคนจะต้องเห็นคุณค่าและข้อดีในตัวเราอย่างแน่นอน เชื่อว่า ขอเพียงแต่เพียงต้องใช้ความมุ่งมั่น ใช้สติปัญญากับเหตุผล ตั้งใจ และพยายามเท่านั้น สิ่งที่เราทำมาทั้งหมด ก็ต้องไม่สูญเปล่าอย่างแ่น่นอน