อาจารย์สุดที่รัก

-

เขียนโดย Katuichobginyelly

วันที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2566 เวลา 01.07 น.

  3 ตอน
  1 วิจารณ์
  825 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 มกราคม พ.ศ. 2567 23.47 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) หลินหว่านหง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 1

“รู้ไหมในดินแดนสวรรค์มีเหล่าเทพผู้แข่งแกร่งที่คอยปกป้องโลกของเราอยู่มากมาย มีเทพอยู่ท่านหนึ่ง ว่ากันว่าเขาเคยเป็นมนุษย์มาก่อนแต่ฝึกตนจนแข็งแกร่งดั่งเทพจึงถูกเรียกเข้าตําหนักเทพและได้เป็นเทพในที่สุด ไม่นานเขาก็เป็นเทพที่เหล่าทวยเทพทั้งสวรรค์ต่างยอมรับในความน่าเกรงขาม รวมถึงเหล่าผู้คนก็ต่างพากันสรรเสริญเยินยอเทพท่านนี้ เนื่องจากในสงครามเทพ4แดนสวรรค์ เทพผู้นี้กําจัดจอมมารที่แข็งแกร่งอย่างมากลงไปได้ ไม่นานนักหลังจากสงคราม เทพท่านนี้ก็หายสาปสูญ….. จบแล้วจ่ะเด็กๆ“

 

“แข็งแกร่งมาก โตไปข้าจะฝึกตนจนเป็นเทพและปกป้องพี่ครับพี่สาว”

 

ณ วังตระกูลหลิน สาวร่างบางนางหนึ่ง กําลังอ่านนิทานให้กับเด็กๆฟัง

 

“จะปกป้องพี่ทําไมหรอ”

“เพราะข้าจะมักเห็นพี่ถูกกลั่นแกล้งครับ”

“คุณหนูหลินเจ้าคะ ท่านฮองเฮาเรียกพบเจ้าค่ะ“

 

ไม่นานนัก หลินหลิน หรือหลินหว่านหง ก็ถูกฮองเฮาเรียกพบ ทันใดที่เธอได้ยิน แววตาและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ดูหมองหม่นราวกับเป็นคนละคนกับที่เล่านิทานให้เด็กๆได้ฟังเมื่อครู่ หลินหลินเดินทางไปยังตําหนักของฮองเฮาตามคําเรียกพบ

 

“เรียกข้ามามีเหตุใดหรือ…ท่านแม่”

“ท่านแม่รึ เจ้ากล้าเอ่ยคําพูดเช่นนั้นออกมาจากปากของเจ้าที่ไม่ใช่ลูกของข้า คงห่างหายจากการโดนโบยมานานนักสินะ”

“ข้ามิได้มีเจตนาจะพูดให้ท่านโกรธ หากท่านเรียกข้ามาเพื่อทารุณกันดังเคย ก็เชิญท่านลงมือเถอะเจ้าค่ะ”

“จองหอง! กล่าวว่าข้าชอบทําร้ายเจ้างั้นรึ ย่อมได้ มิเช่นนั้นก็ไปแบกข้าวแทนชาวนาเสีย อีพวกบ่าวพานางไป“

 

หลินหลินถูกเหล่าบ่าวไพร่ในตําหนักพามายังนาข้าวแห่งหนึ่งในเมืองหลวง เพื่อรับการทําโทษ โดยการขนข้าวไปไว้ในโกดังเก็บข้าว

 

“องค์หญิงถูกทําโทษอีกแล้วหรอครับ”

“รอบนี้ยกข้าวจ่ะ ยกเสร็จแขนของข้าคงล้าจนขยับไม่ได้เป็นแน่”

“ให้ข้าและเหล่าลูกน้องทําแทนเถอะครับองค์หญิง”

“หากฮองเฮารู้เข้า คุณลุงจะเดือดร้อนเอาได้นะคะ ข้าไหว”

 

ในการสนทนาระหว่างคุณลุงชาวนากับหลินหลินที่ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอเผชิญอยู่ตรงหน้าจะหนักหนาเพียงใด เธอยิ้มออกมาสีหน้าและแววตาที่สดใสมากสะยิ่งกว่าตอนอยู่ในวัง ขนข้าวจนพลบค่ำ หลินหลินเดินทางด้วยความเหน็ดเหนื่อยหมดเรี่ยวแรงไปยังสุสานของตระกูล

 

“…ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

เธอล้มลงด้วยความหมดเรี่ยวแรงต่อหน้าหลุมศพของแม่ สะอึกสะอื้นด้วยความในใจทั้งหมด แม้เสียงร้องไห้ของเธอจะเงียบสงัด น้ำตากลับตกลงมาดั่งพายุโหมกระหน่ำ

 

 

สวัสดีครับ ผมพึ่งเขียนเป็นครั้งแรกยังไงฝากติฝากชม แนะนํากันเข้ามาได้เลยนะครับ อยากค้นหาตัวเอง และก็สนใจอยากเขียนนิยายมากก เพราะอินกับซีรีส์แนวนี้เลยสนใจแต่งและเขียนขึ้น ตอนแรกยังดูน้อยไปหน่อยผมลองเขียนขึ้นมายังไงตอนหน้าๆจะเยอะมากกว่าเดิมครับ ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา