ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

++++++ต้องขอโทษเป็นอย่างสูงที่ไม่ได้เข้ามาอัพเดทเนื้อเรื่องเลย เพราะก่อนหน้านี้ผมพยายามเข้าเว็บนี้แต่เว็บมันเข้าไม่ได้เลยคิดว่าเว็บมันปิดไปแล้ว ก็เลยไม่ได้เข้ามา+++++

ผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานแยกตัวมานั่งพักผ่อนคนเดียวเงียบๆไม่นานทานากะก็เดินเข้ามา

ผม-เฮ้ออออ

ทานากะ-รอบนี้ดูเหมือนจะแย่จจริงๆแล้วนะครับ

ผม-อืมม……ก็มันตั้ง20ล้านเยนนี่

ทานากะ-เท่านี้ท่านชิโระก็กลับบ้านได้แล้วสินะครับ

ผม-ถ้าไม่มีเรื่องอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกก็คงจะกลับบ้านได้แล้วละ

ทานากะ-งั้นให้กระผมโทรไปบอกท่านชิโระดีมั้ยครับ ท่านชิโระจะได้ไม่ต้องกลับบ้านดึกๆ

ผม-ไม่ต้อง ปล่อยให้ชิโระไปแบบนั้นแหละอย่างน้อยก็อยากจะให้ชิโระได้รับบทเรียนบ้าง

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปหาพวกฮารุพอถึงตอนเย็นทุกคนก็กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านผมอีกครั้งพอกินกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

เวลาผ่านไปจนผมได้กลับมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก หลังจากที่ผมตื่นนอนขึ้นมาก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงไปกินข้าว

 

ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับ

ผม-อืม

 

ผมก็เดินไปที่ห้องอาหารเพื่อไปกินข้าวเช้าเปิดประตูเข้าไปก็เจอ แม่ผม ฮารุ โอคะวะ และสึคุยะ นั่งกินข้าวกันอยู่

 

ฮารุ-ที่รักมาทานข้าวได้แล้วนะคะ วันนี้ไปทำงานวันแรกจะไปทำงานสายไม่ได้นะ

ผม-ครับ

สึคุยะ-นี่บิกคุคุง ฮารุบอกว่าช่วงหลังมานี้ ชิโระกลับบ้านดึกมากๆทุกวันเลยหรอจ๊ะ

ผม-ชะ..ใช่ครับคุณแม่ ชิโระขับรถออกไปตามหารถของทาเคดะซังครับ

สึคุยะ-ลูกไม่ได้บอกเรื่องที่ท่านพี่หารถได้แล้วกับชิโระหรอจ๊ะ

ผม-มะ..ไม่ได้บอกครับ

ฮารุ-ทำแบบนี้ไม่ดีนะคะชิโระเครียดมากๆเลยนะคุณ

ผม-เฮ้อออออ…..ฮารุเดิมทีแล้วปัญหานี้มันเป็นของชิโระตั้งแต่แรกแล้วนะครับ ถึงผมกลับเข้าไปช่วยชิโระที่กำลังเดือดร้อนก็จริง แต่ผม

ก็ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ชิโระทำลงไปนั้นมันคือสิ่งที่ถูกต้อง ผมเลยปล่อยให้ชิโระไปตามหารถทุกวันทุกคืน

 

ฮารุ-ตะ..แต่

โอคะวะ-มันก็จริงของบิกคุคุงนะลูก ที่ทาเคจังมาฝากชิโระเอาไว้ที่นี่ก็เพราะอยากให้ชิโระได้รับบทเรียนจากบิกคุคุงไม่ใช่หรอ

ฮารุ-แต่แบบนี้มันไม่เยอะเกินไปหน่อยหรอคะคุณพ่อ ชิโระกลับบ้านเกือบเช้าทุกวันเลยนะคะวันนี้เองก็เหมือนกัน

ผม-ทานากะ สภาพชิโระเมื่อเช้าเป็นยังไงบ้าง

ทานากะ-เมื่อเช้าท่านชิโระมีสภาพที่อิดโรยมากเลยครับ ดูเหมือนจะพักผ่อนและทานอาหารไม่เพียงพอนะครับ

สึคุยะ-แบบนี้แม่ก็ว่ามันเยอะไปนะบิกคุคุง

ผม-ทราบแล้วครับ ถ้าผมเจอชิโระอีกผมจะบอกเรื่องรถกับชิโระนะครับคุณแม่

สึคุยะ-จ๊ะ

ผม-งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ

โอคะวะ-โอ้ เจอกันที่บริษัทนะ

ฮารุ-จริงสิคุณ วันนี้เอารถสีน้ำเงินคันใหม่ไปสิ ยังไม่เคยเอาออกไปขับเลยไม่ใช่หรอคะ

ผม-นั่นสิงั้นผมไปก่อนนะครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เดินออกไปที่โรงรถและก็ขับGTR35สีน้ำเงินคันใหม่ไปที่บริษัทพอไปถึงผมก็รีบขึ้นไปที่ห้องทำงานก็เจอทั้ง2คนนั่ง

ทำงานอยู่

 

ผม-อรุณสวัสดิ์ วันนี้ก็ขยันทำงานเหมือนเดิมเลยนะครับ

นานามิ/ซานาเอะ-อรุณสวัสดิ์ ยินดีต้อนรับค่ะ

ผม-งานอยู่บนโต๊ะผมแล้วใช่มั้ยครับ

นานามิ-ดิฉันวางไว้ให้บิกคุซังเรียบร้อยแล้วค่ะ

ซานาเอะ-เอกสารของทางบริษัทร้านอาหารก็วางไว้ให้เรียบร้อยแล้วเหมือนกันค่ะ ท่านประธาน

ผม-ขอบคุณครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ

นานามิ-เด๋วจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะ

ผม-ครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เข้ามานั่งทำงานเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเยอะแยะไปหมดทำไปได้สักพักก็มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของผม

 

ก๊อกๆ

นานามิ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ

นานามิ-คือเมื่อกี้ดิฉันลงไปข้างล่างเพื่อไปรับอาหารกลางวันของบิกคุซัง แต่ดิฉันเห็นท่านพี่ของบิกคุซังกำลังวิ่งไล่จีบผู้หญิงในบริษัท

ของเราอยู่ค่ะ

 

ผม-ห๋า!!!!!!!! แล้วตอนนี้ไอ้บ้านั่นอยู่ที่ไหน

นานามิ-คะ..คุณหนูบอกว่าให้พาท่านพี่ขึ้นมาหาบิกคุซังได้เลยค่ะ ตะ..ตอนนี้ก็เลยนั่งรออยู่ที่หน้าห้อง

ผม-เฮ้ออ ให้เข้ามาได้เลย

นานามิ-รับทราบแล้วค่ะ

 

หลังจากนั้นนานามิก็ออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับพี่ชายของผม

 

เต๋า-โหหหหหหห นี่ห้องทำงานของแกหรอเนี้ยยยย ใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกกกก

ผม-นี่พี่อย่าส่งเสียงดังจะได้มั้ย คนอื่นเค้าทำงานกันอยู่นะไอ้บ้า ว่าแต่รถอะได้ยัง

เต๋า-มาถึงก็ถามหารถเลยนะ พี่ชายที่แสนดีอุตส่าห์มาหาไม่มีน้ำให้กินเลยหรอ คอแห้งไปหมดแล้วเนี้ยยย

ผม-ก็ใครใช้ให้ไปวิ่งไล่จีบ พนง.หญิงของที่นี่เล่า!!!! เฮ้ออออ นานามิซังขอน้ำให้ไอ้บ้านี่ด้วยนะครับ

นานามิ-รับทราบแล้วค่ะเด๋วจะรีบไปเตรียมให้นะคะ

ผม-นี่พี่ รถอยู่ไหน

เต๋า-รถก็อยู่ที่จอดรถของตึกนี้ไงล่ะ

ผม-ห๊ะเอารถมาแล้วจริงอะ

เต๋า-พูดเหมือนไม่เชื่อใจกันเลยนี่หว่าไอ้น้องเวร งั้นข้าจะเอารถกลับละ!!!!!

ผม-กลายเป็นคนขี้น้อยใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เอาล่ะๆ มาจบงานกันดีกว่า พี่พาไปที่รถหน่อย

เต๋า-เห้ยๆยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ

ผม-ทำอย่างกับข้าจะหนีไปไหน ข้าน้องแท้ๆเลยนะเว้ย

เต๋า-เออๆๆ รู้แล้วหน่า แกก็แบบนี้ทุกทีใจร้ายกับพี่ชายเสมอ

 

หลังจากนั้นผมก็เดินลงลิฟต์มาที่ชั้นจอดรถในลานจอดรถมีรถจอดอยู่เยอะมากๆแต่มีรถอยู่คันหนึ่งที่โดดเด่นออกมาจากคันอื่น สีเทา

ควันบุหรี่ล้อรถลาย5ก้านสีดำ ใช่มันคือรถR34 nismo ที่ผมตามหาอยู่ สภาพสวยมาก สมกับที่เป็นรถเก็บอยู่ในโกดัง หลังจากที่ผม

เดินดูรถกับพี่ผมเสร็จแล้วก็เดินคุยกับขึ้นลิฟต์กลับมาที่ห้องทำงานของผม

 

ผม-สรุปราคาคันนี้เท่าไหร่

เต๋า-ก็20ล้านเยนไง ที่คุยกันไว้

ผม-เห้ยไอ้พี่เฮงซวย นี่แกกล้าคิดกำไรกับน้องชายแท้ๆหรอวะ

เต๋า-อะๆๆๆ งั้นราคารถคือ15ล้านเยน แต่ข้าขอวีซ่า1ปีเป็นค่าตอบแทน

 

กะแล้วไม่มีผิดว่าพี่ผมต้องมาไม้นี้แน่ๆจริงอยู่กำไร5ล้านเยนมันเยอะมากแต่ถ้าพี่ผมได้วีซ่า สามารถอยู่ที่นี่ได้นานๆพี่ผมก็จะมีเวลาหา

ของไปขายได้มากขึ้น มันทำเงินให้พี่ผมได้มากกว่า5ล้านเยนแน่ๆ แต่ผมก็คิดแผนเตรียมไว้แล้วเหมือนกัน

 

ผม- นี่แกจะเอาจริงหรอวะ

เต๋า-ข้าเอาจริงอยู่แล้ว แต่คนที่เลือกว่าจะจ่าย20ล้านหรือ15ล้านเยนมันคือแกต่างหาก

ผม-เฮ้ออออ เข้าใจละ นานามิซัง เข้ามาหาผมหน่อยครับ

นานามิ-มีอะไรหรอคะ บิกคุซัง

ผม-นานามิซังช่วยเตรียมเอกสารขอวีซ่าที่ผมเคยบอกไปก่อนหน้ามาหน่อยสิครับ

นานามิ-ตะ…แต่มันยังไม่ได้ให้ท่านประธานเซ็นรับรองเลยนะคะ

ผม-ไม่เป็นไรครับเด๋วผมจะเป็นจัดการในส่วนที่เหลือเองครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ

 

ในระหว่างนั้นผมก็เดินขึ้นลิฟต์ไปบอกกับโอคะวะซังกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

โอคะวะ-แล้วท่านพี่จะขอวีซ่ากี่ปีกันล่ะ

ผม-ผมคิดจะให้วีซ่า2ปีครับ

โอคะวะ-2ปีเลยหรอลูกมัน....

 

ผม-คุณพ่อ ก่อนหน้านี้คุณพ่อบอกว่าอยากจะให้ผมแบ่งงานให้คนอื่นทำและในตอนนี้ทั้งงานเอกสาร งานตรวจสาขา ทั้งของทาง

โรงแรมและร้านอาหาร ผมทำคนเดียวไม่ไหวอย่างที่คุณพ่อคุณแม่บอกผม และการจะหาคนที่ผมเชื่อใจและกล้าโยนงานบางอย่างให้ทำ

มันก็ไม่ได้หาง่ายๆใช่มั้ยล่ะครับ

 

โอคะวะ-มันก็จริง ตั้งแต่ตอนนั้นลูกก็ยังไม่ให้พลอยจังเข้ามาช่วยงานในบริษัท

ผม-แต่ตอนนี้มีเหยื่อที่น่าสนใจกำลังติดเบ็ดเราอยู่นะครับ

โอคะวะ-อย่าบอกนะว่าลูก……….

ผม-ใช่ครับผมไม่เห็นใครที่เหมาะไปกว่าพี่ชายผมเลย

โอคะวะ-ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ

 

ผม-ถึงจะเห็นอย่างงั้นแต่พี่ชายผมเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากและเป็นคนที่รักความสะอาดมากๆ และพี่ผมก็ต้องเดินทางไป

หลายๆที่หลายๆจังหวัดเพื่อตามหาของ ในเวลาที่พี่ผมไป ก็ถือให้ตรวจทั้งโรงแรม และร้านอาหารด้วยเลยครับและที่สำคัญคือ พนง.

ของเรายังไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าพี่ผมเพราะงั้นผมคิดว่าน่าจะเหมาะกับส่งไปตรวจทั้งฉโรงแรมและร้านอาหารครับ

 

โอคะวะ-ตะ..แต่แบบนั้นท่านพี่จะยอมหรอ

ผม-ได้โปรดไว้ใจผม ผมจะทำให้สำเร็จ

โอคะวะ-ถ้าลูกยืนยันแบบนั้น งั้นพ่อจะอนุมัติให้

 

หลังจากนั้นผมก็หยิบเอกสารทั้งหมดลงมาให้พี่ผมที่ห้องทำงานของผมหลังจากที่ผมยื่นเอกสารให้พี่ผม พี่ผมก็รีบเปิดดูว่า บริษัทรับรอง

ให้นานแค่ไหน

 

เต๋า-โหหหห ได้2ปีเลยหรอว้าววว ขอบคุณนะไอ้น้องรัก

ผม-หวังว่าแกจะชอบ ข้าอุตส่าห์ทำให้

นานามิ-ท่านพี่จะกลับมาถึงญี่ปุ่นเมื่อไหร่หรอคะ

เต๋า-เห๋!!!! ระ..หรือว่านานามิซังจะ

นานามิ-ไม่ใช่ค่ะดิฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยค่ะ

ผม-มีเรื่องอะไรกันหรอครับ

นานามิ-คือว่า

ซานาเอะ-ก็ท่านพี่ของท่านประธานหน่ะสิคะ จีบพวกเราตั้งแต่ท่านประธานขึ้นไปจนท่านประธานลงมานี่แหละคะ

ผม-เห้ยนี่แก

เต๋า-มะ..ไม่ใช่นะ

นานามิ-ถ้าท่านพี่กลับมาถึงญี่ปุ่นเมื่อไหร่ ดิฉันจะส่งรถไปรับที่สนามบิน

เต๋า-รับไปไหนหรอ รับมาหานานามิจังรึป่าว

ผม-จัง?

นานามิ-มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะบิกคุซัง….อะแฮ่ม!! หลังจากรับท่านพี่เสร็จรถจะพาท่านพี่ไปส่งที่โรงแรมทันทีค่ะ

ซานาเอะ-หลังจากนั้นก็จะมีคนพาท่านพี่ไปที่ร้านอาหารในโรงแรมต่อค่ะ

เต๋า-…..ทะ.ทำไมดูแลกันดีจัง

ผม-ถ้าแกดูเอกสารทั้งหมดดีๆก็จะเข้าใจที่ทุกคนพูด

 

หลังจากนั้นพี่ผมก็ก้มดูเอกสารอีกทีอย่างละเอียด

 

ผม-เฮ้ออออ เพราะแกแท้ๆเลยนะที่แบ่งเบาภาระหน้าที่งานของข้าไปได้เยอะเลย

เต๋า-เห้ยยย นี่แก!!!

ผม-เอาล่ะถ้าแกหมดธุระแล้วล่ะก็ งั้นข้าไปทำงานล่ะ เฮ้อออองานเยอะจริงจริ๊งงง

นานามิ/ซานาเอะ-ขอบพระคุณมากนะคะ ท่านพี่

เต๋า-ชิ!!!! ฝากไว้ก่อนนะไอ้น้องเวร!!!!!!!!!!

 

และพี่ผมก็โยนกุญแจ รถมาให้ผม และมันก็ลงลิฟต์ไป

 

ผม-ฟู่!!!!! นึกว่ามันจะไม่ยอมซะอีก

นานามิ-ทำแบบนี้กับท่านพี่มันดีแล้วจริงๆหรอคะ

ผม-ไม่เป็นไร แต่หลังจากที่พี่ผมกลับมาญี่ปุ่นอีกครั้ง ช่วยดูแลความสะดวกให้พี่ผมด้วยล่ะกันนะครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ ดิฉันจะจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เองค่ะ

ผม-ขอบคุณครับ งั้นผมไปทำงานต่อล่ะครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เข้ามานั่งทำงานในห้องทำงาน จนมึดก็ยังทำเอกสารไม่เสร็จสักทีไม่นานนักฮารุก็โทรมาตามให้ผมกลับบ้าน ผมก็บอก

ให้ทาคุยะมาหาผมที่บริษัทเพื่อจะเอารถกลับบ้านทั้ง2คัน ผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆเพื่อรอทาคุยะ ทำงานไปได้สักพักทาคุยะก็มาถึง

 

ก๊อกๆ

ทาคุยะ-ขออนุญาตครับ ผมมาถึงแล้วครับคุณท่าน

ผม-มาถึงแล้วหรอครับ งั้นป่ะพวกเรากลับบ้านกันเถอะ

ทาคุยะ-งั้นผมจะช่วยเก็บของนะครับ

ผม-ครับ

 

หลังจากที่ผมเก็บของเสร็จก็ออกมาหน้าห้องทำงาน

 

ผม-นานามิซัง ซานาเอะซัง นี่เอกสารที่ทำเสร็จแล้วพรุ้งนี้ช่วยจัดการต่อให้ด้วยนะครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

ซานาเอะ-ท่านประธานจะเอางานกลับไปทำที่บ้านอีกแล้วหรอคะ

ผม-อ๊ะ!!…..มะ..ไม่ดีหรอครับ

นานามิ-ดิฉันเกรงว่าคุณหนูจะว่า

ผม-นั่นสินะ ทาคุยะเอาเอกสารไปเก็บในห้องทำงานเถอะครับ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

ผม-นานามิซัง ซานาเอะซังก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ จริงสิ ทาคุยะซังก่อนกลับบ้านช่วยขับรถไปส่งทั้ง2คนหน่อยได้มั้ยครับ

นานามิ-ไม่เป็นไรหรอกค่ะบิกคุซัง

ซานาเอะ-ใช่ค่ะ พวกเรากลับบ้านด้วยกันประจำอยู่แล้วค่ะ

ผม-นี่มันดึกแล้วนะครับ มันอันตรายให้ทาคุยะซังไปส่งเถอะนะครับ

นานามิกับซานาเอะก็มองหน้ากันแปปนึงและก็หันมาตอบตกลงกับผม

นานามิ/ซานาเอะ-มะ..มันจะไม่เป็นการรบกวน ทาคุยะซังหรอคะ

ทาคุยะ-ด้วยความยินดีครับ

ผม-ก็ตามนั้นแหละครับ งั้นเจอกันพรุ้งนี้นะครับ

นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ ขอบรถกลับบ้านดีๆนะคะบิกคุซัง/ท่านประธาน

ผม-ครับ

หลังจากนั้นผมก็ขับรถ r34 nismo กลับบ้าน