Snow's Castle

- สมัยเฮอัน ประเทศญี่ปุ่น - 

"เราจะมาพบกันอีกครั้งภายใต้ท้องฟ้าที่โปรยปรายด้วยหิมะ มายูริ"  

เสียงก้องกังวาลของชายหนุ่มที่เอ่ยบอกหญิงสาวภายในความทรงจำ ร่างที่บอบบางซึ่งชุ่มโชกไปด้วยเลือดค่อยๆขยับตัว

ภายใต้หิมะสีขาวที่โปรยปรายเบื้องหน้าหยดเลือดสีแดงหลั่งไหลจากบาดแผล ดาบยาวถูกกวัดแกว่งขึ้นเบื้องหน้าพร้อมกับ

น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เบื้องหลังเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ที่ซึ่งเป็นจุดนัดพบของเธอและ

คนที่เธอไว้ใจที่สุด ... 

"ข้าอยู่นี่แล้วไง ไหนที่เจ้าบอกว่าจะมาพบข้า !" 

ดวงตาที่เคยสดใสถูกม่านหมอกแห่งความแค้นบดบัง เธอสังหารคนไปมากมายเพื่อชำระแค้นที่ถูกหักหลังจากคนที่เธอรัก

ดาบยาวฟันผ่านร่างทหารเกราะหนักที่กรูกันเข้ามา หญิงสาวต่อสู้เยี่ยงหมาจนตรอกจนหลังชนต้นไม้หยดเลือดผู้ถูกสังหาร

จากคมดาบของนางสาดกระเซ็นเปื้อนใบหน้าและชุดเกราะของเธอ ดวงตาที่แข็งกร้าวนั้นทำให้ทุกคนที่จ้องจะฆ่าเธอรู้ว่า

หมาตัวนี้ไม่ใช่เพียงหมาธรรมดาแต่เธอคือหมาป่าที่ฆ่าได้ทุกอย่างเมื่อจนตรอก 

"มิกิ , มาบุโช, อาซาชิโร่... ข้าขอโทษ"

ร่างของมิตรสหายที่นอนตายกันเกลื่อนกราดเต็มทุ่งหิมะสีขาว เลือดสีแดงกระเซ็นไปทั่วผืนแผ่นสีขาวซึ่งเกาะตัวเป็นเกล็ดเล็กๆ

เพื่อนของเธอทั้งหมดโดนสังหารโดยทหารของระบอบใหม่ที่กำลังจะเข้ามาครอบงำประเทศ เธอและเพื่อนเป็นกลุ่มคนกลุ่มสุดท้าย

ที่ยืนหยัดต่อสู้กับระบอบนี้ ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนสนิทและครอบครัวของเธอเพราะทั้งหมดเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ตายจากสงคราม

ปากกัดตีนถีบสู้ชีวิตจนมาเป็นทหารแนวหน้าของฝั่งกบฎจนเมื่อเธอหลงเชื่อคำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอเพิ่งเจอเมื่อ 4 เดือนก่อน

ผลจึงลงเอยแบบนี้... 

ทหารเรือนหมื่นห้อมล้อมเธอไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่มีทางหนีและไม่มีทางรอด เธอทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรมทว่าแม้ชะตากรรมนั้น

จะโหดร้ายเพียงใดเธอก็จะเอาชนะมันด้วยความแค้นที่เธอมี หญิงสาวตัวคนเดียวยืนหยัดสู้กับทหารหมื่นคนได้ครึ่งวันก็หมดแรง 

ร่างบางชันตัวด้วยดาบยาวคู่กาย

"ทำไมเจ้าทำกับข้าแบบนี้"

เมื่อลมหายใจจะหมด ภาพความทรงจำที่เคยมีความสุขและรอยยิ้มของเขาคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมอง ไม่น่าเชื่อว่าคนๆนั้นคือคนที่เธอรัก

คนที่เธอเชื่อว่าเขาจะมาช่วยให้กองทัพของเธอได้รับชัยชนะ 

"มายูริหรอ ? ชื่อเจ้านี้น่ารักดีนะ"

"เจ้าชอบหิมะเหมือนกันสินะ"

"ตราบใดที่เจ้ายิ้มให้ข้า ข้าก็ยังคงมีเจ้าในความทรงจำ"

ทำไมกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม สิ่งที่หญิงสาวคิดก่อนที่จะมีทหารคนหนึ่งใช้หอกฟาดเธอกระเด็นไปชนกับต้นไม้ด้านหลังและคมหอกคมดาบ

มากมายที่พุ่งเข้ามาผ่านร่างของเธอตรึงไว้อย่างนั้น

"ข้ารักเจ้า ข้า....รัก"

ลมหายใจสุดท้ายและหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นก่อนที่ประสาทสัมผัสทั้งหมดจะค่อยๆดับลง ร่างกายอันบอบบางของเธอถูกเสียบติดไว้กับต้นไม้ใหญ่

สถานที่ที่เธอได้พบกับเขาคนนั้นครั้งแรกและคำสัญญานั้นยังคงติดตรึงอยู่กับสถานที่แห่งนี้ไม่ต่างกับร่างของเธอ 

... ข้าจะรอเจ้าที่นี่ จนกว่าเจ้าจะมาพบข้า ...