ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

             และเมื่อผมได้แหงนหน้ามองดูท้องฟ้ายามราตรีหลังเมฆฝนสลายไปก็เห็นแต่แสงระยิบระยับเรืองรองของดวงดาวน้อยใหญ่นับหมื่นนับแสนดวงที่สุกสกาวพร่างพราวเต็มไปหมด ช่างน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก

              “โห…ว้าว!” ผมอุทานออกมาเบาๆ  “สวยจังเลย”

              สาริกาเงยหน้ามองตามผมก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

              “อื้ม…”

              “นั่นๆ มีดาวจระเข้ด้วยคุณ  เห็นมั๊ย” ผมบอกพลางยกมือชี้นิ้วให้เธอดูกลุ่มดาวขนาดใหญ่เจ็ดดวงที่เรียงตัวกันคล้ายกระบวยตักน้ำที่ทอแสงเด่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าทางทิศเหนือ

              “คนไทยจะชอบเรียกว่าดาวจระเข้ ส่วนฝรั่งเค้าจะเรียกกันว่าดาวหมีใหญ่ เป็นกลุ่มดาวที่เห็นได้บ่อยเลยล่ะ”

              “ไหนๆ” อีกฝ่ายรีบชะเง้อคอมองดูตามทิศทางที่ผมบอกอย่างสนอกสนใจ

              น่าประหลาดใจเหลือเกินที่ผมได้เห็นกลุ่มดาวมากมายปรากฏขึ้นพร้อมกันในค่ำคืนนี้ทั้งกลุ่มดาวนายพราน ดาวคนคู่ ดาวสิงโต ฯลฯ ผมชี้ชวนให้หญิงสาวมองมัน และหากว่าเธอสงสัยว่ากลุ่มดาวที่ผมบอกนั้นมีรูปร่างอย่างไรผมก็จะใช้นิ้วลากไปมาให้ดูประหนึ่งวาดรูปบนพื้นหลังที่เป็นภาพหมู่ดาวพร่างพราย

              “แล้วนั่น ที่เห็นเป็นรอยทางใหญ่ๆ เหมือนฟ้าแยกนั่นนี่เรียกว่าอะไรนะ ทางช้างเมือกใช่มั๊ย”

              “เค้าเรียกว่าทางช้างเผือก” ผมรีบแก้แล้วอธิบายเสริม “ส่วนฝรั่งเค้าจะเรียกว่า milky way ส่วนคนจีนเรียกว่า อิ๋นเหอหรือแม่น้ำสวรรค์ แต่ละประเทศก็จะมีชื่อเรียกแล้วก็ตำนานแตกต่างกันไป”

              “อืมๆ” สาริกาพยักเพยิดหน้าตาม “ที่จริงบนสวรรค์ก็มีตำนานเกี่ยวกับทางช้างเผือกนี่เหมือนกันนะ แต่เดี๋ยวถ้าฉันมีเวลาคงได้ไปหาข้อมูล น่าสนใจดีอ่ะ”

              จากนั้นผมจึงอธิบายเสริมพร้อมวนนิ้วประกอบ “มันก็คือกาแล็กซี่ที่เราอยู่นั่นแหละ ผมเคยอ่านเจอว่าที่จริงมันเป็นวงแบบก้นหอยแบบนี้ๆ นะ”

              แล้วจึงกางมือไว้ระหว่างอกตั้งฉากกับลำตัวเพื่อเปรียบให้เห็นถึงความกว้างใหญ่ไพศาลของจักรวาล

              “ซึ่งในจักรวาลนี้มันจะมีกาแล็กซี่อยู่เยอะมากเป็นล้านๆ กาแล็กซี่เลยล่ะคุณ อย่างที่อยู่ใกล้ๆ เราก็ Andromeda หรือ Whirlpool ที่คล้ายกังหันหรือวังน้ำวน ส่วน Grand spiral ก็จะเป็นกาแล็กซี่ก้นหอยขนาดใหญ่  ทางช้างเผือกที่เราเห็นก็คือ ฝุ่นละอองของดวงดาว ก๊าซ แล้วก็ดาวฤกษ์น้อยใหญ่มากมาย

             ส่วนโลกเราก็เป็นแค่ดาวเคราะห์ดวงเล็กๆ ที่อยู่วงนอกของกาแล็กซี่ที่ชื่อว่าทางช้างเผือกนี้ เราก็เลยเห็นมันแค่เสี้ยวเดียวเป็นรอยทางแปลกๆ แบบนี้ไงล่ะ”

              “โหนายนี่รู้เรื่องดาวดีจังเนอะ” หญิงสาวเอ่ยชม

              “ก็ไม่หรอก…ผมก็แค่รู้งูๆ ปลาๆ น่ะ จำได้ว่าเคยอ่านตอนมัธยม ก็ชอบอยู่เหมือนกันนะเรื่องพวกนี้” ผมบอกพลางเกาศีรษะแก้เขิน

              “จะว่าไปแล้ว โลกของเราก็เล็กมากๆ เลยเนอะ” เจ้าตัวพูดต่อ

              “มนุษย์เราเองก็ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เล็กมากๆ เหมือนกันเมื่อเทียบกับโลกอะนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมใครต่อใครถึงอยากจะเป็นใหญ่กันนัก แม้กระทั่งเหยียบย่ำทำลายทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งธรรมชาติ เพื่อจะได้สำนึกในภายหลังว่าเราไม่มีวันชนะมันได้เลย” ผมกล่าวเสริมแล้วจึงเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะเรียกชื่อเธอด้วยมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะไถ่ถามเจ้าหล่อนมานานแล้ว แต่ยังไม่มีจังหวะเสียที