ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

พวกมันเดินเข้ามาหาผมช้าๆ แขนทั้งสองข้างห้อยตกอยู่ข้างลำตัวดูแข็งทื่อราวกับกลุ่มซอมบี้ที่เดินทีก็ไหล่โยก หัวคลอน กระย่องกระแย่งเหมือนจะล้มมิล้มแหล่ เป็นเงาร่างตะคุ่มๆ สูงบ้าง เล็กบ้าง ทั้งชายหญิง คนชรา และเด็ก ที่เหมือนตกอยู่ในความมืดตลอดเวลา แม้ว่าผมจะเห็นบางตนเดินผ่านตรงที่มีแสงไฟแต่ก็ยังเห็นเป็นเงาดำอยู่ดี

นาทีนี้คงเป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนเข้าตาจน หันหน้าไปทางไหนก็เจอแต่พวกมันรายล้อมไปหมด

“หยุด…อย่าเข้ามานะ” ผมร้องห้ามด้วยเสียงตื่นกลัว จู่ๆ หยาดน้ำก็เอ่อท้นออกมาจากหางตาด้วยความเศร้าสะเทือนใจจากสิ่งใดก็ไม่อาจรู้ได้

‘นี่จะร้องไห้ไปทำไมกันละวะเนี่ย?!’ ตนเองนึกตั้งคำถามในใจ ขณะถูกเจ้าเด็กบ้านั่นสอดแขนเข้ามาล็อกแขนผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“ปล่อยนะไอ้หนู…นี่พี่อุตส่าห์หาของกินให้นะเว้ย” ผมตวัดเสียงกร้าว เพียงเพื่อหวังว่าเด็กน้อยร่างเน่าเฟะจะยำเกรงแต่เปล่าเลยอีกฝ่ายกลับไม่แยแสกับท่าทีดุดันของผมเลยแม้แต่น้อย

“ปล่อยกูนะไอ้เด็กผี บอกให้ปล่อย ช่วยด้วยสาริกาช่วยผมด้วย” ผมตะโกนเรียกนางฟ้าสาว พยายามสะบัดท่อนแขนลีบเล็กที่คล้องแขนผมไว้แน่นราวกับหนวดปลาหมึกให้หลุดออก ขณะที่หยาดน้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลย้อยลงมาอาบสองแก้มของผมด้วยความเศร้าที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุทำให้ผมต้องเบะหน้าร้องไห้ ไปตามเสียงโศกสะอื้นจากเหล่าฝูงชนดังคร่ำครวญมา

“ฮือๆๆๆๆ”

 ‘วิญญาณพวกนั้นช่างน่าสมเพชเวทนาเสียนี่กระไร ดูสิพากันร้องไห้ร้องห่มกันใหญ่เลย’

ร่างของผมเรืองแสงวูบวาบก่อนที่สิ่งประหลาดจะเกิดขึ้น แสงในกายผมค่อยๆ ถ่ายเทไปยังร่างของนพประหนึ่งสายธารสีเงินที่ไหลเรื่อยลงสู่แอ่งน้ำระดับต่ำกว่า

ใช่แล้ว…แสงสีเงินยวงของผมกำลังถูกเด็กคนนั้นดูดซึมผ่านการสัมผัสจากแขนหนึ่งไปสู่มือไล่ลามไปยังแขนเล็กๆ ของวิญญาณเด็กชายอย่างเชื่องช้า

‘เวรแล้วไอ้ย้ง’ ผมตื่นกลัวถึงสิ่งผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้นกับตัว พยายามสะบัดตนเองเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของผีเด็กร่างผอมโซและน่าขยะแขยงที่เกาะผมแน่นหนึบ

แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ บรรดาวิญญาณสีดำนับสิบๆ ตนที่ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ผมทุกทีๆ นี่สิ ผมจะทำอย่างไรดี แค่ท่าเดินที่ดูพิกลพิการ และร่างกายที่ดำมะเมื่อมนั่น ก็ชวนให้ขวัญหนีดีฝ่อแล้ว และไหนจะเสียงครางต่ำๆ อันระคายหูของพวกมันอีกล่ะ

โอ้…ถึงจะกลัวจับจิตจับใจ แต่เหตุใดน้ำตาถึงยังไหลพร่าลงมาราวกับทำนบแตก นี่ผมกำลังเศร้าโศกเสียใจให้แก่วิญญาณพวกนั้นหรือร้องไห้ให้กับความอาภัพอับโชคของตัวเองกันอยู่ละนี่

“ฮือๆๆ อย่าเข้ามานะปล่อยผมไป ปล่อยผมไปเถอะผมขอร้องล่ะ” คราวนี้ผมยกมือไหว้ขอความเมตตา พร้อมกับสะอื้นไห้อย่างน่าสมเพชก่อนที่มือมากมายจะถาโถมเข้ามาจับต้องใบหน้าและตัวผม แรงผลักมหาศาลจากคนข้างหลังที่ดันเข้ามาพาให้ร่างผอมบางผลุบจมลงท่ามกลางฝูงพรากบุญอย่างรวดเร็ว

“ชะ ช่วย…” แม้จะพยายามดิ้นรนเปล่งเสียง แต่สุดท้ายแล้วผมก็เป็นฝ่ายปราชัย

“พรึบ”

ในนาทีนั้นผมมองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากความมืดมิด และความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรมากระทบเบียดเสียดตัวผมจนอึดอัด ทุกอย่าเงียบงัน หมดสิ้นกำลัง ได้แต่คิดไปว่า

หากผมตายเป็นหนที่สอง ร่างของผมจะสลายหายวับไปมั๊ยนะ

ผมนึกสงสัย เริ่มตระหนักแล้วว่าชีวิตหลังความตายมันน่ากลัวกว่าที่เคยคิด

ผมเคยคิดว่าเมื่อตายไปแล้วทุกอย่างจะจบสิ้น

ผมเคยคิดว่าความตายคือสิ่งที่ทำให้ผมไม่ต้องเผชิญกับความความทุกข์ร้อนใดใดอีก

การตายคือหนทางลัดที่จะพาผมให้หลุดพ้นจากโลกใบนี้

สังคมเฮงซวย จอมปลอม ความจนที่ผมเลือกไม่ได้ คำดูถูก สายตาดูแคลน คนรักที่มองเห็นผมว่าไร้ค่า

ทุกสิ่งทุกอย่าง….ที่กัดกร่อน และทำร้ายจิตใจผมมาตลอดชีวิต

แต่ความจริงแล้ว…มัน

“นายจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้นะวิศรุฒิ นายจะต้องกลับไป ฉันจะต้องพานายกลับไปให้ได้”

ทันใดเสียงใสแต่เปี่ยมด้วยพลังก็ดังขึ้น ปลุกผมจากภวังค์อันเลื่อนลอย

‘สาริกา!’ ชื่อนั้นโผล่ผุดในมโนสำนึก

แสงสว่างเจิดจ้าราวกลางวันแยงเข้านัยน์ตาที่กำลังหรี่ปรือ อ่อนล้าเต็มที

เมื่อลืมตาตื่น ผมก็เห็นใบหน้างดงามนั้นอีกครั้ง

‘เธอกลับมาช่วยผม’

ผมระเริงดีใจ คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือไปจับนิ้วเรียวของผู้ช่วยเหลือ อีกฝ่ายดึงตัวผมให้ลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

“คุณหายไปไหนมา ไม่รอผมเลยนะผมเกือบตายแล้วคุณเห็นมั๊ย” ผมโอดครวญด้วยความกลัวระคนน้อยใจ แสงสว่างจากตัวเธอหรี่อ่อนลงแล้ว แต่ยังคงเรืองรองอยู่รอบร่างบางในชุดเดรสยาวนั่น

“ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง อย่าใจเสาะไปหน่อยเลยน่า” เธอกล่าวก่อนจะกระชับมือผมแน่น “เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”

แต่พอจะก้าวขาเท่านั้นแหละ กลุ่มพวกวิญญาณพรากบุญก็ฮือกันเข้ามาล้อมกรอบเราสองคนไว้ในทันที

“ว๊าก ว๊าก พวกมันเข้ามาอีกแล้วคุณ” ผมร้องเสียงหวาดผวาพลางหันไปทุกทิศทุกทางก่อนจะดึงขอบกางเกงผ้าร่มสีแดงขึ้นให้กระชับกับส่วนเอวเตรียมตัวเผ่นหนี “พะพะพวกนี้มันคืออะไรกันแน่ แล้วทำไมพวกมันถึงจ้องจะเล่นงานผม”