Cinderella Love (boy love)

 
~~18:00 น.
                         เป็นเวลาเลิกคลาสพอดี ได้เวลากลับบ้านแล้ว ว่าแล้วก็สะพายเป้เดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับไอ้บุ้ง ไอ้วิน ทันใดนั้นเพลงชาติก็ดังขึ้น ด้วยเลือดรักชาติทำให้ผมยืนสงบนิ่งอยากให้เกียรติ เพราะโครโมโซมคู่ที่ 2 มันสั่งการให้ผมรักชาติยิ่งชีพ (สมควรแล้วที่เป็นนายกสโม)
      ผมใช้เวลาเดินทางกลับบ้านไม่ถึง  10 นาทีเพราะบ้านอยู่ใกล้กับมหาลัยมาก บ้านของผมเล็ก ไม่ได้ดูดีมากแต่ก็ไม่ได้แย่เกินไป
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านผมก็เห็นแม่กำลังเล่านิทานให้แซนน้องสาววัย 7 ขวบของผมฟังอย่างสนุกสนาน
 
"แล้วเจ้าชายหาซินเดอเรลล่าเจอไหมคะ" 
"เจอสิจ้ะ! ก็รองเท้าแก้วคู่นี้นางฟ้าแม่ทูนหัวเขาเสกมาให้ซินเดอเรลล่าใส่โดยเฉพาะ คนอื่นสวมไม่ได้หรอก" 
แม่อธิบายให้แซนฟัง  ผมเบ๊หน้าเสมอเวลาแม่หยิบนิทานเรื่องนี้มาเล่าให้น้องฟัง
 
"สวัสดีฮ่ะแม่ แล้วพ่อล่ะครับ" 
 
"อ้าววซิน พ่อยังไม่กลับเลยลูก"
 
" แม่เล่าเรื่องซินเดอเรลล่าให้น้องฟังอีกแล้วหรอ..นิทานไม่ประเทืองปัญญา" 
ผมไม่ค่อยชอบนิทานเรื่องนี้เท่าไหร่ แม่ย่นคิ้วมองอย่างไม่ค่อยชอบใจในคำวิจารณ์ของผม 
 
"มันเป็นเรื่องโปรดของแม่นะ ไม่งั้นแม่จะมีไอเดียคิดรองเท้ายี่ห้อ " บาทา"  ออกมาขายได้ไง"
 
" รองเท้าแก้วกับบาทา มันเกี่ยวกันยังไงหรอแม่"
 
" เกี่ยวสิ"
        แม่ผมทำงานอยู่ที่บริษัท บาทา ซึ่งเป็นบริษัทผลิตรองเท้าชื่อดังในอูฮั่น รายได้มากมายเข้าสู่ประเทศจีนด้วยฝีมือแม่เพียงคนเดียว เพราะ ชื่อที่ฟังแล้วเสนาะหูกับดีไซน์อันล้ำเลิศ  ตั้งแต่เกิดมาผมก็ใส่แต่รองเท้ายี่ห้อบาทาเพราะแม่ไม่ยอมให้ซื้อยี่ห้ออื่นนอกจากยี่ห้อนี้ แถมมันยังโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์หาซื้อในไทยไม่ได้ด้วย (ไฮโซมั้ยล่ะ!)
 
"เกี่ยวยังไงแม่?" 
 
"ใส่แล้วเบาสบายเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย คล้ายกับรองเท้าแก้วซินเดอเรลล่าไงล่ะ" 
 
"แล้วแม่รู้ได้ไงว่ารองเท้าแก้วใส่แล้วเบาสบาย ทำอย่างกับว่าเคยใส่" -​-*
 
"ถ้าใส่แล้วไม่เบาสบายเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย ซินเดอเรลล่ามันจะทิ้งรองเท้าคู่แพงๆแบบนี้ไปโดยไม่รู้ตัวได้ไง ไม่งั้นก็โง่ตายเลยสิ โฮ๊ะๆ"
แม่หันมาตอบแล้วหันไปหัวเราะกับน้อง นี่! นิ ทานทำให้แม่ทูนหัวของผมบรรเจิดไอเดียจนคิดค้นรองเท้าแบบนี้ได้เชียวหรอเนี่ยอัจฉริยะจริงๆ -​**-
 
" ไม่รู้สิ… ผม ไม่ค่อยปลื้มซินเดอเรลล่าเท่าไหร่มั้ง"
 
" ทำไมล่ะ มันดูเทพนิยายเกินไปหรือไง.. ความรักหวานชื่นที่เต็มไปด้วยเรื่องที่ต้องค้นหามันวิเศษมากเลยนะ" 
แม่พูดอย่างเคลิ้มฝัน อย่าบอกนะว่าแม่กำลังนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกในนิทานอยู่น่ะ!
 
"เปล่า ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น"
" แล้วคิดยังไงล่ะ" แม่กับน้องหันมาถามความเห็นผม ผมยิ้มอย่างภูมิใจในคำตอบของตัวเอง
 
" ก็การที่ซินเดอเรลล่าทิ้งรองเท้าแก้วเอาไว้ เป็นแผนอ่อยให้ท่าเจ้าชายน่ะสิครับ ฮ่าๆ" 
ไม่ช้านิทานเรื่องนั้นก็ลอยมาอย่างไม่คาดฝัน แต่บังเอิญผมวิ่งหลบขึ้นข้างบนได้ทัน
 
ผมพูดอะไรผิดล่ะ! ก็ซินเดอเรลล่าให้ท่าเจ้าชายจริงๆนี่นา...