Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

13.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

9) Trap Evil : 08

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“สาบานเลยฉันไม่ได้โผล่หน้าไปให้นายเห็นเลยสักครั้ง”

ฉันรีบแก้ตัวทันที หลังจากที่ภูเบศกล่าวประโยคนั้นออกมาว่า ไม่ว่าเขาไหนก็เห็นแต่ฉัน ฉันสาบานเลยว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นเขาเลยสักครั้ง แล้วเขาจะเห็นฉันได้ไง ทุกวันนี้ฉันเรียนเสร็จพันแสงก็รีบมารับฉันกลับห้อง ฉันไม่มีเวลาโผล่หน้าไปให้เขาเห็นหรอก และอีกอย่างมันไม่มีเหตุผลไหนเลยที่ฉันต้องโผล่ไปให้เขาเห็นหน้า หมอนี่ต้องมั่วไปแล้วแน่ๆที่กล่าวหาฉันมาแบบนั้น

“เธอนี่มัน..”

ภูเบศทำหน้าเหนื่อยหน่ายทันทีหลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดออกไป อ้าว ฉันทำอะไรผิดอีกละ ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจในทุกอย่างที่ฉันทำหรือพูดออกมาเลยสักครั้งนะ

“มานี่มา”

แต่แล้วจู่ๆคนตัวสูงกว่าฉันอย่างภูเบศก็ลากฉันไปที่ที่หนึ่งซึ่งน่าจะเป็นที่ที่รถของเขาจอดอยู่เพราะฉันเห็นรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่ตรงนั้นคันเดียว และเขาก็ถือกุญแจรถอยู่ด้วย ฉันเลยคิดว่ารถคันนั้นคงน่าจะเป็นรถของเขา แต่เขาพาฉันมาด้วยทำไม

“เธอควรจะขัดขืนบ้างนะ ถ้าโดนลากไปแบบนี้”

ภูเบศหันมาดุฉันเสียงเข้ม แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งเหมือนกำลังควบคุมอะไรสักอย่างอย่างที่เขาต้องการไม่ได้ นี่ฉันทำอะไรผิดอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ ก็ยอมเดินมาด้วยดีๆยังจะมาดุฉันอีก นี่ฉันควรขัดขืนใช่ไหม

“อ้าวเหรอ ขัดขืนตอนนี้ทันไหม”

คำพูดของฉันเมื่อกี้แทบทำให้คนตรงหน้าฉันกระโดดมางับคอฉันได้ถ้าเขาทำได้คงทำไปแล้วดูจากสีหน้าของเขาที่อยากจะฆ่าฉันเต็มทนนี่แล้วนะ ฉันเปล่ากวนนะคือฉันไม่รู้จริงๆเลยถามไปแบบนั้น

“ยัยบื่อเอ๊ย”

ภูเบศสบถออกมาแล้วเอานิ้วดันหน้าผากฉันไปด้านหลังแรงๆครั้งหนึ่งจนฉันแทบหงานหลัง ฉันเลยได้แต่ลูบหน้าผากของตัวเองปอยๆเพราะความเจ็บที่ได้จากการกระทำของคนตรงหน้าเมื่อกี้นี้

“แล้วพามาทำไรอ่ะ”

“ไปกับฉัน”

คนตรงหน้าพูดพร้อมกับเปิดประตูรถคันดังกล่าว เห็นไหมละว่านี่ต้องเป้นรถเขา ฉันนี่เดาแม่นจริงๆเลย แต่จะว่าไปรถเขาดูแพงมากแน่ๆสงสัยเขาคงเป็นคนมีเงิน

“ไม่ไป”

ฉันกล่าวปฏิเสธเพราะไม่กี่นาทีข้างหน้านี้พันแสงก็จะมารับฉันแล้ว ฉันไม่อยากให้พวกเขามีเรื่องกันเพราะพันแสงจะชอบหาเรื่องผู้ชายที่อยู่ใกล้ฉันทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามพันแสงเขาก็ไม่สน

“อย่าดื้อ”

ภูเบศตำหนิฉันเสียงเข้มพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้ แต่ฉันหรือจะยอมฉันเดินถอยหลังออกไปให้ห่างเขาเท่าที่จะทำได้

“ฉันไปกับนายไม่ได้”

ฉันพูดแล้วก็มองคนตรงหน้า ภูเบศก็ทำสีหน้าสงสัยกลับมาแทน

“เพราะ?”

“เราไม่รู้จักกัน”

ฉันก็ไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนทำให้คนตรงหน้าใจอ่อนไม่พาฉันไปได้เลยต้องเอาวิธีนี้ไปใช้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลน่ะ หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นออกไปคนตรงหน้าฉันก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าที่ดุดันกว่าเดิม

“แล้วทำยังไงเราถึงจะรู้จักกัน”

ภูเบศถามเสียงเย็นแล้วเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน ฉันก้าวถอยหลังทันทีแต่ก็ถอยไปได้ไม่มากเพราะด้านหลังฉันเป็นต้นไม้ซึ่งฉันไม่ทันได้สังเกตว่าตรงนี้ก็มีด้วย มันเลยทำให้การหลบหนีของฉันเป็นไปได้ยากกว่าเดิม

“มะ ไม่รู้”

ฉันตอบแล้วหลบหน้าเขา เพราะภูเบศยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมาก จนฉันสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆที่เบารดหน้าฉันอยู่

“อืม ทำไงดีน้า”

“อือ..”

หลังจากที่จบประโยคนั้นไป ภูเบศก็เลื่อนริมฝีปากมาประกบกับริมฝีปากของฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากนุ่มๆของเขาค่อยๆไล่ตามริมฝีปากของฉันอย่างช้าๆ ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเพรระาไม่คิดว่าฉันคนนี้จะมาจูบในเวลากลางวันแสกๆแบบนี้ หัวสมองของฉันตอนนี้มันขาวโพรนไปหมด คิดอะไรไม่ออก รู้สึกแค่ริมฝีปากที่ค่อยๆรุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆ และลมหายใจของเขาที่เป่ารดหน้าฉันฉันรู้สึกเหมือนได้กลิ่นเหมือนกลิ่นมิ้นล์

ปึก!

ฉันใช้มือทุบอกเขาหลังจากที่สัมผัสได้ว่ามีอะไรกำลังดุนเข้ามาในปากฉันนอยู่ และสิ่งนั้นมันทำให้สติฉันกลับคืนมา ดูเหมือนภูเบศจะรำคาญมือของฉันที่กำลังทับตีเขาอยู่เขาเลยรวบมือฉันทั้งสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขาทั้งๆที่ริมฝีปากของเขากำลังรุกล้ำริมฝีปากของฉันอยู่ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนฉันมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อริมฝีปากของภูเบศค่อยๆผละออกห่างอย่างช้าๆ และอ้อยอิงเหมือนไม่ค่อยอยากจะผละออกสักเท่าไหร่

“ทีนี้เรารู้จักกันได้ยัง”

ร่างสูงที่ยืนค่อมฉันอยู่ถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ไม่รู้สิ สงสัยฉันถูกจูบจนหน้ามืดตาลายมั้งเลยเห็นว่าคนตรหน้าของฉันตอนนี้เขาดูหล่อกว่าทุกครั้ง ให้ตายสิ บุหลัน สติ อย่าไปคล้อยตามเขาแบบนี้สิ

“เออ….”

ผลั๊ก!

ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อครู่นี้ เพราะจู่ๆร่างของภูเบศก็ล้มลงไปนอนกับพื้น สิ่งที่ฉันเห็นต่อมาคือเท้าของผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ แต่พอฉันมองไปที่ใบหน้าของเจ้าของเท้านี้ มันทำเอาฉันถึงกับอ้าปากค้างทันทีด้วยความตกใจ

“พันแสง”

ฉันเปล่งเสียงออกมาเสียงเบา ตอนนี้พันแสงกำลังโกรธมากแน่เพราะหน้าตาของเขากำลังบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ

“เหี้ยเอ๊ย มึงเป็นใครว่ะ”

พันแสงสบถออกมาแล้วกระชากตัวฉันไปไว้ด้านหลังของตัวเอง ตอนนี้ภูเบศก็ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้ว สีหน้าของเขาไม่แสงดสีหน้าเจ็บปวดออกมาเลยสักนิดทั้งๆที่เขาพึ่งถูกถีบไปแท้ๆ แต่เขากลับยิ้มออกมาแทบ และนั้นยิ่งทำให้พันแสงยิ่งเดือดหนักกว่าเดิม

“หึ เป็นใครดีล่ะ”

ภูเบศตอบพร้อมกับมองหน้าพันแสงด้วยสายตาท้าทาย ไม่ได้การแล้ว พวกเขาจะมีเรื่องกันไม่ได้น่ะ

“มึง!”

“ไม่เอา พัน”

ฉันกอดแขนของพันแสงไว้แน่นยื้อไว้ไม่ให้เขาพุ่งเข้าใส่ภูเบศ

“บุหลัน อย่าห้าม”

พันแสงหันมาดุใส่ฉัน อารมณ์ของพันแสงตอนนี้มันยากที่จะทำให้เย็นลงได้ ฉันต้องทำยังไงดี

“มึงทำอะไรยัยนี่”

พันแสงหันไปถามภูเบศเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าภูเบศไปด้วย

“ทำไร ก็แค่จูบ”

ส่วนคนที่ถูกถามก็ตอบมาอย่างไม่สะทกสะท้านกับเสียงที่ถามมาเลย

“จูบ มึง!”

“พัน พัน ไม่เอา”

ตอนนี้ฉันไม่ได้แค่กอดแค่แขนของพันแสงแต่ฉันกอดเขาไว้ทั้งตัวเพื่อยื้อตัวเขาไว้ พันแสงไม่เย็นลงเลยสักนิด ตอนนี้เขาเดือดกว่าเดิมเสียอีกหลังจากที่รู้ว่าภูเบศทำอะไรฉัน และตอนนั้นเองฉันก็เผลอไปสบตาเข้ากับดวงตาแข็งก้าวที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว เขามองดูหน้าฉันแล้วก็มองไปที่แขนของฉันที่โอบกอดพันแสงแล้วจ้องหน้าฉันเขม่ง เป็นไรไปอีกคนเนี่ย

“มันจูบเธอน่ะยัยบ้า”

“แล้วไงทีนายยังจูบฉันเลยไม่เห็นเป็นไร”

ฉันตอบกลับใบทำให้พันแสงถึงกับทำหน้าเหนื่อยกับประโยคที่ฉันพึ่งพูดไป ทำไมอ่ะ เราจูบกันออกบ่อย ทั้งแก้ม ทั้งหน้าผาก ไม่เห็นเป็นไรเลย

“ฉันทำกับเธอมันไม่แปลก แต่มันทำกับเธอสิแปลก”

พันแสงหันมาบอก รู้สึกว่าตอนนี้เขาดูไม่เหมือนจะโกรธภูเบศเลยแต่กลับกลายมาโกรธฉันแทนนี่ดิ

“ยังไงอ่ะ”

ช่วยอธิบายฉันที

“เกิดมาเป็นเธอนี่มันบื้อจริงๆ”

พันแสงพูดพร้อมกับทำหน้าอ่อมระอากับฉัน

“เกิดมาเป็นฉันแล้วไง”

แล้วตอนนี้กลายเป็นว่าฉันกับพันแสงหันมาทะเลาะกันเอง ฉันปล่อยมือออกจากพันแสงแล้วยืนกอดอกด้วยท่าทางที่เอาเรื่องเต็มที เป็นพี่ชายฉันแท้ๆมาว่าฉันแบบนี้ เป็นใครใครจะชอบ

“ไม่แล้วไงล่ะ”

พันแสงพูดแล้วหันหน้าหนีฉันไปทางอื่น หมอนี่ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครหลบหน้าฉัน

“พัน ฉันโกรธนายแล้วน่ะ”

“ฉันต่างหากต้องเป็นฝ่ายโกรธเธอ”

ฉันไม่รู้ว่าจะเถียงเขายังไง ความโกธรที่มีต่อพี่ชายแท้ๆของฉันตอนนี้กำลังปะทุขึ้นเรื่อยๆจนมาสามารถกักกั้นมันไว้ได้ แล้วน้ำตาเจ้ากรรมฉันก็ดันไหลออกมาไม่ถูกเวลา เวลาฉันโกรธมากๆจนทำอะไรไม่ถูกฉันก็ร้องให้ออกมาแบบนี้ตลอด ฉันเป็นคนที่น้ำตาไหลง่ายมาก

“ฮึก”

ฉันมองหน้าพันแสงพร้อมกับสะอื้นไปด้วย ตอนนี้พันแสงเริ่มลุกลี้ลุกลนจนทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่เห็นน้ำตาของฉัน

“ไม่เอาไม่ร้องดิ บุหลัน”

พันแสงพูดในน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมแล้วเดินเข้ามาเอื้อมมือมาเหมือนจะกอดฉัน แต่ฉันโกธรอยู่มีหรือจะยอม ฉันเบี่ยงตัวถอยห่างจากเอื้อมมือของพันแสง พร้อมกับมองหน้าขาด้วยสายตาโกธรๆ พันแสงแพ้น้ำตาของฉันตลอดแหละ

“ขอโทษ จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว ดีกันน่ะ”

และฉันก็ทนลูกง้อของพันแสงไม่เคยได้สักที คิดดูมีผู้ชายหล่อมาอ้อนต่อหน้าเป็นคุณจะใจอ่อนไหม

“แน่น่ะ”

“อื้อ”

แล้วฉันก็ยอมให้พันแสงกอดจนได้ เราทะเลาะกันบ่อยมากไม่ว่าจะผิดหรือถูกฉันก็เป็นฝ่ายชนะตลอดเพราะน้ำตาฉันไง แล้วพันแสงก็จะยอมฉันตลอด เขาเรียกกันว่าพี่น้องรักกันดี

“พี่ขอโทษ”

พันแสงกระซิบพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆเพื่อปลอบโยนฉัน แต่ดูเหมือนเราทั้งคู่จะลืมใครนะ เออใช่ ภูเบศ

“ฉันจะไม่ยกโทษให้จนกว่าพันจะไม่มีเรื่องกับเขาอีก”

ฉันเลยยื่นข้อเสนอให้ แล้วมองไปที่ภูเบศที่มองดูเราอยู่ พันแสงทำสีหน้าลำบากใจแต่ก็ยอมทำตามที่ฉันบอก แล้วฉันเลยลากพันแสงออกจากบริเวณนั้น

“ส่วนมึงอย่ายุ่งกับน้องกูอีก”

พันแสงหันไปชี้หน้าภูเบศเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เดินตามแรงลากของฉันออกมาอย่างว่าง่าย มีพี่ขี้ห่วง นี่มันลำบากเนอะ