สุดท้ายก็คือนาย...

          สุดท้ายก็คือนาย... : กองประกวดดาวและเดือน

ตอนที่ 9 กองประกวดดาวและเดือน

          การเก็บตัวสำหรับตัวแทนดาวและเดือนของแต่ละคณะในครั้งนี้มีกิจกรรมมากมายให้ผู้เข้าร่วมประกวดฯ ได้ทำร่วมกัน โดยกิจกรรมแรกเริ่มจากการถ่ายภาพเดี่ยวและภาพรวมหมู่ รวมถึงการเก็บภาพเคลื่อนไหวสำหรับการแนะนำตัวเองที่จะใช้สำหรับการประกวดในวันศุกร์หน้านี้

          และงานนี้ยังมีรุ่นพี่ที่ได้ตำแหน่งดาวและเดือนของปีก่อนหน้านี้ทุกชั้นปีมาร่วมทำกิจกรรมในครั้งนี้อีกด้วย เริ่มจากการโพสต์ท่าถ่ายภาพให้น้อง ๆ ดูเป็นตัวอย่าง ทั้งท่าทาง ละอารมณ์ที่จะสื่อออกมาผ่านภาพถ่ายควรจะเป็นแบบไหนถึงจะออกมาดูดีที่สุด

          “ยิ้มแบบนี้อย่ายิ้มเลยดีกว่าว่ะ” น้ำเสียงเหน็บแนมคล้ายประชดประชันดังมาจากด้านข้างของเฟรม

          “น้องกวินคะ ยิ้มกว้าง ๆ เลยนะ แบบมีความสุขสุด ๆ” ริชชี่ช่วยบอกเพื่อที่ตากล้องจะได้เก็บรูปสวย ๆ ได้เยอะๆ และไม่เสียเวลาการทำงานในหลาย ๆ ฝ่าย

          “เฮ้ออ..เสียเวลาคนอื่นว่ะ” ถึงจะเห็นว่ากวินนั้นพยายามแล้วแต่ยังไม่ถึงที่สุด และก็เห็นว่าทำให้คนอื่นเสียเวลาจริง ๆ จึงต้องพูดออกมา

          ถึงจะโกรธและไม่พอใจแค่ไหนที่ถูกต่อว่าต่อหน้าคนอื่นทั้งที่เขาพยายามเต็มที่แล้ว ถ้าหากว่าเขาปกติก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ แต่ทว่าเขาเหมือนจะเป็นลมยังไงบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะเขายังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนก็เป็นได้

          กวินฮึดสู้และตั้งใจโพสต์ท่าอีกครั้ง ซึ่งเขาได้ดีจนเกินคาดจนได้รับคำชมจากรุ่นพี่และเพื่อน ๆ มากมาย แต่หลังจากถ่ายภาพเดี่ยวตรงนี้เรียบร้อยแล้วเขายังต้องไปรอถ่ายภาพรวมอีกที่หน้าหาด เขาจึงออกไปรอทุกคนก่อนใครเพราะเขาเริ่มทำกิจกรรมนี้เป็นคนแรก จึงได้รับแรงกดดันมากเหมือนเมื่อครู่นี้

          อากาศตอนพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นตรงศีรษะทำให้อุณหภูมิในร่างกายยิ่งร้อนจนอยากกระโดลงน้ำทะเล แต่ข้าทั้งสองข้างเริ่มก้าวไม่ออกและหยุดนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาเริ่มสับสนและเกิดภาพซ้อน หัวที่ปวดอยู่เริ่มหนักอึ้งเหมือนหัวจะระเบิด บวกกับท้องที่ไม่มีอาหารตกลงไปเป็นเวลานานแล้วเริ่มมีบางอย่างออกมาเรียกร้องหาอาหาร

          ใบหน้าเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ และเหมือนแสงรอบตัวกลายเป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่สมองยังสั่งการให้ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ เพื่อไปให้ถึงยังเก้าอี้ตัวยาวสีขาวแล้วจะได้เอนหลังนอนพักเสียทีด้วยแรงอันน้อยนิดที่มีอยู่ทำให้ก้าวไปเพียงครึ่งก้าว ร่างสูงก็ร่วงลงไปกองกับพื้นเพราะหมดแรง

          “ไอ้วิน!” ปัณณ์ตะโกนร้องเรียกชื่อเพื่อนของเขาเสียงดังลั่นด้วยความตกใจและทำอะไรไม่ถูก

          เมื่อได้ยินเสียงร้องของปัณณ์หลายคนรีบวิ่งมาดูทันที และมีคนหนึ่งวิ่งแทรกออกมาจากกลุ่มคนอย่างรวดเร็วแล้วช้อนร่างของกวินขึ้นมาอยู่ในท่าอุ้มระดับอก จากนั้นรีบพากลับไปพักที่ห้องพักทันที โดยมีเพื่อน ๆ ของเขาและรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งตามไปด้วย

          การปฐมพยาบาลเบื้องต้นผ่านไปด้วยดีจนกวินได้สติแล้วค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับทุกคนที่อยู่กันแน่นห้องด้วยสายตาเป็นกังวลและเป็นห่วง โดยเฉพาะบางคนที่รู้สึกได้ว่าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้

          “ไอ้วินฟื้นแล้ว” สเตตัสบอกทุกคนด้วยน้ำเสียงดีใจ

          “เป็นไงมึง มึนหัวอยู่ป่ะ” อินที่คอยปฐมพยาบาลให้ช่วยประครองกวินลุกขึ้นนั่ง และตรวจดูอาการอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรมากกว่าการเป็นลม

          “ดีขึ้นแล้วมึง ขอบใจนะ พวกมึงก็ด้วย....พวกพี่ด้วยนะครับ” กวินขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงเขาอย่างจริงใจ

          “โตเป็นควายละยังทำตัวให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอีก ถอนตัวยังทันนะ!” อิฐพูดความความหงุดหงิดแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกหนึ่งที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่

          เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องไปทันที  ล่อยให้คนที่เหลืองุงงงกับอาการของเขา ที่ไม่รู้ว่าจะอารมณ์เสียอะไรนักหนาตลอดเวลา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ดูเป็นห่วงกวินดีเพราะพุ่งเข้าไปถึงตัวกวินก่อนใครและยังช่วยหาอาหารมาเตรียมไว้รอกวินฟื้นอีก

          “พี่มึงนี่อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ จังวะ” ปัณณ์อดพูดไม่ได้เพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกับทุกคนตอนนี้

          “มันก็เป็นแบบนี้แหละอย่าไปถือสามันเลย หายไว ๆ ไอ้วิน พวกกูไปก่อนล่ะ” ขุนเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเหตุผลอะไรที่อิฐมีอาการแปลก ๆ แบบนี้ตั้งแต่เปิดเรียนมา เขาจึงต้องรีบตามออกไป

          “มึงจะนอนพักอีกหน่อยก็ได้นะ ตอนนี้คนอื่นยังถ่ายเดี่ยวไม่เสร็จ น่าจะอีกสักพักอ่ะ” ปัณณ์สืบข่าวมาแล้วก่อนที่กวินจะฟื้น

          “หรือมึงจะกินอะไรหน่อยไหม พี่กูเตรียมมาไว้ให้” อินไม่เพียงแค่ถามแต่ลุกไปยกทานอาหารมาพร้อมที่จะให้คนป่วยจัดการให้เรียบ

          “กูขอนอนก่อนละกัน” ถึงจะหิวแต่ไม่มีแรงแม้แต่จะจับช้อนจึงขอเลือกที่จะนอนต่อดีกว่า

          เพื่อนกันไม่ทิ้งกันไม่ว่าจะเวลาไหนไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนก็อยู่กับเพื่อนได้เสมอ เมื่อกวินหลับต่อ คนที่เหลือก็ผล็อยหลับตามไปด้วย อย่างอินนอนบนโซฟาห่างจากเตียงไปไม่ไกล ปัณณ์นอนอยู่เตียงโดยมีสเตตัสนอนทับขาพาดตัวไปอีกทาง แถมเสียงกหายใจของสองคนยังดังแข่งกันอีก

          กิจกรรมถ่ายรูปเดี่ยวผ่านไปแล้วรวมถึงการเก็บภาพเคลื่อนไหว และคลิปการแนะนำตัวของแต่ละคน เหลือก็แต่กวินที่ต้องไปเก็บคลิปเดี่ยวหลังจากถ่ายภาพหมู่เสร็จ

          “น้องกวินนน..โอเคแล้วใช่ไหมจ๊ะ” ริชชี่เห็นกวินเดินมาแต่ไกลจึงร้องถามพร้อมกับวิ่งเข้าหาด้วยความเป็นห่วง

          “ดีขึ้นแล้วครับ ขอโทษนะครับที่ทุกคนช้าเพราะผม” กวินรู้สึกเสียใจจริง ๆ ที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน

          ”ไม่เป็นไรจ๊ะไม่ได้ช้าอะไรเลย นี่ก็เพิ่งถ่ายรูปเดี่ยวกันเสร็จ ต่อไปก็เป็นภาพรวม เราไหวไหม พร้อมหรือยัง” ริชชี่ถามด้วยความเป็นห่วงและเอ็นดู

          “พร้อมครับ” กวินแสดงให้เห็นว่าเขาพร้อมแล้วจริง ๆ และลุกขึ้นเดินไปสบทบรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ที่รวมตัวรอกันอยู่ด้านหน้าหาดแล้ว

          สำหรับตัวแทนดาวและเดือนของแต่ละคณะในปีนี้มีความแตกต่างไปจากปีก่อน ๆ ตรงที่แต่ละคนมีความสามารถหลากหลายด้านมาก ๆ อีกทั้งในเรื่องของภาษายังโดดเด่นไม่แพ้กับหน้าตา ไม่ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษ, ญี่ปุ่น, จีน และเกาหลี บางคนสามารถพูดได้มากกว่าห้าภาษา ฉะนั้นในคลิปแนะนำตัวจึงสามารถใส่ลูกเล่นไปได้เยอะเลยทีเดียว ทำให้การประกวดฯ ปีนี้ได้รับความสนใจจากบุคคลภายนอกเป็นอย่างมาก

          สำหรับตัวเต็งที่จะครองตำแหน่งดาวและเดือนของมหาวิทยาลัยในปีนี้ก็ได้ฉายแสงเหมือนถูกล็อกผล ตั้งแต่ตอนเริ่มทำกิจกรรมแรก ๆ และอีกหลายกิจกรรมต่อมาจนมาถึงช่วงเก็บตัวนี้ทั้งเขาและเธอก็ยังคงครองคะแนนโหวตจากทุกช่องทางเป็นอันดับหนึ่ง ซึ่งหลายคนก็แอบเชียร์ให้ทั้งคู่มีลุ้นเรื่องความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนกันอีกด้วย

          “วิน..ดื่มหน่อยจะได้สดชื่น” เธอเรียกชื่อเขาแล้วยื่นน้ำผลไม้เย็น ๆ ให้พร้อมนั่งลงบนเก้าอี้ว่างด้านข้าง

          “ขอบใจนะ” กวินรับขวดน้ำผลไม้นั้นมาแล้วเปิดฝาดื่มทันที

          “แล้วนี่คิดไงมาเรียนวิศวะ” กวินถามเพราะสงสัยมานานตั้งแต่รู้ข่าวว่าเพื่อนสาวคนสวยดูเป็นสาวกวานออกจะคุณหนูอย่างเธอ ทำไมถึงลงเรียนในคณะที่ผู้ชายมากกว่าผู้หญิงหลายเท่าเช่นนี้

          “ไม่ได้คิดไรเลย แค่อยากเรียนอ่ะ” คำตอบของเธอเหมือนตอบไปทีแต่ก็เป็นความจริงตามที่เธอพูดมาไม่ผิด

          “ว่าแต่วินเหอะ..บัญชี?” เธอเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมผู้ชายแมน ๆ อย่างเขาถึงเลือกเรียนะบัญชีซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงกว่าเก้าสิบกว่าเปอร์เซ็นต์

          “อืม...” วินตอบกลับน้ำเสียงเซ็งพรางยกกระดกน้ำผลไม้จนหมดขวดนั้น

          “ฮึ ๆ เอาน่า..สาขาบัญชีนี้ก็ดีไม่ใช่เหรอ สาว ๆ เพียบเลย อย่างตอนนี้ก็มีตั้งหลายคนมองนายอยู่” เธอหัวเราะน้อย ๆ ให้กับท่าทีเศร้าของเขาเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แต่ก็ไม่วายอดแซวเขาไม่ได้เพราะตัวแทนดาวจากคณะอื่นตอนนี้ก็กำลังจ้องมองเขาอยู่เช่นกัน

          “เพราะว่าฉันหล่อไง” กวินพูดชมตัวเองเชิงหยอกเธอกลับไป 

          “ฮ่า ๆ ๆ นายนี่มันหลงตัวเองจริง ๆ เลยนะ” เธออดหัวเราะไม่ได้ที่เขาชอบพูดเข้าข้างตัวเองแบบนี้เป็นประจำไม่เคยเปลี่ยน 

          แต่ช่วงเวลาที่มีความสุขของเขาและเธอเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ต้องจบลง เมื่อใครคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะแบบชนิดที่ว่าไม่สนใครหน้าไหน แค่จะทำตามใจตัวเองและให้เรื่องที่ต้องทำเกิดขึ้นแล้วจบไปโดยเร็ว

          “เฮ้ย! หัวเราะเสร็จแล้วก็รีบไปถ่ายคลิปแนะนำตัว เหลือมึงคนเดียวเนี่ย แม่งตัวถ่วงชิบหาย” อิฐเดินเข้ามาแทรกกลางวงทำลายบรรยากาศของทั้งคู่ก่อนจะเดินกลับออกไปตั้งกล้องรอ

          เนื่องจากทุกคนแยกย้ายไปพักกันหมดแล้ว ในส่วนของกวินที่ยังคงเหลืออยู่จึงเป็นหน้าที่ของอิฐ เพราะตากล้องดันท้องเสียอย่างหนักต้องส่งไปแอดมิทที่โรงพยาบอลใกล้ ๆ นี้ และไม่มีใครที่จะทำหน้าที่นี้แทนได้ดีเท่ากับอิฐ ริชชี่จึงต้องรบกวนให้มาช่วยงานตรงนี้แทน

          ถึงจะดูเหมือนไม่ถูกกันและไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไหร่ แต่เมื่อถึงเวลาทำงานแบบจริงจังขึ้นมา อิฐก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เอาแต่พูดเหน็บแนบแซะแรง แต่ตอนนี้เขาพูดแบบจริงจังไม่มีเล่น คอยบอกหรือแนะนำให้ทำแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งทำให้งานครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดี และใช้เวลาเพียงไม่นาน

 กัญชริญา

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>