ความ(รัก)ลับของกลุ่มเพื่อนสนิท

เช้านี้ดูเหมือนฉันจะมาถึงโรงเรียนเป็นคนแรกในกลุ่มตอนแรกก็ลังเลอยู่ว่าจะยืนรอดีไหมแต่สุดท้ายฉันก็ยืนรอพวกเขามาสักพักแล้ว พอคิดๆดูการมีเพื่อนมันก็ไม่ได้แย่หรอก พวกเขาไม่เคยบังคับให้ฉันทำอะไรที่ไม่อยากทำหรือบอกให้ฉันพูดแสดงความเห็นบ้างถึงแม้ว่ารินจะรับมือยากสักหน่อยก็เถอะ จริงๆเธอไม่ได้บังคับอะไรหรอกเป็นฉันเองมากกว่าที่ดูเหมือนจะปฎิเสธเธอไม่ได้ทุกทีและฉันไม่ใช่คนเดียวทีเจอปัญหานี้ ลูคัสเองก็เหมือนจะขัดรินไม่ได้เหมือนกัน หลายๆครั้งฉันเห็นเขาบ่นแต่สุดท้ายก็ยอมทำตามคำพูดเธออยู่ดี จริงๆมันก็ดูน่ารักดีนะ เวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันน่ะ ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆก็มีมือหนามาจับที่ผมของฉัน ฉันหันไปมองเจ้าของมือนั้นทันทีและพบกับร่างสูงที่กำลังส่งยิ้มมาให้ “มีอะไรติดอยู่น่ะ” เขาบอกก่อนจะมองซ้ายมองขวา “รินกับลูคัสยังไม่มาอีกหรอ” ฉันส่ายหน้าเล็กน้อย พอเห็นหน้าหมอนี่มันก็ชวนให้ฉันคิดถึงเรื่องข้อความเมื่อวานอีกแล้วตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ยังไม่ได้เปิดเครื่องเลย “รอนานแล้วหรอ” เขาถามอีกเมื่ิอเห็นฉันเงียบไป “สักพัก” ฉันตอบไม่ตามความจริง “แล้ว...เรื่องไลน์น่ะ” เขาลากเสียงก่อนจะทิ้งคำถามที่เหมือนระเบิดมาให้ฉัน อะไร ? เขาจะว่าเรื่องที่ฉันอ่านไม่ตอบหรอ “ฉันง่วงก็เลยไม่ได้ตอบ” “หืม ? ฉันไม่ได้จะว่าเรื่องไม่ได้ตอบสักหน่อย” อ้าว ถ้าไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วเรื่องอะไร ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ “ฉันลากเธอเข้ากลุ่มแล้วนะ แต่เธอยังไม่ได้กดเข้า” สงสัยจะเป็นหลังจากที่ฉันปิดเครื่องล่ะมั้ง ฉันหยิบมือถือขึ้นมาและกดเปิดเครื่องพอเข้าไปในไลน์ก็เห็นคำเชิญเข้ากลุ่มที่ชื่อว่า Secret และรูปโปรกลุ่มที่ไม่ได้เข้ากับชื่อเลยสักนิดนั่นคือรูปลูคัสที่กำลังหลับเดาว่ารินคงเป็นคนตั้ง พอกดดูสมาชิกในกลุ่มฉันก็ต้องแปลกใจทุกคนมีคำนำหน้าชื่อเป็นเด็กหญิงและเด็กชายหมด ใครมันเป็นคนคิดอีกเนี่ย พวกนายอยู่ม.ปลายกันแล้วนะ “เข้าแล้ว” ฉันหันไปบอกเรียวเขาเองก็แค่พยักหน้ากลับมาไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่นานหลังจากนั้นรินกับลูคัสก็มาถึง ลูคัสบ่นกับเรียวว่ารินไปปลุกเขาถึงบ้านเพราะกลัวเขาจะมาสายแต่เจ้าตัวดันจะมาแต่งหน้าที่บ้านเขาพอเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จรินกลับยังแต่งหน้าทำผมยังไม่เสร็จทำให้ช้ากว่าเดิมอีกหลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มเถียงกันตลอดจนถึงห้องเรียน ก่อนจะถึงคาบแรกรินขอแลกที่นั่นกับเพื่อนที่นั่งข้างหน้าฉันซึ่งเป็นผู้ชายและเขาก็ยินดีแลกกับเธอโดยที่ไม่ได้บ่นอะไร แน่ล่ะคนสวยทำอะไรก็ไม่ผิด รินบอกกับฉันว่าเธออยากนั่งติดหน้าต่างมานานแล้วส่วนที่นั่งเก่าของเธอคือแถวที่สองข้างๆเรียว “เอมิ เธอว่าฉันตัดผมสั้นบ้างดีมั้ย” รินหันมาคุยกับฉันก่อนจะใช้นิ้วม้วนผมของเธอเป็นเกลียว “ฉันว่าเธอเหมาะกับผมยาวมากกว่า” ฉันคิดแบบนั้นจริงๆผมของเธอยาวมากเธอคงไว้มันมานานแถมยังดูเงาสวยไม่มีผมเสียอีกถ้าตัดคงน่าเสียดายแย่ “ถ้าเธอว่างั้นฉันก็ไม่ตัด” รินพูดขึ้นก่อนจะเริ่มหยิบมือถือขึ้นมาเซลฟี่ ระหว่างที่กำลังมองนู่นนี่ไปเรื่อยฉันก็เห็นผู้หญิงคนนึงกำลังยืนคุยอยู่กับเรียวที่ประตูห้องเธอรับของบางอย่างมาจากเรียวแล้วก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินจากไปเรียวที่กำลังจะกลับมานั่งที่บังเอิญสบตากับฉันพอดีฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบหันไปทางอื่น ผู้หญิงคนเมื่อกี้ฉันพอจะรู้จักอยู่เธอชื่ิอว่าครีมอยู่ห้องข้างๆใครก็พูดว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน ขนาดฉันไม่ค่อยสนใจยังเห็นพวกเขาคุยกันบ่อยๆเพราะเราอยู่ห้องเดียวกัน จริงๆเรียวเองก็ป๊อปมากมาตั้งนานแล้ว รินกับลูคัสก็ด้วย หลังจากนั้นครูก็เข้ามาระหว่างเรียนมีกระดาษแผ่นเล็กๆส่งมาจากรินให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะเปิดออกข้างในเขียนข้อความไว้ว่า จากเรียว วันนี้เธอกับฉันเป็นคนไปซื้อของกินตอนพักเที่ยง เมื่ออ่านจบฉันก็มองไปที่เรียวซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะมองฉันอยู่ก่อนแล้ว ทำไมต้องไปด้วยกัน? คราวก่อนรินก็ไปคนเดียวนี่ ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจก่อนจะเลิกสนใจแล้วเรียนต่อ
พักเที่ยง
เฮ้อ หมดคาบสักที วิชาคณิตเป็นอะไรที่โครตจะน่าเบื่อ เห็นลูคัสหลับฉันเองก็อยากจะหลับบ้างแต่ถ้าหลับฉันจะเอาอะไรไปสอบล่ะ ฉันไม่ได้หัวดีถึงขนาดอ่านเองนิดหน่อยที่บ้านได้เหมือนเขาสักหน่อย “เอมิ ฉันกับลูคัสไปรอที่เดิมนะ” รินหันมาบอกฉันก่อนจะเดินไปปลุกลูคัส ระหว่างที่กำลังเก็บหนังสือเรียวก็เดินมายืนรอข้างๆโต๊ะฉันโดยไม่ได้พูดเร่งอะไร แต่ไม่พูดก็เหมือนพูดแหละ ประมาณว่าไม่ต้องรีบนะกูรออยู่ “ทำไมต้องไปสองคนด้วย” ฉันพูดคำถามที่ค้างคาใจออกไปก่อนจะยืนขึ้น “ก็จะได้กินเร็วๆไง ช่วยกันซื้อ” จริงๆก็ไม่ได้รีบขนาดนั้นไหมล่ะบางที เวลาพักก็ออกจะมีเหลือเฟือ “เอาน่า ไปเถอะเดี๋ยวคนเยอะ” เขาพูดด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะหมันตัวเดินนำไปยังโรงอาหาร ระหว่างทางเดินไปโรงอาหารฉันกับเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันจนกระทั่งมาถึง โชคดีที่เหมือนวันนี้เรามาเร็วคนเลยยังไม่เยอะเท่าไหร่ “เธอซื้อนมนะเอมิ ฉันจะไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์”เขาพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางร้าน “ไก่ ไม่ผัก” ฉันบอกกับเขาไว้ก่อน เพราะถ้าใส่ผักมาต้องเสียเวลามานั่งเอาออกอีก พอฉันพูดจบเขาก็ทำท่าเหมือนกลั้นขำก่อนจะยิ้มแล้วเดินไปทันที ทำไมมม ขำอะไร มีคนบนโลกเป็นล้านไม่กินผัก นิสัยเสียจริงๆเลยตานี่ กลับมาคงต้องว่าสักหน่อยแล้ว! ฉันมองตามหลังหมอนั่นอย่างคาดโทษก่อนจะเดินไปยังร้านน้ำเพื่อซื้อนม ฉันเดินมาต่อแถวซึ่งไม่ได้ยาวอะไร ระหว่างที่กำลังรอคิวก็มีกลุ่มผู้หญิงสามคนมาคุยกับน้องข้างหน้าแล้วก็ยื่นเงิน “น้องคะ ฝากซื้อหน่อย” เด็กม.ต้นด้านหน้ารับเงินไปแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ฉันมองอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ทำไมต้องฝากด้วยก็ไม่รู้ แถวก็ไม่ได้ยาว น้องเขาก็คงไม่กล้าปฎิเสธ ส่วนผู้หญิงสามคนนั้นก็มายืนจับกลุ่มคุยกันข้างๆร้าน หนึ่งในสามคนนั้นมองมาที่ฉันแล้วก็หันไปซุบซิบกับเพื่อน นี่พวกนั้นคงไม่ได้กำลังนินทาฉันใช่ไหมเนี่ย หรือว่าเมื่อกี้ฉันจะเผลอทำหน้าไม่พอใจออกไปตอนพวกเธอฝากซื้อ ระหว่างที่กำลังคิด ก็ถึงคิวของฉันพอดี ฉันเลือกนมช็อคโกแลตมาสี่กล่องจากนั้นก็จ่ายเงินแล้วเดินไปหาเรียวแต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นร้านก็มีคนมาสะกิดที่ด้านหลังพอฉันหันไปก็เจอกับผู้หญิงสามคนเมื่อกี้และฉันก็พึ่งสังเกตว่ามีครีมผู้หญิงที่คุยกับเรียวเมื่อเช้าอยู่ด้วย “นี่ เธอมาโรงอาหารพร้อมกับเรียวหรอ” ผู้หญิงคนนึงในกลุ่มถามพร้อมกับกอดอก “ใช่” ฉันตอบไปแบบไม่เต็มเสียงนัก เอาจริงมันน่ากลัวนิดหน่อยนะ ไหนจะเสียงที่ไม่เป็นมิตรนี่อีก “คบกันอยู่หรอ หรือแค่ตามตื๊อ?” ผู้หญิงอีกคนถามขึ้นมาส่วนครีมเธอไม่ได้พูดอะไรหรือทำสีหน้าอะไร “เราเป็นเพื่อนกัน” ฉันตอบก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีคนเดินมายืนข้างๆพอหันไปก็เจอกับเรียวในมือเขาถือถุงแฮมเบอร์เกอร์เอาไว้ “อ้าวครีม มีอะไรกับเอมิหรอ” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ครีมยิ้มหวานให้เรียวก่อนจะส่ายหน้า “เราแค่คุยกันนิดหน่อยน่ะ” เรียวเองก็พยักหน้าก่อนจะหันมาหาฉัน “ไปเถอะ รินน่าจะบ่นแล้ว” ใช่ ไปสักที ที่ฉันต้องมาโดนรุมถามแบบนี้ก็เพราะนายเนี่ยแหละ “ไปก่อนนะครีม” ครีมพยักหน้ายิ้มๆก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินกลับไปหาลูคัสกับริน ระหว่างทางฉันคิดอยู่ว่าจะบอกเรียวดีไหม เรื่องผู้หญิงสามคนนั้น แต่คิดอีกทีไม่บอกดีกว่า “กว่าจะมา ไส้จะขาดแล้วเนี่ย” พอมาถึงรินก็เริ่มบ่นทันที “เว่อร์” ลูคัสพูดขึ้นก่อนจะโดนรินตีไปแรงๆหนึ่งที “โทษทีๆ” เรียวนั่งลงก่อนยื่นแฮมเบอร์เกอร์ให้รินกับลูคัส “ไก่ ไม่ผัก” เขายื่นแฮมเบอร์เกอร์ให้ฉันก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม “ยิ้มทำไม” ฉันถามเสียงห้วน เรียวยักไหล่ก่อนจะเริ่มกินแฮมเบอร์เกอร์ของเขา นี่นายจะกวนฉันใช่ไหมห้ะ! ฉันตีเขาแรงๆที่ไหล่หนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ แต่แทนที่จะสำนึกหมอนี่ดันหัวเราะชอบใจเนี่ยสิ “เออ อีกไม่กี่วันก็ใกล้จะถึงแล้วเนอะ” รินเปรยขึ้นมา “ใกล้ถึงอะไร” ลูคัสหันไปถามริน นั่นสิใกล้ถึงอะไรฉันหันไปฟังอย่างสนใจ “งาน รร ไง” เรียวบอกก่อนจะเขย่ากล่องนมช็อคโกแลต “ต้องมาเตรียมงานอีก ขี้เกียจว่ะ” ลูคัสบ่น โอ้ย จะบอกว่าไอเตรียมงานน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ฉันเนี่ยสิ โครตเกลียดงาน รร เลย คนก็เยอะ เพราะเปิดให้คนนอกเข้ามาได้ แถมแต่ละห้องยังต้องเลือกตั้งร้านอีก ปีก่อนห้องเราทำเมดคาเฟ่ ฉันถึงกับยอมเป็นคนล้างจานดีกว่าต้องใส่ชุดเมดแล้วไปยืนคุยกับลูกค้าอีก “แต่ เอ๊ะ ทำไมปีก่อนฉันไม่เห็นเอมิเลยล่ะ” รินหันมาถามฉันเรียวเองก็ดูจะสนใจกับคำถามเหมือนกัน ไม่เห็นก็ไม่แปลก เพราะสามคนนี้นี่แหละที่ทำให้ร้านของห้องเราขายดี แค่ยืนต้อนรับหน้าร้านคนก็มาแล้ว “ฉันล้างจาน” ฉันตอบเสียงเรียบ “ฮ่าๆๆๆๆ เหมาะกับเธอดีนะ” ลูคัสหลุดขำออกมาทันทีเรียวเองก็ดูเหมือนจะพยายามกั้นขำจนต้องเอามาปิดปากแล้วหันไปทางอื่น หนอย ทำไมยะ หน้าที่ล้างจานนี่มันสำคัญนะ ไอพวกหน้าตาดี “เดี๋ยวเถอะลูคัส เรียวก็ด้วยหยุดขำนะ” รินหันไปดุลูคัสกับเรียว “ไม่เป็นไรนะเอมิ อย่าไปสนใจพวกบ้านี่” ฉันยิ้มให้รินแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ฉันไม่ได้โกรธหรอก เพราะฉันเลือกหน้าที่นี้เอง หลังจากเสียงออดหมดเวลาพักดังขึ้นพวกเราจึงเก็บของแล้วกลับไปที่ห้องเรียน