สามี...ท่านมียางอายบ้างหรือไม่!

สัญญาการค้าในคืนหอแดง

“คนผีทะเล นั่นเจ้าจะทำอะไรหะ “

“เจ้าดูไม่ออกหรือ ข้ากำลังช่วยเจ้าถอดเสื้อผ้าอยู่ยังไงละ ” 

เขาปลดสายคาดเอวชั้นนอกของนางออกก่อนจะจับชายผ้าคาดเอวเอาไว้และดึงมันออกมา

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ใครต้องการให้เจ้ามาช่วยข้า อ๊ะ…นี่หยุดนะ”

เธอยื้อยุดจับผ้าคาดเอวที่เหลือเอาไว้ในมือขณะที่เขาก็ออกแรงดึงเพิ่ม

“ก็ข้าเห็นน้องหญิงไม่ถอดสักที ข้าก็เลยต้องทำหน้าที่สามีให้ดีอย่างไรเล่า”

“ผายลม ถอดเสื้อผ้าข้ามันเกี่ยวอะไรกับการทำหน้าที่สามี นี่มันตรรกะอะไรของเจ้ากัน สมองเจ้ามันมีปัญหาหรืออย่างไร"

“จุๆ น้องหญิงในเมืองนี้มีหญิงสาวมากมาย อยากให้สามีของเจ้าช่วยถอดเสื้อผ้าให้พวกนางเยอะแยะจะตายไป เจ้านี่ไม่เห็นค่าแล้วยังจะมาว่าข้าอีกใช้ได้ที่ไหนกัน"

“อ๋อ เจ้าจะบอกว่าผู้หญิงมากมายประเคนตัวเองส่งเข้าปากเจ้า เจ้าก็รับไว้ด้วยความเต็มใจสินะ"เธอร้องถามและยังคงต่อสู้กับเขาอยู่

“หืม น้องหญิงเจ้าหึงหรือ"เขาเลิกคิ้วถามนาง และอมยิ้มส่งสายตากรุ้มกริ่มให้

“หึงบ้าบออะไร  ไอ้คนโรคจิตอย่างเจ้าในสายตาข้าก็เป็นเพียงแค่เจ้าพวกมากตัณหา บ้าราคะเท่านั้นแหละ ทุเรศ!”

“พูดอย่างนี้มันไม่ถูกต้องนะ การที่สามีแสดงความรักต่อภรรยาในห้องหอมันเป็นเรื่องธรรมดามาก เจ้าควรจะชินเอาไว้ถึงแม้เจ้าจะอายแต่ก็แค่ครั้งแรกเท่านั้น ครั้งต่อๆไปเจ้าก็จะชอบและชินไปเอง อืม...หรือว่าเจ้ากลัว"

“กลัวบ้ากลัวบออะไร ข้าแค่อยากจะตกลงคุยธุระกับเจ้า ข้าจะพูดกับเจ้าให้เข้าใจต่างหาก ว่าข้าจะแต่งกับเจ้าแค่ในนามเท่านั้น"

“เจ้าจะตกลงกับข้า แล้วผลประโยชน์ที่ข้าควรได้รับละ ถ้าข้ารับปากเจ้า ข้าจะได้ประโยชน์อันใด ในเมื่อเจ้าบอกเองว่าจะยอมแต่งงานกับข้าแต่ไม่ให้ข้ายึดเรือนแม่สื่อเจ้าไป เป็นเจ้าพนันแพ้ข้าแล้วคิดจะบิดพลิ้วหรือ?”

หะ สรุปนี่คือข้อตกลงที่ฉันทำเอาไว้เหรอ สิ้นคิด! ขายตัวเป็นภรรยาของคนพรรค์นี้แต่ไม่ยอมให้หมอนี้ยึดเรือนแม่สื่อ ฉันเป็นตัวโง่งมรึยังไง โอย ให้ตายเถอะนี่มันไม่ใช่ฉันแล้ว ฉันไม่ทำอะไรไร้สมองแบบนี้หรอกนะ

“นั่นคือข้อตกลง ระหว่างข้ากับเจ้า?”

“ถูกต้อง ไหนๆข้าก็แต่งเจ้าเข้ามาแล้ว ข้าจะบอกความจริงเจ้าไว้อย่างหนึ่ง อย่างน้อยสามีภรรยาก็ควรที่จะไม่มีเรื่องปิดบังกันเช่นนั้นข้าก็สมควรบอกเจ้าไว้ว่าที่ข้าพนันกับเจ้าเรื่องคุณหนูสกุลซือแล้วป่าวประกาศออกไปทั้งเมืองให้รับรู้

หนึ่งถึงเจ้าจะชนะพนันข้าก็สำเร็จตามเป้าหมายเดิมอยู่แล้วเพราะข้าต้องการดองกับสกุลซือซ้ำยังได้สาวงามเป็นภรรยาข้าไม่ต้องเสียอะไรเลย 

สองยิ่งถ้าเจ้าแพ้พนัน ข้าก็จะยึดเรือนแม่สื่อของเจ้าเข้าตระกูลข้าอย่างไรเล่าแต่การที่เจ้ายอมแต่งแทนเพื่อค้ำประกัน และไม่ให้ข้ายึดเรือนแม่สื่อของเจ้าไป เป็นอะไรที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของข้ามาก"

“นี่เจ้าคนแซ่หู เจ้ามายึดเรือนแม่สื่อข้าไปแล้วเจ้าจะได้อะไรไหนตอบข้าที เจ้าเปิดกิจการเองไม่เป็นรึไร ถึงได้มาสนใจกิจการเรือนแม่สื่อของข้าแบบนี้"

“นี่เจ้าความจำเสื่อมจนสมองเลอะเลือนขนาดนี้เลยหรือ เรือนแม่สื่อเจ้า เบื้องหลังทำงานให้ใครมีหรือข้าจะไม่รู้ เรือนเล็กตั้งไว้อีกหลายเมือง

ปากก็บอกว่าเป็นเรือนแม่สื่อจับคู่แต่งงานธรรมดาแต่เบื้องลึกเจ้ากับช่วยพวกขุนนางแต่งงานโยงอำนาจส่งพวกคุณหนูทั้งหลายแต่งเข้าวังหลัง ทั้งวังอ๋องจวนเสนาบดี แม้กระทั่งราชสำนักฝ่ายในหลานของฮองเฮาเอง นางก็ให้เจ้าจัดการส่งเข้าไปเป็นเบี้ยหมากแต่งงานกับพระปิตุลาขององค์จักรพรรดิ เรือนแม่สื่อเจ้ามีทั้งเงินทั้งอำนาจจากกลุ่มคนเบื้องหลัง หากข้าไม่ยึดเอามาข้าคงจะไม่สมกับตำแหน่งคุณชายใหญ่สกุลหูหรอกหรือ”

นี่เหตุผลเหรอ นี่มีอะไรที่ฉันควรรู้อีกไหม ถ้าเป็นคนอื่นเจอเหตุการณ์เดียวกับฉันยังจะมีสติดีอยู่ไหม เพราะตอนนี้ฉันชักจะเริ่มงงสับสนและหัวสมองจะระเบิดแล้ว 

ลืมตาตื่นขึ้นมาก็หลุดมาอยู่ในที่ๆไม่มีใครคาดคิด ยังต้องมาแต่งงานอย่างกะทันหันที่เร็วปานสายฟ้าแลบแถมการแต่งงานยังมีเบื้องหลังเกี่ยวกับผลประโยชน์และอำนาจมืดอีก ฉันทำงานบริษัทจัดหาคู่ให้คนที่ต้องการมีความรักธรรมดาๆนะยะ ไม่ใช่เพื่อหาผลประโยชน์ให้ใคร

“เช่นนั้นข้าจะขอพูดกับท่านใหม่ว่า ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้นเพราะข้าจำไม่ได้แล้วแล้วก็ไม่อยากจะจดจำด้วย เรื่องเมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อนในเมื่อตอนนี้ข้าจำไม่ได้ก็ยกเป็นโมฆะไปซะ เพราะตอนนี้ข้า ไม่-ตก-ลง “

“เจ้าไม่สนใจเรือนแม่สื่อแล้วจริงหรือ?”เขายกคิ้วขึ้นถามนางด้วยความประหลาดใจ

“ไม่! ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นที่ข้าสนใจคือข้าไม่ต้องการเป็นภรรยาเจ้า ส่วนเจ้าอยากได้เรือนแม่สื่อนักก็เอาไป"

นางพูดจบเขาก็ยิ่งขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจมากขึ้นไปอีกก่อนปล่อยมือที่จับชายผ้าคาดเอวของนางเอาไว้ นางจึงรีบอาศัยโอกาสนี้รีบแต่งตัวให้เรียบร้อยจัดแจงตัวเองใหม่ เขายังคงจ้องมองการกระทำของนางทั้งหมดไว้ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ใคร่รู้ ก่อนจะเอ่ยปากถามนางเป็นการหยั่งเชิง

“อืม แต่ข้าว่าเจ้าควรคิดให้ดีๆเพราะยังไงซะตอนนี้เจ้าก็แต่งเข้ามาเป็นภรรยาของข้าแล้ว"

“แต่งได้ก็หย่าได้"นางเท้าสะเอว

“โถ่โชคชะตาช่างกลั่นแกล้งข้าซะนี่กะไร ยังไม่ท่านจะเข้าหอให้เสร็จดีกลับโดนภรรยาตัวเองขอหย่าเสียแล้ว น้องหญิงเจ้าใจดำยิ่งนัก"เขาเบะปาก ทำหน้าเหมือนคนไม่ได้รับความยุติธรรม

“ไม่รู้แหละ แต่งได้ก็หย่าได้แต่ก่อนจะพ้นวันนี้ ท่านห้ามแตะต้องตัวข้า ส่วนเรือนแม่สื่อหรือกรรมสิทธิ์ใดๆที่เจ้าต้องการข้าก็จะยกให้ ขออย่างเดียว อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ข้า"นางค้อนเขา

“อืม ข้าเองก็ไม่ใช่ชายใจแคบเอาอย่างนี้ ข้าต้องการให้เจ้าทำตามที่ข้า ในขณะที่เจ้ายังแต่งงานเป็นนายหญิงอยู่ที่นี่ข้าจะไม่แตะต้องตัวเจ้า แต่ข้าต้องการบางอย่างจากเรือนแม่สื่อของเจ้า เจ้าต้องทำงานให้ข้า ต้องเป็นคนของข้า เสร็จงานข้าจะหย่าให้เจ้า ว่าไงตกลงรึไม่"

“งาน? เจ้าคิดจะทำอะไร"นางขมวดคิ้วถามเขา

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ถ้าเจ้าไม่ตกลงเราก็มาเข้าหอกันเถอะ เสียเวลาไปมากแล้ว ข้าเองก็ยังต้องการสาวน้อยคนงามมานอนแก้เหงาข้างกายอยู่พอดียังไงข้าก็ไม่เสียอะไรอยู่แล้ว"

เขาแบมือทำท่าทางสบายใจดังคนถือไพ่เหนือกว่า เอายังไงดีฉันคิดสิคิด คุ้มกันไหมเหรอ? 

คุ้มสิ ต้องคุ้มแน่อยู่แล้วขืนปล่อยให้ไอ้บ้านี่กลืนตัวเองลงกระเพราะไปแล้วไม่รู้แม้แต่ซากยังจะยอมคายออกมาหรือเปล่าถึงตอนนั้นจะมานั่งเสียใจก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ยังไงเรื่องก่อนหน้าฉันเองก็ไม่รับรู้อะไรอยู่แล้วนี่นาไม่ต้องไปสนใจสิ เป็นไงเป็นกัน

“ได้ข้าตกลง แต่ว่าเจ้าเขียนหนังสือสัญญามาก่อนว่าจะไม่แตะต้องตัวข้านะ อีกอย่างข้าจะเป็นภรรยาของท่านเพียงแค่ในนามเท่านั้น"

“ดี เจ้าเองก็ต้องเขียนหนังสือสัญญาว่าจะทำงานให้ข้าจนจบเช่นกันมิเช่นนั้น เจ้าจะต้องเป็นภรรยาของข้าอย่างแท้จริง"เขายิ้มเจ้าเล่ห์

“ใครอยู่ข้างนอก"

“ต้องการสิ่งใดขอรับคุณชาย"บ่าวชายคนหนึ่งเปิดประตูเดินเข้ามาก่อนเอ่ยถามความต้องการของผู้เป็นนาย

“ไปเอากระดาษและชุดเครื่องเขียนมา ข้าจะใช้งาน"

“ตอนนี้เลยขอรับ"บ่าวชายทำหน้าสงสัยใคร่รู้

“ตอนนี้"

“ขอรับ”พักต่อมาบ่าวชายคนเดิมก็เดินเช้ามาพร้อมกับบ่าวอีกคนวางเครื่องเขียนและกระดาษไว้บนโต๊ะมงคลที่ปูด้วยผ้าสีแดงขลิบทอง

“ต้องการสิ่งใดอีกหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่มี ออกไปได้"

“ขอรับ"บ่าวชายขานรับก่อนพาบ่าวอีกคนออกนอกห้องไป

“มานี่สิ"เขาเรียกนางเข้าไปหาในขณะที่เขาเองก็นั่งเขียนหนังสือสัญญา สักพักจึงให้นางลงนามในสัญญาก่อนที่เขาเองจะให้นางเขียนหนังสือสัญญาและเขาเองก็ลงนามเช่นกัน

“หนังสือสัญญาก็เขียนแล้ว เจ้าพอใจแล้วรึยัง ข้าจะได้นอนวันนี้ข้าเหนื่อยมากง่วงแล้วต้องการ การพักผ่อน เจ้าเองก็ควรนอนแล้วเช่นกัน"

 เขาพูดพลางถอดเสื้อนอกออกก้าวขึ้นไปบนเตียงในขณะที่ทำมือตบเตียงเรียกนางให้ขึ้นไปนอนด้วยกัน

“ท่านนอนไปคนเดียวเถอะ ข้านอนบนพื้นก็ได้"

นางพูดจบก็เห็นเขาเลิกคิ้วประหลาดใจและมองมาที่นางโดยใช้สายตาที่เหมือนพูดได้นั้นกล่าวกับนางประมาณว่า หึกลัวข้าจะทำอะไรเจ้ารึยังไง 

หนอย! หมอนี่วอนซะละ

“ข้านอนพื้นได้บนเตียงมันเล็ก ข้าไม่ชอบนอนเบียดกับใคร"

“เล็ก?” เขายกคิ้วขึ้นอีก 

โถ่...นี่ฉันพูดออกไปได้ยังไงกันนะ เตียงนี้นอนสามคนยังไม่เต็มเลยมั้ง

“เอาเถอะ ถ้าเจ้าอยากจะนอนพื้นก็ตามใจ แต่จะมาโทษว่าข้าใจร้ายกับภรรยาที่เพิ่งแต่งเข้าบ้านไม่ได้หรอกนะ”

“ใครเป็นภรรยาเจ้ากัน เจ้านั่นแหละนอนไปเลย ข้านอนพื้นจนชินแล้วไม่ต้องมาสนใจหรอก”

นางพูดจบก็เดินไปข้างเตียงก่อนคว้าหมอนและหยิบผ้าห่มผืนน้อยอีกผืนเพื่อที่จะไปนอนบนพื้น แต่แล้วหูจิ้งก็ยื่นมือมาคว้าตัวนางก่อนจะลากนางให้ล้มลงมานอนด้วยกันก่อนดันให้นางไปนอนด้านในของเตียง และยังกักตัวนางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้ลุกหนี

“นี่เจ้าปล่อยข้านะ ข้าบอกจะไปนอนพื้นจะลากข้าลงมานอนบนเตียงกับเจ้าอีกทำไมเนี่ย"

“นอนนี่แหละ"

“นี่เจ้าคนหน้าด้าน ข้าบอกว่าจะนอนบนพื้นเจ้ายังจะไม่พอใจอะไรอีกหนังสือสัญญาก็เขียนแล้ว เจ้าลืมแล้วรึยังไงว่าห้ามเจ้าแตะต้องตัวข้านะ"

“งั้นข้าคงต้องให้เจ้าไปอ่านหนังสือสัญญาใหม่อีกสักรอบ เพราะข้าระบุไว้ชัดเจนว่าถ้าหากเริ่มงานเมื่อไหร่ข้าถึงจะเริ่มทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า แต่วันนี้เจ้ายังไม่ได้เริ่มงานแล้วทำไมข้าจะต้องทำตามที่เจ้าต้องการด้วย"

“หะ นี่เจ้าว่าอย่างไรนะ"เธอยังคงดิ้นอยู่ใต้อ้อมแขนของเขา

“ฮ่าๆ น้องหญิงก่อนหน้าเจ้าก็แพ้พนันข้า รอบนี้ยังมาเสียท่าหนังสือสัญญาให้ข้าอีก แย่แล้วภรรยาข้า เจ้าแย่แน่แล้วสมองเจ้าคงเลอะเลือนก่อนวัยอันควรจริงๆ สงสัยพรุ่งนี้ข้าคงจะต้องเชิญท่านหมอมาตรวจดูเจ้าหน่อยเสียแล้ว”

“เชิญหมออะไรของเจ้า" นางพยายามขัดขืนเขา

“นอนนิ่งๆ"เขากดเสียงต่ำลงและหรี่ตามองนาง

“เจ้านอนบนเตียงกับข้านี่แหละ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก แต่ถ้าขืนเจ้ายังไม่เชื่อฟังก็ไม่แน่ว่าข้าจะทำอะไรเจ้า 

ถึงเจ้าจะแต่งงานกับข้าเพียงในนามแต่เจ้าก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาข้า ข้ายังไม่อยากให้บ่าวไพร่ในจวนเอาไปลือกันให้หนาหูหรอกนะว่าคุณชายใหญ่สกุลหูเพิ่งแต่งภรรยาวันแรกก็ไล่ให้นางลงไปนอนบนพื้นแล้ว"

“จะ..เจ้า"

“นอนได้แล้วพรุ่งนี้ข้ามีงานต้องทำ เจ้าเลิกดื้อสักทีเถอะ” 

เขากอดนางไว้ในอ้อมแขนแกร่งก่อนเอ็ดนาง ในขณะที่นางก็ดิ้นน้อยลงจนยอมรามือไป

เฮ้อ ฉันควรทำยังไงดี อ๋า อยากตะโกนระบายสุดๆไปเลย อัดอั้นตันใจมาก ฮือ~

“ก็ได้ ข้านอนดีๆเองได้เจ้าเอามือออกไปจากตัวข้าได้แล้ว"นางพยายามแกะมือเขาออกจากตัว ก่อนที่เค้าจะค่อยๆคลายอ้อมกอดและผละจากตัวนางไป

“ดีว่าง่ายแบบนี้ เจ้าถึงจะดูน่ารักขึ้นหน่อย" เขายิ้มให้นาง เหอะใครอยากจะน่ารักในสายตาคนอย่างเจ้ากัน!

“นอนได้แล้ว"

เฮ้อไม่รู้ว่าฉันต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนคงจะต้องปลงซะแล้วล่ะเรา 

เฮ้อ นางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงสักพักเขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ นางหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า 

ในขณะที่คนข้างๆยังคงลืมตามองนางที่นอนไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอยู่ข้างกาย กลิ่นกายคล้ายกลิ่นหอมของดอกเหมยอ่อนๆที่ถูกส่งออกมาจากตัวของนาง ทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับลงได้อย่างง่ายดายนัก

เขายังคงนอนสำรวจใบหน้าของนาง คิ้วเรียงสวย ตาสองชั้นที่ยังคงปิดอยู่กับขนตายาวงอนที่เรียงกันเป็นแพสวยงาม ปากบางเล็กเป็นกระจับสีแดงที่ถูกแต้มชาดเอาไว้ จมูกเล็กๆแสนน่ารัก กับพวงแก้มสีแดงระเรื่อซึ่งตัดกันกับผิวพรรณขาวผุดผาดบนใบหน้านั้น เขาเอื้อมมือไปสัมผัสดูความรู้สึกอุ่นๆแล่นขึ้นมาจากปลายนิ้วมือของเขา 

ใบหน้าที่แสนงดงามราวสลักจากหยกซึ่งเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร ความงาม ฉลาด สดใส น่ารัก เป็นเอกลักษณ์โดดเด่นซึ่งแสดงอยู่บนใบหน้าของนางในยามหลับมันแตกต่างจากหญิงสาวมากมายที่เขาเคยพบพาน กับนิสัยประหลาดที่เขาไม่เคยเจอ ความดื้อดึง และกล้าได้กล้าเสียของนางทำให้เขาอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหลับตาลงและผล็อยหลับไปด้วยเช่นกัน