COMPLICATED GUY : รักซับซ้อนของนายเย็นชา

เขียนโดย Minorplanet

วันที่ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 17.08 น.

3 chapter

0 วิจารณ์

4,089 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 17.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) ท้าทาย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผู้ชายที่ปรากฏตรงหน้าคือคนเดียวกับเมื่อตอนเย็น!

“ไอ่คุณชายน้ำแข็งนี่มาถึงก็เล่นน้องเทคของเพื่อนเลยเว้ย น้องมันหน้าเหวอแล้ว” เสียงพี่ภาคดังขึ้นเรียกสติฉัน

“มึงอย่ามาใจร้ายข่มขู่น้องเทคกู มานั่งก่อนเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก” พี่เซย์โนตบมือลงที่นั่งข้างๆ เขาเหลือบมามองฉันก่อนจะนั่งลง ทันทีที่เขานั่งลง พี่ภาคก็วางแก้วเหล้าวางตรงหน้าเขา จากนั้นพี่เซย์โนก็แนะพวกเราให้รู้จักเริ่มตั้งแต่ธาม พรีม ไล่มาจนถึงฉัน “ส่วนนี่เพื่อนพี่ชื่อ ท้าทาย”

“น้องจีบไม่ต้องเก็บคำพูดไอ่ทายมันมาคิดมากนะ คิดไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้” เอ๊ะเดี๋ยวนะพี่ภาคคะ มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ความกวนตีนของพี่เริ่มออกลายขึ้นเรื่อยๆแล้วนะคะ

“ไอ่ภาคมึงอย่าเอาความจริงมาพูดเล่นกัน ไอ่จีบนะมี แต่แค่ลืมเอาไว้ที่คอนโด” ตามมาด้วยเสียงแซวจากพี่เทคของฉัน น้องก็สงสัยทำไมทุกคนดูมีความสุขที่ได้แกล้งน้อง

“จีบจะไม่รับทำงานของพี่แล้วนะ” ฉันทำหน้ามู่ก่อนจะบ่นออกไป ที่ช่วงนี้ฉันนอนตอนเย็นบ่อยๆ ก็เพราะปั่นงานให้พี่เทคของตัวเองอยู่น่ะสิ นี่สินะที่เขาบอกว่าเงินซื้อเวลาได้ แล้วพี่เทคฉันก็เอาเวลามาปรนเปรอความสุขตัวเองโดยการมาผับหลีสาวแบบนี้ไง ส่วนฉันก็นั่งทำงานงกๆ ถ้าไม่ติดว่าได้ค่าจ้างราคางามนะ คนอย่างไอ่ขนมจีบจะไม่รับเด็ดขาดเลย

“โอ๋ๆ แซวเล่นหรอกไอ่น้องรัก น้องพรีมตั้งแต่มานี่ไม่พูดไม่จาเลย ไม่สนุกหรอคะ” พอแบบนี้เป็นน้องรักพอหมดประโยชน์จะกลายเป็นน้องเวรทันที จากนั้นพี่เซย์โนก็หันไปถามพรีมที่พึ่งกลับมาที่โต๊ะ ก่อนหน้านี้หลังจากที่แนะนำตัวกับเพื่อนของเขาแล้ว ยัยพรีมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยมีไอ่ธามตามไปส่ง นี่ก็พึ่งกลับมาด้วยกัน

“เปล่าค่ะ พรีมแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยค่ะ” พรีมตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“ไอ่นี่ก็เป็นอะไร ตั้งแต่มาถึงก็ยกเอาอย่างเดียว” พี่ภาคถามไอ่ธาม ฉันสังเกตเห็นนะว่าพอพี่ภาคถามเสร็จ ยัยพรีมก็หันไปทางธามก่อนจะก้มหน้างุด

“เฮิร์ทนิดหน่อยน่ะพี่” ธามตอบก่อนจะหันมามองที่พรีม อะไรกันสองคนนี้ ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า

“ว้าวววว ใครกันทำไอ่เสือของพี่เฮิร์ทได้” พี่ภาคพูดพลางเหล่ไปทางพรีม เรื่องที่ไอ่ธามชอบพรีมน่ะ คนรอบตัวเขารู้กันหมด ยกเว้นแต่ยัยพรีมนั้นแหละ

“พี่ภาคก็แซวไป ผมมีเขี้ยวมีเล็บที่ไหนกัน” ซะที่ไหนล่ะ ไอ่ธามน่ะจัดว่าอยู่ในหมวดผู้ชายหน้าตาดีของคณะ ของรักของหวงของเหล่าคุณแม่ ซึ่งเป็นสาวประเภทสองของมหาลัย เป็นธรรมดาที่จะมีผู้หญิงเข้าหา ส่วนเรื่องอย่างว่ามันก็เป็นอารมณ์ของผู้ชายเนอะ เป็นเรื่องยากที่จะห้ามไม่ให้มี ด้วยเทคนิคอันร้ายลึกของมันก็จัดการดับไฟตั้งแต่ต้นลมกับผู้หญิงพวกนั้นได้อย่างดีเยี่ยม

“ถ้าน้องพรีมรู้สึกไม่ค่อยสบายกลับก่อนก็ได้นะคะ ให้ไอ่ธามไปส่ง เดี๋ยวจีบพวกพี่ดูแลเอง”

“ถ้าไม่ไหวกลับก่อนก็ได้นะแก” ฉันพูดพลางหันไปหาพรีม

“อือ แต่เดี๋ยวเรากลับเองก็ได้เราไม่ได้ดื่ม ธาม เอ่อ.. จะได้อยู่ดูแลแกไง แกเมาแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง” พรีมเคยดื่มค็อกเทลแก้วเดียวตอนมาเที่ยวกับฉันครั้งแรกและเป็นครั้งเดียว หลังจากนั้นยัยนั้นก็ไม่เคยแตะสิ่งที่เรียกว่าแอลกอฮอล์อีกเลย ส่วนฉันเมาแทบจะทุกครั้ง เพราะประโยคในวงเหล้าที่ว่า พี่จิบน้องหมด ยกไม่หมดมีแต่หมา

“ไม่เอาเว้ย งั้นเอางี้ ให้ไอ่ธามไปส่งแกก่อน แล้วให้มันกลับมางี้ โอเคเปล่าวะไอ่ธาม” ฉันพูดเบ็ดเสร็จแบบตัดปัญหา ไม่ให้ยัยพรีมได้พูดต่อ แล้วหันไปถามไอ่ธาม มันไม่ตอบแต่พยักหน้าเป็นอันบอกว่าตกลง จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะไปโดยมีพรีมเดินตามอย่างเงียบๆ

“วุ่นวาย” เสียงเนือยๆดังขึ้นมาจากผู้ชายที่นั่งตรงข้ามกับฉัน และสายตาที่จ้องมาที่ฉันมันบอกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นหมายถึงฉัน

“ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบกลับพร้อมยิ้มกว้างให้เขาไปทีหนึ่ง ยังไม่พอขอแถมด้วยการยกคิ้วให้อีกหนึ่งครั้ง

“สมน้ำ” พี่เซย์โนพูดพลางหันไปหาพี่ภาค จากนั้นพี่ภาคก็พูดขึ้นว่า “สมเนื้อ” พี่สองคนนี่เข้าขากันดีจังเลยนะคะ

“สัส” หมอนั่นหันไปพูดใส่เพื่อนสองคนของเขาที่กำลังจ้องตากันอยู่ราวกับกำลังคุยกันผ่านการจ้องตากัน ก่อนที่เขาจะหันมาจ้องฉันไม่วางตา

“ทายคะ มาเที่ยวทำไมไม่บอกแซนดี้คะ” เสียงหวานหูพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้หญิงหุ่นสะบึ้มในชุดเดรสรัดรูปสีแดงที่กำลังหย่อนก้นลงนั่งบนตักหมอนั่น แทบไม่ต้องบอกว่าหน้าอกหน้าใจของยัยนั่นเบียดชิดกับเขาขนาดไหน

แต่หมอนั่นกลับไม่ได้พูดอะไรแต่มองยัยหุ่นสะบึ้มด้วยสายตาที่เย็นชา จนยัยนั่นลงจากตักเขาไปนั่งที่นั่งข้างๆแทน โดยที่เขาไม่ต้องพูดอะไรสักคำ เย็นชาไม่พอน่ากลัวชะมัด

“ฉันให้เธอร่วมโต๊ะ?”

“ก็แซนดี้คิดถึงทาย” หล่อนไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขามีสีหน้าและน้ำเสียงยังไง ก่อนจะเอาหน้าซบลงไปที่หัวไหล่ของเขา พร้อมหน้าอกหน้าใจที่ถูไถบริเวณต้นแขน หึ ต้องแบบนี้สินะนิยามนมมหาลัยของนาย

เขาหันหน้าไปทางพี่เซย์โนกับพี่ภาค มันไม่ใช่สายตาของความช่วยเหลือแต่เป็นสายตากดดันอะไรสักอย่าง จนพี่เซย์โนกับพี่ภาคหันมาหากันก่อนจะกระซิบอะไรกันบางอย่าง ก่อนพี่เซย์โนจะก้มลงกดมือถือของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับไลน์ของฉันเด้งขึ้นพอดี

พี่เซย์โน: 5000กับการทำยังไงก็ได้ให้ยัยนั่นไป

ก่อนหน้านี่ฉันอาจจะชอบนะกับการที่เรามีผลประโยชน์ร่วมกันแบบนี้ และฉันมักจะได้ผลตอบแทนที่ดีแถมยังเป็นงานง่ายๆ คือพี่เซย์โนน่ะชอบจ้างฉันให้กันผู้หญิงให้เวลาที่ไม่ว่าจะทำยังไงพวกหล่อนก็สลัดไม่หลุด มันเป็นการรักษาภาพพจน์ของเขายังไงล่ะ การสลัดผู้หญิงที่ไม่ต้องการ ณ ขณะนั้นโดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย มันเป็นการยืมมือคนอื่นเพื่อที่จะปฏิเสธผู้หญิงเหล่านั้นในสถาณการณ์นี้เท่านั้น แต่เมื่อเขาต้องการผู้หญิงเหล่านั้นอีก เขาก็แค่ไปหาพวกหล่อน

ฉัน: จีบไม่อยากยุ่งกับเพื่อนพี่!

ฉันตอบกลับไป พี่เซย์โนก้มอ่านก่อนจะเงยขึ้นมาสบตากับฉัน ก่อนจะยักคิ้วแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วไอ้สายตาแบบนั้นทำให้ฉันขนลุก สายตาที่เขาอยู่เหนือกว่าฉันยังไงละ

พี่เซย์โน :10000 และพี่รู้ว่าจีบจะไม่ปฏิเสธพี่หรอก

ฉัน :มัดมือชก

พี่เซย์โน :พี่หวังดีหรอก

ฉันเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่พี่เซย์โนทีหนึ่ง เขารู้ว่าฉันต้องการอะไร เขารู้ว่าทำยังไงให้ฉันยอมทำตาม เจ้าเล่ห์จริงๆให้ตายเถอะ และสุดท้ายฉันก็ไม่มีทางเลือก

ฉัน:เกริ่นมา ให้ไว !

พี่เซย์โน :จัดไป แล้วช่วยทำหน้าให้มันดีๆด้วย พี่ไม่ได้ข่มขู่ขนาดนั้น

ยังจะเหน็บแนมกันอีก

“แซนดี้ ทำอะไรช่วยเห็นใจตัวจริงไอ่ทายมันหน่อย” พี่เซย์โนพูดแล้วเงยขึ้นจากจอมือถือก่อนจะมองมาทางฉัน ทำให้สายตาของยัยแซนดี้อะไรนั่นมองตามมาก่อนจะหยุดลงที่ฉัน

เดี๋ยวนะ ทุกทีที่ฉันกันผู้หญิงให้พี่เซย์โน เขามักจะเกริ่นให้ผู้หญิงเหล่านั้นรู้ว่าฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องที่โตมาด้วยกัน และฉันเป็นน้องสาวที่หวงพี่ชายมาก แต่นี่เขาบอกยัยแซนดี้ว่าฉันเป็นตัวจริงหมอนั่น นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันจึงจ้องไปที่พี่เซย์โนด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือรอยยิ้มที่แฝงความสนุกอยู่ และไม่ใช่พี่เซย์โนคนเดียวที่มีรอยยิ้มแบบนั้น พี่ภาคก็เป็นไปกับเขาด้วย

“หึ เซย์โนอย่ามาลอกแซนดี้ซะให้ยาก”

“แล้วแซนดี้เห็นไหมล่ะ ว่าสายตาน้องเทคฉันเกรี้ยวกราดขนาดไหน”

ไอ่พี่เซย์โน..

--------------------------------------------------------------

chapter 2

สารบัญ