The sidekick : ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่ฮีโร่ ( yaoi )

Mission 6 : ของหวานดีๆทำให้เรื่องวุ่นวายไม่ต่างอะไรกับลมที่พัดผ่าน

 

 

 

 

ผมคิดว่าปกติผมก็เป็นคนที่เจริญอาหารดีอยู่หรอกนะ ก็ผมเป็นเด็กผู้ชายวัยกำลังโตธรรมดาๆ จะกินมากหน่อยมันก็ไม่แปลกอะไรจริงไหม ถึงพาสต้าที่ผมกำลังเขี่ยไปมาเส้นมันจะสุกไปสักนิด ซอสที่ราดมาจะมีน้ำมันมากไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นเมนูที่เลวร้ายอะไร ออกแนวจะเป็นอาหารแบบบ้านๆที่ทำกินกันทั่วไปด้วยซ้ำ...ถึงอย่างนั้นความอยากอาหารของผมตอนนี้มันก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ต่ำซะจนจับเด็กสามขวบที่ร้องงอแงไม่อยากกินข้าวมาป้อนข้าวจนหมดจานยังจะง่ายกว่าให้ผมกินพาสต้าพวกนี้อีกแค่คำเดียว ทำไมถึงเป็นงั้นนะเหรอ? ก็เพราะสายตาอาฆาตที่มาจากหลังเคาเตอร์นั่นนะสิ

 

 

 

 

“...เขาคิดจะจ้องเราไปถึงเมื่อไหร่กัน”

 

 

 

 

วิลเลี่ยมถามผมในขณะที่แอบเหลือบมองนายคนแปลกหน้าอยู่เป็นระยะๆ ให้ตายเถอะ ถ้าเทียบกันระหว่างผมกับเขา คนที่รู้จักนายคนแปลกหน้าดีกว่ามันน่าจะเป็นเขาไม่เหรอ พูดตามสามัญสำนึกขั้นพื้นฐานทั่วไปเลยนะ ระหว่างคนที่ถูกกักบริเวณด้วยกันยังไม่ถึงสองอาทิตย์ แถมพูดกันยังไม่เกินห้าประโยค กับคนที่แค่เห็นหน้าก็อยากจะฆ่ากันตาย ดูยังไงฝ่ายหลังก็น่าจะเป็นฝ่ายที่รู้จักกับนายคนแปลกหน้าดีกว่าจริงไหม

 

 

 

 

“ช่างเขา...กินต่อเถอะ”

 

 

 

 

ผมพยายามที่จะไม่สนสายตามาดร้ายนั่น แล้วมุ่งความสนใจทั้งหมดมาที่การพยายามจะม้วนเส้นพาสต้าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพื่อที่ผมจะได้บอกลาจากมื้ออาหารที่แสนอึดอัดสักที  แต่ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ว่าเส้นที่ม้วนขึ้นมามันมากเกินไปไหม ผมควรจะพยายามกินเข้าไปในคำเดียว หรือปล่อยมันลงไปแล้วม้วนขึ้นมาใหม่ดี นายคนแปลกหน้าก็เดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะของพวกผม

 

 

 

 

“พวกนายสุมหัวคุยอะไรกัน”

 

 

 

 

ผมมองนายคนแปลกหน้าที่กำลังทำสีหน้าเหมือนคนหงุดหงิดเต็มที่ และผมสาบานได้ว่าไม่ได้คิดไปเองว่ามือของหมอนั่นกำลังมีประกายไฟติดๆดับๆอยู่...จุดเดือดต่ำชะมัด หวังว่าผมคงไม่ถูกย่างสดกลางร้านอาหารหรอกนะ

 

 

 

 

“อัล ทำไมมายืนตรงนี้ละ”

 

 

 

 

ผู้หญิงร่างท้วม ค่อนข้างมีอายุคนหนึ่งเดินเข้ามาทักนายคนแปลกหน้าที่ยังคงจ้องพวกผมไม่วางตา เธอทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นพวกผม แต่ความประหลาดใจก็อยู่ไม่นานก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความยินดี ผู้หญิงคนนั้นคลี่ยิ้มก่อนจะพูดกับพวกผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

 

 

 

 

“พวกเธอ เป็นเพื่อนของอัลเหรอจ๊ะ...ฉันนึกว่าเขาจะเข้ากับใครไม่ได้ซะอีก แต่มีเพื่อนมาด้วย แบบนี้ฉันก็โล่งใจ”

 

 

 

 

“เจ้าพวกนี้ไม่ใช่เพื่อนของผมนะนาน่า”

 

 

 

 

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วทำท่าครุ่นคิด เธอเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะยิ้มกว้างกว่าตอนที่เธอคิดว่านายคนแปลกหน้ามีเพื่อนซะอีก

 

 

 

 

“อ่า...แฟนหนุ่มของอัลสินะ ว่าแต่คนไหนกันละ บอกนาน่าหน่อยสิ”

 

 

 

 

แค่กๆ

 

 

 

 

วิลเลี่ยมกับผมสำลักน้ำลายขึ้นมาฉับพลันพร้อมกัน ถึงแม้ผมจะคิดว่าการมีเรื่องกับนายคนแปลกหน้าจะไม่ใช่สิ่งที่ดีต่อชีวิตธรรมดาๆเท่าไหร่ก็เถอะ...แต่แฟนหนุ่มงั้นเหรอ แค่คิดก็สยองแล้ว ใครจะอยากเอาตัวเองไปอยู่ใกล้ระเบิดเพลิงเดินได้ที่จะระเบิดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้จริงไหม

 

 

 

 

“ไม่ใช่!!! พวกนี้คือศัตรูต่างหาก อย่าเข้าใจผิดนะ”

 

 

 

 

“เอาเถอะ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ไหนๆเพื่อนๆก็มาทั้งทีนั่งคุยกับพวกเขาก่อนสักพักจะเป็นไรไป เดี๋ยวนาน่าจะเลี้ยงเจลาโต้ทุกคนเอง”

 

 

 

 

คุณยายคนนั้นพูดพร้อมกับดันตัวของนายคนแปลกหน้าให้นั่งลงข้างๆวิลเลี่ยมก่อนจะเดินเข้าไปในครัว...เอาเถอะ ดูยังไงถ้าคุณยายแกเข้าใจผิดจริง คนโดนเข้าใจผิดคงไม่ใช่ผมละนะ ก็แน่ละถ้าให้เลือกแฟนหนุ่มให้หลานชาย ระหว่างเด็กหนุ่มหน้าตาดี กับเด็กหนุ่มหน้าตาธรรมดา คำตอบมันก็เห็นๆกันอยู่

 

 

 

 

“พวกนายตั้งใจมาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยฉันสินะ”

 

 

 

 

นายคนแปลกหน้าพูดเสียงเข้ม ดวงตาสีอำพันคู่นั้นหรี่ลงจนน่ากลัว เขากลัวจะโดนดูถูกเรื่องที่มาทำงานพิเศษเป็นบริกรในร้านอาหารงั้นเหรอ หรือกลัวจะโดนล้อที่ทำตัวหงอกับคุณยายกันแน่ จะเป็นอย่างไหนก็ช่างเถอะ ผมขอผลักปัญหาให้พ้นตัวก่อนแล้วกัน

 

 

 

 

“ฉันไม่เกี่ยว เขาพาฉันมา”

 

 

 

 

ผมพูดพร้อมชี้ไปที่วิลเลี่ยม  ซึ่งเขาแก้ตัวเป็นพัลวันว่าไม่ได้ตั้งใจมันเป็นแค่ความบังเอิญ แต่เหมือนนายคนแปลกหน้าจะไม่ยอมเชื่อพวกเลยเถียงกันยกใหญ่ จนไม่สนใจตอนที่คุณยายยกถาดใส่ถ้วยเจลาโต้ออกมา

 

 

 

 

“แหม พวกเขาสนิทกันดีจังเลยนะจ๊ะ”

 

 

 

 

ผมกล่าวขอบคุณแล้วรับถ้วยเจลาโต้มาจากคุณยาย ก่อนจะมองคนที่เถียงกันจนไม่สนใจคนรอบข้างทั้งสอง...ถ้าปิดหูไม่ฟังเนื้อหาที่เถียงกันแล้วดูแต่ท่าทางก็เหมือนเพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิทกันใช้ได้ละนะ

 

 

 

 

“...คงจะอย่างนั้นแหละครับ”

 

 

 

 

ผมตอบไปส่งๆ แล้วมาให้ความสนใจกับถ้วยเจลาโต้ที่อยู่เบื้องหน้าซึ่งดูเหมือนว่าผมจะได้รสช็อคโกแล็ต ผมลองตักขึ้นมาชิมก็รับรู้ได้ถึงรสชาติช็อคโกแล็ตเข้มข้น ไม่หวานมากหรือน้อยจนเกินไปเมื่อรวมกับเนื้อสัมผัสของไอศครีมนุ่มละมุน ความไม่อยากอาหารที่มีอยู่ก็หายไป...เอาเถอะถึงเสียงคนเถียงกันมันออกจะน่ารำคาญไปสักหน่อยแต่เจลาโต้อร่อยไม่เลวจะอยู่ต่อไปอีกสักพักก็ได้...แล้วยังไงถ้าสองคนนั้นมัวแต่เถียงกันจนลืมเจลาโต้แล้วละก็ผมขอรับไว้แทนแล้วกันนะ...ถึงชีวิตเจอเรื่องวุ่นวานเพิ่มขึ้นอีกนิด แต่ได้เจอของหวานดีๆเพิ่มอีกสักหน่อย เอาเป็นว่าวันนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรละนะ

 

 

 

 

 

 

 

TBC